یجوری بهم ریختم که میخوام خودکشی کنم

دوستان سلام ممنونم که اومدین و وقت گذاشتین که راهنمایی کنید
مدتی بدجور بهم ریختم همش احساس پوچی و بی ارزشی میکنم،شبا خواب خوبی ندارم و صبحا با استرس ازخواب بیدار میشم 3 ماهی میشه تو ی شرکت جدید کار میکنم وهمش استرس و اظطراب رفتن ب سرکارشو دارم نمیتونم با بقیه ارتباط بگیرم و کارو خیلی برا خودم سخت کردم و نمیتونم به کارم دل ببندم ، رشتم کامپیوتره ، قبلا کارهای طراحی بنر انجام میدادم ویجورایی تو کارهای کامپیوتر درحد خودم بلد بودم و بروز حالا بعد از گذشت چن سال که فاصله گرفتم از کامپیوتر حتی ترس دارم بیام سمتش و همش تنبلی میکنم و ترس واظطراب همش میاد سراغم
احساس میکنم بی ارزشم و از بچگی تا الان هیچ چیز مفیدی یاد نگرفتم هروقت به گذشتم فکر میکنم آزارم میده که چرا مثل مشنگا هیچ چیز بدرد بخوری یاد نگرفتم حتی چیزای پیش پا افتاده،قدرت تفکرمو از دست دادم وتصمیم گیری دودل شدم و کلا حافظه ضعیفی دارم که حتی به ذهن سپردن چندتا عدد یا اسم برام سخت شده ..احساس می کنم خیلی آدم تنبلی هستم و تو هیچ کاری موفق عمل نکردم وسستم!
اینقدی که از آینده ترس دارم که میخوام خودکشی کنم!!
مجردم ومجردی زندگی میکنم تهران واز نظر مالی ضعیفم

سلام


ما تو زندگی مون باید سعی کنیم شاد زیستن رو یادبگیریم و از کوچکترین اتفاق ها و اسباب به چشم دوشمن و یا دست انداز نگاه نکنیم.

اگر بتونیم در زمان حال زندگی کنیم، گذشته ای که رفته رو فراموش کنیم و در حد تجربه ازش بهره ببریم، و برای آینده ای که هنوز نیومده غصه بخوریم، بخشی از راه شاد زیستن رو رفتیم.

تو این وسط لازم کمی هم تفکر و نگرش خودمون به زندگی رو تغییر بدیم. تا حالا ماشین های پلاک غریبه دیدی که بیان تو شهرتون و هی پرس و جو کنند و بگویند"ببخشید ما کجا بریم تو شهر شما بهتره؟ "

تو این مثال این مسافر ها مقصد ندارند، برای همین در گمراهی و چه کنم چه کنم دارند به سر می برند. ولی اگر از ابتدای مسیر برای خودشون هدف و مقصد تعیین کرده بودند، به این مشکل دچار نمی شدند، احتمالا اول مسیر گفتند هر چی شد، شد!!!!! بریم ببینیم چی پیش میاد، برای همین هر شخصی می تونه مسیر این خانواده مسافر رو تغییر بده، حال فکر کن چه اتفاقی می افته اگر راهنمایی دهنده ها نامرد باشند، یا تو بهترین حالت آدم خوبی باشند ولی از سلایق خانواده مسافر مطلع نباشند و آدرس جای غیر لذت بخش رو بهشون بده.



نتیجه اینکه ما هم تو زندگی مون باید هدف داشته باشیم تا هر وقت گم شدیم، به نقشه راهی که به مقصدمون منتهی میشه نگاه بیاندازیم.

تو مرحله بعدی که ما مقصد رو مشخص کردیم باید تلاش کنیم تا ابزار های رسیدن به هدف رو تهییه کنیم، این مرحله ای هست که به نظر میاد شما باید خیلی روش کار کنی و از کمال گرایی دوری کنی، این کمال گرایی آفت محسوب میشه.

باید یاد بگیری هر چیزی رو تو هر سنی می تونی ذره ذره یاد بگیری و انجام بدی، اگر به یه برج 20 طبقه نگاه کنی اولش برامون سخت به نظر میرسه ساختش، ولی ریز ریز و آجر به آجر میشه طی مدتی اون برج رو بسازی.

سلام.
چقدر حرفهاتون حس آشنایی برای من داشت . کاملا درکتون میکنم چون منم دقیقا همین احوال رو تجربه کرده ام.

