تردید بین ماندن یا جدایی، کمکم کنین تو بدترین شرایطم

سلام به همه خوبایی که اینجا هستن تا همدردی کنن!
اینجا اخرین روزنه امید من برای پیدا کردن راهیه که بتونم از برزخی که درونشم خلاص بشم. من ۳۲ سالمه و ۲ تا بچه دارم ۵/۵ و ۲/۵ ساله
حدود ۱۴ سال پیش وقتی ۱۸ سالم بود به طور خیلی اتفاقی و تلفنی با اقایی اشنا شدم که الان همسرمه، مدتی تلفنی با هم در ارتباط بودیم و خیلی از لحاظ روحی و فکری به هم وابسته شده بودیم تا اینکه تصمیم گرفتیم هم رو ببینیم. روز قرار من شکه شده بودم چون کسی رو که میدیدم هیچ شباهتی به تصوراتم نداشت، برام دلچسب نبود و مهری در دلم بوجود نیاورد. اشنایی ما ادامه دار شد و من مادرم رو در جریان گذاشتم. بعد از ۷ ماه ایشون از من خواستگاری کردن و از اینجا بود که دوراهی زندگی من شکل گرفت.دوراهی که توی یک راهش عقلم میگفت میثم برای ازدواج خیلی خوبه و توی راه دیگه دلم راهبری میکرد و راضی نمیشد. مشاوره رفتمو مشکل رو با چند نفر درمیون گذاشتم، متاسفانه
همه به من کفتن عشق تو زندگی بوجود میاد و علاقمند میشی و اینکه دوست داشتن مرد مهمه که اون تو رو دوست داره. علی الرغم میل درونیم تصمیم به ازدواج گرفتم. طی همون سالهای اول عقد تصمیم به جدا شدن گرفتم چون علاقه ای در من بوجود نیامد و من قربانی راهنمایی های اشتباه دیگران شدم، به میثم گفتم میخوام جدا شم ولی علت رو ترسیدم بگم چون به شدت به من علاقمند و وابسته بود و میگفت حرف جدایی رو نزن که من نابود میشم، دلم براش میسوخت میدونم در حقش نامردی کردم
میثم مرد خیلی خوبیه ولی من نمیتونم بهش عشق بورزم، توی تمام این سالها یه ادم احساسی سرشار از عشق و محبت بودم اما هیچ وقت دلم نمیزاشت چیزی برای اون خرج کنم، همیشه در. جواب دوستت دارم هاش بغض کردم، خیلی شبها کنارش خوابیدم ولی تا صبح گریه کردم. متاسفانه تنها عیب شوهر من هوش هیجانی پایینش بود که نتونست بفهمه توی این زندگی من چقدر مشکل دارم، من روز به روز بی احساس تر و سردترمیشدم
و احساس طغیان درونم روز به روز بیشتر. من به خاطر میثم دوباره حماقت کردم و بچه دارشدم تا شاید اوضاع بهتر بشه ولی فقط مشکلات خودمو صد. برابر کردم. الان بعد از ۱۴ سال دیگه نمیکشم افسردگی شدید گرفتم یک ساله دارو مصرف میکنم و میخوام جدا شم. همه چیزو به همسرم گفتم خیلی شرایط روحی بدی داریم ولی هنوزم سر همون دو راهی ام. خواهش میکنم اگه تجربه ای دارین یا راه حلی کمکم کنین!

سلام حریر خانم، به همدردی خوش امدین:72: اولا به خاطر داشتن نعمت خانواده ، همسر و دو تا کوچلوی دوست داشتنی شکر گذار خدا باشین.. و دوما لطفا به جدایی فکر نکنید ... چرا که شما 14 سال ادامه دادین و این یعنی شما توانمندی سازش و زندگی کردن با همسرتون رو دارین .. لطفا کم نیارین ، کار خیلی خوبی کردین که اینجا درد و دل کردین ، هر مشکلی راه حلی داره .. همه تمرکز و تلاشتون رو جهت ساختن و درست کردن بذارین.. الان فقط همسر نیستین و مادر دو تا کوچلوی نازنین هم هستین.. کاش با جزییات بیشتری بنویسین .. چه چیزهایی داره ازارتون میده ؟..قطعا مشاوران و دوستان همدردی با شما همفکری میکنند و بهتون کمک می کنند. من به عنوان یه خانم به شما حق میدم که اذیت شده باشی و همین طور تحت فشارهای زیادی باشی چون خب به دلتون نبودن و ازدواج کردین، اما قطعا همسر شما کلی ویژگی های خوب و دوست داشتنی داشته که این زندگی 14 سال ادامه پیدا کرده و این خیلی نشونه خوبیه .. ببینید حتی اگه همسر شما زمان خواستگاری کاملا باب دلت هم بود .. این قد این دنیا و حوادث اش بالا پایین داره که معلوم نبود زندگی خیلی خوب جلو بره.. هزار و یک مشکل پیش بینی نشده میتونه حتی زندگی یه زوج عاشق رو ز هم زیرو رو کنه.. پس لطفا ذهنت رو از افکار منفی پاک کن و سعی کن ریشه این افکارت رو پیدا کنی و بعد هم دنبال راه حل.. اگه با جزییات بیشتری بنویسی قطعا بهتر راهنمایی می گیری.. من خودم هنوز اندر خم یه کوچه ام.. اما دوست داشتم برات بنویسم.. نعمت مادر بودن و همسر بودن خیلی قشنگه .. .. شما نوشتی همسرت خیلی محبت داره و دوستت داره و این خیلی ارزشمنده .. توی ازدواج خیلی زن و شوهر باید گذشت داشته باشن و خیلی هم سخت نگیرن .. به نظرم خودت رو مسئول بدون.. همسرت انتخاب خودت بوده.. قطعا کسی فریبت نداده یا مجبورت نکرده بوده که اتنخابش کنی.. مسولیت انتخابت رو پذیرا باش و با قدرت پاش وایستا.. فقط باید یادبگیری چه جوری شیرین اش کنی.. من مطمنم خیلی خوب از پسش برخواهی امد.. به امید روزهای شاد و پر از لبخند و رضایت شما:72:

شما بعد 14 سال هنوز نتونستین با قضیه کنار بیاین؟؟

مشکل و ایراداتی که شما رو آزار میده چیا هستند؟

شما اگه جدا بشید به دو ماه نکشیده پشیمون خواهید شد

من حسی به ایشون ندارم، وقتی میره مسافرت دلم براش تنگ نمیشه، رابطه جنسی منو ازار میده، نمیتونم براش زنانگی داشته باشم چون دوست ندارم به من نزدیک بشه ولی از طرفی هم اون اخلاقای خوب زیادی داره و مرد خوبیه. من اونو عقلانی به خاطر خوبی هاش دوسش دارم ولی عشقی که باعث بشه از زندگی با اون لذت ببرم از دیدنش، از بوسیدن و در اغوش کرفتنش رو در خودم احساس نمیکنم. اگه تا حالا موندم به خاطر ترس از جدایی و تنها شدن و از دست دادن ادم خوبی بوده که من رو خیلی دوست داره. بارها توی زندگی دوست داشتم بهانه ای پیدا بشه حتی دوست داشتم به من خیانت کنه تا من بتونم بدون عذاب وجدان جدا شم.

من احساس ميكنم شما اگه جدا بشين شديدا پشيمون ميشين و تمام مشكلات جدايي كه فشارهاي خودش داره از جيبتون ميره چون حتي عشق واقعيتىنم پيدا كنين اونم واسه خودش بدي هايي و معايبي داره به نظر من اگه امكانش و مكانش دارين به مدت يك هفته برين و از خونتون و شوهرتون دور باشين و اون موقع تصميم بگيريد اگه بعد يه هفته باز به اين نتيجه رسيدين كه نه شوهرتون و نه زندگيتون نميخوايين جدا بشين ولي نه به خاطر خودتون به خاطر شوهرتون كه مطمئنن از اين زندگي سرد و بي احساسي شما خيلي آسيب ميبينه. ولي من فكر ميكنم بعد سه روز دلتون هم برا شوهرتون هم برا خونتون تنگ ميشه
البته اين نميشه كه شوهرتون بره مسافرت نه، بلكه شما بايد از زندگيتون يه مدت كم دور شين ببينين كار درست و تصميم درست چيه.
موفق باشين

می تونم بپرسم با طلاق چی حل میشه
تنهایی یا
اگه به فکر گزینه ای هستید که شما عاشقش بشید آیا این با این شرایط شما محقق میشه
فردی که شما عاشقش باشید اونم ...
بچه هاتون چی حس شما به بچه هاتون چی
چرا قبل از ازدواج اینکار رو نکردید یا نه قبل از بچه دار شدن اصلا بچه دوم برای چی بود

سلام دوست عزیز خیلی برام جای تعجب داره که شما بعد از 14سال هنوز وابسته شوهرتون نشدید آخه خانما معمولا این طوری ان که بعد از ازدواج همه فکر و ذکرشون همسرشون میشه.
در ضمن اون راهنمایی های که قبل ازدواج به شما کردند کاملا درسته چون که من خودمن این طور بود تو جلسه خواستگاری انقدر ظاهر همسرم تو ذوقم خورد که اون لحظه مطمعن بودم اصلا دوست ندارم باهاش ازدواج کنم و بالاخره پس از گذشت یکسال و با راهنمایی هایی مثل راهنمایی هایی که به شما شد حاضر به ازدواج شدم ولی الان دیوانه وار دوستش دارم وابسته شم و عاااااشقشم.
دوست عزیزم من احساس میکنم مشکل از درون شماست شاید شما در درونتون یه افسردگی عمیق داشته باشین که مانع میشه کسی رو دوست داشته باشین؟
آیا شخص خاصی رو غیر از همسرتون رو دوست دارین و مدام اون رو با همسرتون مقایسه میکنید؟
دوست عزیزززم شما همسری دارین که شما رو دوست داره و دو تا بچه خوب دوست عزززیم این زندگی آرزوی خیلی هاست.
به نظر من تنها تلاشی که میکنید تلاش در جهت دوست داشتن همسرتون باشه و دور کردن همه افکار پلید.
یا حق

عزیزم من فکر میکنم زندگی که شما دارید آرزو و رویای خیلیها باشه همسرتون شما رو صادقانه دوست داره و به شما وفاداره و برای زندگی مشترکتون تلاش میکنه دو تا بچه سالم و خوب دارید
درسته که عشق در زندگی خیلی مهمه اما همه ما در برابر تعهداتی که در زندگی میدیم مسوول هستیم شما با میل و رضایت خودتون ازدواج کردید و اجباری در کار نبوده و نظر شخصی من اینه که شما باید ببینید با جدایی چه چیزهایی به دست میارید و چه چیزهایی از دست میدید
جدایی شما احتمالا آینده و زندگی بچه هاتون رو از بین میبره و همسری که سالها عاشقانه با شما زندگی کرده و برای خوشبختی شما سالهای عمرش رو گذاشته نابود میشه
ببخشید که این میگم اما به نظر من خودخواهیه که شما بچه ها و همسرتون رو قربانی کنید که شاید به عشقی برسید که سرانجامش مشخص نیست
شایداگه اون انرژی و تلاشی رو که برای به دست آوردن عشقی نامعلوم میخواهید صرف کنید برای به وجود آوردن عشق و علاقه به همسرتون داشته باشید دستاوردهای بیشتری برای شما داشته باشه و هم زندگی مشترکتون رو حفظ کردید و هم از آینده بچه هاتون مطمعن هستید و ...
اگه قبل از ازدواج به این مساله فکر میکردید کاملا به جا و منطقی بود اما شما باید شرایط موجود رو در نظر بگیرید و نمیتونید بدون در نظر گرفتن ضربه هایی که همسر و بچه های شما از طلاقتون میخورن فقط با درنظر گرفتن احساس خودتون تصمیم به جدایی بگیرید درسته که عشق در زندگی خیلی مهمه اما بعضی وقتها مسایل خیلی مهمتر از عشق وجود دارن به نظر من اگه از یک مشاور خوب کمک بگیرید میتونید عشق به همسرتون رو هم در زندگیتون پررنگ کنید :72: