بی خیالی شوهر و توقع استقلال و مسیولیت پذیری از شوهرم

سلام. من دو هفتس با شوهرم قهر کردم و خونه پدریم هستم. ب خاطر اینکه بهش اعتراض کردم مرتب از من نخواد برا خانوادش غذا ببرم و اجازه دخالت نده و ی کم از بی خیالی و بی مسیولیتی دست برداره با هم مشاجره و کتک کاری داشتیم در حضور بچه شش ماهمون. خانوادشم فقط از اون دفاع میکنن. و مدام دخالت میکنن و اون فقط سکوت میکنه. مادرش علنا میگه طلاقش بده بچه هم بگیر تا برات بزرگ کنم.ازش خواستم خونه مستقل بگیره و بیاد مشاوره. ولی اینکارو نمیکنه.
حاضر نیست هیچ تلاش یا تغییزی بکنه . میگه چون من تک پسرم باید کنار خانوادم باشم. و چون ب نظر من شرایطت خوبه تو اون خونه تو هم باید اعتراض نکنی و بسازی. چون اعتراض میکنی بداخلاقی و مادر خوبی نیستی وگرنه ب خاطر بچت منو تحمل میکردی میگه بی ادبی بی حیا. چون با وجود همه بیشعوریای خانواده من و هشت تا خواهرم ب رابطه باهاشون ادامه نمیدی روابط اجتماعیت ضعیفه! من خ برا بهبود روابطمون تلاش کردم اما فایده نداره. هیچ کدوم از توقعات من از زندگی زناشوییم برآورده نشده. احساس شکست و سرخوردگی دارم.

سلام

یعنی چی شما برای خانواده اش غذا ببرید؟ چطور؟
مگه خانواده اش معلول یا ناتوان هستند؟

کمک کردن به دیگران خوبه ولی اینکه تبدیل به وظیقه بشه درست نیست. شما به همسرتون یادآور بشید با ایشون ازدواج کرده اید نه با خانواده شان. حتی برای خود ایشان هم وظیفه شرعی و قانونی ندارید غذا بپزید چه برسه سرو هم کنید. اگر انجام می دهید از روی علاقه به همسر و خانواده است نه وظیفه.

کسی فرد دیگری رو به خاطر نفر سوم تحمل نمی کنه. اصولا اینکه می کند منو به خاطر بچه ات تحمل کنی علاوه براینکه احمقانه است داره اعتراف میکنه که فرد غیرقابل تحمل و مشکل داری است که باید به خاطر یه نفر دیگه (بچه) تحمل بشه.

درباره خودتون و خانواده تون بیشتر توضیح بدید. آیا در عقدنامه حق مسکن براتون ذکر شده؟ مهریه تون به گونه ای است که بتونید فشار بیورید مسکن مستقل با فاصله از خانواده اش تهیه کنه؟

نه سالم هستن. اما دو اتاق دارن فقط آشپزخانه و حمام ندارن. پدر و مادرش خ با هم مشاجره داشتن همیشه. الان هم وقتی با هم بحثشون میشه مادرش ب پدرش غذا نمیده یا مدام میره مسافرت و شوهرشو ول میکنه اونم هی میاد میگه چی دارین بخورم. من بارها ب شوهرم گفتم این درست نیست. میخوای کمک کنی موادغذایی بخر براشون . خونه رو بفروش دو تا خونه جدا بخر. یا خودمون بریم اجاره اما اونا راحت تر باشن اخه هشت تا دختر و ی عالمه نوه دارن هی میان میخوان بمونن ب طعنه و کنایه میگن جا ندارن. حمام ندارن. انگار من باید بسازم. خیال میکنن من خ راحتم و بهم خوش میگذره‌ . شوهرم میترسه ننه باباشو ول کنه ازشون دور بشه. بیشتر از حرف مردم. نه باباشم خ بداخلاقن و از کاه کوه میسازن همین الانش که در خدمتشونه میگن ب ما نمیرسه و ما براشون خونه ساختیم! شرایطی خ بدی دارم. تا میام روابط خودمونو درست کنم ی مشکل جدید با خانوادش پیدا میشه. کلا انگار من با همه اینا ازدواج کردم. نه این آقا. حالام که رفته هیچ خبری هم ازش نیست. با اینکه با حضور خانوادم باهاش حرف زدم و حرف اخرم که خونه مستقل و مشاوره اومدن بود گفتم و همه مشکلاتمو

خسته شدم ب خدا. غذا بردنش هیچی ایراد و اده و اطوارشون. تشکر نکردنشون. اینکه هیچ جا ب دردم نخوردن. اگه شوهرم نباشه اصن نمیگن تو زنده ای یا مرده ای. اخه نباید بده بستون باشه. اونا فک میکنن وظیفه منه این کارا. تک عروس هستم.

دقیقا فکر می کنن وظیفه شماست. داشتن یه زندگی مستقل حق شماست حالا این که چه طور از اول راضی شدید تو همچین شرایطی زندگی تون رو شروع کنید خودش جای تعجب داره. بچه الان کجاست؟ با وجود این که از مرگ سخت تره اما کاش دو روز بدید دست مادر شوهرتون ببینه حرف تا عمل زمین تا آسمون فرق داره. نگفتید مهریه تون قابل اتکا هست یا نه؟