دوست واقعی...

جنگ جهانییه اول مثل بیماری وحشتناکی تمام دنیا رو گرفته بود.
یکی از دوستان به محض اینکه دید دوست صمیمی اش در باتلاق افتاده ودر حال دست پانجه نرم کردن با مرگ است از مافوق خود اجازه خواست تا به نجات دوستش برود و او را از باتلاق خارج کند .
مافوق به سرباز گفت:اگر بخواهی میتوانی اما فکر کردی این کار ارزشش را دارد یا نه؟دوستت احتمالا مرده وتو با اینکار جان خود را به ختر میاندازی.
حرفهای مافوق اثری نداشت .سرباز برای نجات دوستش به راه افتاد و به شکل معجزه اسایی او را به روی شانه هایش کشید و به پادگان رساند.
اافسر مافوق به سراقش رفت و سربازی که در باتلاق افتاده بود معاینه کرد و با دلسوزی به دوستش گفت:گفتم که ممکنه ارزشش را نداشته باشه.دوستت مرده و خودتم زخمهای عمیقی برداشتی .
سرباز در جواب گفت:قربان ارزشش را داشت.
-منظورت چیه که ارزشش را داشت؟
سرباز جواب داد:بله قربان ارزشش را داشت چون وقتی که به او رسیدم هنوز زنده بود من از شنیدن چیزی که او گفت احساس رضایت قلبی میکنم.
او گفت جیم من میدونستم که تو به کمکم میایی.

امیدوارم همه ی ما یه دوست به نام:(( جیمی)) تو زندگیمون داشته باشیم

بقول اون دوستمون:
دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
از دیو ودد ملولم و انسانم آرزوست

ممنون خیلی زیبا و تاثیر گذار بود .

با احترام به احساس زیبای MOHAJERخوش ذوق ما :
چون من کمی وطن پرستم یه داستان کوچولو هم از ایرانیا بگم :یه بچه دهاتی بود که فرمانده لشکر شده بود ولی اونقدر پرسنل لشکر را دوست داشت همیشه میگفت بچه هام کجان ؟یا برای بچه هام کاری نکردم .و...دوست واقعی بچه ها بود وقتی گردان گپ (چسبیدن پرسنل به زمین بعلت شدت آتش دشمن )
میکرد اون (بعله فرمانده لشکر )بلند میشد و مردانه به جلو میرفت و بقیه هم وقتی دلاوری او را میدیدند برمیخواستند (اگر همه بمانند تیر بار و خمپاره و..احدی را سالم نمیگذاشت و همه را درو میکرد )ولی مرد میخواست انوقت بلند شدن پس من فکر میکنم دوست واقعی در ایرانیها زیاد باشد (در افسانه هاهم خوانده ایم ،7دلاور و...) چرا حالا جیمی و ... اگر نام آن فرمانده شهید را بخواهید :عباس کریمی فرمانده دلاور لشکر 27 محمد رسول ا...

ممنون،
ای برادر قصه چون پیمانه است
ما بقی در او مثال دانه است
یه همچین شعری الان تو ذهنم اومد ،البته مصرع دومش باید اصلاح بشه .

اول بزار یکم گریه کنم .......اووووووو:302:........:54:آآآآآ آآآآآآآ.......

بعد هم چون این داستان ظاهرا در فضای غیر مذهبی اتفاق افتاده رنگ و بوی خاص خودشو داره ...راستش حس خوبی داره اینکه خدا حسن و خوبی رو در بشر نهادینه کرده و بعضی براحتی به اون چشمه حسن دسترسی دارند ولی بعضی باید به سختی با خودشون کلنجار برن تا فقط ...حداقل نقششو خوب بازی کنند وتازه بعد از اون اگر مایل باشند و خدا کمکشون بکنه باید کلی سعی کنند تا این نقش رو که بخوبی بازی کردند در خودشون درونی کنند....وتازه به این مرحله برسن که بی اراده مثل همین دوست واقعی با قلبشون پیش برن و در آینده با آرامشی که از این عمل خوبشون بهشون دست داده زندگی کنند نه با رنج فداکاری که بخرج دادند .
من درسی که از این داستان گرفتم اینکه "خوبی در انسان فطریه هر چه روح ما زنگار کمتری داشته باشه تازه و با طراوت باقی میمونه و پروازش هم بلندتر و زیباتره و هر چه سعی کنیم با غرور و تفکر پر و بال بهش بدیم سنگین میشه و رنگ خودشو از دست میده "

دوست واقعی کسی هست که مسولیت پذیر تر باشد ودر قبال این ارتباط حاضر به گذشت و ایثار باشد و به مذهب هم خیلی بستگی ندارد نوعی تعهد متقابل و مقدس است که ما ایرانیها نمونه بسیاری از آن داریم .