مقابله با فضولی‌های سازمان یافته در مورد بچه‌دار شدن یا نشدن!

سلام
من احتیاج به هم‌فکری شما دارم.
کم و بیش در مورد زندگی من می‌دونید، حدود هشت ساله که ازدواج کردیم. تصمیم گرفتیم که بچه‌دار نشیم. خانواده خودم در جریان این تصمیم هستن (هر چند کنار نیومدن )، ولی خانواده همسرم گمان می‌کنند به جهت ادامه تحصیلات من، این موضوع به تعویق افتاده.
مشکل من اینجاست، بقیه فامیل که به خودشون اجازه اظهار نظر می‌دن. و من نمی‌دونم چطور حمله‌های زبانی در این مورد رو رفع و رجوع کنم! این صحبت‌ها اینقدر آزاردهنده شده که کم و بیش قید هم‌صحبتی بعضی اقوام رو زدم، اما مطمئنم این مسئله در آینده حادتره، به دو دلیل:
1) فارغ‌التحصیلی من
2) به دنیا آمدن فرزند نازنین برادرم
قطعا من نمی‌تونم دلایلم رو برای همه مفصل شرح بدم. چارچوب‌های ذهنی من هم با اونها زمین تا آسمون متفاوته.
به دنبال جملات و شیوه‌هایی از گفتمان و ارتباط هستم که در عین احترام‌آمیز بودن، ویژگی "سرجا نشوندن" و پیغام "عدم فضولی" رو هم داشته باشه.

تا الان راهکار من، به شوخی گرفتن و واگذاری به همسر بود و جواب نمی‌ده. لطفا اگر راه دیگری سراغ دارید، پیشنهاد بدید. پیشاپیش ممنونم :72:

سلام خانم آویژه.تاپیکتون برام جالب بود.چون خودم هم کمابیش همچین تصمیمی دارم.البته هنوز مطمئن نیستم
ولی توی تردیدهام برای اجرای این تصمیم هیچ وقت فکر به دیگران نقش نداشته. حتی برای یک لحظه هم فکر نکردم که اگر تصمیمم برای بچه دار نشدن قطعی شد جواب بقیه رو چی بدم.
چون کاملا بدیهیه که این یه مساله شخصیه.پس اگر کسی هم حرفی بزنه
من برام مهم نیست و بلافاصله فراموشش میکنم.
در نهایت فکر میکنم اگر قرار باشه پاسخی به حرفهای بقیه داده بشه
خیلی ساده میشه گفت با توجه به شرایط و خواست من و همسرم در این مورد تصمیم میگیریم.
شاید هم بهتر باشه همسرتون این موضوع رو با خانوادشون حل کنن تا شما درگیر پاسخ گویی به اونا نباشید.

خیلی واضح بگین نمیخواید بچه دار بشید.
شفاف، واضح و بدون هیییییییییچ گونه توضیحی.

چون هر چی توضیح بدین یا بخواین بقیه رو متوجه کنین که این یک تصمیم خصوصیه بازم بقیه اظهار فضل میکنند و در مورد محاسن بچه داشتن صحبت میکنند.

سلام

نظر شخصی من این هست که اطرافیان ما تا حدودی در این زمینه ها حق دارند و چیزی که ما بهش می گیم فضولی شاید بخشی از ارتباط با اطرافیان باشه.
اگه همسایه سر کوچه هفته ای یه بار از شما بپرسه چرا بچه دار نمی شید فضولیه
اما این که پدر و مادر بعد از هشت سال بخوان بدونن به نظر من فضولی نیست

همونقد که به خانواده ی خودتون حق می دید در جریان باشند، خانواده ی همسرتون هم حق دارند بدونند.
این همه فردگرایی و جدایی از خانواده طبیعی نیست. می تونید خیلی عادی بهشون بگید که تصمیمتون چیه.
کنار اومدن با اون تصمیم و درکش دیگه با خودشونه.
اما دونستنش حقشونه.

یه مدت که از جواب شما بگذره دیگه نمی پرسن.
اما اگه جوابی نگرفته باشند تا همیشه می پرسند.

