خواهر افسرده ام را چطور به زندگی و تلاش امیدوار کنم؟

سلام
مشکل مربوط به خواهرم هست.۱۶ساله آخرین فرزند خونواده.چهارر فرزند هستیم.اختلاف سنی ما و پدر و مادرم با خواهرم زیاد هست.همه خواهربرادرها ازدواج کردیم.فکر میکنم خواهرم بعد از ازدواج ما خیلی بهم ریخت و شدیدا احساس تنهایی کرد با اینکه شخصا هر روز به خونشون رفتو آمد دارم.
ویژگی های خواهرم:
درونگرا-خجالتی-اعتماد بنفس پایین-ارتباط اجتماعی خیلی ضعیف خیلی سخت دوست پیدا میکنه و بخاطر اینکه اعتماد بنفسش پایینه همیشه منتظره بقیه بیان باهاش دوست شن چون فکر میکنه اگه بره سمت کسی اونها طردش کنن.خیلی کم بیرون از خونه میره و از مهمانی فراریه اضطراب اجتماعی داره.
به فضای مجازی خیلی اعتیاد داره و از صب تا شب و گاهی حتی شبها بیدار میمونه و اگر مادرم اینترنت رو قطع کنه یا گوشی رو محدود کنه به شدت با مادرم دعوا میکنه و متاسفانه فحاشی و جیغ و داد.با پدرم اصلا میونه خوبی نداره و میگه ازش متنفرم.یعنی پدرم حتی با زبان خوش باهاش حرف میزنه و محبت میکنه ولی خواهرم فقط فحاشی میکنه و میگه تو اصلا حق نداری تو کارهای من دخالت کنی و انقدر به پدر و مادرم فحش میده و جیغ و داد میکنه که چند بار پدرم کنترلشو از دست داده و کتکش زده.
تا سال دهم درسش خوب بود و خودش درساشو میخوند امسال ولی درس هم نمیخونه و میگه از درس و مدرسه متنفرم رشته ای که میخونمو دوست ندارم و هر بار برای مدرسه رفتن و امتخان دادن هم تو خونه دعوا درست میکنه.
خاسته هایی که داره از وسع مالی پدرم فراتره.مدام میگه من به موسیقی علاقه دارم و فقط هم به پیانو.باید برام پیانو بخرید یا میگه باید آی پد بخرید به فلان قیمت تا من باهاش یه نرم افزار یاد بگیرم.البته هیچ تلاشی واسه یادگیری نمیکنه و بیشتر انگار دنبال بهانه جوییه.مسئولیت پذیر نیست و هیچ کاری تو خونه به عهده نمیگیره.چند بار پیش روانشناس بردیم ولی نتیجه ای نگرفتیم و راضی نبودیم.شهرستان هستیم و دسترسی به روان شناس دیگه ای نداشتیم.
ما چه کنیم با این خواهر؟پدر و مادرم خیلی خسته شدن هر روز دنبال بهانه برای دعواس.میترسم با این همه اخلاق تند و درگیری با پدرم بلایی سر یکیشون بیاد
من چه کاری میتونم براش انحام بدم!هرچقدر حرف میزنم بی فایدست.میخام امروز ببرمش باشگاه ورزشی ثبت نام کنم شاید روحیه اش بهتر شد

من واقعا مستاصل شدم خواهرم هیچ جا نمیاد باشگاهم نیومد بریم.ایام امتحاناتش هم هست و دیگه کلا درساشو گذاشته کنار و نمیخونه و مدام با مادرم سر این مسئله هم درگیری دارن.مدام میگه من از رنگ پوستم از اسمم از اینکه نمیتونم دوستی داشته باشم متنفرم و همش آرزو میکنه که کاش زندگیش تموم میشد(نگرانم که نکنه افکار خودکشی داشته باشه)
میگه دست خودم نیست نمیتونم شاد باشم نمیتونم درس بخونم.تو زندگیم هیچ چیز خوبی ندارم هیچ امید و انگیزه ای ندارم‌.استرس زیادی هم داره از اون طرف درسشو نمیخونه و فکر نمرات بد استرسشو بیشتر میکنه‌دوس داره ساعتها بشینه گوشه اتاق با گوشیش بازی کنه یا کتابای موردعلاقشو بخونه ونه جایی بره نه کسی بیاد پیشش

با سلام
با توجه به شرح حالی که می دهید نیاز به مداخله حضوری دارد.
باید به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید و اگر تاثیر نگرفت باید دارو درمانی شود یعنی به روانپزشک مراجعه کنید.
با دارو درمانی شدت مشکلش کمتر می شود بعد که کمی بهتر شد نزد زوانشناس بالینی بروید و رواندرمانی را پیگیری کنید.