ممکنه بفرمایید خانم هستید یا اقا؟

چند ساله هستید؟

چند فرزند و فرزند چندم خانواده با چه فاصله سنی از فرزند قبل و بعد از شما؟

فرمودید مجردی تهران زندگی میکنید. خانواده در شهر دیگری هستند؟

چه مدت هست مجردی زندگی میکنید؟

چه مدت هست این حالتهای اضطراب رو دارید؟

شغل شما در محل کار جدیدتون, مرتبط با رشته شماست یا خیر؟

دز فضاهای جز محل کارتون هم اضطراب و مشکل در برقراری ارتباط دارید؟

ممنون میشم اینها رو جواب بدید.

و چقدر هم حس اشنایی برای من داشت......

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام. چقدر حرفهاتون حس آشنایی برای من داشت . کاملا درکتون میکنم چون منم دقیقا همین احوال رو تجربه کرده ام. ممکنه بفرمایید خانم هستید یا اقا؟ چند ساله هستید؟ چند فرزند و فرزند چندم خانواده با چه فاصله سنی از فرزند قبل و بعد از شما؟ فرمودید مجردی تهران زندگی میکنید. خانواده در شهر دیگری هستند؟ چه مدت هست مجردی زندگی میکنید؟ چه مدت هست این حالتهای اضطراب رو دارید؟ شغل شما در محل کار جدیدتون, مرتبط با رشته شماست یا خیر؟ دز فضاهای جز محل کارتون هم اضطراب و مشکل در برقراری ارتباط دارید؟ ممنون میشم اینها رو جواب بدید.

---

دوست عزیز سلام و ممنونم ازت .. من پسرم اسمم مهرداد و 28 سالمه کلا 3تا داداشیم که من آخرین بچم و اختلاف سنیمون 6 سال 6ساله و اونا متاهل هستن بله تهران مجردیم و خانواده یعنی پدر و مادرم شهرستانن من الان 2ساله که مجردی دارم زندگی میکنم تقریبا فک کنم 1ماهی میشه که همچین اظطرابی پیداکردم و احساس میکنم بی دلیل با شغلم نیست بله رشتم کامپیوتره و محل کارم با کامپیوتر و بایگانی و ... انجام میدم جدیدا همچین احساسی و مشگلی دارم ونمیتونم ارتباط بگیرم کلا دوس دارم تنها باشم و با کسی سرو کله نزنم ولی همینم گاهی اذیتم میکنه

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rayehe

و چقدر هم حس اشنایی برای من داشت......

---

سلام دوست عزیز این مشگل احساس میکنم خیلی ها دارن !!یا حداقل یبار تجربش کردن !

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Mvaz

سلام ما تو زندگی مون باید سعی کنیم شاد زیستن رو یادبگیریم و از کوچکترین اتفاق ها و اسباب به چشم دوشمن و یا دست انداز نگاه نکنیم. اگر بتونیم در زمان حال زندگی کنیم، گذشته ای که رفته رو فراموش کنیم و در حد تجربه ازش بهره ببریم، و برای آینده ای که هنوز نیومده غصه بخوریم، بخشی از راه شاد زیستن رو رفتیم. تو این وسط لازم کمی هم تفکر و نگرش خودمون به زندگی رو تغییر بدیم. تا حالا ماشین های پلاک غریبه دیدی که بیان تو شهرتون و هی پرس و جو کنند و بگویند"ببخشید ما کجا بریم تو شهر شما بهتره؟ " تو این مثال این مسافر ها مقصد ندارند، برای همین در گمراهی و چه کنم چه کنم دارند به سر می برند. ولی اگر از ابتدای مسیر برای خودشون هدف و مقصد تعیین کرده بودند، به این مشکل دچار نمی شدند، احتمالا اول مسیر گفتند هر چی شد، شد!!!!! بریم ببینیم چی پیش میاد، برای همین هر شخصی می تونه مسیر این خانواده مسافر رو تغییر بده، حال فکر کن چه اتفاقی می افته اگر راهنمایی دهنده ها نامرد باشند، یا تو بهترین حالت آدم خوبی باشند ولی از سلایق خانواده مسافر مطلع نباشند و آدرس جای غیر لذت بخش رو بهشون بده. نتیجه اینکه ما هم تو زندگی مون باید هدف داشته باشیم تا هر وقت گم شدیم، به نقشه راهی که به مقصدمون منتهی میشه نگاه بیاندازیم. تو مرحله بعدی که ما مقصد رو مشخص کردیم باید تلاش کنیم تا ابزار های رسیدن به هدف رو تهییه کنیم، این مرحله ای هست که به نظر میاد شما باید خیلی روش کار کنی و از کمال گرایی دوری کنی، این کمال گرایی آفت محسوب میشه. باید یاد بگیری هر چیزی رو تو هر سنی می تونی ذره ذره یاد بگیری و انجام بدی، اگر به یه برج 20 طبقه نگاه کنی اولش برامون سخت به نظر میرسه ساختش، ولی ریز ریز و آجر به آجر میشه طی مدتی اون برج رو بسازی.