البته خانم اویژه میگن مشکلشون بقیه فامیله. نه خانواده همسرشون

فکر میکنم شما از حرفاشون ناراحت نباشید. بلکه از اینکه فکر میکنید سازمان یافته شده است ناراحتید. درسته؟

اولا که از کجا مطمئنید که سازمان یافته است؟ از سمت کی؟ طرف هر کی هست لابد شماها رو خیلی دوست داره و دلش میخواد بچه شما رو ببینه. و شاید بقیه هم اینو میدونن و ناخودآگاه میخوان شماها رو راضی و تشویق به بچه دار شدن کنن. ولی شاید عملا و عمدا سازماندهی صورت نگرفته باشه.

بگذارید به پای خوش قلبی و خیرخواهی اونها. و راحت بهشون بگید شما خیلی لطف دارید به ما و ممنون که دلتون میخواد ما بچه داشته باشیم. ولی خیالتان رو راحت کنم که خودمون دو تا چنین تصمیمی نداشته آیم و نداریم. و جلوی خودشون به همسرتون بگید مگه نه همسری؟ و بذارید همسرتون هم حرف شما رو تصدیق کنه.

سلام آویژه جان:72:

از یه طیف خیلی مودبانه شروع کنید و بعد خط قرمزتون رو بگید.

مثلا خیلی مودبانه توضیح بدید برای همه که متوجه دلسوزی شون هستید و خیلی خوشحال هستید که چنین خانواده و بستگانی دارید و خدا رو شکر مشکل ناباروری ندارید و نگران این مساله هم نباشند ولی خدا رو شکر اونقدر هم عاقل هستید که بتونید برای شخصی ترین مسائل زندگی تون که فقط به شما دو نفر مربوط هست خودتون بخواید تصمیم بگیرید و ببخشید که اینقدر رک میگم و کمی هم البته بی ادبانه میشه بگید دوست ندارید که مسائل درون اتاق خوابتون سوژه محافل باشه و در شأن هر کسی این سوال رو می پرسه نیست که تو مسائل اتاق خواب این و اون دخالت کنه.

سلام
نظر من اینه که زمان بچه دار شدن یک مساله نسبتا شخصی هست ولی کلا بچه دار شدن یا نشدن زیاد هم نمیشه بگی شخصی و خصوصی هست

خوب بچه دار نشدن شما معادل با نوه دار نشدن خانواده هاست

من خودم شخصا احساس می کنم اصلا حس خوبی پیدا نمی کنم اگر عروسم و پسرم (بعدا که عروس دار شدم) بشینن و تصمیم بگیرن کلا بچه دار نشن

شاید این تصمیم کلا تصمیم عادی و روتینی نباشه و قاعدتا پذیرشش هم دشواره
البته با این وضع اقتصادی جامعه شاید هم تصمیم عاقلانه ای باشه ولی ...

به نظر من هم خانواده ها حق دارن بدونن و حتی حق دارن دلایل شما رو بدونن و حق دارن اگر قانع نشدن وارد بحث هم بشن

چه خانواده شما و چه خانواده همسر شما

ولی به بقیه فامیل و آشناها ربط خاصی نداره و پرسیدنشون از شما احتمالا همون جنبه کنجکاوی و به قول خودتون فضولی رو داره و میشه جوابی داد که دیگه ادامه ندن

اینها نظرات شخصی من بود

سلام آویژه جان
بچه دار شدن و نشدن شما ربطی به دیگران نداره اما خوب تصمیم شما یک تصمیم غیر معمول هست و خیلی طبیعیه که دیگران را کنجکاو کنه.
بهتره دلایل قابل قبولی حداقل برای خودتان پشت این تصمیم داشته باشید.

ممنونم از تک‌تک شما برای همفکری‌تون، کمی فکر کردم، سعی می‌کنم خلاصه بنویسم:

(بحث خانواده همسرم جداست و در پایان می‌گم:)

در مورد باقی فامیل چند نکته یا بهتره بگم نگرانی هست:

1) تجربه به من نشون داده که وارد شدن در هر بحث جدی در این مورد، بی فایده‌ست. به اصطلاح وقتی mindset آدمها با هم خیلی فرق کنه، حرف و گزاره مورد توافق مشترکی باقی نمی‌مونه، گمان نکنید من از هم از اول اینقدر مایل بودم گاردم رو ببندم، نه. از هر جا صحبت رو شروع کردم، به بن‌بست خوردیم. البته که این تصمیم برای ما هم یک‌شبه نبوده، شاید من هم ده سال پیش رویای مادرشدن رو داشتم. اما تفاوت امروز من با ده سال پیش، تمام مسیرهایی است که تو این ده سال رفتم و انتظار اینکه یک نفر خارج از مسیر، یهو بتونه تمام و کمال با ذهنیت من همراه بشه، غیر منطقیه. در نتیجه انتظار گفتمان نتیجه بخش با دیگران در این زمینه رو ندارم. به عنوان مثال من همین مکالمه رو با دوست خودم دارم:
- بچه نمی‌خوای بیاری؟
+ نه، با فلسفه‌ش مشکل دارم، از اون گذشته خودم هنوز توچاله چوله‌های شخصیت خودم موندم ....
و طی چند جمله بعدی من و دوستم حرف هم رو قشنگ می‌فهمیم. دغدغه‌هاش رو کاملا می‌فهمم و برام قابل پذیرشه، چون بک‌گراند و تجربه خیلی شبیه داشتیم. اما عین همین مکالمه رو به هیچ وجه نتونستم با فامیل داشته باشم.

2) شروع هر بحث جدی در این مورد، به نظرم نوعی اعتبار دادن به طرف مقابل برای اظهارنظر در این موارد شخصی است. این رو هم دوست ندارم، تجربه‌های تلخی از گسترش مرز صمیمیت با آدم‌ها داشتم، این شاید یک ایراد باشه و می‌پذیرم، ولی این مکانیزم دفاعی‌ست که برای خودم فعال کردم. لذت صمیمیت با کسی رو ندارم، رنج سرزبان چرخیدن رازها رو هم ندارم.

3) پاسخ روشن برای من ساده است گفتنش، به قول شما شاید تمام‌کننده هم باشه، ولی راستش دنبال راه زیباتری بودم. خیلی اغراقی، به قول شاعر دائما عربده با خلق خدا نتوان کرد خب ... مثلا احتمالا نتونم به عموم که برام دعا می‌کنه بچه‌دار بشم، رک بگم " بچه نمی‌خوام"... بعضی وقت‌ها مثلا می‌گم "از این دعاها واسه خودتون بکنید"... دائم لبخند زدن هم سخته خب... "چه بهت میاد بچه‌داری".... لبخند.... " حیف نیست بچه نداشته باشی" ..... لبخند.... " بعدا پیشیمون می‌شی"...لبخند ... "یه نوه بیار برا مامانت اینا" ... لبخند ... "تو که بچه نمیخوای، چرا بچه رو بغل کردی" ... "آره بابا، دیر می‌شه، چند سالته؟"... هوفففف! ...
برای من یکبار پاسخ سربالا کافیه تا متوجه بشم، طرف مقابل مایل نیست در این مورد حرف بزنه و موضوع تمام می‌شه. چرا برای بقیه این آپشن کار نمی‌کنه؟!

-------------------

اما در مورد خانواده همسرم، آره حق با شماست و باید بدونن، ولی به نظرم من کسی نیستم که باید بهشون بگم. درسته؟
راهکار همسرم اغلب به همون شوخی گرفتن بوده. مثلا پاسخ می‌ده "ما هنوز خودمون بچه‌ایم" ... به نظر من هم باید اینجا صریح گفت تا نگرانی‌ها و اشاره‌ها تموم شه، اما احتمالا همسرم خانواده‌ش رو بهتر می‌شناسه و حس کرده اینطوری بهتره. نمی‌دونم.

:72::43:

سلام

اول اینکه خوشحالم که اعضای قدیمی دوباره فعال شدن.

در مورد سوالت من 3 مورد بین دوستان و فامیل دیدم که اطرافیان تقریبا دست از سرشون برداشتن.

مورد اول از فامیل نزدیک ماست و من چند باری شاهد مکالماتشون بودم. مدل جواب دادنشون تا حد زیادی از این سوال و جوابها کم کرده. اول اینکه جواب شوخی یا دلسوزی رو با شوخی می دن مثلا همین حرف دعا می کنیم بچه دار بشی. با خنده می گن حالا که زحمت می کشی دعا می کنی دعا کن خدا بهم (یه چیزی که دوست دارم) بده (یه جوابی شبیه به این).

