احساس حقارت

سلام عرض شد

من شیما 22 سالمه و چند سالی میشه که دچار خود کم بینی و ترس از قضاوت شدم

خود کم بینی: از این لحاظ واقعا در عذابم....حس میکنم خیلی ادم به درد نخورو بی ارشی هستم یا مثلا لیاقت انجام فولان کار رو ندارم...میدونین چیه اونقدر وضعم خرابه که حس میکنم لیا قت صحبت کردن تو یه جمع حتی دوستانه رو ندارم ...همش با ذهن خودم درگیرم که چرا فلان کس انقدر خوب تر از من حرف میزنه و شخصیت جذابی داره.....خیلی کلافم....وقتی کسی باهام خشک رفتار کنه یا حرفمو نادیده بگیره بدتر هم میشم.....هوووووف

ترس از قضاوت: این دیگه خیلی وحشتناکه...از ترس قضاوت و حرفای مردم جرا تنمیکنم لباسای مورد علاقمو بپوشم...یا احساسات واقعیمو نشون بدم...مثلا وقتی خیلی هیجان زده میشم،همشو تو خودم میریزم و به یه لبخند ساده اکتفا میکنم که مبادا اقوام پیش خودشون بگن {این چه قدر ذوق زدس} یا مسخرم کنن....کلا خیلی رفتارو حرکاتمو کنترل میکنم همین خیلی ازم انرژی میبره...درحالی که شخصیت من یه ادم خونسردو کم حرف مهربونه ..ولی به هرکی که برخوردم ..همشون شیطونو شوخ و شلوغ بودن ......ومن واسه اینکه از دستشون ندم یا تردم نکنن مدام تو جلد شوخ و شیطون فرو میرم که خودم خیلی دوست ندارم...

من چهره واندام واقعا زیبایی دارم{اینا حرفای من نیست ..دیگران میگن } اما حس میکنم از درون و شخصیتم کمی بهم ریختمو ثبات ندارم

راجب درمانشونم مقاله زیاد خوندم اما فایده نداره ...راستش به نصیحت های دلگرم کننده ی بیشتری نیاز دارم

لطفا راهنماییم کنید.......

سلام

منم نظر خودمو راجبه شما عرض کنم

اینو شنیدین که میگن هر جوری هستی خودت باش, جنس اورجینال بهتر از کپیه

پس خودتو شبیهه هیشکی نکن.. برند خودت باش.. فقط زمانی حق عوض شدن داری که یه مرتبه به سمت بالاتر و بهتر شدن حرکت کنی

همه آدمها یه سری خصوصیات دارن که مثبتهاشو میبینی ولی منفیهاش پنهونه و در زمانهای خاصی بروز میدنش

مثلا خیلیا شوخ طبع هستن ولی در باطن عصبی

خیلیا اخمو و درون گرا هستند ولی در باطن آدم درست و با ایمان

بعضیا سخنور خوبی هستند ولی در باطن تنبل و شکم پرور

و خیلی مثالهای دیگه.. پس خود کم بینیتو بذار کنار و همه رو از خودت برتر نبین ..چون شما اون روی منفیه اونهارو نمیبینی..

وقتی کسی تو یه چیزی مهارت بالائی داره این دلیل نمیشه که دیگران از اون پائین تر هستند.. چون بسیار مهارت ها وجود داره که ایشون اصلا اونهارو بلد نیست

در اخر عرض کنم واسه خودت زندگی کن..احساساتتو خفه و محبوس نکن.. اگه از چیزی خوشت اومد حتما تعریف کن.. شما کمی خجالتی هستید و اونو باید برطرف کنید .. از پوشیدنه لباسهای شیک خجالت نکش

