نظم و برنامه در مسائل شخصی

سلام
متوجه مشکلی شدم اینکه اصلا نظم شخصی ندارم.
میدونم که باید مثلا فلان کارو بکنم ولی تا لحظه آخر به تعویقش میندازم. قبلنا اینطور نبودم ولی الان با اینکه بارها متوجه اثرات بد این تعلل و بی نظمی و بی برنامگی شدم و به خودم هربار قول دادم که دیگه تکرار نشه ولی حس میکنم هیچ اراده ای از خودم ندارم.
همش دلم میخواد گوشه ای بشین و اللی تللی به اصطلاح.
واقعا نمیدونم باید چه کنم. بهم نگید برنامه بریز. من خودم این رو میدونم، مسئله اینه که نه انگیزه ای برای برنامه ریزی دارم و نه اینکه بهش عمل کنم.
کلا انگار در کنترل خودم نیستم.
با اینکه کاملا میدونم بعدا وقت کم میارم و ممکنه به بدوبدو و پشیمانی و مشکل ختم بشه ولی بازم هیچی.

این موضوع در همه ابعاد زندگیم نمود پیدا کرده. میدونم که دارم به خودم آسیب میزنم ولی انگار اراده ای ندارم.
این حالت طوریه که حتی از حل کردن مشکلاتی که باهاشون مواجه هستم هم طفره میرم. مثلا با خودم میگم در مورد این موضوع باید فکر بکنم ولی بازم میندازم به روزای بعد.....

سلام

اتفاقا به نظر من نباید برنامه ریزی کنید. چون وقتی وارد فاز برنامه ریزی میشید به ممکنه کمالگرایی کنید و برنامه ای بیشتر از توان فعلی خودتون بریزید، اونوقت زمانی که در اجراش منفعل ظاهر بشید خودش باعث کاهش عزت نفس و از عوامل ضد انگیزه میشه.

ولی باید تلاش کنید برنامه ها تون رو به یک برنامه تبدیل کنید. مثلا امروز یا این هفته فقط دو صفحه کتاب میخونم. خوندون این دو صفحه کتاب خیلی کمه برای یک روز ، ولی با انجامش باعث ایجاد انگیزه در شما میشه و کمک میکنه در مسیر تلاش بمونید. مهم نیست که چکار میکنید مهم اینه که با هر کار کوچکی سعی کنید به گوشه انفعال نرید و در مسیر باشید.

باید نمود کار هاتون هرچند کوچک رو ببینید از مفید بودن خودتون لذت ببرید.
نکته مهم اینه که بتونید از رخوت و انفعال درونتون چند دقیقه مرخصی بگیرید و یه کار کوچک انجام بدین. نم نم این مرخصی های دقیقه ای رو به ساعتی و روزانه تبدیل کنید.

سلام خیلی ممنونم از شما.
شما درست می فرمایید و راه حل خوبیه واسه آدم عادی. اما از طرفی بعضی مسائل واقعا فوریه و باید زودتر انجام بشه و کم کم نباشه. از طرف دیگه اینکه من حتی از اون کمه هم فراری ام.
یه حالتی که انگار دست و پام بسته است و همون طور که در پست قبلیم هم گفتم کنترلی روی خودم ندارم.
- انگار انرژی لازم رو واسه برداشتن یه قدم هر چقدر کوچیک ندارم.

سلام
نگاه کنید وقتی سر یه چند راهی قرار میگیریم، ممکنه از روی تجربه راه یک رو انتخاب کنیم، از سر عقل و اگاهی راه 2 رو انتخاب کنیم، از سر جهالت راه 3 رو انتخاب کنیم، یا کلا هیچ راهی رو انتخاب نکنیم و همون وسط بشینیم زمین.

ما انسان ها خیلی هنر کنیم بتونیم بیست متری خودمون رو ببینیم. برای همین وقتی سی متری خودمون رو نمیبینیم، ممکنه از اون ناحیه ضرر کنیم، ممکنه هم اتفاقی نیافته. ولی ترس و نگرانی از ناشناخته ها ممکنه برامون بی انگیزگی بیاره.
اتفاقات و شکست های زندگی ممکنه بی انگیزگی بیاره.
عدم احساس مفید بودن ممکنه بی انگیزگی بیاره.
و از همه مهمتر گمراهی و گمگشتگی هم میتونه بی انگیزه گی بیاره.


