قانون گرایی در جامعه موجب آرامش است یا سلب آسایش؟

با سلام و احترام خدمت دوستان عزیز.

مشکلی چند سالی هست که درگیرش هستم. اوایل خیلی این درگیری ذهنی زیاد نبود ولی اخیرا حس میکنم به یک وسواس داره تبدیل میشه!

من فکر میکردم (و میکنم) انسان ها برای زندگی بهتر و به دور از حاشیه، قوانین مختلفی رو با خرد جمعی تصویب میکنند و اطاعت از اون قوانین در وهله اول موجب آرامش خود فرد و در مقیاس بزرگ تر موجب تعالی جامعه میشه! به همین دلیل خودم همواره سعی میکنم در تمام موضوعات از قانون تبعیت کنم. این موضوع حتی در کوچکترین موارد اجتماعی مثل ورود نکردن به خیابان های یک طرفه در رانندگی هم صادق است! شده بارها مسیرم طولانی تر بشه ولی از راه درست رانندگی کردم.

مشکل از اونجایی شروع میشه که من این توقع رو متقابلا از بقیه افراد هم دارم! یعنی در همین مثال بالا اگر ببینم شخصی ورود ممنوع میاد و به قولی طلبکار هم هست به شدت عصبانی میشم و به هیچ وجه هم راه عبور بهش نمیدم تا متوجه بشه حداقل داره کار اشتباهی میکنه! چون عبور از این خیابان "حق" من است و دلیلی نداره من از حقم به خاطر قانون گریزی دیگران بگذرم.

این موارد رو میتونید به تمام جاهایی که قانون وجود داره تعمیم بدید مثلا قوانین آپارتمان نشینی و ...

گاهی اوقات با خودم میگم اشکالی نداره کم کم مردم هم درست میشند صبور باش ولی گاهی به این نتیجه میرسم این منم که باید خودم رو اصلاح کنم و به قولی هم رنگ جماعت بشم! از طرفی جوامع خارجی رو میبینید که با همین رعایت قانون و نظم به چه پیشرفت هایی میرسند و بعد در ایران باید راجع به ابتدایی ترین قوانین هم حرص و جوش خورد!

هدف از این تاپیک این هست که از تجربیات شما عزیزان استفاده کنم و ببینم آیا مشکل از من است و باید تحت درمان قرار بگیرم تا این سطح از وسواس رو نداشته باشم یا نه مشکل از من نیست!

فکر کنم کنترل گرایی بالایی داری و این کنترل گرایی باعث ایجاد وسواس شده و زندگی ات را مختل کرده . راه حل اش به نظرم اینکه تمرکز و توجه را از بیرون به خودت ببر و اینقدر محیط را کنترل نکن . . ما نمی تونیم تمام اشیاء و دنیا را کنترل کنیم و وظیفه هم نداریم . فقط باید روی خودمون کار کنیم . ی مدت اینجوری تمرین کن و توقع خودت را از محیط بیرونی کم کن . مطمئن باش آرامش بهتری پیدا می کنی

درود

مسئله تبعیت از قانون و قانون گریزی موردی هست که میشه ساعت ها درباره اون بحث کرد. چون به سیستم تربیتی در خانواده و اجتماعی برمیگرده که فرد درون اون رشد کرده و شخصیتش شکل گرفته.

اگر این تربیته اشتباه باشه، شما مثلا میتونین کودکی رو تصور کنین که حق آزادی و انتخاب ازش سلب شده، حالا طغیان میکنه و لجبازیهاش شروع میشه. در اینصورت اون سیستم تربیتی دیگه نمیتونه حتی در صورت ایجاد امنیت و مهربانی اون رو به قانون گرایی سوق بده، چون براش تعارض ایجاد کرده و خشم و استرس رو درونش رشد داده. حالا مثلا شما بهش بگین سر کلاس مدرسه با دوستات صحبت نکن، قانون کلاس رو رعایت کن. او در برابر رعایت قوانین مقاومت میکنه.

این رفتارها همزمان با رشد فرد ادامه پیدا میکنن، مثلا همین موردی که اشاره کردین... وقتی میبینه جایی ورود ممنوعه میپیچه ، سرعت غیر مجاز رو انتخاب میکنه، توی آپارتمانش با سر و صدا موجب مزاحمت میشه، بهداشت رو در دوران کرونا رعایت نمیکنه و ... حتی با وجود اینکه میدونه ممکنه اعمال قانون بشه یا همسایه ها جلسه تشکیل بدن، مریض بشه و ... باز هم ادامه خواهد داد تا خشمش رو ابراز کرده باشه.

این همون کودک سرکش و لجبازی هست که هنوز بالغ نشده، برای اینکه بهش کمک کنیم به وضعیت بالغانه برسه و مناسب برای زندگی اجتماعی بالغانه بشه بنظر بهترین راه گفتگوی مؤثر هست، گفتگویی که درونش اطلاعات درستی به فرد بدیم و اون رو نسبت به خواسته های خودش آشنا کنیم و راه درست ارضای اون خواسته ها رو بهش بیاموزیم تا بتونه رفتارهای سالم رو انتخاب و جایگزین کنه. اینطور متوجه میشه حق انتخاب داره و این انتخاب می‌تونه به شیوه ی درستی اجرا بشه. اما اگر در مقابل او بایستیم موفق نمیشیم و او همواره غیر مسئولانه و قانون گریز ظاهر میشه.

بهمین دلیل شما لازمه نسبت به توقعاتتون این مسائل رو در نظر بگیرین، چون ما با بسیاری از این کودکان مطیع یا لجباز در جامعه زندگی میکنیم و توقعاتمون میتونن زمینه ساز رنج هامون بشن و بخش های سیاهی روابطمون رو با دنیای بیرون تشکیل بدن.

انتظار نداشته باشین همه مثل شما فکر کنین، همه مثل شما تصمیم بگیرن و ... البته این بد نیست قوانین رانندگی رو رعایت کنیم، ماسک بزنیم، موجب آزار همسایه ها نشیم و ... اما زمانی توقعات ما بیمار گونه میشن که نابجا و غیر منطقی بشن. انتظارات غیر منطقی اینه همه مثل من فکر کنن، همه مثل من رفتار کنن و ... . مواردی که نه به آرامشمون کمکی خواهد کرد، نه سبب دستیابی به جایگاه شایسته ای خواهد شد و نه پیشرفتی رو حاصل خواهد کرد.

جهان بیرون از خودتون رو همانطور که هست ببینین و بپذیرین، بله ممکن هست خیلی جاها آنچنان که باید خانواده، سیستم آموزشی و ... درست عمل نکرده اما خب ما هم قهرمان فیلم های سینمایی نیستیم که یک تنه به جنگ اینها بریم، شاید اطلاعات و دانش کافی برای مقابله با اونها رو نداریم و از طرفی در حدود وظایف فردی خودمون هست که میتونیم مفید ظاهر بشیم. ( در مورد مدیریت توقعات بیشتر بخونین )

:72: