ترس از بچه دار شدن

سلام دوستان خسته نباشید
لطفا منو راهنمایی کنین
من ۲۸ سالمه و ۷ ساله که ازدواج کردم، خودمو همسرم هردو کارمند هستیم تصمیم گرفتیم که بچه دار بشیم اما این تصمیم با وجود اینکه علی رغم گذشته اینبار توسط خود من مطرح شده خیلی برام همچنان استرس زاست طوری که هربار که مقاله ای در مورد بچه میخونم اواسطش متوجه میشم که ضربان قلبم رفته بالا و حالم بد هست، از چند موضوع نگران هستم اول اینکه از وضعیت الان زندگیم راضی هستم و این منو از یه شروع یه دوره جدید مثل بچه داشتن میترسونه ویکی دیگه هم اینکه بچه استقلالمو ازم بگیره و نتونم به راحتی بیرون برم و آزاد باشم وترجیح میدم رویه این هفت سال رو باز هم ادامه بدم همچنین میترسم سر موضوعات نگهداری یا تربیتی بچه رابطم با همسرم خدشه دار بشه
اما از طرفی هم بهم توصیه های زیادی شده که با وجود اینکه همسرم ده سال ازم بزرگتره زودتر بچه دار بشم.
ضمنا این نگرانی هارو با همسرم در میون گذاشتم و ایشون قول مساعدت دادن ولی میدونم که اگه عملی نکنن راه برگشتی ندارم!
ایشون بسیار ذوق داره اما همه احساساتشو میخواد با خرید وسیله برای بچه نشون بده، من احساس میکنم به مسئولیت واقعی بچه آگاه نیست
البته خودم هم احساس میکنم دچار وسواس فکری شدم!
ممنون میشم راهنماییم کنین

شماهم دلتون خوشه ها

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط minaR

سلام دوستان خسته نباشید
لطفا منو راهنمایی کنین
من ۲۸ سالمه و ۷ ساله که ازدواج کردم، خودمو همسرم هردو کارمند هستیم تصمیم گرفتیم که بچه دار بشیم اما این تصمیم با وجود اینکه علی رغم گذشته اینبار توسط خود من مطرح شده خیلی برام همچنان استرس زاست طوری که هربار که مقاله ای در مورد بچه میخونم اواسطش متوجه میشم که ضربان قلبم رفته بالا و حالم بد هست، از چند موضوع نگران هستم اول اینکه از وضعیت الان زندگیم راضی هستم و این منو از یه شروع یه دوره جدید مثل بچه داشتن میترسونه ویکی دیگه هم اینکه بچه استقلالمو ازم بگیره و نتونم به راحتی بیرون برم و آزاد باشم وترجیح میدم رویه این هفت سال رو باز هم ادامه بدم همچنین میترسم سر موضوعات نگهداری یا تربیتی بچه رابطم با همسرم خدشه دار بشه
اما از طرفی هم بهم توصیه های زیادی شده که با وجود اینکه همسرم ده سال ازم بزرگتره زودتر بچه دار بشم.
ضمنا این نگرانی هارو با همسرم در میون گذاشتم و ایشون قول مساعدت دادن ولی میدونم که اگه عملی نکنن راه برگشتی ندارم!
ایشون بسیار ذوق داره اما همه احساساتشو میخواد با خرید وسیله برای بچه نشون بده، من احساس میکنم به مسئولیت واقعی بچه آگاه نیست
البته خودم هم احساس میکنم دچار وسواس فکری شدم!
ممنون میشم راهنماییم کنین

---

عادی هست استرستون ، ولی وسواس فکریتون نه !
به هر حال یکی از تاثیر گذار ترین تصمیم های زندگی هست ، زندگیتون می تونه خیلی تغیر کنه ، یا تغییر مثبت یا منفی !
ولی بستگی به خودتون داره

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط minaR

سلام دوستان خسته نباشید
1- ه جدید مثل بچه داشتن میترسونه
2- ویکی دیگه هم اینکه بچه استقلالمو ازم بگیره و نتونم به راحتی بیرون برم و آزاد باشم وترجیح میدم رویه این هفت سال رو باز هم ادامه بدم
3- همچنین میترسم سر موضوعات نگهداری یا تربیتی بچه رابطم با همسرم خدشه دار بشه
اما از طرفی هم بهم توصیه های زیادی شده که با وجود اینکه همسرم ده سال ازم بزرگتره زودتر بچه دار بشم.
4- ضمنا این نگرانی هارو با همسرم در میون گذاشتم و ایشون قول مساعدت دادن ولی میدونم که اگه عملی نکنن راه برگشتی ندارم!
5- ایشون بسیار ذوق داره اما همه احساساتشو میخواد با خرید وسیله برای بچه نشون بده، من احساس میکنم به مسئولیت واقعی بچه آگاه نیست
6- البته خودم هم احساس میکنم دچار وسواس فکری شدم!
ممنون میشم راهنماییم کنین

---

مساله اول و دومتون واقعی است به این معنی که دقیقا چنین اتفاقاتی میافته یعنی روند زندگیتون تغییر خواهد کرد و شما آزادی به معنای اینکه تنها به خودتون فکر کنید و تنها به دنبال مسائل مربوط به خودتون باشید را کمتر خواهید داشت اما اینجا یک امای بزرگ داریم و اون اینکه هر اتفاق قشنگ و رو به پیشرفتی که در زندگی انسان رخ بده با خودش مسولیتهایی رو همراه خواهد داشت . به قول معروف هر که طاووس خواهد جور هندوستان کشد. شما حتی اگر ارتفاء شغلی ساده هم داشته باشید باز مسولیتهاتون بیشتر خواهد شد و استفلال (به تعبیر شما البته) کمتر. اما به همون اندازه لذت ها ، تواناییها، و مزایای دیگری برای شما به ارمغان خواهد داشت که شما همه سختیهایش را به خاطر مزایایی که براتون خواهد داشت می پذیرید. بچه دار شدن هم همین طور است.

اما مساله سومتون نیاز به یادگیری یک سری مهارتها خواهید داشت . اگر شما تا به حال مشکلی در ارتباط گیری با همسرتون نداشتید پس بعد از این هم با رعایت چند نکته ساده و یادگیری مهارتهای لازم مشکلتون قابل پیشگیری خواهد بود.

مساله چهارمتون اینکه دیگران در آینده چطور رفتار خواهند کرد کمی به رفتارهای شما بستگی داره و قسمتیش هم قابل پیش بینی نیست و نباید زود قضاوت کنید. اگر شما رفتار صحیحی در برابر همسرتون در پیش بگیرید مطمئنا می تونید شرایط را طوری مدیریت کنید که همسرتون کمک کار شما و در کنار شما باشند.

مساله پنجمتون به نظرم کمی توقعتون زیاده. خوب بنده خدا الان قراره چه مسولیتی رو بر عهده بگیره . هنوز که بچه ای در کار نیست :) اتفاقا وقتی می بینید ذوق داره باید خوب تشویقش کنید که دوست داشته باشه بازم همکاریشو ادامه بده نه اینکه چون خرید می کنه بگید بی مسولیته .دقیقا به نظرم برعکس این مورد مسولیت پذیری ایشون رو نشون میده و تمایلشون به همکاری و در کنار شما بودن و خانواده دوستی.

مساله ششمتون رو هم نظری ندارم.

عزیزم استرست به جاست.من الآن هفت ماهه باردارم و بارداریم هم با اینکه شروع راحتی داشت ولی بعدش سخت شد.لکه بینی هست و تشکیل شدن قلب و انواع سونوها و خلاصه هزار جور استرس به آدم وارد میشه.من مجبور شدم سه ماهه اولم را کار نکنم و سه ماهه دوم هم انقدر ساعت کاریم کم شد که عملا بیشتر از درآمد خرج رفت و آمد دادم.ارشد هم داشتم میخوندم که افتاد توی سه ماهه اولم و حالت تهوع و خواب زیاد و سرگیجه اجازه نداد بخونم و خود امتحانم توی سه ماهه دوم بود و فقط تونستم تا نصف زمان امتحان را بشینم.پس بهت نمیگم که نه ترست واقعی نیست.چرا هست،بچه از اولش سخته.ولی...این ولی مهمه... اگر از نظر روحی آمادگیش را داری،یعنی اگر ترس و نگرانی را از خودت دور کنی میبینی بچه میخوای و کلا با بچه داشتن مخالف نیستی در نهایت خوشحال خواهی بود از بچه داشتن.منی که دارم این حرف را بهت میزنم بیشتر از پنج شش بار تا الآن گریه کردم و به شوهرم گفتم خسته شدم دیگه نمیخوام باردار باشم.حتی کسانی که از اعماق قلبشون هم بچه میخوان وقتی واقعا باردار میشن دچار این حالت ها میشن چون بارداری یه تحوله کامله توی تمام سیستم های بدن.دیگه بدنت دست خودت نیست.بدنته که برای تو تصمیم میگیره،کی بخوابی؟کی بخوری؟کی استراحت کنی.من آدم فوق العاده فعالی بودم ولی بدنم توی این بارداری خونه نشینم کرد.برای خانم هایی که حس استقلالشون براشون مهمه این قضیه خیلی اعصاب خرد کنه.ولی در نهایت،عشق به بچه هست.هر کاری بکنی،حتی اگر مثل من به روی خودت نیاری و از عشقت به بچه نگی ولی در نهایت کافیه یک صبح تا ظهر تکون نخوره تا بفهمی چقدر دوستش داری.قبل از اقدام برو مشاوره،خودت را از لحاظ روحی آماده کن و یکسری کتاب و مقاله بخون در مورد بارداری.سایت های زبان انگلیسی خیلی کامل حتی حالت های روحی که ممکنه پیدا کنی را برات توضیح میدن و خیلی خیلی کمک میکنه.در نهایت بگم آره بچه محدود میکنه ولی محدودیتش خود خواستست.یعنی خودتی که میخوای کمتر بری و بیای و خودتی که تصمیم میگیری به خاطر بچه ات فلان کار را انجام ندی.

دلجو جان مرسی از راهنمایی دقیق و جامعتون🌹🌹

- - - Updated - - -

کاسپین جان ممنونم از راهنماییت عزیزم

3 سال پیش من هم یه تاپیک ایجاد کردم تحت همین عنوان ترس از بچه دار شدن ... امروز پسرم 21 ماه و نیمش هست و من خوشحالم و شاکر خدای مهربون ...
تمام ترسها و نگرانیهای شما کاملا بجاست و حق دارید واسه تصمیم به این بزرگی خیلی فکر کنید و خیلی جدی بگیرید این مسیله رو من چون حستون میکنم تجربم رو میگم بهتون
بچه دار شدن یجورایی تولد دوباره است یجورایی امید اورنده زندگیه یجورایی بهترین تجربه ای که هر ادمی میتونه داشته باشه یجورایی لذت بخشترین حس دنیاست یه دوست داشتن خالصانه اما در کنار همه این حس قشنگا یه دنیا سختی یه دنیا مسئولیت یه دنیا بیخوابی یه دنیا تغییر و تحول تو زندگیت ایجاد میشه دیگه تا یه مدت شایدم واسه همیشه باید کار رو ببوسی بزاری کنار من بعد 14 سال خونه نشین شدم تا یه مدت تفریحات و مهمونی ها مسافرتا کنسله اگرم باشه دیگه رنگ و بوی قبلا رو نداره ... خرید کردن واست سخت میشه ورزشم نمیتونی بری مگر اینکه کسی باشه بتونه گوگول رو نگه داره تا تو بتونی یذره واسه خودت زمان بزاری ولی بازم سخته البته همه اینا بستگی به خودتون هم داره ...
من خیلی فکر کردم حیلی بالا پایین کردم به همه جوانب فکر کردم بعد تصمیم گرفتم خدا رو شکر با رضایت خودم این کار رو کردم تو این مدت خیلی مواقع کم اوردم ولی الان پسرم که یه حرف جدید یاد میگیره بغلم میکنه بوسم میکنه با هیچی عوض نمیکنم حس قشنگ مادر بودن رو .
کلا خانوم اگه با ازدواج فکر میکنی وارد یه دنیای جدید میشی با بچه دار شدن دنیات کلا عوض میشه روش زندگیت عوض میشه اگه امادگیش رو داری توکل کن به خدا روزی که ما تصمیم گرفتیم بچه دار شیم تنها عاملی که ما رو مصمم کرد این بود نکنه یه روز پشیمون بشیم که دیگه دیر شده باشه