روزهای آخر... تردید، ترس، کورسوی امید

سلام.
من ۸ ساله ازدواج کردم و ۳۲ سالمه. با همسرم که دو سال از من بزرگتره همشهری بودیم و اومدیم تهران برای کار.از صفر شروع کردیم. دوستش داشتم. هر دو شاغلیم. اون دولتی من خصوصی. هر دو کارشناسی ارشد مهندسی. بچه نداریم.

من این ماه بالاخره دادخواست مهریه دادم و خیلی میخوام که جدا بشم.
خانواده هامون شهرستان هستن.
همسرم نماز خون و مذهبی و سنتیه.
اهل زن و سیگار و مشروب و خلاف و .... نیست.
دست بزن نداره اگرچه عصبانیتش تنده.
من نمازخون و مذهبی و سنتی نیستم اما مذهب و سنت برام خیلی محترم هست و به خواست همسرم و بنا به عادت حجاب رو رعایت میکنم.
سه سال هست که بیشتر وقتها قهر و سکوت هست بینمون و خیلی جدی به جدایی فکر میکنیم. همسرم از لحاظ اقتصادی و اجتماعی حاضر به جدایی نبوده و میگه تو تلاش کن و زندگی رو بساز. منم خسته ام. خیلی خسته و داغون.
نمیدونم چرا اینجا اومدم. به زودی وسایلم رو جمع میکنم و برای همیشه از این خونه میرم. اما مثل جون کندن برام سخته.
کاش همسرم از اینی که هست یکمی خوبتر یا یکمی بدتر بود!!! اونوقت تصمیم گرفتن برای من ۸ سال طول نمیکشید!

از اول زندگی نتونستم رابطه خوبی با خانواده همسرم ایجاد کنم. ایرادات و اشتباهات و توقعاتشون برام عجیب و غیر قابل تحمل بود. سیاست نداشتم. همسرم در مقابل صمیمیت با من همیشه احتیاط میکرد. اعتمادش رو نتونستم به دست بیارم. با اینکه خیلی از خودم مایه گذاشتم و حقوقم رو بهش میدادم. اما الان هیچی به نام من نیست. هیچ وقت خرجی به من نمیداد. منم این چندسال آخر حقوقم رو جدا کردم و خرج خودم رو فقط دادم. این ندادن حقوقم خیلی توی جدایی ما تاثیر داشت. عادت کرده بود پولم رو بدم و همه چی هم به نام اون باشه. هیچ مسئولیتی در مقابل خرج من نداشت. نه خرج دکتر و دوا و نه خرج لباس و آرایشگاه. میگفت یا نمیذارم بری سر کار یا باید خرج خودت رو حداقل بدی... بحث راجع به حقوق من و تلاش برای گرفتن بقیه اش تمومی نداشت. نه من دیگه بهش اعتماد داشتم نه اون به من.

دلم میخواست مسئولیت داشته باشه در مقابل من. دلش بخواد منو خوشحال کنه. ولی نه هدیه ای نه تولدی نه روز زنی نه مسافرتی ....
نه اهل خنده و شوخی هست نه اینکه باهات مثل یه دوست صمیمیه که احساس نزدیکی کنی باهاش. همش گارد داره. همش مواظبه. غریبه است. پنهان کاری های بیخودی و دروغ های الکی داره فقط برای اینکه فاصله اش رو حفظ کنه.
یا کاملا بهم بی اعتناست یا کنترلگر و زورگو میشه. مثلا یه مدت انگار نه انگار من وجود دارم. یه مدت گیر میده بخوای خوانواده ات رو هم ببینی باید اجازه بگیری. از در خونه بخوای بری بیرون باید اجازه بگیری.

لجباز_ کینه ای _ انتقام جو_ حساس_ اهل تلافی و جبران بدتر از گناه
دل مرده و ساکت و سرد _ یا با کار و دوست و همکار مشغوله یا با خانواده اش یا با تلویزیون.
قهرهای طولانی سال و ماه میکنه و جدا میخوابه.
پرخاشگر هم هست به موقعش.
خسته ام. دلخوشی ندارم. تنهام. میخوام جدا شم. مثلا اسمش اینه که شوهر دارم. ولی سخته. اینبار دیگه یه سرش میکنم.

سلام دوست عزیز

چقدر منو یاد کاربر she انداختی:203:

سلام
قبل از فکر کردن به جدائی با مشاور خانواده مشورت کنید. این مشکلات شما رو ظاهرا خیلی دارند و بعضی هاشون هم حتما تونسته اند حل کنند.
به هرحال همسر شما محسناتی دارند که خیلی خانم ها براشون آرزو شده. کاستی ها رو باید با کمک خودتون و مشاوره خانواده ها و مشاور خانگی (درصورت نیاز) برطرف کنید.

این رو هم درنظر داشته باشید بدون شک همسر شما هم حرف هائی برای گفتن دارند

و چه بسا انتظارات برآورده نشده ای که به هردلیل گفته نشده یا شنیده نشده (از دو طرف)

موفق باشید :72:

چرا تا حالا بچه دار نشدید؟
شما که دور از خانواده همسر هستید. چه نیازی به ارتباط بهتر باهاشون هست؟ سالی چند بار دیداره
بعد از طلاق قصد دارید تنها زندگیکنید یا با خانوادتون؟ یا در تهران؟ در هر صورت از پس هزینه های زندگی بر میاید؟ مسکن و سایر هزینه ها

سلام.وقتی مشکلاتتون رو لیست میکنید بله خیلی زیاد به نظر میاد ولی از یه نگاه دیگه انگار ریشهءهمهءاین مشکلاتتون یه چیزه واحده.براهمین حل کردنش خیلی سخت ونشدنی نیست.خراب کردن یه زندگیه۸ساله در عین اینکه شما هنوز دلبستگی هایی دارید وبطور کامل نتونستید خودتون رو کامل توجیه کنید خیلی سخته.یعنی به نظرم خیلی سخت تراز ساختن زندگیه فعلیتونه.در مورد حقوقتون کارهمسرتون که درست نیست.ولی خوب میتونستید یه چندسالی بدون اینکه گارد بگیرید وسراین مسئله تنش ایجاد کنید خرج خودتون رو میدادید.احتمال اینکه همسرتون هم به شمااعتماد کنه زیاد میشد.شما میخواهید همسرتون از اول بهتون اعتماد صد درصد میداشت وخیلی صمیمی.اره این خیلی خوب وایده آله.حق هرزوجیه داشتن همچین همسری.ولی الان که اینجوری نیست مسلما راهش لجبازی ودعوا وبگو مگو نیست.یکم مهارت وصبر وحوصله میخواد.