نمایش نسخه قابل چاپ
یش از ازدواج و در روزهایی که نامزد بودیم تصمیم گرفتیم که سه سال پس از ازدواج صاحب فرزند شویم. اکنون بیش از سه سال از ازدواجمان می‌گذرد و تاکنون روزهای خوشی را در کنار هم سپری کرده ایم. همسرم روز به روز رشد و پیشرفت کرده و چیزی در زندگی برایم کم نگذاشته است. اما او از من می‌خواهد که همچنان صبر کنم. دلیلش این است که کار تازه‌ای را آغاز کرده است. . ما از نظر مالی مشکلی نداریم. هر دو سر کار می‌رویم. چه كنم؟ مردد و دو دلم. نکته اینجاست که هم بچه مي خواهم و هم نه. به خانواده ام چه بگويم
سلام ...
به نظرم اگه از بابت سنی محدودیت نداشته باشین حرف شوهرتون رو گوش بدین ...
.
زندگی بدون بچه صفایی نداره ... بودنش که حتما باید باشه و تجربیات لذت بخش جدیدی برای شما به همراه میاره ولی اگه از کیفیت زندگی فعلیتون رضایت دارین و شوهرتون برای اهداف اقتصادی و اجتماعیش تلاش میکنه اجازه بدین با فراغ باز به کارهاش برسه.
.
در زندگی انسان به نقطه های کمبود و نیاز میرسه بعد تلاشی در جهت برطرف کردن این نیازها انجام میده ... بزارید زندگی روال طبیعی خودشو سیر کنه ..
البته نظر شخصی من هست.
مسئله ی خانواده رو کنار بذارید و فعلا فقط به خواسته های خودتون فکر کنید. 10 سال دیگه زندگی تون رو چطور می بینید؟ چه آرمان ها و آرزوهایی دارید؟
فرزندآوری تصمیم بسیار بسیار مهمیه چون قابل تغییر نیست. اگر بچه دار بشین و پشیمون بشین نمی تونید بچه رو پس بدین! اگر هم سنی ازتون بگذره دیگه به این راحتی ها بچه دار نمی شوید. من نمی دونم شما سن و سالتون چقدره و تا چه حد در تصمیماتون ثبات دارید ولی واقعا باید وقت بذارید و به این مسئله فکر کنید.
سلام
چرا عنوان تاپیک شما انقدر متفاوت با مطلب نوشته شده هست؟
شما فقط قراره یه مدت دیگه بچه دار بشید نه همیشه
سلام. همسرم ميگه تا حالا كه خوش بوديم و مشكلي نداشتيم. سري كه درد نمي كنه چرا دستمال ببنديم. چرا ما بايد يك موجود ديگه رو بوجود بياريم؟ به كدام دليل و منطقي؟ به چه هدفي؟