مشاجرات اخیر من با پدر و مادرم

سلام.
عنوان تاپیکم واقعا مایه شرمندگیه ولی متاسفانه واقعیت داره.:(((

در چند ماه اخیر من دعواهای شدیدی با مامان و بابام داشته ام. حدود شش ماهی هست. اخریش حدود یک ماه پیش بود که از همش بدتر بود و من خیلی بد رفتار کردم و متاسفانه حتی به هل دادنشون، داد کشیدن سرشان، اظهار تنفر ازشون و حتی پرت کردن چیز طرفشون هم کشید.

انگار تمام خشمهای فرو خورده ام ازشون در طول این سی سال عمرم، به شکل انفجاری فوران کرده در این چند ماه. که البته بعد از اون دعوای آخر انگار کامل تخلیه شده. چون هر چی تو دلم بود رو گفتم. گرچه میدونم که رفتارم اصلا قابل توجیه نبوده.

دو سه روز طول کشید وضعیت به حالت عادی برگشت. اما از آون روز تا حالا یک یاس و غم و احساس سرخوردگی و شکست و دلشکستگی در هر دوشون حس میکنم. ولی نمیدونم چرا هر چی میخوام عذرخواهی کنم نمیتونم. حتی میرم میشینم پیش مامان دست میندازم گردنش که بگم و معذرتخواهی کنم. ولی هم خود مامان فاصله میگیره هم یهو یه چیزی درونم میگه تو حق داشتی. و اخرش هم معذرتخواهی نمیکنم.

نمیدونم چرا نمیتونم به این حالت غلبه کنم و عذرخواهی کنم. گاهی واقعا شک دارم که واقعا دوسشون دارم یا نه. امشب هم چون مامان رو خیلی غمگین دیدم، دلم به درد اومد و یکم تنهایی گریه کردم و آومدم اینجا از شما کمک بگیرم که با خودم کنار بیام که حق نداشتم اون رفتارها رو کنم. و بتونم برم معذرتخواهی کنم.

سلام خانم پوه
شاید همه ما با توجه به جنسیت و سن و سال و شرایط خودمون یا والدینمون،این اتفاقات را به نوعی تجربه کرده باشیم.
نمیدونم جنس رابطه شما با خانوادتون چیه؟یا خودتون چه نگاه و شخصیتی دارین.
تو دوران دانشجویی یادم میاد که با پدرم سر اختلاف سلیقه سیاسی بحث کردم،و اون شب قرار بود برگردم دانشگاه.نمیدونم چی تو درونم بود شاید فکر اینکه این اخرین سفر منه و دیگه بعدی نیست که بخواد صحبت حق و ناحق باشه،پدرم خوابیده بود رفتم بالا سرش ازش معذرت خواهی کردم و دستش رو بوسیدم و رفتم.گرچه ایشون نشون دادند که خوابیده بودند ولی سبک رفتم.الان حسرت میخورم.میگم ایکاش تو همه دعواهام باهاش اینکار رو کرده بودم.

و اما مادرم...مادر..مادر...مادر
این یکی خیلی حساسه.
اخرین باری که با مادرم بحثم شد،و مثل شما فکر میکنم قطعا حق با من بوده-شاید هم بوده-مادرم تحمل نکرد و بعداز یک عمری بالاخره چندتا لیچار بارم کرد گرچه من هیچ عکس العملی نشون ندادم.ولی به دل گرفتم.تو رفتارهامون نشون نمیدادیم که ازهم دلخوریم.ولی بودیم.من همونی بودم که تو سی سالگی و بعداز ازدواجم هم میرفتم زیر پای مادرم میخوابیدم،کف پاهاش رو میمالیدم به صورتم،پاهاش رو ماساژ میدادم و جای جای پاهاش و انگشتاش و کف پاهاش رو میبوسیدم.
اما بخاطر اون اتفاق هر روز این توفیقم کمتر شد کمتر میبوسمش و به پاهاش رسیدگی نمیکنم... گرچه سالها گذشته ولی هنوزم از دستم مادرم دلخورم. الان که موضوع تاپیک شما رو دیدم ، یک آن تلنگری بهم خورد میبینم بیشتر ازینکه مادرم از من متضرر بشه،این دردی که تو دلم نگه داشتم خودم رو کج و کوله کرده،فکر کنم وقتش شده که موقع خواب مامانم خودم رو بهش برسونم:316::43::203::103:

پوه جان مجبور نیستی بری بگی من اشتباه کردم. به قول خودت منفجر شدی و حرفهای دلتو زدی.
ولی بابت چیز پرت کردن و هل دادن و فریاد زدن صد در صد باید عذرخواهی کنی.
منظورم اینه که تو اشتباه نکردی که گفتی، اشتباهت در مدل بیانت بوده و برای اون باید معذرت خواهی کنی.واسه اینکه غرورتو بشکونی و بتونی بری جلو به خودت بگو معلوم نیست چقدر مهلت با هم بودن داشته باشید. باور کن از هزار تا کابوس بدتره. خدا پدر مادرتو برات حفظ کنه:72:
ضمنا ادمها با هم فرق دارن. از بعضیا عذرخواهی کنی جور بدتری برخورد میکنن و شاید باید پشیمون بودن رو توی رفتار بهشون نشون بدی. بنظرم با توجه به شناختی که ازشون داری برو جلو.
خیالتم راحت باشه وقتی فکرتو عملی کنی اونقدر سبک میشی که نگو

سلام پوه عزیز
من هم فکر میکنم که نحوه بیانت مشکل داشت.
من هیچوقت نمیتونم تصور کنم که یه روزی بخوام مامان وبابام رو هل بدم!!!!!
احتمالا خیلی عصبی بودی ومتوجه نبودی که چکارمیکنی.خوبه که حرفهات رو زدی وتخلیه شدی چون توی ذهنت بودن واذیت بودی.دقیقا مثل الان که این معذرت خواهی وپشیمونی توی ذهنته واذیت هستی!پس باید این رو ام خالی کنی از ذهنت.حتما حتما از دلشون دربیار که هلشون دادی یا چیز پرت کردی.مثلا واسه هردوشون کادویی بگیر وخیلی صمیمانه ازشون واسه حرکاتت عذرخواهی کن تاهم خودت آرامش پیدا کنی هم اونها دلشون شاد بشه.میتونی هم بگی که اون حرفها رو دوست داشتم بهتون بگم که گفتم اما دلم نمیخولست اونجوری بگم وبااون حرکات.
بعدشم ببوسشون وهمه چی تمام.پدرومادرن دیگه خیلی بخشنده هستن.

موفق باشی دختر مهربون

سلام.
ممنونم ازتون.

الان شرایط عادیه. آشتی هستیم و با هم خوبیم. ولی معذرتخواهی ای نکرده ام. ولی میفهمم که یکم با من معذب هستن و اگر توی جمع نباشه و باهاشون تنها باشم، باهام حرف نمیزنن و حرف هم که میزنم کوتاه و سرد جواب میدن.

از یه طرف میگم شرایط عادی شده و دیگه حرفی نزنم که باز یادشون بیاد، از یه طرف هم مثلا دیشب که رفته بودم پیش مامان نشسته بودم و دست انداخته بودم گردنش و خودش رو کنار میکشید، حس میکنم لازمه معذرتخواهی کنم.

به نظرتون بذارم همین شرایط معمولی پیش بره و به مرور فراموش بشه یا بحث معذرتخواهی رو پیش بکشم؟

فکر میکنم لازمه به خاطر اون حرکاتت عذرخواهی کنی تا خیالشون راحت بشه که دیگه قرارنیست دخترشون اونجوری باهاشون رفتار کنه وفقط همون یکباربوده،اون هم به خاطر فشاری که روی توبود ومیخواستی حرفهات رو بزنی.
کاری نداره که عزیزم خیلی راحت اینکارو کن وبعدشم بگو وبخند وروزهای خوب...
اونها الان ناراحتن وپیش خودشون میگن این همه زحمت کشیدیم آخرش باهامون اینجوری کرد!پدرومادرن دیگه،نباید دلشون بشکنه اون هم بااین حرکات که تاحالا ازبچه شون انتظار نداشتن.البته حتما به توهم حق میدن ودرکت میکنن.

حتما ازشون دلجویی کن.

تقریبا تاپیکهات رو میخونم ولی یه تلخی همیشه در نوشته هات داری.
تو تاپیک قبلت که به خواستگارت توپیدی میخواستم برات بنویسم ولی منصرف شدم
این پرخاشگری و افسردگی یه جا باید درمان بشه
پرت کردن و هل دادن و اظهار نفرت با یک معذرتخواهی سر و تهش جمع نمیشه

من در جریان دلیل خشم فروخورده ات نسبت به والدینت نیستم ولی میشه گفت دلشون رو شکستی
رفتارت بیشتر منو یاد پسرهای نوجوان سرکش انداخت. :33:

افسردگی رو که سالهاست دارم. پرخاش رو جزو موارد تشخیصی روانشناسهایی که در این چند سال بهشون مراجعه داشتم، نبوده. اما شاید لازمه بهش بپردازم. ممنون.

منظورتون از تلخی، خشونته؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
ممنونم ازتون.

الان شرایط عادیه. آشتی هستیم و با هم خوبیم. ولی معذرتخواهی ای نکرده ام. ولی میفهمم که یکم با من معذب هستن و اگر توی جمع نباشه و باهاشون تنها باشم، باهام حرف نمیزنن و حرف هم که میزنم کوتاه و سرد جواب میدن.

از یه طرف میگم شرایط عادی شده و دیگه حرفی نزنم که باز یادشون بیاد، از یه طرف هم مثلا دیشب که رفته بودم پیش مامان نشسته بودم و دست انداخته بودم گردنش و خودش رو کنار میکشید، حس میکنم لازمه معذرتخواهی کنم.

به نظرتون بذارم همین شرایط معمولی پیش بره و به مرور فراموش بشه یا بحث معذرتخواهی رو پیش بکشم؟

---

سلام
اگه عذر خواهی حال تو و اونها رو بهتر میکنه این کار انجام بده.برخلاف همه کسانی که اطراف ما هستند و ممکنه بین ما و اونها مشکلاتی پیش بیاد و ما از حق خودمون دفاع کنیم.قضیه پدر و مادر یه فرقهایی داره.از نازکشیدن و تحمل تلخی هاشون نباید احساس کرد داری از حق خودت میگذری.چه برسد به اینکه توی دعوایی فرزندها مقصر باشند.
البته منظورم این نیست وقتی زمانی در توان خودت نیست بار روانی زیادی برای خودت ایجاد کنی که نتیجه عکس بدهد.اما کوتاه اومدن و تحمل پدر و مادر یه مساله ایه که هر چی سنشون بیشتر بشه بیشتر هم نیازمیشه.

سلام.
بگذریم که داستان چی بوده. کلا همه تقصیرای عالم که گردن من هست. اینم روی بقیش.
اما فعلا اوضاع خوب و نرماله و فکر میکنم معذرتخواهی فقط یادآوری کنه اون داستان رو براشون. ترجیح میدم چیزی نگم.

ممنون از نظرات دوستان.