در جواب گوشه و کنایه غیر مستقیم اصلا جواب نمی دن انگار ما اصلا نشنیدیم. مثلا کسی تو جمع می گه اونایی که بچه ندارن بعد یک مدت زندگیشون فلان مدل می شه. اینا اصلا به روشون نمی یارن که منظورت با ما بود. معمولا طرف بعدش برنمی گرده مستقیم بگه با تو بودم بنابراین بیخیال می شه.

در مورد کسایی که می خوان بحث و استدلال کنن. همونطور که گفتی معمولا بی نتیجه هست. خیلی وقتا طرف مقابل نه تنها دلائل شما رو نمی فهمه که اصلا موقعی که داره ازت سوال می کنه قصدش این نیست که دلائلتو بفهمه. برای کسی که معتقده همه باید یک بچه رو داشته باشن , هر دلیلی که بیاری غیر قابل قبوله. همچین فردی وقتی ازت سوال می کنه نمی خواد دلیلتو بدونه می خواد ببینه چی می گی که حرفتو رد کنه و بهت ثابت کنه داری اشتباه می کنی. بهترین کار اینه که اصلا وارد این بازی نشی.

در مورد کسانی که نصیحت می کنن و می خوان قانعشون کنن صبر می کنن طرف حرفش تموم بشه بعد می گن می دونم چی می گی ولی دیگه تصمیم ما اینه که بچه نمی خوایم (کاملا آروم و با لبخند). یعنی طرف هرچی بگه اینا بدون اینکه باهاش بحث کنن می گن آره می فهمیم حرفتو ولی تصمیم ما اینه (بدون هیچ توضیح اضافه ای).
بعد یه مدت اطرافیان به این نتیجه رسیدن که اینا مرغشون یک پا داره و حرف زدن باهاشون بی فایده هست. :tennis:

در مورد پدر و مادرشون بعضی وقتا کار به توضیح و دلیل می کشه. به نظر من روش خوبی که اینا دارن اینه که در این مورد هر کی با خانواده خودش طرفه. نیازی نیست شما به خانواده همسرت جواب بدی و یا برعکس. هر کی برای خانواده خودش توضیح می ده و همسرش هم اگه لازم بود تاییدش می کنه.

خلاصه الان حدود 10 سال از ازدواجشون گذشته و اطرافیان تقریبا قبول کردن که اینا بچه نمی خوان. همچنان از این موضوع خوشحال نیستن و حتی گاهی یه کامنت هایی می دن که در آینده پشیمون می شین و اینا ولی دیگه بیخیال شدن.

روش همسرتون که مثلا می گه ما خودمون بچه ایم برای کسایی که می خوان بچه دار شدن رو به تعویق بندازن و بطور موقت شاید جواب بده ولی برای شما خیلی بدرد نمی خوره. وقتی اینجوری می گید اطرافیان چند وقت یکبار دوباره چک می کنن ببینن بزرگ شدید یا نه. یعنی همچنان منتظر و امیدوارن. دیگه تا ابد که نمی شه اینجوری گفت. به نظرم هر چه زودتر همسرتون بهشون بگه که تصمیمتون چیه. البته بعدش تموم نمی شه بلکه وارد فاز جدیدی می شید :311:



دو مورد دیگه ای که در فامیل دیدم از همون زمان آشنایی و قبل ازدواج شرط خانم یا آقا برای ازدواج این بود که بچه نمی خواد. برای همین خانواده ها از اول می دونستن هرچند که زیاد جدی نگرفته بودن و فکر می کردن بعدا نظرشون عوض می شه. به هر حال هرکی به اینا هر چی بگه می گن ما از اول قرارمون این بود که بچه نمی خوایم. این روش شاید خیلی به درد شما نخوره.

نکته آخر اینکه خیلی از این سوال جوابها از طرف نزدیکان به زعم خودشون از سر محبت و دلسوزیه. متوجهم که روش خیلی آزار دهنده ای رو برای ابرازش انتخاب کردن ولی شاید همین که بدونی قصد و نیت بدی پشت این حرفا نیست باعث بشه راحت تر از کارش رد شی بدون اینکه زیاد حرص بخوری.