---

ممنون از راهنماییت و حرفای جالبت منم مشگلم این هدفس که هرچی پیشو میگیرم بی نتیجه میمونه و مشگلم اینه که نمیتونم ی هدف مشخصی داشته باشم دیگه احساس خستگی میکنم و دنیا برام بی معنی و بدون لذت شده متاسفانه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط MDone

احساس میکنم بی ارزشم و از بچگی تا الان هیچ چیز مفیدی یاد نگرفتم هروقت به گذشتم فکر میکنم آزارم میده

---

با سلام
باید برگردی به گذشته و با اون پسر بچه صحبت کنی !
باید به اون پسر بچه بگی :
تو ارزشمندی !
باید بری پیشش و ساز قشنگی بهش یاد بدی !


پیش مشاور ( روانشناس بالینی ) رفتی؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط C-R-Y

با سلام
باید برگردی به گذشته و با اون پسر بچه صحبت کنی !
باید به اون پسر بچه بگی :
تو ارزشمندی !
باید بری پیشش و ساز قشنگی بهش یاد بدی !


پیش مشاور ( روانشناس بالینی ) رفتی؟

---

خیر متاسفانه

سلام

همه ما تو بحث خودشناسی باید کار بسیار کنیم. هر وقت خودمون رو بهتر بشناسیم، اهداف بهتری خواهیم داشت و از طرفی نقاط و ضعف خودمون رو در صدد بهبودش برخواهیم آمد.

مثال:

خودرویی که خراب می شه، برای تعمیر نزد تعمیرکار برده میشه، هدف اصلی تعمیر کار اصلاح و بهبود اون ماشین هست. در نهایت تعمیرکار با تعویض یک قطعه بعد از صرف زمان یک ساعت ماشین رو تعمیر میکنه.
به نظر شما تعمیر کار چه طو تونست این کار رو انجام بده؟

فقط و فقط با شناخت :

1- شناخت اجزا و قطعات خودرو که با هم درگیر هستند و می دونست اگر از ناحیه ای خودرو دچار مشکل بشه، کدوم ناحیه ضعف داره.
2- شناخت قطعات یدکی و ابزار های موجود در کارگاهش. که با چه ابزاری و قطعه ای میشه به هدف اصلاح ماشین دست پیدا کرد.
3- شناخت توانمندی ها و نقاط ضف خودش. که چه طور و با چه توانایی باید پیچ ها باز و بسته بشه،


همین طور که از مثال پیداست، تا زمانی که ما خودمون، توانایی ها، نقاط ضعف، علاقه مندی هامون رو نشناسیم نمی تونیم خودمون رو تعمیر کنیم، از طرفی هدف خوبی هم نم تونیم برای خودمون وضع کنیم. احیانا اگر هدفی هم وضع کنیم، چون امکان دستیابی بهش برامون مقدور نمیشه، نا امید و دلسرد می شیم.


حذف ناامیدی، حذف کمالگرایی و تلاش و تلاش و تلاش شما رو به سمت درست میبره.

این چندتا واژه تو ذهنت باشه همیشه باید همراه داشته باشیشون: ( نظم، تعهد به خود و هدف، سخت کوشی)

نقل قول:

---

در اصل شما انسان کم ارزشی نیستی، بلکه بعضی چیز ها رو مثل من و خیلی های دیگه یادت رفته، یا بهشون توجه نکردی، همه ما یک فرد ارزشمندی هستیم ولی تو جایگاه خودمون.
من که توانمندی های پایینی دارم نباید خودم رو با انیشتن مقایسه کنم، چون احساس بی ارزشی بهم دست می ده، ولی می تونم از اون الگو بگیریم،

همه ما باید خودمون رو با خودمون مقایسه کنیم.

---

از این دست مقاله ها بخون:

https://mostafaee.com/portfolio-item...t-hadafgozari/

با سلام

دو مسئله مهم به نظرم وجود داره که باید روش کار کنیم ،،
تفکیک و اولویت بین : ارزش بیرونی و ارزش درونی !
پیشرفت بیرونی ، برا فردی که از درون احساس بی ارزشی می کنه ، فقط مُسکن هست !
ما قرار نیست با ناکامی هایی که داشتیم فرو بریزیم !
قرار نیست اسطوره زیبایی و علمی باشیم تا با ارزش و با اهمیت باشیم ،،
کرامت انسانها به این چیزها نیست .


به نظرم روی عزت نفس و کرامت انسانها تحقیق کن ( رفتی مشاور بپرس )
اگه بری دنبالش و بهش برسی و در درونت نهادینه بشه ،، می تونی خودت را با هر اتفاقی منطبق کنی ! و نیروی تلاش و صبر در تو جاری میشه
چیز حفظی فایده نداره ، باید خودمون بهش برسیم ( عقل + قلب )


هنر این نیست که کنار گل و بلبل ها ، و در کنار رودخانه ها با طراوت و شاد باشیم :)
هنر اینکه در سختی ها و سرما ، باز شاد باشیم و از زیبای هاش بهره ببریم
به نظرم مهم نگاه عارفانه به اتفاق های زندگی ست و تلاشی که می کنیم



در پناه خدا:72:

سلام.
خب تصویری که طبق گفته هاتون از شما در ذهن من اومده، یک اقاپسر محکم و فعال و قوی است. پسری که از۲۶ سالگی تونسته مستقل بشه و توی یه شهر بزرگ، دور از خانواده رو پای خودش بایسته. و هنوز هم خیلیییی جوونه و خیلییی وقت و توان داره برای پیشرفتهای آتی و لیاقتش رو هم نشون داده‌.

حالا ممکنه یک احساس رقابت و کم نیاوردن ناخوداگاه درونش باشه، مقایسه خودش با دیگران و یا حتی توقعات دیگران از و احتمالا استانداردهای بالا برای خودش، داره بهش فشار میاره.

گفتید حدود یکماه هست که این حس رو دارید و اینجور که من متوجه شدم، مقارن بوده با شرایط کاری جدیدتون. یک سوال:
ایا شغل شما از نظر سلسله مراتب، نسبت به سایرین خیلی متفاوته؟ یا اینکه مثلا میبینید سایر همکاران خیلی چیزهای دیگه ای بلدن که شما بلد نیستید؟ مثلا نرم افزارهای جدیدتر و ...؟ یا دلیل دیگه ای به نظرتون داره؟ مثلا اینکه میبینید فرضا فلان چیزی که میخواستید بخرید رو حالا حالاها نمی تونید بخرید؟ یا مثلا حس میکنید دیگران از شما جلوترند؟ یا دوری از خانواده و تنهایی همه بار زندگی رو به دوش کشیدن خستتون کرده؟. یا کسانی بوده یا هستند که انتظارات بالایی از شما دارند و یا اهل مقایسه، سرزنش، انتقاد و ... هستند؟ یا آیا ممکنه مساله جنبی دیگه ای هم وجود داشته که تاثیر گذاشته باشه؟


ابتدا سعی کنید بفهمید دلیل این اضطراب دقیقا چیه؟

بعدش روی اون عامل اصلی کار کنید و اون رو حل کنید.

مثلا اگر در مورد سلسله مراتب هست، ببینید نحوه صحیح برخورد باهاش چی هست؟ اینکه اول بپذیرید خب فعلا شغل من اینه، اهمیت خاص خودش رو داره و اگه من نباشم که این کارها رو انجام بدم واقعا چه عواقب منفی برای شرکت پیش خواهد اومد. پس کار من هم مهمه. از ژرفی با همین هم میتونم زندگیم رو بگذرونم و یه کمی هم ذخیره کنم، در همین شرایط هم میتونم از محیط کارم بفهمم الان به روزترین و کاربردیترین مسایل و نرم افزارها و ... چیه و برم یادشون بگیرم. اگر امکام ارتقای شغلی وجود داره که همینجا میتونم پیشرفت کنم. اگر اینجا هم وجود نداره، میتونم دنبالش باشم که بعد از اتمام قرارداد بتونم در جایی با توانایی های جدیدی که یاد گرفته ام مشغول به کار بشم و ...


یا مثلا کسانی هستند که از من انتطارات بالایی دارند و به من اضطراب وارد میکنند. خوب که نگاه کنم یک لایه زیر این اضطراب هست که شکل خشم داره. خشم از همون کسانی که انتظار بالا دارند. خب راهش اینه که بذم بهشون بگم فلانی، من خیلی ناراحت میشم که فلان جور رفتار میکنی . خوشحال میشم اگر ازت راهنمایی خواستم کمکم کنی، ولی ازت میخوام لطفا فلان رفتار رو نکنی.


اینها مثال بود. شما خودتون هر جور خودتون میدونید متناسب با دلایل اصطرابتون، عمل کنید.