نمایش نسخه قابل چاپ
با عرض سلام خدمت کارشناسان محترم . من و همسرم به تازگی با پسر 6 سالمون مشکلی داریم که امیدواریم باراهنمایی شما بتونیم حل کنیم . حدود دوهفته پیش از مدرسه با منزل تماس گرفتن که مهدی به علت داشتن حالت تهوع به منزل فرستاده میشود بعداز اون روز مهدی به هیچ عنوان حاضر نیست به مدرسه برود و وقتی خیلی اصرار میکنیم به او همان حالت تهوع دست میدهد . میخواستیم بدونیم که چه باید بکنیم . درضمن وقتی به او پیشنهاد میدهیم که مدرسشو عوض کنیم موافق است . باتشکر
سلام کیوان ...خوش آمدید.والله بنده کارشناس نیستم!ا داریم اینجا شاگردی میکنیم!:303: و نظراتمون رو هم می گیم!
احتمال زیاد دو هفته پیش اتفاق خاصی برای پسر کوجولوی شما افتاده که اون رو از مدرسش زده کرده..اتفاقاتی مثل تنبیه شدن توسط معلم یا ناظمشون...که اگه در مقابل همکلاسیاش انجام شده باشه اثرات فوق العاده منفی روی بچه میذاره! یا دعوا کردن با دوستاش! یا دیدن چیز خاصی در مدرسه که هر کدوم از اینها میتونه باعث ترسیدن پسرتون از مدرسه بشه.
و احتمال درست بودن این قضیه زیاده!چون دوست داره مدرسش رو عوض کنید!
پس مطمئن باشید یه خبرایی توی مدرسه بوده و احتمالا شما مطلع نیستید.
به نظر من یه سری به مدرسش بزنید و از معلم و دوستاش در مورد اون روز و اتفاقاتی که در اون روز ممکنه اتفاق افتاده باشه بپرسید.بعد از اون بهتره به بهونه های مختلف نه به این نیت که به مدرسه ببریدش اون رو هم با خودتون همراه کنید و ترتیبی بدید که با محیط آشتی کنه...فکر میکنم ترس علت اصلی حالت تهوع های پسرتون باشه..کاری کنید ترسش بریزه.
با سلام خدمت شما سرور گرامی...:72:
مقدم شما رو گرامی میداریم در جمع دوستان....:227:
با اجازه اساتید:D
این مطالب رو بخونید اگه سوالی داشتید در خدمتیم....:72:
مدرسه ـ ترس و شادي
http://edu.tebyan.net/articles/images/0041-01.jpg
* شناخت حالات رواني و شخصيتي كودك از جمله نكاتي است كه والدين بايد به آن توجه خاص داشته باشند. در مرحله ورود به دبستان ترس از بيماري، مردن، پيشامدهاي احتمالي يا مسخره شدن به تدريج شكل مي گيرند
ترس يك نوع عكس العمل طبيعي است كه در شرايط گوناگون از افراد بروز مي كند، ترس گاهي لازم ومفيد است و باعث مي شود كه افراد در برخورد با مشكلات احتياط بيشتري داشته باشند اما گاهي اوقات افراد دچار ترسي مي شوند كه اشيا يا عامل ترس خود به خودي و در حالت عادي و معمول ترس آورنيستند و ايجاد ناراحتي نمي كنند ولي افراد نسبت به آن يك حالت هيجاني يا ترس از خود نشان مي دهند.
مثلاً ترس از بلندي يا ترس از تاريكي و … كه به اين نوع ترسها، ترسهاي مرضي مي گويند در اين نوع ترسها افراد نسبت به بي خطر بودن ذاتي اشيا آگاهي كامل دارند به عبارتي نسبت به بي خطر بودن آن واقف هستند و همچنين به بيمارگونه بودن ترس خودآگاه هستند اما قدرت مقابله و تسلط بر آن را ندارند.
ترس دلايل مختلفي دارد: عامل تقليد، تنبيه، تجربه هاي ناگوار و … در تقليد وقتي اعضاي خانواده كودك نسبت به پديده يي از خود هيجان ترس نشان دهند مثل ترس مادر از رعد و برق يا حيوانات و يا ترس ناشي از تجربه هاي ناگوار مثل رفتن كودك به نزد دندانپزشك، بيمارستان يا آمپول زدن و ترس ناشي از تنبيه كه بعضي از والدين براي تغيير رفتار در كودك خود آنان را در اتاقهاي تاريك حبس مي كنند يا اگر شب به موقع نخوابد ممكن است دزد بيايد و او را ببرد و …
شناخت حالات رواني و شخصيتي كودك از جمله نكاتي است كه والدين بايد به آن توجه خاص داشته باشند. در مرحله ورود به دبستان ترس از بيماري، مردن، پيشامدهاي احتمالي يا مسخره شدن به تدريج شكل مي گيرند و يا در دوره دبستان اينگونه ترسها با گذشت زمان افزايش پيدا مي كند، در دوره دبستان تفاوت ميان ترسهاي دختران و پسران آشكار تر مي شود مثلاً در دوره دبستان دختران از حشرات مي ترسند و پسران از جانوران وحشي و دختران از تصور بيماري، شب و تاريكي دچار ترس مي شوند ولي پسران از كارهاي مدرسه مي ترسند.
ترس از مدرسه يا:72: School fobia :72:يكي از ترسهاي خاص و تقريباً شايع دوران كودكي است بسياري از روانشناسان براين باورند كه ترس از مدرسه اصطلاح مناسبي نبوده و بهتر است از اصطلاح امتناع از رفتن به مدرسه استفاده شود زيرا كودك از مدرسه نمي ترسد بلكه از رفتن به مدرسه امتناع مي ورزد و والدين نيز نسبت به نرفتن كودك به مدرسه اطلاع دارند.
تفاوت ترس از مدرسه با فرار از مدرسه همانطوري كه بيان گرديد درترس از مدرسه والدين از نرفتن كودك خود به مدرسه اطلاع دارند ولي در فرار از مدرسه والدين از فرار فرزند خود از مدرسه اطلاع ندارند درواقع كودك تحت عنوان رفتن به مدرسه از مدرسه فرار مي كند. در اين گونه كودكان نشانه هاي اضطراب، عدم تعادل رواني يا رفتارهاي سايكوپات بيشتر مشاهده مي شود، در فرار از مدرسه كودكان نمي توانند خود را با مقررات مدرسه يا قوانين اجتماعي هماهنگ نمايند، اين افراد بعد از فرار از مدرسه دست به رفتارهاي نادرست اجتماعي مي زنند، سبب آزار و اذيت خانواده ها درخيابانها مي شوند، زمانهاي زيادي را در پارك يا خيابانها پرسه مي زنند اين افراد غالباً از خانواده نيز فرار مي كنند نشانه هاي عاطفي و محبت در خانواده آنها كمتر ديده مي شود، اختلافات درون خانوادگي، جدايي، اعتياد خانواده، عدم درك والدين… از جمله عوامل فراراينگونه كودكان است.
دلايل امتناع كودك از رفتن به مدرسه
عمده ترين دليل مي تواند جدايي كودك از مادر باشد كودك در اين موارد احساس مي كند كه اگر در منزل حضور نداشته باشد براي مادر اتفاقي خواهد افتاد و سبب نگراني و دلواپسي كودك مي شود. بسياري از كودكاني كه دچار اين مشكل هستند وقتي در مدرسه حضور دارند با بروز نشانه هاي اضطراب، دلواپسي و گريه و … ابراز مي نمايند كه مادرم در منزل تنها هستند و يا موقع خداحافظي و جدايي در نزديك مدرسه و يا خداحافظي در منزل براي رفتن به مدرسه، مادر را به سفارش و مواظبت از خود (مادر) گوشزد مي نمايند.
اين اضطراب جدايي مي تواند ازو ابستگي كودك نيز نشأت بگيرد، مادراني كه در طول دوران رشد كودك خود، بيش از هميشه مواظب فرزندشان بودند و كودك خود را در شرايط و موقعيت هاي مختلف حمايت مي كنند و به عبارتي نگران و دلواپس فرزندشان هستند، خواسته يا ندانسته يك نوع وابستگي شديد بين كودك و والدين مخصوصاً مادر ايجاد مي نمايند.
دليل دوم را مي توان در محيط خارجي يعني مدرسه دانست، مدرسه شرايطي را براي كودك فراهم مي كند كه دو قدرت سازگاني و تطابق با محيط مدرسه را ندارد، شرايطي كه معلم كلاس براي او ايجاد مي كند، توجه يا بي توجهي بيش از اندازه معلم به كودك و يا او را با اسم خاصي صداكردن مي تواند سازگاري او را با محيط و دنياي جديد مدرسه بگيرد. از سوي ديگر رفتار ديگر دانش آموزان كه بطور مثال كودك را به اسم خاصي در مدرسه صدا كند فرضاً غاز صدا كند چون ممكن است گردن دانش آموز دراز باشد و يا او را اردك صدا كند چون بيني اش شبيه اردك است و …
اين عوامل محيطي مي تواند كودك را از مدرسه دور كند.
دليل ديگر ناشي از مشكلات جسماني مثل ضعف شنوايي در دانش آموز است كه با تشخيص تفاوت بين خود و ديگران احساس ضعف و كمبود مي نمايد.
دليل ديگر زماني است كه اختلافات درون خانواده زياد شده و كودك احساس مي كند كه اگر به مدرسه برود احتمال دارد مادر منزل را ترك كند و هرگز به منزل برنگردد بنابراين براي دستيابي به آرامش خود سعي مي كند از رفتن به مدرسه امتناع كند.
بيماري مادر از جمله موارد ديگر است كه كودك احساس مي كند با رفتن به مدرسه ممكن است براي مادر اتفاقي بيفتد و او را دست بدهد.
بنابراين آنچه مي توان نتيجه گرفت اين است؛ عليرغم اينكه امتناع كودك از رفتن به مدرسه در بسياري از موارد به درون و شرايط خانواده علي الخصوص به مادر بستگي دارد، شرايط محيطي مثل مدرسه، همكلاسي ها و مشكلات جسماني را نمي توان ناديده گرفت، اين عامل امتناع كودك از رفتن به مدرسه را تكميل مي نمايد.
* نشانه ها و علايم باليني
۱ـ قرمزي چشم ها و گريه، استفراغ و حالت تهوع، رنگ پريدگي صورت و چهره، اسهال، تكرر ادرار، سردرد، سرگيجه، كرختي و بي تفاوتي نسبت به محيط مدرسه، درس و همكلاسي ها، ورزش و …
* درمان پيشنهادي
۱ـ پيش از همه والدين بايد به تدريج و آرام ارام شرايط نامناسب داخل منزل را تغيير دهند.
۲ـ از نصيحت كردن كودك توسط والدين يا اطرافيان خودداري نمايند.
۳ـ كودكاني كه در روزهاي اول كلاس اول دبستان مشكل دارند با نظر مسؤولين مدرسه مادر مي تواند در محيط مدرسه حتي در محيط كلاس حضور داشته باشد، البته بايد به گونه يي عمل شود كه مادر كم كم حضور خود را در مدرسه كم نمايد وگرنه ترس و اضطراب كودك تقويت خواهد شد.
۴ـ عدم اصرار و پافشاري والدين براي رفتن كودك به مدرسه
۵ـ عدم مقايسه با ساير دانش آموزان، مثلاً ببين فلاني خودش سر كلاس مي رود، تو هم برو… اين گونه جملات باعث مي شود كه كودك احساس ضعف و ناتواني بيشتري در خود نمايد.
