خانم هایی که طلاق گرفتین به کمک تون احتیاج دارم

دوستان من کل این مقاله هایی که بهم معرفی کردین و خوندم،حتی اون صوت کلید مرد رو گوش دادم ولی روی شوهر من اثر چندانی نداشت،به نظر خودم بهترین راه بعد از اینهمه تلاش طلاقه،با اینکه میدونم بعد از طلاق هم شرایط کاری خوبی میتونم داشته باشم هم حمایت خانوادم،ولی بازم ترس از طلاق نمیذاره واسه اینکار قدمی بردارم،میترسم پشیمون بشم،چندبار به شوهرم پیشنهاد دادم یمدت بدون هیچ رابطه ازهم باشیم ،ولی اون قبول نمی کنه.سر دوراهی بدی موندم،میخوام از تجربه اونایی که جدا شدن استفاده کنم آیا با وجود یه دختر دو ساله طلاق تصمیم درستی هست؟

سلام خانمی
بابا شما دیگه کی هستین عزیزم شما کی همه این مقاله هارو خوندی بعد کی اجرا کردین و کی به این نتیجه رسیدین که تو زندگی شما جواب نمیده :47:
منظور از خوندن مقالات این نبود که روخوانی کنی بعد بگذرین شما توی این مدت خیلی کم به این نتیجه رسیدین و این نشانه عجول بودن شماست خود شما توی رفتاراتون خیلی ایرادا داشتین که اول از همه باید روی خودتون کار میکردید مثلا شما به قدری روی شوهرتون زوم کرده بودین که هم خودتون و هم دخترتون رو از یاد برده بودین
من نمیگم طلاق بده یا خوب ولی آخرین راه حله شما بهتره یه کم صبر به خرج بدین ببینین کجا خودتون اشتباه کردین کجاها شوهرتون اشتباه کردن بعد تازه نتیجه گیری کنین تو کدوم راه قدم بذارین
شما که به طلاق فکر می کنین ببینین متونین تمامی عواقب بعد طلاق رو بپذیرین مثلا بعد از 5 سال دخترتونو نبینین همه چی امکان داره
به نظر من کمی صبور باشین و دوباره مقالاتو بخونین :72:

دل آرا جان ببین شوهر من یه ضعف هایی داره که درست شدنی نیست و منم نمیتونم کنار بیام،مثلا اینکه زن نباید حتی تا در خونش تنها بره یا نباید درس بخونه یا نباید رانندگی کنه یا نباید با جنس مذکر هرچند محرم صحبت کنه،اینا تو خانوادشون بصورت یه فرهنگه،دختر من اگه تو این خانواده بزرگ بشه حتی اجازه دانشگاه رفتن نداره،اینا رو که نمیشه درستش کرد یا تغییر داد،پدر شوهر من شصت سالشه هنوز با همین افکار زندگی میکنه،یا اصلا مشروب خوردنشون که واسشون خیلی عادیه مطمئنا دختر منم بزرگ بشه براش عادی میشه.من نمیخوام دخترم تو همچین محیطی بزرگ بشه،نمیخوام هرروز شاهد دعوا یا فحش دادن پدر بزرگ و مادر بزرگش بهم دیگه باشه.جاری من با یه بچه چندروزه طلاق گرفت رفت الان میگه خداروشکر که تونستم بچه م و از این محیط دور کنم.

تقريبا ٦٠درصد ما زنا داريم همينكارو ميكنيم، همه فكر و ذكر و انرژيمونو ميذاريم رو شوهرامون، تا درستشون كنيم، بكنيم همون حيزى كه دوس داريم، غر ميزنيم، غر ميزنيم، خودخورى ميكنيم.... اخرشم اونارو خسته تر از خودمون ميكنيم، و همه چيزايى كه داشتيم سعى ميكرديم اتفاق نيوفته يه دفعه اتفاق ميوفته...
من هرروز به تاپيك از گذشته هام ميخونم، چقد اشتباه چقد اشتباه، اما نميفهميدم، ميخوندم و ميرفتم
شايد هنوزم نميفهمم، تو اخرين تاپيكمم درسته پيشرفت كردم اما صددرصد نبود.
مثه الان شما، اگه عالم و ادم بيان بگن فلان كارو كن،
شما فقط اون جمله اى كه تاييد كنه شوهرت بده و بى فايده ست و جدا شو رو ميفهمى...
يوقت ميفهمى چى ميگم كه ديگه ديره

اين خيلى خوبه كه شرايط طلاق رو دارى، اما روزى به كارت مياد كه كار درستو كرده باشى و شوهرت نتيجه غلط بهت داده باشه، روزى كه راهى نمونده باشه نرفتى، من خودم الان كه پشتمو نيگاه ميكنم ميگم كاش حرف گوش ميكردم، ارن همه حساسيت و وحشت و لجبازى، اخرش مارو رسوند جايى كه ميترسيدم، كاش حداقل از خودم راضى بودم اين وسط

دوستان یه سوال میگم انصافا بگین جای من بودین چیکار میکردین،البته ببخشید این موضوع رو اینجا مطرح میکنم،دیشب شوهرم که اومد خونمون ساعت ده و نیم چند دقیقه بعدش باباش اومد منم لباس خیلی لختی پوشیده بودم،صدای در شنیدم رفتم توی اتاق خواب لباسم و عوض کنم پدرشوهرم با بی شرمی تمام بدون اینکه در بزنه در اتاق و باز کرد و اومد تو اتاق(کلا خونه آدم و بررسی میکنن که ببینن تمیز و مرتب هست یا نه)من اون لحظه آب شدم،شوهرمم ناراحت شد ولی یک کلمه به باباش نگفت زنم داخل اتاقه،مرد 60ساله اینقدر شعور نداره که تو اتاق خواب نباید بری یا اگه رفتی در بزنی پسرشم که بدتر از خودش،بعد که باباش رفت شروع کرد به غر زدن که چرا کاری کردی که ابروم پیش بابام بره،منم فقط سکوت کردم،چون اصلا حوصله حرف زدن ندارم این روزا،نشستن مشروب شون و خوردن مامانه هم اومد بعد از گیر دادنای الکی که به پسرم نمیرسی دارو نمیدی سرفه میکنه و لاغرش کردی و میخوای بکشیش که ارث بهت برسه و این حرفا گذاشتن رفتن،حالا شما بگید جای من بودی چیکار میکردی