نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
من 20 سالمه و از بچگی همش تو خونه بودم و اصلا بیرونی و رفیق باز نبودم. تو مدرسه هم دوستان زیادی نداشتم و همون دوست های کم هم فقط تو مدرسه باهم بودیم.
حالا تو شهر خودم هیچ دوستی ندارم و نه افراد زیادی رو میشناسم نه خود شهرمو، انگار غریبه ام. به هیچ وجه توانایی دوستیابی و برقراری ارتباط ندارم. تو دانشگاه هم دوستان خیلی محدودی دارم و حتی ازبس کم حرفم گاهی ممکنه باعث ناراحتی دوستام بشم. هم سن هام کلی خاطره از تک تک لحظات زندگیشون دارند اما من هیچی...
الان چیکار کنم ؟؟؟؟؟
سلام
همین که احساس نیاز کردی به اینکه این وضعیت رو تغییر بدهی خودش نشانه توانایی تو برای ارتباط گرمتر با اطرافیان ودوستانت هست.
مثبت اندیشی یک گام خوب وموثر برا ارتباط بهتر با دنیای اطرافت هست.
هرچه شادتر باشی روی بهتر شدن ارتباطاتت تاثیر داره.
در قدم اول این تایپیک رو مطالعه کن.
http://www.hamdardi.net/thread-154.html
برو کلاس های مختلف
برو پارک
اگه می تونی یه ترم برو خوابگاه خیلی بهت کمک می کنه
برو باشگاه ، بهترین جا باشگاست.
من یه مدت از رابطه با هرچی آدم فراری بودم به دلیل ضربه هایی که تو دوستی ها خوردم ، دو سه سال با هیچکس رفیق نمیشدم حتی تو دانشگاه ، حتی تا سه سال اولی هم که باشگاه میرفتم ، فقط در حد سلام علیک بودم ، یه ترسی داشتم از رفاقت ، از اینکه همیشه دوستام ازم سواستفاده میکردن حالم بهم میخورد.
حالا ولی بهترین دوستام رو تو باشگاه دارم ، خیلی محافظه کار هستم در دوستی و همچنان یه ترسی ته وجودم حس میکنم ، ولی راستش پشیمون میشم که چرا دو سه سال از زندگیم رو تنها گذروندم و حتی از هم صحبتی با هم کلاسی ها و هم باشگاهی هام تا اون حد اجتناب داشتم.
کاش یکی بود همون موقع راهنماییم میکرد ولی به دست آوردن تجربه تو این موضوع برام سه سال طول کشید.
خداروشکر الان خیلی اجتماعی هستم.
میدونم حرفام ربطی نداشت ، ولی چون یکی از بزرگترین مشکلات زندگیم بود که منو تا حد افسردگی و انزوا هم بردن بود ، الان یهو سر درد و دلم باز شد.
مرسی از راهنمایی همه دوستان
خوابگاه هستم ولی اونجا هم تنهام و نمیتونم راحت با کسی جوش بخورم و رفیق شم و دوستان خیلی کمی دارم که همشون هم خودشون با من دوست شدن نه من با اونها، بیشتر وقتها احساس می کنم فقط چون دیدن تنهام دلشون واسم سوخته و باهام دوست شدند.نقل قول:
نوشته اصلی توسط نازنین2010
اگر کلاسی هم برم چون نمیتونم ارتباط برقرار کنم فقط میرم کلاس و میام و هیچ ارتباطی شکل نمیگیره. همه روز اول باهم رفیق میشن اما من اکثرا یه گوشه واسه خودم تنها نشستم، خیلی وقتها هم شده بیان طرفم و بخوان باهام ارتباط برقرار کنند اما چون تو این زمینه هیچ چیز بلد نیستم ارتباطی شکل نگرفته و بعدا فقط یه سلام و علیکی بینمون مونده
- - - Updated - - -
مرسی از راهکارت. راستش منم دقیقا مثل گذشته تو هستم و این مشکل یکی از بزرگترین مشکلات زندگیمه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط maral569
میشه بگی چطور تونستی حلش کنی و یکم بیشتر توضیح بدی؟
سلام.
والا نمیدونم چه جوری بگم ، من توضیح دادنم خیلی بده.
اول که با اون دوستام کات کردم ، سعی کردم دیگه به کسی نزدیک نشم ، همیشه رفتار و حرکات بقیه رو زیر نظر داشتم که چطور باهم رفتار میکنن ، همیشه حسرت اونایی رو میخوردم که با همه دوست هستن و شاد هستن ، مثل من از دوستی ناراحت و افسرده نبودن. بعد پی بردم اینا آدم هایی هستن که "نه" گفتن رو خوب بلدن ، راحت میتونن به خواسته های دوستاشون بدون تارف ، بگن نه.
وقتی به خیلی از خواسته های دوستات بگی نه ، اینطوری توقعات و انتظاراتت هم از اونا کم میشه.
به مرور زمان ، منم "نه" گفتن رو یاد گرفتم ، کم کم وارد روابط با دیگران شدم ، الان سعی میکنم با کسی خودمونی نشم ، زیاد حرف نزنم ، کسی سوالی ازم میکنه خیلی خوش برخورد میکنم ، کلا مواظب رفتارم هستم.
در کل ، این خودت هستی که باید تصمیم بگیری از انزوا بیای بیرون.
بهت پیشنهاد میکنم حالا که تا اینجاشو پیش اومدی و تو سایت مشاوره دنبالش هستی ، حتما قدم های بعدی رو بردار.
آدمیزاد برای ادامه زندگی ، به روابط نیاز داره.
سعی کن مطالعه داشته باشی، حالا اگه کتاب خوندن دوست نداری ، میتونی بری تو سایت های مختلف و هر روز اطلاعاتت آپدیت باشه ، اینجوری میتونی حرف مشترک با دیگران داشته باشی.
خودت سر صحبت رو باز کن ، این همه موضوع برای حرف زدن هست ، از خبر های ورزشی و رویدادهای ورزشی بگیر برو تاااااا مدل گوشی و اپلیکیشن های جدید و . . . . . . . .
مثلا میری باشگاه ، قبلش برو تو نت در مورد ورزشت مطالعه کن ، برو از مربیت با ارشد کلاس صحبت کن ، سوال کن ، برو کلاس زبان ، تو مباحث آزاد شرکت کن.
وقتی وارد یه جمعی میشی یا با دوستات خیلی بلند سلام کن ، با خوشرویی سلام کن.
همین کارو هم موقع خداحافظی انجام بده. مطمئنم تاثیرشو میبینی.
وقتی یه روحیه شاد داشته باشی و انرژی مثبت ازت تشعشع بشه ، این دیگران هستن که به سمتت جذب میشن.
و این تو هستی که میتونی انتخاب کنی که با کی به دوستیت ادامه بدی و با کی کات کنی ، شجاع باش ، برو جلو.
ولی ورزش فراموش نشه ، حتما هم تو محیط باشگاه باشه و یه ورزش جمعی باشه بهتره.
ورزشی که از رو علاقه انجام بشه ، کاری با روحیه و روانت میکنه که از این رو به اون رو میشی و از گذشته خودت متعجب میشی.
سلام سال نو مبارک.
خودتون فکر نمیکنید شاید بخاطر جو خانوادتون باشه؟که مثلا اونها خیلی کم ارتباط اجتماعی داشته باشن و شما هم ارتباط صحیح رو بلد نباشید
بنظرم به اعتماد بنفس ربط داره.یه حالتیه انگار حس میکنی بقیه شاید دوست نداشته باشن باهات حرف بزنن،شاید اصلا از تو خوششون نیاد!نخوان مثلا بری سر میزشون بشینی.
من اینارو تجربه کردم.
یک جمله مامانم بهم گفتن برای خودم خیلی جالب بود.گفتن من هرجا میرم حس یکنم همه دوستم دارن و از هم صحبتی باهام خیلی لذت میبرن.واقعا هم همنیطوریه.
باید از یک جایی کلا افکار دیگران راجع به خودتو بزاری کنار..اینکه یه روزی با یکی از دوستات که فکر میکردی خیلی جورین بحثی داشتی که احساس کردی واقعا اینهمه سال اعتمادت الکی بوده.اینم تجربه کردم.یکی از دخترای فامیلم که خیلی هو جور بودیم!!
دقیقا بگید بنظر خودتون ریشه اش کجاست؟
خانواده محیط یه اتفاق در گذشته یا ..؟
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط ابی اسمان
سال نو شما و همه دوستان سایت همدردی مبارک
یجورایی ریشه در همه این چیزایی که گفتید داره. هم خانوادم خیلی ارتباطات کمی داشتند. هم اعتماد بنفس کمی دارم و همینطور که گفتید حس میکنم بقیه شاید دوست نداشته باشن باهام باشن ولی دلیل اینکه دوست ندارند باهام حرف بزنند اینه که کم حرفم و تو ارتباطمون من اصلا حرف نمیزنم یعنی یجورایی یک توهم و بدبینی نیست که بگم بقیه کلا ازم خوششون نمیاد
من هیچ کدوم از حرفام تخصصی نیست همش تجربه خودمه و چیزایی که از همدردی یاد گرفتم.
من دقیقا به همین نقطه ای که شما رسیدین،رسیدم و خسته شدم از اینهمه فکر منفی خودم.
ادم یه وقتایی با خودش فکر میکنه بیزار میشه از خودش.
شما عاشق خودت هستی؟باید عاشق خودت باشی.
یکم بیشتر توضیح بده.
من خودم از همین جا شروع کردم.سعی کردم واقعا خودمو قبول کنم با همه کاستی هام.من ارتباط عمومیم ضعیفه من خیلی استعدادارو ندارم من جرات انجام خیلی کارارو ندارم که شاید اگر انجام یدادم جزو موفق ترینا بودم!اره من خیلییی کارارو نمیتونم انحام بدم من خیلی کاستی های اخلاقی دارم عوضش خیلی خوبی هم دارم.عاشق خودت بشو خودتو زود ببخش واقعا کسی چیزی ارزش نداره یه لحظه فکرتو مشغولش کنی
من خودم اینطوری بودم نمیتونستم ارتباط درست برقرار کنم بعد خودمو سرزنش میکردم مگه من چمه مگه چیم کمه که نمیتونم درست ارتباط بگیرم.حتما بقیه از کم حرفی و سکوت من متنفرن.عجب روزایی بود!
من یک مدت واقعا برای خودم وقت گذاشتم.بااینکه ادم خیلی مذهبی هم نبودم تا اون موقع نمیدونستم معنی قران هم باید خوند!شروع کردم معنی قرانو خوندن.منی که دنیام درسم بود و کتابم.انقدر لذت میبردم از قران.واقعا عالی بود اون دوره طلایی عمرم.نمازمو سر وقت میخوندم حس سبکی داشتم.بااینکه تا قبلش شاید از سر اجبار نمازی میخوندم چیزی هم متوجه نمیشدم.
صبحا تو مسیر دعای عهد گوش میکردم!!اصلا انگار روحم ارضا میشد.پر میشد از حس سرخوشی.
مینشستم دوسه ساعت واسه خودم خوراکی میاوردم!شروع میکردم به فکر کردن.خووب کل زندگیمو حلاجی کردم.رفتار خودم فیدبک دیگران.حس خودم حس دیگران.
کم کم خودمو باور کردم.نه کامل،کم کم..
بعد وقتی وارد محیط اجتماعی میشی،عواملی که قبلا نمیزاشتن صحبت کنی انگار کمتر شدن،کمتر اذیتت میکنن.مثلا من باخودم میگفتم اگه حرف بدی بزنم چی.نکنه حرفی بزنم وجهم خراب شه.هزار جور فکر.
بعد که خودتو باور داری،همین عامل بازدارنده!میره کنار،ته دلت میگی همه یه طرف من یه طرف،مهم منم ..اصلا برات مهم نیست کی،چی فکر میکنه
کلی حرفا هست نمیدونم اصلا بدرد شما میخوره یا نه.
ولی همین حسی که بوجود اومده اگه ادامش بدی،تازه میفهمی دنیا اونچیزی که فکر میکردی نیست.برعکس همه دوستت دارن و از هم صحبتی باهات،دوستی باهات،لذت میبرن.
حرفام اصلا اصلاااا تخصصی نیست همش تجربه منه شاید کاملا اشتباه باشه.
شاید اصلا مشکل شما مثل من نبوده.
بهرحال حرف برای گفتن زیاده.
امیدوارم در این جنگ زیبا پیروز بشید