۶ـ اگر كودك در كلاسهاي بالاتر از اول دبستان قراردارد و دچار اضطراب جدايي است، سعي كنيم با كودك قراردادي ببنديم طوري كه تا آنجا كه مي تواند در مدرسه حضور داشته باشد و هروقت احساس دلشوره و اضطراب داشت مدرسه را ترك نمايد و توجه داشته باشيم كه مسؤولان مدرسه بايد تلاش كنند كه رفته رفته از طريق ترغيب و تشويق كودك، زمان ساعات ماندن در مدرسه را افزايش دهند، مثلاً روز اول نيم ساعت، روز دوم چهل دقيقه و … طوري كه كودك احساس اضطراب نكند و ماندن در مدت زمان بيشتري را به او پيشنهاد مي كنيم. تا به مرور بتواند از طريق حساسيت زدايي منظم مشكل خود را حل كند.
۷ـ مدرسه سعي كند شرايط كودك را درك نمايد، كودك قبلاً در زندگي پر از هيجان و بازي و نشاط به سر مي برده است و حال نشستن در كلاس درس و سكوت و نظم و انضباط دقيق قابل توجيه نيست، بايد شرايط بهتري را براي كودك فراهم كرد.
۸ـ پس از پايان مدرسه اجازه بازي و ورزش با دوستان به كودك داده شود.
۹ـ نظارت دقيق مسؤولان مدرسه در كنترل رفتار دانش آموزان، دانش آموزاني كه سعي مي كنند به همكلاسي هاي خود زور بگويند و يا مسخره كنند و … اين عوامل سبب مي شود كه دانش آموز از مدرسه دوري كند.
۱۰ـ آموزش صحيح والدين به كودك دربرخورد صحيح با ديگر دانش آموزان چه در برقراري ارتباط و دوستيابي و چه در مواجهه با مشكلات.
دكتر پرويز رزاقي ـ روانشناس و مدرس دانشگاه
موفق باشید
با سلام و تشکر از همه دوستان . خیلی ممنون از اینکه وقت گذاشتید پاسخی شایسته به سئوال من دادید . جهت آگاهی و مشورت شما دوستان باید عرض کنم که امروز با هر زحمتی بود پسرمونو به مدرسه فرستادیم و معلم و ناظم برای ایجاد شرایط مطلوب تلاش کردند و سعی کردند با ارامش 3-4 ساعتی در مدرسه نگرش دارن و بعدهم من زود تراز روزهای دیگه رفتم دنبالش و با من به منزل آمد . ولی امروز بطور متناوب عنوان میکرد که به مدرسه نمیره یا مردسشو عوض کنیم یا شرط میکرد که باید زود بریم دنبالش . من نمیدونم اینها به خاطر تنبلیست و یا واقعا موضوعی در بینه به دودلیل چون یکبار مدعی میشه خانوممون دعوا میکنه یکبار میگه مبصر کلاس که از کلاسای دیگه میان منو دعوا میکنن و یا میگه دوستم منو هل داد . درضمن مادر یکی از همکلاسیاش میگفت برای فرزند ایشونم همچین مشکلی پیش اومده بوده که با اصرار و عدم اعتنا به این رفتاراش اونو به مدرسه فرستادن و بعداز یک هفته مشکلشون برطرف شده . ولی باز من نگرانم چون همه بچه ها مثل هم نیستن . هرچند ماهم با همین روش اونو امروز به مدرسه فرستادیم و اعتنائئ به گفته هاش و حالتاش نکردیم . باید اینوهم اضافه کنم که پسر ما 6 سالشه و کلاس پیش دبستانی میره . در اوایل سال انقدر به مدرسه علاقه داشت که حاضر شدشبها تنها بخوابه و حتی صبح ها یکساعت زودتر از موقع مقرر ازخواب بلند میشد و نگران دیر شدن مدرسش بود ولی حالا .... ببخشید من باید عرایضم و کامل کنم تا به نتیجه مطلوب برسیم . پسر ما یکماه به خاطر شکستگی دستش مدرسه نرفت و فردای روز اول هم با تعطیلی مدارس به علت بارش برف مواجه شد بعداز اون باز 2 روز رفت که روز دوم به علت بهم خوردن حالش درکلاس به منزل فرستادنش و در آخر هم یک هفته به دلیل بستری شدن مادرش در بیمارستان و نبود امکان برای فرستادنش به مدرسه از مدرسه دور بود . و بعداز ائن بود که بهانه نرفتن به مدرسه و حالات تهوع و غیره شروع شد . باتوجه به این مسائل آیا ممکنه تنبلی و آسایش نرفتن به مدرسه دلیل این عکس العملها باشه ؟
با سلام خدمت پدر دلسوز کیوان خان:72:
توضیحاتی رو که در آخر مرقوم فرمودید خیلی جالب بود... همزمانی وقایع نه چندان ناخوشایند بر زندگی ...متعاقب با اون یک موقعیت جدید برای فرزندتون احتمالا باعث ایجاد فضای نامناسب و حس عدم امنیت رو به وجود آورده...:47:
به عنوان یک پدر قوی هرگز خودتونو نگران جلوه ندید....به حرفای آقازاده هرچند به نظر واقعی نمیرسه خوب گوش بدید....در برخی موارد نیازی به تایید نیست....مثلا زمانی که از معلم خودش گلایه و شکایت میکنه....(در نظر بچه ها معلم باید ابهت خاصی داشته باشه....مراقب باشید هرگز شخصیت معلم رو حتی اگر اشتباهی مرتکب شده در نزد کودکمان مواخذه نکنیم:81:....)تا میتونید حس قدرت طلبی بچه رو تقویت کنید...بچه هایی که در کانون قدرت هستند زمانی که حس کنن شرایط اون طور که میخوان پیش نمیره ابراز ناراحتی خودشونو به اشکال مختلف ابراز میکنند.در حال حاضر نه امکان تعویض مدرسه به راحتی برای شما هست و نه به صلاحه...باز هم از یک متخصص کمک بگیرید ولی نقش اصلی در رفع این مشکل محیط مدرسه و آرامش داخل خانه خواهد بود:72:....با مدرسه هماهنگ کنید و با اولین رفتار مورد پسند دلبندتون مورد نوازش و تشویقی قرارش بدهند...:104:
زیاد هم نگران نباشید...نگرانی شما به این امر دامن خواهد زد....به همسر بزرگوارتون سلام برسونید و اعلام کنید بیشتر به مسایل عاطفی آقازاده بذل توجه داشته باشند....:43:
خوبه بدونید من خودم از کسانی بودم که ماه اول کلاس اول مشکل داشتم:227:مدرسه نمیرفتم چون از مامانم دور بودم.و میخواستم برم از همون اول دبیرستان :P...(مجالی بود جهت یاد آوری خاطرات در ایران:54:) ولی حالا خانواده من نگران این هستند که من زندگیمو فقط مدرسه و دانشگاه کردم و بی وقفه و وحشتناک دور دنیا رو قراره بگردم.......پس نگران فرداها نباشیم .
موفق باشید:72:
کیوان حان؛با درود و خوش آمدگویی به شما؛
نگفتید که آیا ناظم مدرسه پسر گلتان را تنبیه کرده یا نه؟
یا از دانش آموزی بزرگتر از خودش می ترسد،یا نه؟؟
راستی،این نکته که فراموش شد که رابطه مادرش با او چگونه است؟؟؟
آیا نبودن مادرش در مدت بستری بودن،او را خیلی ناراحت نمود؟؟؟؟
آیا با آمدن مادرش از بیمارستان و در همان زمان بستری بودنش به او توجه کافی داشتید یا نه؟؟؟؟
با درود و خوشامدگوی؛
آیا ناظم یا شاگرد کلاس بالاتر یا دوست بزرگتری او را در مدرسه نزده است؟
آیا در زمان بستری بودن مادرش در بیمارستان و پس از آن توجه کافی را به او نموده اید؟؟
آیا فرزند کوچک دیگری دارید که به او محبت بیشتری می کنید؟؟؟
رایطه مادرش با او چگونه است؟؟؟؟