سال 1388،‌ راههایی كه نرفته ایم!!!!

درسال ۱۳۸8 راههایی را برويم که نرفته ايم ، تا به دست بياوريم آنچه که نداشته ايم

وقتی از پوسته خود قدم بيرون می گذاريم عشق آغاز می گردد.
اغلب اوقات ما برای آرامش بيشتر ، موفقت افزون تر و شادابی پايدارتر، دست به اقدامات و اعمالی می زنيم که قبلا همانها منجر به از دست دادن شادابی ، موفقيت و آرامش ما گرديده اند. در حاليکه اگر ما طالب چيزهايی هستيم که نداشته ايم ، بايد اقداماتی بکنيم که تاکنون نکرده ايم.
يکی از اقداماتی که منجر به معنا يافتن زندگی و آرامش ما می شود، بيرون آمدن از خود و توجه به ديگران است.
من ، همسر من ، منزل من ، ماشين من ، موقعيت من ، ثروت من ، وضعيت اجتماعی من و تلاشها و دل مشغولی های ما در اين زمينه ها ، گاهی چنان اصل و هدف ما می شوند که دنيا با همه فراخيش برای ما تنگ می آيد و شايد اصلا ديده نشود. متعلقات من تمام وسعت و عمق نگاهم را پر می کنند و مرا از ديدن هستی بی انتها غافل می کنند. لذت طلوع و غروب خورشيد، وسعت دريا، اوج کوهها ، بوی خوش ياس، خنده شيرين کودکان، محبت بی ريای يک مادر، تلالو ستارگان در شب تيره و بيرون آمدن گلابی از تن خشکيده يک ترکه ، همه و همه را فراموش می کنيم. چه رسد به گريه کودکی يتيم در همسايگی مان ، چه رسد به دست های پينه بسته دستفروش ، چه رسد به ... .
اگر طالب آرامشی هستيم ، گاهی بايد قدم در راههايی بگذاريم که نگذاشته ايم، اشکی را از چشمانی پاک کنيم ، يتيمی ا نوازش کنيم ، ضعيفی را دستگيری کنيم ، از خطاکاری گذشت کنيم، به تنهايی سر بزنيم و در يک کلمه خود را از جلوی چشم خود کمی به حاشيه برانيم تا فرصت ديدن آنچه را که تاکنون نديده ايم را پيدا کنيم.
آيا در سال ۱۳۸8 می توانيم به غير از خود نيز، به اندازه لازم توجه کنيم و برای خود و آنها آرامش لذت بخشی را فراهم سازيم؟! اين همه به تصميم و انتخاب من و تو دارد. وقتی که تصميم می گيريم که ديگران را ببينيم ، متوجه می شويم که خودمان بيشتر ديده می شويم وقتی تصميم می گيريم غمی را بزداييم ، متوجه می گرديم که شادابی خودمان مضاعف شده است.
پس بياييد در سال ۱۳۸8 راههایی را برويم که نرفته ايم ، تا به دست آوريم آنچه را که نداشته ايم.
انتخاب از وبلاگ سابق مدیرهمدردی

صد آفرین .