سلام شیماخانوم گل
تمرین کن
مثلا در مورد بروز شادی و هیجان شدید : دلت میخواد جیغ بزنی و قهقهه سربدی ولی والد درونت میگه نه زشته مثل یه خانم باشخصیت فقط تبسم کن. شما بیا یک رفتار مناسب جدید رو تعریف کن برای خودت که مثل هیچکدوم اینا نباشه.نه مثل تبسم نه قهقهه. جوری لبخند بزن که دندونات پیدا بشه و برق شادی هم تو چشمات یه ذوقی کن و یه جمله کوتاه بگو مثلا وااای چه خوب. جلوی آینه تمرین کن ِشما اگر واکنش جدیدی معرفی کنی و ذهنت هم تشخیص بده که بلهههه این رفتار خیلی هم بهتره کم کم خودش اینو جایگزین میکنه. برای شروع میتونی یه موقعیت در گذشته رو انتخاب و باز سازی کنی و توش واکنش مناسب تر رو جایگزین کنی.
این کار خیلی تاثیرخوبی داره. اتفاقا فکر کردن در مورد اینکه چه رفتاری درست تر و بهتره خیلی خوبه و باعث میشه هوش اجتماعیت تقویت بشه.
هرگز اگر رفتار نامناسبی هم داشتی احساس حقارت نکن فقط احساس شاگرد بودن در این دنیای بزرگ رو داشته باش که دنبال یادگیری و بهتر شدنه. هیچکس کامل نیست . در کنار تمرین بذای اصلاح واکنش های احساسیت این ها رو هم به ذهن بسپار:
همه انسان ها عیوبی دارند که بر ما پوشیده است
عیوب من طبیعی و جزو خصلت انسانیم هست و من در تلاش برای بهبود آنها هستم.
خودت رو باوجود عیب هات بپذیر و دوست بدار.
قرارنیست همه آدمها مارو تایید کنند .
نظر آدم ها در طول زندگی در مورد آدم های مختلف تغییر میکنه پس دلخوش به تعریف ها یا ناراحت از عیبجویی هاشون نباش که ثابت نیست.
رفتار خودت رو با دیگران نسنج.حتی اگر دیدی رفتاری رو دیگران بهتر انجام دادند سعی کن اون رو تمرین کنی تا تو هم در موقعیت های مناسب انجام بدی.از دیگران بیاموز. رفتار خوبشون رو در خودت پرورش بده و رفتاری که به نظرت بد اومد رو تلاش کن انجام ندی.
تلاش نکن در چشم انسان های تنگ نظر بزرگ جلوه کنی چون معیار اونها برای بزرگی تنگ نظرانه است.

پیشنهاد میکنم پله پله به سمت خواسته هات قدم بردار .
سوال من: چه مدل لباسی رو دوست داری بپوشی که نمی پوشی؟چجوری هست مگه؟ با عرف خانواده شما جور نیست?
موفق باشی

سلام
متاسفانه شما اصلا عزت نفس نداری و خودتو دوست نداری و خودتو بسیار ناکافی میبینی و خودتو محتاج به دیگران میبینی و سعی میکنی همرو راضی نگه داری و همه تورو آدم خوبی ببینن تا این درد خوب بد پنداریت تسکین بدی و بدجور از تنهایی و پس زده شده و یا نپذیرفته شدن میترسی
راستیتش میشه حدس زد همون طور که خودت هم تقریبا فهمیدی تو کودکی و مراحل شکل گیری شخصیت این مشکل رخ میده و مربوط به سه سال اوله که شما میخواستی دنیا و خودتو بشناسی رفتار های غلط باعث شده شما خودتو بد بشناسی(مثلا تنبیه بی جا)که این پیغام رو میده که رفتارم بد و من بدم و ناکافی و محتاج بدونی(کمک کردن اجباری به کودک واسه کاری که از پسش برمیاد)و ترسوندن کودک از تنها گذاشته شدن احتمالا واسه وابستگی به شما که بچشی ایشون میخواسته شمارو وابسته(فلج روانی بار بیاره)تا خیالش راحت باشه تا همیشه پیشش بمونی چون اونم مثل شما ترس از تنهایی داره و متاسفانه شما هم همونی
اون چیزی که شما در اصل نیاز داری یک بار بررسی کودکی خودت(با کمک روان شناس باشه بهتره)و بررسی و یادآوری وقایعی که بهت احساس ناخوشی میداده و یا ترس هات از پس زده شدن توسط مادر و یا نگرفتن تایید ازش و اینبار با دید صحیح برداشتتو ازشون عوض کنی حتی اگه میشه برو راجبشون پیش مادرت گله کن و اگه روت نمیشه برو پیش یک نمادی و یا مثل قبری چیزی و فکر کن مادرته و بهش گله کن و بهش بگو دیگه نمیخوای اونطوری باشی میدونم به نظر بی معنی میاد ولی توسط روان شناس ها کاملا تایید شده و من خودم شخصا با حرف زدن و بحث کردن با پدر فرضیم به خیلی از ترس های بی معنی که اون به من داده بود غلبه کردم
چیزی که احتیاج داشتی عشق بدون قید و شرط بوده که الان باید برطرفش کنی و اون عشقی که میخواستی و نداشتی رو به خودت هدیه بدی و راهی پیدا کنی که خودتو با همین صفات مثبت و منفی بپذیری تا این اتفاق نیفته و شما خودتو کافی و توانمند نبینی هیچی تغییر نمیکنه و این اولین چیزیه که لازمش داری
بعدش که خودتو به عنوان یک شخص توانا دوباره شناختی و دوباره متولد شدی باید یاد بگیری روی توانایی هات تکیه کنی و واسه خودت انتخاب هاتو انجام بدی و اگه اشتباه کردی ازش درس بگیری و مسئولیتشو بپذیری انقدر تجربه کنی و خراب کنی تا بلاخره همه چیزای مورد نیاز و مهارت های زندگیتو یاد بگیری اگه واست سخته از کوچکترین و ساده ترین کارها شروع کن مثلا همیشه اتاق و لباس هاتو خودت مرتب کن ظرف هاتو خودت بشور و یا خیلی اوقات اصلا برای خودت غذایی رو دوست داری درست کن و به خودت رسیدگی کن و با خوش حالی با اون غذا از خودت پذیرایی کن و یا مثلا اگه قراره جایی بری خرید حتما سعی کن تنها بری دوست های تازه پیدا کن و با دوست هایی که پیششون راحت نیستی و فقط واسه اینکه اونا تورو میخواستن باهاشون رفیقی اگه پیششون راحت نیستی اصلا خودتو مجبور نکن اونطوری وقت بگذرونی که نمیخوای
و از همه مهمتر احترام به خودت و احساسات هست اینو بدون که حذف اونا و یا نادیده گرفتنشون دقیقا بی احترامی به خود محسوب میشه یاد بگیر همه حس هاتو صادقانه بگی اگه چیزی رو دوست داری بگو دوست داری و اگه نه هم ابرازش کن اگه داری با کسی وقت میگذرونی بهت خوش میگذره بهش بگو که چقدر از بودن باهاش لذت میبری(نترس پر رو نمیشه) اگه خودتو تو آینه دیدی و از قیافت و یا لباست لذت بردی به خودت بگو که چقدر حس خوبی راجب خودت و این لباس زیبایی که خریدی داری به نظر بی معنی میاد ولی کم کم از همین چیزای کوچیک شروع کن و یاد بگیر کم کم بیشتر و بهتر زیباتر حس هاتو بگی و اونارو بروز بدی
کارهایی که احتیاج داری به همین چیزای ساده و این مطالبی که به عنوان مثال گفتم نیست و هرگز به همینا راضی نشو هنوز خیلی راه واسه ادامه داری البته بهترین راه واسه فهمیدنش نیاز ها و کمبود و منبع و ریشه اونا خودشناسی هست شما خودت و شخصیتتو که شناختی تازه میفهمی که مشکل از کدوم طرفه و تا اونارو ریشه یابی یا حل نکردی کوتاه نیا چون ناراحتی و انتظاراتت کاملا مشروع و صحیح و حق مسلم تو هست
امیدوارم دانش خودتو از روان شناسی و خودشناسی و پیدا کردن تفکرات صحیح و یکپارچه و نه تفکرات پر تناقضی که تو اکثر فرهنگ های موجود کشور موجوده و راه شیوه زندگی صحیح رو پیدا کنی
گفتنی ها زیاده ولی چیزایی از مطالعات و تجربه های خودم برای ترمیم روانم استفاده کردم و میشد بگم رو گفتم

اقای جوادیان،eram,وmehdi عزیز ممنون بابت اینکه وقت گذاشتید و نظر دادید

با نظر همتون کاملا موافقم
Eram عزیز در جواب سوالتون باید بگم که،من مدتیه چادر میپوشم و دوست دارم حتی با چادر هم شیک پوش باشم...مثلا شال و روسریه رنگی و شلوار لی تنگ میپوشم و ارایش هم دارم،اما وقتی یه خانوم چادری که کاملا عکس منه (ساده )رو میبینم حس میکنم کارم اشتباهه،یا کافیه اون خانوم بهم کج نگاه کنه،دیگه کلا اعتماد به نفسم پایین میاد....

اقا مهدی ....اینکه گفتین عزت نفسم پایینه کاملا درسته
اگه راهکار هایی راجب بالا بردنش دارید،خوشحال میشم بدونم
ممنون