نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
من يه آدمي هستم كه تحمل شنيدن يخورده انتقاد ازخودم روندارم...يعني انتقاد پذيرنيستم به هيچ وجه
وقتي توي كاري شكست ميخورم...خودم رو ميبازم...روحيم خراب ميشه...خودم رو سرزنش ميكنم....همش به خودم ميگفتم چرا اينطوري شد...كاش زمان به عقب برگرده ومن بيشتر دقت ميكردم...هرچقدرميخوام به خودم بقبولم كه هرانساني جايز الخطاس...توكاراشتباه ميكنه قانع نميشم
دوستان اگه صحبهتاي مفيد..منطقي فلسفي روانشناسي دراين مورد داشته باشند بهم بگن...تاشايد علمم بيشتر بشه
.نقل قول:
نوشته اصلی توسط tanin_eshgh
به آسانی و با استفاده از یک دفترچه یادداشت به خودتون کمک کنید.
هر وقت چنین اتفاقاتی براتون پیش اومد به صورت کاملا موردی بنویسید کلا چه اتفاقی افتاده، شما در اون لحظه چه فکری میکردید و واکنشتون به اون فکر چی بوده و حالا که مدتی از روی
اون اتفاق خاص میگذره به نظرتون اشتباهتون کجا بوده. کمی خودآگاهی تون رو بالا ببرید خودتون متوجه علت مشکلاتتون میشید.
کلا خوبه که کار می کنید و بعد شکست می خوردید باور کنید خوشبختی یعنی همین!!! شما خوشبختید:18: و سالم فقط کافیه یه ذره خودتون رو بشناسید. ناامید نشید و تلاش کنید.
سلام آقاي باغبان خوب هستين؟
خيلي خوشحالم كه به تايپيك من سر زديد...واقعا منتظر حرفي ازشما بودم...هميشه حرفاتون رو توي تايپيكهاي كساي ديگه مخيونم وخيلي خوب مشاوره ميدين...دارم باخودم تمرين ميكنم كه وقتي خطايي ميكنم يا شكستي ميبينم بي تفاوت باشم اينقدر خودم ناراحت نكنم وبه خودم فشارنيارم...من همكارهاي ديگرم روديدم كه مدام اشتباه ميكنن وبزرگترين اشتباهات روميشن ولي ككشون نميگزه...بارها حرفايي زدن وديگران ازحرفشون ياكارشون رنجيدن...ولي بيتفاوتن...ولي من اگه يه حرفي بزنم به كسي وببينم طرف ناراحت بشه خيلي ناراحت ميشم وعذاب وجدان ميگيرم...اونروز بخاطر يه پرونده برگشتي كل روز من افسردگي داشتم...رفتم توحموم گريه كردم...واقعا خودمون باخته بودم وازاونروز به خودم قول دادم كه بيشتر سركار حواسم جمع كنم تاكاربرگشتي نداشته باشم
اين روزا خيلي داره بهم فشار واردميشه...خيلي....هيچكي پشتم نميگيره...به معناي واقعي خستم...بزرگترها فقط بلن اعصاب ادم خوردكنن
زندگي خوب......حرفات خيلي سادن ولي عملشون براي من خيلي سخته
سلام، ممنون خانم tanin_eshgh
متشکرم از لطف شما – ما هم همیشه از دل نوشته های شما و دیگر اعضای محترم تالار بهره می بریم .
به نظرم ما انسانها از ناکامی هامون و شکست هایمان بیشتر درس می گیریم تا موفقیت هایمان .
زمانی که کار اشتباهی می کنیم به فکر و تجزیه و تحلیل می افتیم و برای موفق شدن و عدم تکرار اون ،،طرح و برنامه ریزی های جدیدی پیاده سازی می کنیم –
در واقع اشتباهات باعث میشه ما بیشتر تو توسعه خودمون فکر کنیم .
برندگان وقتی اشتباهی انجام می دهند ، روی جنبه های مثبت اشتباهاشون و تلاش برای رفع آن اقدام می کنند
ولی افراد دیگر ! اشتباه خودشون را یه واقعه و یه رویداد غیر قابل جبرن تلقی می کنند – برای همین عزت نفس و اعتماد به نفسون کم میشه !
افراد دیگری هستند که الحمد الله مثل سیب زمینی می مونند – اصلا براشون مهم نیست اشتباه خودشون و دیگران و ....
شما دوست دارید کدام گروه باشید :
برندگان ( پذیرفتن اشتباه – چون انسان اشتباه می کنه – و تلاش برای رفع آن و تا حد امکان تکرار نکردن آن و تلاش مضاعف )
بازندگان ( اشتباه را پایان دنیای خودشون می دونند و تلاشی برای جبران نمی کنند)
سیب زمینی ها ( اشتباه کنند – نکنند – و .... براشون مهم نیست )
تو نوشته هایتان بوی گزینه اول و سوم می یاد !:rugby:
به نظرم این توانایی را دارید که گزینه اول باشید .:72:
..........................................
وقتی خودمون را در برابر خداوند کسی ندونیم ، از انتقاد دیگران ناراحت نمی شیم.
مثلا طرف میگه تو به من چرا این حرف را زدی ؟
مشکل از این "" من "" هست .
اگر یه شخصی انتقاد درستی داره ، خب باید سعی کنیم خودمان را اصلاح کنیم .
اگر درست نمیگه و داره قضاوت میکنه ،،، خب ما خودمون را می شناسیم و لزومی نداره ناراحت بشیم .
درسته روئین تن بودن در افسانه هاست !! ،،،،،
ولی روئین ذهن بودن افسانه نیست ! ( باید تمرین کنیم )
یه تکنیک زیر خاکی بگم :
ارزش یه کتری به میزان آب درونشه !
وقتی آب جوش می یاد ، قل قل کنه - آب بخار میشه
وقتی آب بخار بشه ، آب درون کتری کم میشه - یعنی ارزش کتری کم میشه!
حالا ما انسانها چطوری هستیم !
وقتی عصبانی نیستم ارزش زیادی داریم - وقتی خودمان را در برابر سختی ها کنترل کنیم و شاد باشیم ، ارزش زیادی داریم
وقتی عصبانی میشیم ،مثل کتری میشیم - در واقع با عصبانی شدن خودمون ارزش خودمان را کم می کنیم
پس چرا شاد نباشیم ؟
پس بهتر هست خودمان را کنترل کنیم .
چطوری ؟
وقتی کسی چیزی میگه که قراره ما ر ا عصبانی کنه - قبل از اینکه عصبانی بشیم - اول باید بگیم ما که کسی نیستیم پیش خدا
سپس یاد داستان کتری بیافتیم !
و یادمان باشه ، با عصبانیت ، ارزش خودمان کم میشه !
یا حق .:72:
مرسي از اقاي باغبان
مثال كتري واقعا مثال خوبي هست ..وباعث شد كه بيشتر من قانع بشم وخودم متقاعد كنم
بخدا من قبلا اينطورنبودم...اززماني كه عقد كردم اينطورشدم...البته به جز مسئله عدم انتقادپذيريم....من ازهمون دوران نوجواني انتقاد ناپذيربودم...ولي عصبي بودنم مغرور بودنم ضعف درمقابل شرايط اززماني كه عقد كردم شروع شد...من توي كاراينقدر پشتكاري به خرج دادم اينقدر سختي كشيدم اينقدر زحمت كشيدم تاتونستم به يه جايي برسم...همه ازكارم تعريف ميكنن...ومورد تحسين واقع شده ام...خيلي بهم پيشنهادهمكاري بااونا بهم شد...شب وروزم باارباب رجوععه...يطوري از آدمها بدم اومد ازمردم...ازرفتارشون..اينقدر باادماي پررو بي ادب وبي فرهنگ سروكله زدم كه يطورايي ازمردم بدم اومد....ولي بازم سعي ميكنم فروتن باشم...خونسردي خودم حفظ كنم...محل كسي ندم...به رفتاراشون محل ندم
محل كارم دارم موسيقي گوش ميدم...خيلي تاثير داشته...خيلي:43: