پادشاه یونان و جالینوس حکیم

جالینوس که یکی از اطبا زبر دست یونان بوده است به اقوال مختلف در سن بالای صد سال از شادابی از تندرستی و شادابی چشمگیری برخوردار بوده است. پادشاه یونان دستور داد که مدتی جالینوس با او هم غذا شود و در ضمن دستور داد غذاهایی را که باعث تندرستی و طول عمر میشود به او بدهند.
جالینوس امر شاه را پذیرفت و چند جلسه ای با او همسفره شد و شاه را از خوردن غذاهای گوشتی، سرخ کرده و بعضی غذاهای خوشمزه دیگر که مورد تایید او نبود منع کرد. ولی شاه به دستورات جالینوس توجهی نمیکرد و همانطور از غذاهایی که خور دوست میداشت استفاده میکرد. جالینوس که از عاقبت این پرخوریها و ناپرهیزیها آگاه بود و میدانست که عاقبت این ناپرهیزیها چه خواهد بود به این فکر افتاد که از شهر خارج شود، زیرا اگر پادشاه به بیماری مبتلا میشد جالینوس را مسئول بیماری خود میدانست نه شیوه غذا خوردن خود را، پس به ناچار با لباسی سیاه و مندرس از یونان خارج شد و به کشور مصر گریخت.
بعد از حدود 20 سال پادشاه به امراض مختلف از جمله جذام مبتلا شد و ناچار از سلطنت کناره گرفت و اطبا دنیا از معالجه او عاجز ماندند. به دستور پادشاه گروهی مجهز شروع به پیدا کردن جالینوس کردند تا اینکه او را در مصر پیدا کردند.
ماموران او را به خدمت پادشاه بردند و او رو به پادشاه کرد و گفت آن روزی که من تو را از آن غذاهای لذیذ منع میکردم وضع نابسامان تو برایم کاملا مشخص بود که به چه روزگاری خواهی افتاد و چه بیماریهایی به سراغ تو خواهد آمد، اما تو به توصیه های من توجهی نمی کردی و به کارهای خود ادامه میدادی و این بیماریها عاقبت آن ناپرهیزیهاست.
شاه ازاو عذر خواهی کرد و در مدت نه چندان طولانی به وسیله جالینوس معالجه شد.
پس به این ترتیب تاثیر پرخوری و ناپرهیزی همیشه در مدت زمان کوتاه بروز پیدا نمیکند و در سنینی که بدن رو به کهولت میرود خود را نشان خواهد داد، یعنی اگر در سنین نوجوانی و جوانی انسان ناپرهیزی کند وبه این کار خود ادامه دهد، به علت اینکه بدن تنومند و شاداب میباشد بیماری بروز نمیکند و بدن آنرا دفع میکند اما تکرار این کار باعث میشودبدن زائل شود و رو به کهولت رود و در سنین پیری این امراض خود را نشان خواهند داد و چه بسا خدای ناکرده منجر به بیماریهای صعب العلاج گردد.
پس به این نتیجه میرسیم اگر انسان به نوع غذای خود و زمان مصرف آن اهمیت بدهد میتواند از بسیاری بیماریها در امان باشد و اصلا نیاز به دارو پیدا نکند و به عبارتی غذای انسان باید دوای او باشد.
برگرفته شده از : پارسی طب