اگر ما ندونیم به کجا قراره بریم و هدفمون چیه این اتفاق می افته. مثلا تو مثال چند راهی شخصی که تنها هدفش قهرمانی در شطرنجه، راهی رو انتخاب میکنه که به قهرمانی اش نزدیکش کنه و هیچ وقت دست از تلاش اش بر نمیداره. حتی تو خواب هم شطرنج بازی میکنه.
1. چون علاقه اش شطرنجه
2. توانایی و استعداد شطرنج داره
3. هدفش هم شطرنجه

خوب معلومه چنین فردی گم نمیشه، منفعل نمیشه، با شکست ها بی انگیزه نمیشه و .....
خوب معلومه شما هم نیاز به یک هدف دارید .
البته تو مثال شطرنج باز، میدونید بعد از قهرمان شدن اش چی میشه؟ زندگی اش چه ریختی میشه؟ برای همین باید هدفی بگذاریم که تخریب پذیر تباشه، پایدار باشه.

هدف انسان بودن، هدف خدمت و .... از این دسته اند ولی هدف خدایی هدفی است پایدار که از همه والا تره.



حالا هدف شما چیه؟

راستش هدفم رهایی از مخمصه ای هست که درش گیر افتادم.. اما راستش خسته ام که تا الان سعی کردم درستش کنم اما نتونستم، بیشتر از حد توانم میبینمش. نه میتونم بی خیالش بشم و نه راه فراری سراغ دارم.
راستش هدفی که میگید برای من هم هدف با معنایی هست اما تاثیری در تغییر دادن نظمی که گفتم نداره.
و خودم علت اصلی رو همون مشکلی میدونم که مدت هاست درگیرشم و نمیتونم حلش کنم و باعث شده دچار ناامیدی و عذاب درونی باشم طوری شدم که حس میکنم دارم خودم رو نابود میکنم. یه جور خشم و ناامیدی عمیق از درون.
اون مسئله روی همه ابعاد زندگیم انگار تاثیر گذاشته. نمیخوام اینجا در مورد مسئله صحبت کنم میخوام علیرغم هر مشکلی، بتونم خودم رو حداقل مدیریت کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

راستش هدفم رهایی از مخمصه ای هست که درش گیر افتادم.. اما راستش خسته ام که تا الان سعی کردم درستش کنم اما نتونستم، بیشتر از حد توانم میبینمش. نه میتونم بی خیالش بشم و نه راه فراری سراغ دارم.

---

با سلام
به نظرم هیچ وقت نباید خودمون را وابسته به هدفی جز خدا کنیم !
بلکه باید آماده باشیم همیشه سبک باشیم و سبک حرکت کنیم .
البته منظورم بی هدفی نیست !..... بلکه به نظرم باید هدف و استعداد و توانایی خودمون را مشخص کنیم .... سپس با توکل به خدا حرکت ، و در این مسیر صبر و تلاش و مشورت هم جاشنی سفر کنیم ...
هر جا دیدیم مسیرمون باگی داره ،،الکی با خودمون درگیر نشیم ! ... و سعی کنیم خویشتن خودمون را بار دیگر مرور کنیم .......سعی کنیم زیاد سنگین در حرکت نباشیم .
در صورتی می تونیم اینجوری حرکت کنیم که فقط وابسته به خدا باشیم و خدا محبوب واقعی ما باشه،،، نه آرزوهای دور و بلند .

بعضی موقع ها شیطان از این مسیر ، عمر و زمان و آرامش را می دزده ...
خوشا بر دل هایی که همیشه سبک و آزادند!
موفق باشی.

کرای گرامی، ممنونم که مثل همیشه دلسوزانه راهنمایی می کنید. لازم دیدم پیرو پست قبلیم یه توضیحی بدم که احیانا سوء برداشتی پیش نیاد.
مسئله ای که باهاش درگیرم نه شیطانی و غیر خداییه، نه چیز دیگه. اتفاقا بالعکس هدفم جلب رضایت خداست در اون مسئله ولی همون طور که گفتم از حلش ناامید شدم.....
الان موضوع من مسئله ام نیست، موضوع اینه که چیکار کنم که بتونم علی رغم هر چالش و مشکلی که دارم، زندگی منظم و با برنامه ای داشته باشم که همون طور که بالا گفتم واقعا فکر میکنم نمیتونم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

سلام
متوجه مشکلی شدم اینکه اصلا نظم شخصی ندارم.
میدونم که باید مثلا فلان کارو بکنم ولی تا لحظه آخر به تعویقش میندازم. قبلنا اینطور نبودم ولی الان با اینکه بارها متوجه اثرات بد این تعلل و بی نظمی و بی برنامگی شدم و به خودم هربار قول دادم که دیگه تکرار نشه ولی حس میکنم هیچ اراده ای از خودم ندارم.
همش دلم میخواد گوشه ای بشین و اللی تللی به اصطلاح.
واقعا نمیدونم باید چه کنم. بهم نگید برنامه بریز. من خودم این رو میدونم، مسئله اینه که نه انگیزه ای برای برنامه ریزی دارم و نه اینکه بهش عمل کنم.
کلا انگار در کنترل خودم نیستم.
با اینکه کاملا میدونم بعدا وقت کم میارم و ممکنه به بدوبدو و پشیمانی و مشکل ختم بشه ولی بازم هیچی.

این موضوع در همه ابعاد زندگیم نمود پیدا کرده. میدونم که دارم به خودم آسیب میزنم ولی انگار اراده ای ندارم.
این حالت طوریه که حتی از حل کردن مشکلاتی که باهاشون مواجه هستم هم طفره میرم. مثلا با خودم میگم در مورد این موضوع باید فکر بکنم ولی بازم میندازم به روزای بعد.....

---

با سلام

به نظر من
پیدا کن علت. پنهانی که نمیذاره اون کار رو شروع کنی
میتونه ترس از شکست تو اون کار باشه
برای خود من یِ بار این اتفاق افتاده بود...همه کارهای ِِ دیگه رو انجام میدادم ولی اصل کاری کا اتفاقا نیاز به تمرین خیلی بیشتر داشت ...براش وقت پیدا نمیکردم!!اصلا نمیشد که نمیشد!
بعد اخر دوستم گفت چون میدونی تو اون زمینه ضعیفی دوستش نداری و طرفش هم نمیری...دیدم راست میگه دوست داشتم تمرین کنم و انجام بدم به طور مرتب اون کارو
ولی چون حس خوبی ازش نداشتم ناخودآگاه فراری بودم.

اگه مثلا بشه با کسی دیگه قرار بذاری باهم انجام بدید برای شروع ات و قرار گرفتن تو اون کار میتونه خوب باشه یا
بسپاری کسی پیگیر کارت بشه
و انگیزه داشتن هم خیلی مهمه...
مثلا من چون از عید به سرم زده برم ترکیه زندگی کنم چنان باسرعت و شورو هیجانی نشستم زبان استانبولی رو یاد گرفتم که نگو...خودم مونده بودم:) از کوچکترین وقت مرده ای استفاده میکردم...خلاصه یِ عامل انگیزه ساز جور کن برای خودت:) موفق باشی

سلام

اتفاقا من هم همین نظر رو دارم که شما صرف نظر از مشکل فعلی تون به طور ریشه ای رو خودتون کار کنید. ممکنه فردا چالش دیگه ای در زندگی تون پیش بیاد.

البته منظور حرف خودم و دوست قبلی این نبود که شما کار غیر خدایی دارید انجام میدین، منظور این بود که هدف خدایی اگر باشه، مثل یک بولدوزر همه چالش ها در برابرش سهل هستن. نگاه کنید، عمده عرفا و اشخاصی که تو حوزه حرکت در مسیر خدا قدم گذاشتند، براشون فرق نمیکنه که غم یا شادی سراغشون بیاد، براشون فرق نمیکنه مصیبت یا موفقیت برایشون رقم بخوره، چون همه اینها رو از خدا میدونند و در مسیر هدفشون لذت هم میبرند.




دوری از کمالگرایی و تلاش و تلاش و تلاش و تلاش بسیار مهمه. شما یک انسان هستین که قدرت فوق العاده ای درون شما وجود داره. نباید اجازه بدین شرایط برای شما مسیر تعیین کنه، بلکه این شما، اشرف مخلوقات هستین که باید برای اتفاقات و چالش ها شرایط تعیین کنید.
دقیقا مثل یک قایقرانی که درون دریاست، اگر پارو نزنه، موج دریا اون رو به هر سمتی بخواد میبره، ممکنه بهسمت جزیره آدم خوار ها ببره، یا جزایر خشک و برهوت. ولی اگر پارو بزنید، اون وقت شما هستین که برای رسید به مقصد تعیین کننده هستید. این وسط ممکنه قایقتون کمی سوراخ بشه، ولی نا امیدی بیشتر از اون سوراخ در دریا براتون مضر هست. پس باید اون سوراخ رو تعمیر کنید و ادامه بدین.

الان سوراخ قایق شما، انفعاله، گمشدگیه. از اون بدتر صدور اجازه منفعل بودن و حق داشتن در انفعال شخصی در خودتونه.

من فکر میکنم شما انسان بسیار توانمندی هستین، هر مسئله و مشکلی که براتون حادث شده باشه رو میتونید نادیده بگیرید و در مسیر حرکت هدفتون دوباره قدم بردارید. نگاه کنید یه وقت هایی ما حالمون خوبه روزی صد قدم در مسیرمون بر میداریم، یه روز حالمون بده یک قدم بر میداریم، ولی هیج وقت نباید به خودمون اجازه بدیم از ساکن بمونیم یا به عقب بر گردیم، اگر هم اینطور شد دوبازه باید با نیم قدم نیم قدم در مسیر بمونیم،

نقل قول:

---

به سقراط خبر دادند که یکی از شاگردانت در راه مرده بود.
گفت شکر ، گفتند چرا شکر کردی، گفت به خاطر اینکه در راه مرده بود نه در بیراهه

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

کرای گرامی، ممنونم که مثل همیشه دلسوزانه راهنمایی می کنید. لازم دیدم پیرو پست قبلیم یه توضیحی بدم که احیانا سوء برداشتی پیش نیاد.
مسئله ای که باهاش درگیرم نه شیطانی و غیر خداییه، نه چیز دیگه. اتفاقا بالعکس هدفم جلب رضایت خداست در اون مسئله ولی همون طور که گفتم از حلش ناامید شدم.....
الان موضوع من مسئله ام نیست، موضوع اینه که چیکار کنم که بتونم علی رغم هر چالش و مشکلی که دارم، زندگی منظم و با برنامه ای داشته باشم که همون طور که بالا گفتم واقعا فکر میکنم نمیتونم.

---

...........

خواهش می کنم
نه خانم زلال منظور من در پست قبلی دقیقا هدف بندی در زندگی ست ....خواستم بنیادی بهتون بگم :)
آدم اول باید اسکلت خانه را محکم کنه و بعد بنا را روش بسازه :)
خیلی خوبه در مسیر زندگی ، آدم،، برنامه ریز و هدف بند باشه و در این مسیر تلاش کنه ..و باز خوبه با مشورت آدم بتونه، برنامه خودش را متناسب با مسیر زندگی بهینه کنه ...


ولی اگه تو این هدف گذاری بریم به سمت کمال کرایی و وسواس ، و بریم به سمتی که همش در تردید ها باشیم .... به نظرم به خطا می ریم و باعث میشه عمر و زمان مون دزدیده بشه


...............


بعضی موقع ها هدف پیدا نمیشه و تو هدفمون تردید داریم ( به خاطر کمال گرایی ها ،و عدم خود شناسی و ترس ها و ...) که باعث میشه نتونیم وقت و برنامه منظم پیدا کنیم ( کلی میگم )
لذا بهتره یه چند وقتی با خویشتن خودمون ،بیشتر خلوت کنیم و بیشتر باهاش درد و دل کنیم .
یادمان باشه ،اگه کوله بار را سبک برداریم بهتر می تونیم مسیر را ادام بدیم ...

.................


در مورد برنامه ریزی هم به نظرم سعی کنید یه میکرو هدف و یه ماکرو هدف داشته باشید ( کوتاه مدت و بلند مدت ) و در مسیر حرکت کنید
آهسته و پیوسته مسیر خوبیه در هر هدفی..


موفق باشین.