چه جوري به خانواده بگم؟

سلام
من بچه تهرانم 19 سالمه
الان نمي دونم چه جوري به خونوادم بگم؟مخصوصا مادرم

سلام دوست من ،
به تالار همدردی و به جمع دوستانت خوش اومدی .

شاید اگر بتونی بیشتر در مورد مشکلت بنویسی، هم خودت احساس آسودگی بیشتری کنی و هم ما بتونیم بهت کمک کنیم . موافقی ؟

سلام.من مسعودم.الان من نوزده سالمه دانشجو هم هستم،با يه دختري آشنا شدم.تو اين شهري كه من هستم اصلا چيزي به عنوان نامزدي كه تو تهرانه رسم نيست .اينجا ميري خواستگاري نهايتش يكي دو هفته ديگه اگه جواب مثبت بود عقد مي كنن.من مشكل اصليم اينا نيست مشكلم اينه كه اولا خونه بچه حسابم مي كنن چون برادره بزرگم الان 27 سالشه و تازه داره زن مي گيره.الانم وضعيت من جوريه كه تا 1 ماه ديگه بايد برم خواستگاري.نمي دونم چه جوري مادرمو راضي كنم.يه جورايي از نظره كار و خونه هم مشكلي ندارم.اگه يه راه حل قشنگ بذارين واقعا ممنون ميشم.

سلام "تنهای شبگرد"
خوش آمدی
مهمترین موضوع خود باوری و تغییر نگاه خودت به خودت هست، نه نگاه خانواده
در واقع نگاه خانواده ناشی از نگاه شما به خودت هست.
یعنی اینکه باید باور کنی ، بزرگ شدی، مستقل و مسئولیت پذیر شدی، دارای برنامه و هدف هستی و مسیرت را مشخص کردید.
وقتی با اعتماد به نفس تصمیم خود را گرفتی، خیلی ساده و شفاف با خانواده صحبت خواهی کرد.
خواهی گفت که تو از برادرت متفاوتی
خواهی گفت که برای زندگی در حال فکر و برنامه ریزی هستی. و تصمیماتی داری
خواهی گفت که از آنها ( والدینت) انتظاری داری منطقی باشند و در عین حال احساسات و نیازهای تو را درک کنند.

اگر با والدینت ارتباط صحیحی و مناسبی داشته باشی. بهترین حالت رک گویی اما با ادب و احترام و تواضع است.
ولی فراموش نکن. اول باید خودت متوجه باشی که فرد بزرگی شده ای و مستقل. آنگاه با این زیربنای فکری، دیگران ناچار به پذیرفتن شما به عنوان یک مسعودی رشد یافته هستند.

سلام ،
آقا مسعود ، بهتر نیست عجله نکنی و کمی بیشتر در مورد اینکه می تونی مسئولیت یک ازدواج رو بپذیری فکر کنی ؟