مشکلم با انزوا،ظاهرم و خودم!
سلام دوستان.
اسمم حجت ـه و 17 سالمه.
داشتم توی اینترنت در مورد " از قیافه خودم متنفرم " و راه حل کنار اومدن باهاش میگشتم که اتفاقی با این فروم آشنا شدم. گفتم بد نیست اینجا هم حرفی زده باشم شاید واسه یک بار هم که شده یه جواب منطقی بشنوم و چند درصدی به زندگی امیدوار بشم.
حقیقتا مشکل اصلی خودمم! ظاهر خوبی ندارم و از قیافم حالم بهم میخوره. کلا یه چیزه خوب که بهش امیدوار بشم هم ندارم. واسه همین زیاد از خودم عکس نمیگیرم و خیلی کم پیش میاد که بیرون برم. همین مشکل باعث شد که ارتباطم با اطرافیانم ضعیف بشه. کلا از بچگی آدم کم حرفی بودم و زیاد صمیمی نمیشدم. با آدمای کمی صحبت میکنم و بیشتر تو جمع سکوت میکنم.یه سری از دوستام هم متوجه شده بودن که یه جوریم و بهم میگفتن که چرا تو خودتی و کم حرف میزنی یا چرا ظاهرت یه جور ناراحت میزنه.
از ارتباط با جنس مخالف به شدت خجالت میکشم و فکر میکنم به خاطر ظاهرم کسی دوست نداره حتی نزدیکم بشه؛ حتی برای ارتباط با پسر های هم سن هم، همین حس رو دارم و احساس میکنم یه جورایی میخوان ازم فاصله بگیرن یا بزور تمایل دارن منو وارد جمعشون بکنن. وقتی هم حرف میزنم حس میکنم چیزی که گفتم مورد رضایت طرف مقابل نیست ( به معنای ساده تر حرف مفت زدم! ) خیلی ها هم بهم گفتن که توی سن بلوغی و درست میشه و از این حرفا. یا سعی کردن با تعریف و تمجید امیدوارم کنن ولی هیچیزی تا حالا برام منطقی نبوده.
4 ماهه پیش یه جورایی قید صورتمو زدم و با خودم گفتم من که قیافه‌ای ندارم پس حداقل خرابترش کنم! برای همین شروع کردم کیک بوکس کار کردن و قصد دارم که MMA کار کنم.
جدای از این ها آدم خیلی بد شانسی هم هستم. توی همه‌ی زمینه ها بد شانسی آوردم. کلا امید به زندگیم متاسفانه روز به روز داره کم تر و کم تر میشه و حقیقتا میترسم از اینکه فردا یا پس فردا قراره چه بلایی سر خودم بیارم.
ختم کلام اینه که اینا فقط بخش کوچیکی از مشکلات من بودن و هستن و یه سری موارد دیگه هست که با تایپ کردن نمیشه بیان کرد! باید دید تا عمق فاجعه رو متوجه شد:shy:
