جدایی

سلام<br>
من ۳۷ سالمه و همسرم ۵۲، ما ۶ ساله ازدواج کردیم و قبلش ۲ سال دوست بودیم، همسرم خوشتیپ، خوش قیافه و تحصیل کردست و خیلی جوانتر از سنش دیده میشه، قبلا تو سن کم ازدواج کرده و یه دختر داره که ایران زندگی نمی کنن<br>
من تحصیلات مهندسی دارم و ظاهرم خوبه از خانواده نسبتا ضعیفی هستم، الان رفاه خوبی دارم<br>
<br>
مشکلم اینه که همسرم بچه نمی خواد، البته از اول می گفت ولی من فک میکردم نظرش عوض میشه، البته ۳ سال هست که روابط زناشویی نداریم ولی من دوستش دارم و همینطور ادامه دادم<br>
<br>
گاهی زبانش بسیار ازاردهندست، میگه من رو دوست نداره ولی به من نیاز داره هر روز بارها به فقیر بودن خانوادم اشاره می کنه، اگرچه هنوز دوستش دارم ولی با حرفاش خیلی من رو ناراحت کرده تو زندگی<br>
<br>
با این شرایط میخوام توافقی جدا بشم، همسرم راضی نیست ولی اینکار رو انجام میده<br>
<br>
ترس دارم از اینده، ولی زندگیم پر از احساس ناامیدی، بی انگیزگی و بدون هیچ شوقی هست، به امید روزهای بهتری هستم با این تصمیم...<br>

به نظر شما این تصمیم درسته؟

شما شاغلید؟ شغل همسرتون چیه؟ چرا به مدت 3 سال روابط زناشویی نداشتین؟ قانونا مردی نمیتونه بیش از 4 ماه همبستری با خانمش رو ترک کنه. چرا هیچ اقدامی نکردین؟ اصلا از قانون چیزی سر در میارین؟ با وکیلی صحبت کردین؟
ایشون از اول در جریان اوضاع مالی خانواده ی شما بودن پس چرا پا پیش گزاشتن؟ میتونستن برن سراغ زن دیگه ای ولی بعید میدونم اگر زنی خانواده ی خوبی به لحاظ اقتصادی و عاطفی داشت این مرد رو تحمل میکرد! اوضاع اقتصادی نابسمان خانواده ی پدری شما چه ربطی به ایشون داره؟ تعجب میکنم مردی که تا این سن زیاد!!! خودش نتونسته زندگی به سامانی رو داشته باشه چطور داره به بقیه خرده میگیره؟ وضع زندگی این اقا در حالت کلی از وضع زندگی خانواده ی شما بدتره چون هم یکبار یک ازدواج ناموفق داشته و دخترش که پاره ی تنش هست داره کیلومترها دور از پدرش و زیر سقفی غیر از سقف خانه ی پدریش نفس میکشه در حالی که لااقل شما همیشه زیر سقف خانه ی پدری و زیر نظر والدینتون بودین که نعمت بزرگیه فرزندی زیر نظر والدین پرورش پیدا کنه و از سویی این مرد زندگی زنی رو که اینقدر ازش کوچک تره اینجا نابود کرده!
از نظر من طلاق توافقی خوب نیست چون شما ضرر میکنین. این مرد که زندگیش رو باخته و رفوزه هست تو این سن زیاد دیگه با 2 بار ازدواج ناموفقق و داشتن فرزند هر چند وضع مالیش هم خوب باشه هر کسی باهاش ازدواج نمیکنه. با یک وکیل صحبت کنین و تصمیم درست تری بگیرین.

دوست خوبم
ازدواج شما اشتباه بوده با اون اختلاف سنّي و نابرابري هاي مادّي.الان هم که رابطه جنس ي نداريدبراي 3ساااال،چه ازدواجي......
اگه براي سرپناه ازدواج کردي و جايي و پولي نداري ،بمان و بساز و بسوز و ..،اگرهم استقلال نسبي داري،بشين با حضرت آقاتون صحبت کن،راه حلّي پيدا کنيد،آخه بيرون هم خبري براي شما نخواهد بود بايد همون31سالگي و قبلتر تکليفو مشخّص مي کردي نه الان.
آخه پدر53ساله بچه مي خواد چکار،مگه ترامپه!!!!!!!!!

ناردیل عزیز<br>
من و همسرم هر دو شاغلیم، من بواسطه رشته تحصیلیم کار ازاد دارم، همسرم کارمند یک شرکت اروپاییه تو ایران<br>
من اصلا این حس رو ندارم که زندگیم نابود شده، این سالها با کسی که دوستش داشتم زندگی کردم، خیلی کشورها سفر کردم و زندگی کردم، تجربیات متفاوتی داشتم درست که خیلی وقتها خوشحال نبودم ولی خیلی رشد کردم، ادم متفاوت و بهتری شدم تو این سالها<br>
همسرم مشکل هورمونی داشته و به دنبال درمان هم بوده، البته من هم بعد از بالا و پایین های بسیار به این نتیجه رسیدم که همه زندگی روابط زناشویی نیست، شاید هم اشتباه کردم یا در اثر خرده گیریهای همسرم و کمبود اعتماد بنفس به این نتیجه رسیدم...<br>
من تا حدی از پس زندگی خودم برمیام ولی مهریه ندارم، نمی دونم همسرم چه حمایتی باید از من بکنه بعد از جدایی<br>
راستش تو این سالها با توجه به اطرافیان یا دوستانی که مشکلشون رو اینجا مطرح می کنن به نظرم نمیاد خیلی زندگی بدی رو پشت سر گذاشته باشم، ولی من ادم اروم و بدور از دردسری هستم شاید اشتباه کردم...

شما مهریه ندارین؟من این مورد رو دقیقا متوجه نشدم اگر ممکنه لطفا درموردش توضیح دقیق بدین
اینکه شما با مردی با این اختلاف سنی ازدواج کردین و بخاطر مشکل هورمنی ایشون روابط زناشویی ندارین و تونستین با این موضوع کنار بیاین و مشکل فعلیتون که بچه دار شدنه,همه فقط و فقط به خودتون بستگی داره که از زندگی مشترک چی میخواین؟
احساس خوشبختی هیچ معیار مشخصی نداره.به تفاوت سنی زیاد نسیت به بچه نداشتن ربطی نداره...
خوشبختی برای هر کسی یک جور تعریف شده
این مهمه که شما چه حسی به زندگی فعلیتون دارین و الان خوشبختین یا نه.
میدونم که ممکنه خیلی زیاد دلتون بچه بخواد ولی هدف شما از ازدواج با همسرتون در درجه اول بچه دار شدن بوده؟یعنی الان که همسرتون مشکل دارن و بچه دار نشدنشون هم دست خودشون نیست شما بین بچه و همسرتون کدوم رو انتخاب میکنید؟من جای شما بودم همسرم رو.
دوم اینکه همسرتون خانواده شما رو تحقیر میکنن.همسرتون اخلاقای بد دیگه ای هم دارن یا نه خوبیهاشون اونقدری زیاد هست که بشه با سیاست این موضوع رو هم حل کرد.
دیگه چه مشکلاتی با همسرتون دارید؟
من فکر نمیکنم طلاق راه مناسبی باشه.
خاله من دقیقا با سن شما با مردی همسن همسر شما ازدواج کردن.همسر خاله بنده هم دو پسر بزرگ متاهل و یک نوه دارن و همسر سابقشون رو بخاطر سکته قلبی از دست دادن.
همسر خاله من هم بخاطر سنشون بعد از کلی تلاش دیگه توانایی بچه دار شدن ندارن.
بخاطر تفاوت سنی و خانواده همسر خاله م و بچه دار نشدن و .... مشکلات خیلی زیادی داشتن اونقدری که خاله بنده چندین بار با چمدان برگشتن خونه پدری و قصد جدایی داشتن که بعد از مدتی همسرشون رو با تمام ایراداتشون به جدایی ترجیح دادن و به این نتیجه رسیدن که همه زندگی ها مشکل داره همه روابط مشکل دارن ولی اصل زندگی چیز دیگه ای هست و خودشون رو وفق دادن که با مردی با این شرایط ازدواج کردن و اگر به همسرشون علاقه دارن باید خودشون رو با شرایط زندگیشون وفق بدن.
ایشون اگاه شدن که وقتی قبول کردن با همچین مردی ازدواج کنن باید مشکلات خاص این انتخاب رو هم بپذیرن.
بجای زوم کردن روی این نقاط ضعف و مشکل زا وقت و انرژیشون رو صرف فعالیت های مشترکی کردن که هردو بهش علاقه مند هستند و خوشبختیشون رو به بچه دار شدن محدود نکردن.
همسر خاله بنده هم مثل همسر شما مطمعنا اخلاقای خوب هم دارن.الان 8سال از ازدواجشون میگذره.
اینجور ازدواج ها یکسری مشکلات خاص بدنبال دارند.مثلا شوهر خاله من بخاطر سنشون همیشه توقع احترام خیلی زیاد از طرف همه رو دارن که سر این موضوع هم بارها به مشکل خوردن.
ولی به این زندگی زمان دادن که یکسری مسائل خودبه خود جا بیوفته با گذر زمان و یکسری مسائل رو با فکرشون حل کردن.
بد نیست اگر گاهی یک نفر گذشت بیشتری داشته باشه و طرف مقابل رو بیشتر درک کنه.
معذرت میخوام که طولانی شد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط رنیا

سلام<br>
من ۳۷ سالمه و همسرم ۵۲، ما ۶ ساله ازدواج کردیم و قبلش ۲ سال دوست بودیم، همسرم خوشتیپ، خوش قیافه و تحصیل کردست و خیلی جوانتر از سنش دیده میشه، قبلا تو سن کم ازدواج کرده و یه دختر داره که ایران زندگی نمی کنن<br>
من تحصیلات مهندسی دارم و ظاهرم خوبه از خانواده نسبتا ضعیفی هستم، الان رفاه خوبی دارم<br>
<br>
مشکلم اینه که همسرم بچه نمی خواد، البته از اول می گفت ولی من فک میکردم نظرش عوض میشه، البته ۳ سال هست که روابط زناشویی نداریم ولی من دوستش دارم و همینطور ادامه دادم<br>
<br>
گاهی زبانش بسیار ازاردهندست، میگه من رو دوست نداره ولی به من نیاز داره هر روز بارها به فقیر بودن خانوادم اشاره می کنه، اگرچه هنوز دوستش دارم ولی با حرفاش خیلی من رو ناراحت کرده تو زندگی<br>
<br>
با این شرایط میخوام توافقی جدا بشم، همسرم راضی نیست ولی اینکار رو انجام میده<br>
<br>
ترس دارم از اینده، ولی زندگیم پر از احساس ناامیدی، بی انگیزگی و بدون هیچ شوقی هست، به امید روزهای بهتری هستم با این تصمیم...<br>

---

سلام

1- شما را دوست نداره ولی بهتون نیاز داره، یعنی چی؟

2- این که به امید تغییر نظرش باهاش ازدواج کردی، خیلی تصمیم درستی نبوده. چون ریسک این تصمیم در این حالت خیلی بالاست.
اگه تصمیمش عوض نشه، چیزی نیست که راحت بشه باهاش کنار اومد. باید بیشتر فکر می کردی برای این مورد.

اگر به قصد بچه دار شدن می خوای جدا بشی، بازم ریسکش زیاده.
تا شما جدا بشی و با فرد جدیدی آشنا بشی که بچه بخواد و به شرایط بچه دار شدن برسید ( معمولا یه سال اول که نمی شه بچه دار شد، اول باید ببینی می تونید کنار هم زندگی کنید )
شاید چهل سالت باشه و ریسک بچه دار شدن بره بالا یا توانایی بارداری شما بیاد پایین و به راحتی به نتیجه دلخواهت نرسی.

3- مشکل همسرت با شما چیه؟ چرا می گه دوستت ندارم؟
چرا به شما و خانواده ات توهین می کنه؟

4- یه کم بیشتر فکر کن ببین می شه این زندگی را بهترش کرد یا نه؟

چون بعد طلاق، ازدواج بعدیت بخاطر ازدواج قبلیت و شرایطی که داری، ممکنه بدتر بشه.
احتمال این که گزینه های بعدی مطلقه باشن زیاده
احتمال این که بچه نخوان هم هست ( مخصوصا اگه از ازدواج قبلی بچه داشته باشن)
این بار نه تنها خانواده ات، که ممکنه ازدواج قبلیت را هم به عنوان یه نقطه ضعف، به زبون بیاره و آزارت بده.

به نظر من بیشتر فکر کن.
از امکاناتی که داری استفاده کن برای برگردوندن امید و انگیزه و شادی به زندگیت
همه چیز مربوط به همسر و زندگی مشترک نیست. گاهی این احساسها فقط و فقط مربوط به خودته و به اشتباه تعمیمش می دی به زندگی مشترکت و همسرت.

از گل گندم و شیدای عزیز ممنونم که وقت گذاشتن و باتوجه جواب دادن، حقیقت اینکه من همسرم رو خیلی دوست دارم و تحمل ناراحتیش رو ندارم، او هم عاشق من نیست ولی همیشه سعی می کنه هوای من داشته باشه، ازش که دلخور میشم همه دلتنگیهام رو میذارم کنار هم احساس می کنم سخته ادامه دادن ولی حس حمایت هر دومون باعث میشه کندن از این زندگی خیلی سخت باشه، زبون تلخی داره ولی محاسنش خیلی زیاده...

سلام عزیزم خوبه که هم دوست دارین اما اگه میخای همسرت زبونش نرمتر بشه و علاقش رو بسشتر نشون بده حتما حتما سخنرانیهای دکتر حبشی بخصوص کلید مرد و اقتدار مرد ایشون رو گوش کن زندگیت زیر رو میشه ایشالله