بعد از جدایی از کسی که فکر میکردم عاشقشم زندگی برام غیر قابل تحمل شده. لطفا داستان زندگی منو گوش کنید.

سلام به اعضای خوب همدردی.<br>دوست دارم داستان زندگیمو با جزئیات براتون بگم تا بلکه کسی بتونه کمکم کنه.<br>من دختری 24 ساله. مجرد. لیسانسه هستم. در خانواده ای مذهبی سنتی و به ظاهر سالم بزرگ شدم. اما از بچگی زندگیم جهنم بود. فقر... فحاشی و کتک کاری پدرم... داستان هر روز ما بود. از اونها متنفر بودم. ظاهرا چادر میزدم اما در دلم به خدا فحش میدادم. ظاهرا نماز میخوندم اما اعتقادی نداشتم.<br>همه چیز گذشت تا 21 ساله شدم. کمبود محبت شدید. نداشتن خواستگار و نیاز های عاطفی منو به سمت یک دوستی سوق داد.<br>در اینترنت با پسری دوست شدم. ادم بدی نبود عوضی نبود. به درد دل هام گوش میداد. کمکم میکرد همه چیز قابل تحمل شه. بعد از یکسال که دیدم این رابطه به هیچجا نمیره تمومش کردم. تا اینجا مشکلی نیست.<br>علاوه بر مشکلات خانواده و تنهایی و فقر فکر فقدان این شخص هم منو زمین زد.&nbsp;<br>شاید یکسال یا دو سال به یادش گریه میکردم. خلا ی بود که پر نمیشد.<br>تا دوباره از طریق وبلاگم با شخصی آشنا شدم. انگار اینبار همه چیز فرق داشت. این فرد استاد دانشگاه بود. معیار هاش شبیه من بود... و از همون اوایل عاشق شدیم و قرار ازدواج گذاشتیم. ایشون یکبار حضوری اومد دیدمش علاقه بیشتر شد. منتها از نظر مسافت 1000 کیلومتر با هم فاصله داشتیم. در حالی که منتظر زمان مناسب برای خواستگاری بودیم. به گناه افتادیم. سکس و چت و حرفای انچنانی و خود ارضایی و عکس و ...<br>دیگه ته مونده ی ایمانمم پرید... میخواستم بهش برسم. خوشبختی فقط برام اون شخص بود. بر خلاف من اون یک خانواده ی ارام و خوشبخت داشت. حتی از خدام بود ازدواج کنم و برم دور شم از اینجا... اما همه چیز وقتی خراب شد که خواستگاری شد. دو سه جلسه خواستگاری انجام شد و خانوادم سخت مخالفت کردن. بخاطر دوری راه. چون من تک دخترم.<br>الآن یک هفتس این رابطه تموم شده و من داغونم... صد ها مساله همزمان تو ذهنم میچرخه.<br>ایا من یک آدم پاکم؟<br>ایا هرگز دوباره میتونم ازدواج کنم؟<br>آیا خدا توبم رو پذیرفته؟<br>چه بلایی سرم اومد که انقدر بی عزت نفس شدم؟<br>چطور خودمو ببخشم؟<br>چطور با کسی ازدواج کنم و بهش بگم من نگاه به نامحرم نکردم؟<br>کدوم مردی حاضره بام ازدواج کنه؟<br>غم از دست دادنشو چطور تحمل کنم؟<br>دارم نابود میشم. این یکهفته رو دارم نماز میخونم و روزه میگیرم و استغفار میکنم. کمی دلم آروم تره...<br>اما امیدم به آینده صفره.... زندگیمو تباه کردم. خودم با دستای خودم. و وحشتناک اینجاست که همه منو یه دختر پاک و آروم و نجیب میبینن. وقتی کسی بم میگه برام دعا کن جیگرم آتیش میگیره... من سیاه کجا و دعا کجا...<br>التماس میکنم بهتون خواهش میکنم ازتون. بهم بگید چکار کنم؟ ایا هر گز میتونم مثل یه دختر پاک ازدواج کنم و همسر پاکی داشته باشم؟<br>آیا باید دروغ بگم؟ الان چطوری خونه و دعواهاشو تحمل کنم؟&nbsp;<br><br>کمکم کنید.

خدا الله اکبر هست ، حسابتو با خدا صاف کن، و امیدت هم به خدا باشه، البته تو بخودت هم ضربه زدی یعنی به قلب و احساس خودت ضربه زدی برای اینکه روحت آروم بشه و امید به قلبت برگرده واقعا الان درست رفتار کردی، ادامه بده منظورم استغفار و نماز و روزه و ذکر گفتن و از همه مهمتر به کمک مردم رفتن و کار خیر و صدقه دادنه، صدقه دادن فقط پول دادن نیست هر گرهی که از کار انسان مومن گرفتاری باز کنید صدقه است ، برای هر حیوان گرسنه ای که غذا بریزید صدقه است

ممنون از پاسخت.... بله من خودم به خودم بد کردم. نه هیچ شخصی و اتفاقی و این داره نابودم میکنه. من واقعا دختر خوبی بودم. مغرور بودم. همیشه فکر میکردم حتی پسر ها لیاقت ندارن تو چشمشون نگاه کنم. هنوز که هنوزه تو برخوردم با پسرها مغرورم. ولی وقتی میبینم خودم انقدر خودمو خوار و حقیر کردم از خودم بی زار میشم. دلم میخواد مثل دخترای عادی باشم. هیچیم حالت عادی نداره. از یه طرف فقر دست و پام بسته نه میتونم سفری برم... نه کلاسی تفریحی چیزی نه مشاوره ای.
از طرفی خانوادم خودشون همیشه مشکل دارن. دوستانم همه سرزنشگرن و درک نمیکنن. تنها جایی که به ذهنم رسید همدردی بود. چون دیدم اینجا افراد از جون و دل مایه میزارن برای همدیگه.
دلم میخواد بخندم... امیدوار باشم. حتی وقتی عکس لباس عروس میبینم میگم اینا که مال من نیست مال دخترای پاکه. مال اونایی که با هیچ پسری نبودن. من تو یه شهر کوچیک و سنتی زندگی میکنم جایی که مردمش لر هستن و غیرتی. غیر ممکنه بتونم مردیو پیدا کنم که منو همینجوری بخواد...
عاقبت خودمو تباه کردم...
کاش حداقل پاک بمیرم.

سلام
چقدر به خانوادت اصرار کردی برای ازدواج؟ اگه مشکل فقط دوری راه بود که خودت باهاش مشکلی نداشتی باید تمام تلاشتو میکردی که راضیشون کنی، رابطتون بطور کامل قطع شده؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sara 65

سلام
چقدر به خانوادت اصرار کردی برای ازدواج؟ اگه مشکل فقط دوری راه بود که خودت باهاش مشکلی نداشتی باید تمام تلاشتو میکردی که راضیشون کنی، رابطتون بطور کامل قطع شده؟

---

خیلی اصرار کردم. بیشتر از اونچه فکرشو بکنید.
کارم به بیمارستان کشید حتی...
میگفتن فرهنگشون به ما نمیخوره... اونا خیلی لهجه داشتن.
یا اینکه سبزه و زشتن.... اونا جنوبی بودن و سبزه و من سفید
یا اینکه تو تک دختری به هر قیمتی شده باید پیش ما بمونی.
آره کاملا قطع شده و جواب رد رو به خانوادشون دادن.
مساله ی شکست عشقی و درد قلبم به کنار...
تباه شدن پاکیم داره نابودم میکنه

اخلاق و رفتار ما مثل اسممون نیست که یه بار بره تو شناسنامه و تا ابد با همون شناخته شیم. آدما تو زندگی تغییر میکنن، از نظر فکری رشد میکنن، میتونن اخلاقای بدشونو تصحیح کنن، میتونن کلا متحول شن! هیچکس رو تا ابد با اون چیزی که تو قدیم بوده نمیسنجن. این همه آدم موفق تو جامعه از روز اول بهترین بودن؟ اونا رو موفق میدونیم چون در حال حاضر موفقن یا چون تو بیست سالگیشون بودن؟!
میخوام بگم روی خودت اسم و لقب نذار! پاکی هیچکی تباه نمیشه... همین الان خواستگار دیگه ای داری که ازت راجع به گذشته سوال کرده؟ اگه نه چرا الان داری به اون مسائل فکر میکنی؟ هر چیزی رو سر جای خودش حل کن، الان فقط سعی کن خودتو ببخشی و جبران کنی، مشکلات دیگه رو به وقتش حل کن:72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط sara 65

اخلاق و رفتار ما مثل اسممون نیست که یه بار بره تو شناسنامه و تا ابد با همون شناخته شیم. آدما تو زندگی تغییر میکنن، از نظر فکری رشد میکنن، میتونن اخلاقای بدشونو تصحیح کنن، میتونن کلا متحول شن! هیچکس رو تا ابد با اون چیزی که تو قدیم بوده نمیسنجن. این همه آدم موفق تو جامعه از روز اول بهترین بودن؟ اونا رو موفق میدونیم چون در حال حاضر موفقن یا چون تو بیست سالگیشون بودن؟!
میخوام بگم روی خودت اسم و لقب نذار! پاکی هیچکی تباه نمیشه... همین الان خواستگار دیگه ای داری که ازت راجع به گذشته سوال کرده؟ اگه نه چرا الان داری به اون مسائل فکر میکنی؟ هر چیزی رو سر جای خودش حل کن، الان فقط سعی کن خودتو ببخشی و جبران کنی، مشکلات دیگه رو به وقتش حل کن:72::72:

---

خیلی حالم بده.... خیلی... روزهاست موهامو شونه نکردم... مسواک نزدم... خودمو حبس کردم تو یه اتاق تاریک... و فقط گریه میکنم و ضجه میزنم.... از دلتنگی دارم خفه میشم و میمیرم.... دلم مرگ میخواد هر لحظه مرگمو از خدا میخوام.... اما نمیمیرم.... به ندرت چیزی بخورم یا با کسی حرف بزنم.
وقتی میبینم بقیه ی مردم دارن زندگیشونو میکنن حسودی میکنم. دلم میخواد مثل بقیه باشم... من قبلا هم افسردگی داشتم... اما الآن داره به جنون تبدیل میشه....

تروخدا بگید چطور برگردم به زندگی؟ فقط نگید باید از خونه بری بیرون... چون نمیتونم و نمیخوام کسیو ببینم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط تولددوباره

خیلی حالم بده.... خیلی... روزهاست موهامو شونه نکردم... مسواک نزدم... خودمو حبس کردم تو یه اتاق تاریک... و فقط گریه میکنم و ضجه میزنم.... .

---

اگه با ادامه اين «ننه من غريبم» بازي‌ها موفق شدي به آرامش برسي، بگو ديگران هم استفاده كنند و از اين به بعد در هنگام مواجهه با مشكلات بشينن گريه كنن تا مشكلشون حل بشه.

اما اگه تصميم گرفتي از اين حالت زننده و منفعل و مشمئز كننده خارج بشي و از راه درست با مشكلت روبرو بشي:

اول با خودت كنار بيا كه آيا ازدواج با اون شخص يه صلاح هست يا نه؟ اين كه شما ايشون رو دوست داريد كافي نيست. ببين آيا اون فرد مرد زندگي هست؟ آيا بعد از ازدواج و زندگي در يك شهر غريب، ميتونه حامي خوبي باشه و خوشبختت كنه؟

اگر جواب منفي بود كه بذارش كنار و فراموشش كن و خداروشكر كن كه با يك انسان بد ازدواج نكردي

اگر جواب مثبت بود و اين شخص همه شاخصه‌هاي لازم براي شروع يك زندگي خوب رو داشت:

بجاي جنگ و دعوا و بلوا و آشوب و داد و بيداد و گريه و زاري، بشين مثل يك انسان بالغ در يك محيط آروم با بزرگترت صحبت كن. قانعشون كن كه اين ازدواج يك ازدواج موفق خواهد بود. اين مشكل با گريه حل نميشه؛ با صحبت و منطق حل ميشه.

موفق باشيد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سوشیانت2

اگه با ادامه اين «ننه من غريبم» بازي‌ها موفق شدي به آرامش برسي، بگو ديگران هم استفاده كنند و از اين به بعد در هنگام مواجهه با مشكلات بشينن گريه كنن تا مشكلشون حل بشه.

اما اگه تصميم گرفتي از اين حالت زننده و منفعل و مشمئز كننده خارج بشي و از راه درست با مشكلت روبرو بشي:

اول با خودت كنار بيا كه آيا ازدواج با اون شخص يه صلاح هست يا نه؟ اين كه شما ايشون رو دوست داريد كافي نيست. ببين آيا اون فرد مرد زندگي هست؟ آيا بعد از ازدواج و زندگي در يك شهر غريب، ميتونه حامي خوبي باشه و خوشبختت كنه؟

اگر جواب منفي بود كه بذارش كنار و فراموشش كن و خداروشكر كن كه با يك انسان بد ازدواج نكردي

اگر جواب مثبت بود و اين شخص همه شاخصه‌هاي لازم براي شروع يك زندگي خوب رو داشت:

بجاي جنگ و دعوا و بلوا و آشوب و داد و بيداد و گريه و زاري، بشين مثل يك انسان بالغ در يك محيط آروم با بزرگترت صحبت كن. قانعشون كن كه اين ازدواج يك ازدواج موفق خواهد بود. اين مشكل با گريه حل نميشه؛ با صحبت و منطق حل ميشه.

موفق باشيد

---

همه چیز تموم شده... من الآن عزا دار عشقیم که از دست رفته. حتی صحبت منطقی و مشاوره و پا در میونی اطرافیان هم نظر مادرمو عوض نکرد....
بجز این مورد یه مشکل دیگم دارم.


خودم میدونم آدمی هستم که خیلی آسیب دیدم از زندگی پدر مادرم. اونها همیشه دعوا میکردند. یادمه چهار ساله که بودم صحنه ای رو دیدم که پدرم میخواست با چکش مامانمو بکشه و مامانم پناه برد به اتاق...
فکر نکنین بی سوادن یا دهاتی...ته اونا معلمن... از معلم های نمونه ی روزگار...
پدرم خسیس و در عین حال فقیر ووو مادرم بخشنده و در عین حال فقیر... برای هر مهمونی دادنی تو خونه ما دعواست... هر کولر و وسیله ای که خراب بشه دعواست....
دعواهای بد فحش های بد...
جدای تمام اختلافاتشون رفتارشون به من هم آسیب زده.... هیچ وقت پدرم منو بغل یا نوازش نکرده.
یا با اینکه تمام سعیمو کردم دانشگاه آزاد نرم که به خانوادم فشار نیاد و دانشگاه دولتی قبول شدم... میزنن تووسر رشتم که فلانی دکتر شد پولدار شد تو چی؟!

حجابمو قبول ندارن... مادرم و پدرم هر دو ازم انتظار دارن از این دخترای چادری به شدت محجبه و مذهبی باشم (با احترام تمام به این دسته از دوستان)
اما من دلم میخواد مانتویی باشم...دلم میخواد گیتار بزنم... دلم میخواد سبک خودم زندگی کنم.
برای همه چیز سرزنش شدم... عشقی دریافت نکردم.
اونا خودشونم افسردن... و منم افسرده شدم... ازشون متنفرم. بارها گفتم کاش پدر و مادر نداشتم.... کاش یتیم بودم ولی حداقل فقط حسرت میخوردم نه دعوا و فحش و کتک...
حالا مردی که میتونست منو از این وضع نجات بده... فقیررنبود.... اهل دعوا نبود... خسیس نبود... تو سرم نمیزد برای چیزی که هستم... شناخته شده بود و فرهنگی نذاشتن بش برسم... چرا؟
چون مادرم دلش میخواد تو شهر خودمون باشم تا آخر عمر بدبختی اونا رو هم باشون حس کنم.... چون خودخواهه....
الان دو هفته ای هست اومدم خونه ی برادرم که اونم مجرده...
ولی حرف و حدبثا داره شروع میشه... که چرا دختره برنمیگرده خونشون.... کجاست.... دختر باید پیش مادرش باشه...
بخدا اونجا آرامش ندارم... اینجا اروممم. دعوایی نیست. بحثی نیست.
چطور برگردم پیش کسایی که هم ازشون متنفرم هم دلم باشون صاف نیست.


میدونم و خودم حس میکنم افسردگی خیلی شدید دارم....
تروخدا کمکم کنید چطورر خلاص شم از همه چی. فقط ارامش میخوام تو زندگی و تنها چیزی که هیچ وقت نداشنم آرامش بود....

چرا اینجا فقط به افرادی بها داده میشه که در حال طلاقن؟
ایا یک فرد مجرد داغون و افسرده درمان بشه بهتر نیست؟ اینجوری شاید آمار طلاق ها پایین بیاد.
من با این وضع زندگیم مطمئنم ازدواج موفقی هم نخواهم داشت.:47: