دنياي ناعادلانه!!!

سلام من دختري ١٧ ساله هستم كه قبلا خيلي آدم شادي بودم ولي الان به پوچي كامل رسيدم اصلا نه اميدي واسه زنگي دارم نه انگيزه اي
و همه اين ها بخاطر اين دنياي ناعادلانس وقتي بچه تَر بودم زياد به اين مسئله توجهي نداشتم و فكر نميكردم ولي هرچي بزرگتر شدم بيشتر عذابم ميداد تا به اين حد رسيدم كه ديگه آرزوي مرگ دارم
من ظاهر زشتي دارم و الان ظاهر مهم ترين صفت انسان هستش مخصوصا واسه دخترا... تيپ و هيكلم خوبه و به خودمم ميرسم ولي بازم ظاهر زشتم هميشه تو ذوقم ميزنه راستش من وقتي كوچيك بودم پدرم فوت شد و هيچ برادري هم نداشتم كه تكيه گاهم باشه... از نظر مالي هيچ وقت كم و كاستي نداشتم و از همه اطرافيانم اوضاع مالي بهتري داشتم ولي هميشه يه تكيه گاه تو زندگيم كم داشتم يه مرد مثل پدر يا برادر كه بهش تكيه كنم... فأميلا هم زياد كاري به كار ما ندارن و همينم باعث شده نظر اطرافيانم بخصوص مردا واسم خيلي مهم باشه و هميشه دنبال يه تكيه گاه باشم ولي هميشه با تيكه هايي كه بهم تو خيابون ميندازن به خاطر قيام كه من اصلا هيچ زمالتي تو انتخابي نداشتم دلم ميشكنه مخصوصا وقتي با دوستام ميرم بيرون و ميبينم كه همه توجه ها به أوناس لطفا نگين مهم نيست چون ميدونين كه مهمه فقط يه روز خودتونو بجاي من بذارين ببينين چجوري قلبتون ميشكنه مخصوصا اگه يه دوست همه چي تموم هم داشته باشين
بنظرم اين دنيا خيييييلي ناعادلانس بنظر شما فرق منو دوستم چيه؟؟؟ مگه هردو مارو خدا نيافريده؟؟؟ چرا اون بايد هم خوشگل باشه هم يه خوانواده كامل داشته باشه و هم كلي عاشق و عشق تو زندگيش داشته باشه ولي من بايد اينجوري باشم؟؟؟

لطفا نصيحت نكنين و منطقي بهم جواب بدين

سلام عزیزم.
دنیا همینه دیگه. کسی به ما قول یه زندگی پرفکت رو نداده که حالا انتظارش رو داشته باشیم اما چون با مفهومی که ما از عدالت توی ذهن داریم نمیخونه، نمیتونیم بگیم ناعادلانه است. همه چی توی این دنیا همینطوره؛ نسبیه و بستگی به زاویه دید ما داره.
اگه چیزی به نظرمون زشت میاد ایراد از اون نیست؛ از ماست. چون ماییم که یه حس و یه نگاه زشت در خودمون داریم؛ نه اون.

اما تو که خودت رو ندیدی! از کجا میدونی زشتی؟ از کجا میدونی علت اینکه توجه‌ها رو برخلاف دوستت به خودت جلب نمیکنی به خاطر زشتی تو و خوشگلی اونه؟ از کجا میدونی دوستت اعتماد بنفسش رو از بودن در کنار تو به دست نمیاره؟ مطمئن باش اگر کسی واقعا زشت باشه؛ هرگز این رو از کسی نمیشنوه.

قیافه مدلهای مختلف رو نگاه کن. صورت بازیگرهای هندی رو ببین. جذاب به نظر میرسن اما با کمی دقت متوجه میشی اکثرا بینیهای نافرم و فرم چهره بیمارگونه دارن. زیباییشون توی حالتشونه نه فرمشون. توی حسی که نسبت به خودشون دارن و به تو هم انتقالش میدن.

من نصیحت بلد نیستم. اما خودم یه درسی رو خیلی خوب یاد گرفتم. زندگی بازی نیست که توقع عادلانه بودن داشته باشی. زندگی جنگه. باید مبارزه کنی. سیاست به خرج بدی. توی جنگ کسی فرصت نمیکنه به نداشته‌ها فکر کنه. از سنگ هم استفاده میکنه. نه برای اینکه ببره. فقط برای اینکه نبازه. مهم نیست چندتا اسلحه برای دفاع از خودت داری یا نداری، مهم اینه که هیچوقت باورت رو از دست ندی و به جای چیزی که هست؛ به چیزی که نداری فکر نکنی.

اگه خوشگل بودی چه اتفاقی قرار بود بیوفته برات؟ الان وضعیتت از معمولی خیلی پایین تره؟

به خاطر ازدواج میگی یا مثلا تاثیر خوشگلی روی کار یا تاثیر خوشگلی توی تحصیلات یا ... یا اینکه فقط دنبال یه توجه ساده از دیگران تو خیابونی؟ چقدر سوالت و ناراحتیت جدیه؟

من هم نمیخوام نصیحتت کنم ولی همیشه یاد بگیر حواست به خودت باشه. به اینکه به چی فکر میکنی یا ساعات ارزشمند زندگی تو با چی پر میکنی.

در مورد مشکل فعلیت کلا مشخص کن خوشگل نبودن چی رو ازت گرفته و چه فرصت هایی رو بهت داده.

به هر حال بیشتر از 90 درصد از آدمای دنیا آدمای معمولی ای هستن و شاید چند درصدشون از نظر خوشگلی جز برترای دنیا باشن.

من فکر میکنم اکثر آدمای این تالار هم مثل من و تو آدمای معمولی باشن. اما اگه شما خودتو از ما آدمای معمولی جدا میدونی به خاطر ظاهرت یا خانواده ی نا کاملت احیانا پایین تر میبینی

بهتره بیای تالار و با بقیه ی آدما و سطح مشکلاتشون و روش های حل مشکل آشنا بشی. ما ها همه مون لای پر قو بزرگ نشدیم یا پرنسس نیستیم اما با وجود ظاهر معمولی یا مشکلات

خانوادگی، داریم زندگی میکنیم تحصیلات، شغل و درآمد داریم و همین طور حس خوشبختی. حس خوشخبختی رو ظاهر یا پول به آدما نمیده بلکه فهم و دانش انسان رو شاداب میکنه.

من نمیگم خوشگلی بده ولی اگه قرار بود همه ی کسایی که خوشگل نیستن از زندگی نا امید بشن و آرزوی مرگ کنن به نظرت آیا نسلی از انسان باقی می موند؟ نمی ی ی ی ی موند!!!

اگه خودت رو دختر معمولی مثل بقیه ی دخترا می دونی و به مقدار زیادی از اینکه خیلی خوشگل تر نیستی ناراحتی خب اون موقع احتیاج داری که با یه مشاور خوب صحبت کنی. چون شما

مشکل کمال گرایی داری و ممکنه بهت لطمه بزنه و بری سمت افسردگی مخصوصا تو این سن حساس که کنکور و درس داری و باید آینده اتو مشخص کنی یا ممکنه به خاطر بی توجهی به

خودت و ساختن ظاهری افسرده از خودت فرصتهای ازدواج رو از دست بدی.

اگه به سمت افسردگی رفتی مدتها طول میکشه برگردی به حالت نرمال و اگه قراره این طوری ادامه بدی چندین سال از عمرتو هدر میدی. اما از طرف دیگه همین ناراحتی تو باعث میشه که

از نظر انسانی و روحی رشد کنی به شرطی که منطقی باهاش رو به رو بشی. بنابراین برای اینکه هم بتونی از نظر روحی پیشرفت کنی و هم به زندگیت لطمه نخوره حتما برنامه ی ورزش

و تغذیه کافی رو داشته باش و در کنارش بسیار بسیار به ظاهرت برس. کلا تا جایی که میتونی آراسته باش. مطالعات روانشناسی و انسان شناسی رو شروع کنی و مطمئن باش که اگه اهل

علم باشی و حرف آدمای با تجربه و با سواد رو گوش کنی روزی انسانی بزرگ خواهی شد.