تصمیم به جدایی دارم ، لطفا راهنمایی بفرمایید

با سلام
مردی 35 ساله هستم ، دختری 8 ساله دارم و 10 ساله ازدواج کردم . هیچ رضایتی از زندگی مشترکم ندارم و چند سالی است به اعتیاد مبتلا هستم، که عامل اصلی آن و عدم توانایی ترک را ناراضیتی از زندگی مشترک و بیتفاوتی همسرم میدانم. در طی این 10 سال چندبار اقدام به جدایی کردم و هربار به دلایلی منصرف شدم. بار اول در زمان بارداری همسرم بود که با وساطت پدرم و بخاطر بچم منصرف شدم. و طی این سال ها بخاطر دخترم سعی کردم با شرایط کنار بیام . همسرم 35 ساله هست ، ایشون رفتارهای بسیار عجیب دارند و از همان ابتدای ازدواج خانواده بنده بخصوص مادر و خواهرانم با این ازدواج مخالف بودند،ازدواج ما بشکل سنتی بود و دوران نامزدی ما به یک هفته هم نکشید که خانواده همسرم اصرار به عقد سریع داشتند ، و شرایط به گونه ای بود که همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد، پدر خانومم هم معتاد هست و خانواده بسیار شلوغی دارند و از همان ابتدا دخالت های زیادی در زندگی شخصی ما داشت، و خرج های زندگی خانواده همسرم به نوعی از درآمد من و خونه من بود، شرایط به گونه ای بود که باعث جدایی چندساله من از خانوادم شدند و دشمنی با خانواده من مخصوصا خواهرانم به دلیل مخالفت های آن ها در زمان ازدواج ما بود. همسرم هیچوقت همدم خوبی برای من نبود و مادام به خانوادم توهین میکرد و چندین بار به پدر و مادرم و خواهرانم تهمت های گوناگون زد ، ایشون توانایی کار در خارج از منزل را ندارند و حتی کارهای خانه را هم اکثرا خود من انجام میدهم ، و حتی بزرگ کردن بچه و امور مربوط به بچه رو خود من تاکنون به دوش میکشیدم ، درحال حاضر خانوادم ازم خواستند تا اعتیاد را ترک کنم و فعلا در خانه پدرم بسر میبرم ، و تصمیم دارم که جدا بشم ، اما بخاطر دخترم نمیدونم باید چه تصمیمی بگیرم، پدر زنم چندبار تهدید به اجرا گذاشتن مهریه دخترش کرده و پیش پدرم تهمت های زیادی به خود من زده و همسرم نه تنها هیچ تلاش و کمکی برای ترک اعتیاد من تاکنون نکرده ، بلکه حالا هم که تصمیم به ترک با کمک خانوادم دارم ، مدام با تهدید های خودش و پدرش آرامشمو بهم میزنند ، لطفا بنده را راهنمایی بفرمایید
متشکرم

دوستان منتظر نظراتتون هستم

سلام

می تونید از قول همسرتون در مورد زندگیتون بنویسید؟
اون چی فکر می کنه؟
از چی ناراحت و از چی راضی و خوشحاله؟

ممنون از شما
ایشون فقط از بنده مهریه ، سهم خونه و کارت عابر بانک میخوان ! و بقیه چیزا براش اهمیت نداره ! در جهت حفظ زندگی مشترک و همدلی با من به عنوان همسرش هیچ تلاشی نمیکنه و تنها تلاشش راضی نگهداشتن خانواده پدرش هست. توی این مدت حتی یه سراغ از احوال من نگرفت و فقط میگه مهریه مو میخوام ، سهم خونمو میخوام و میگه بچه رو هم ببر پیش خودت من از خدامه!

طبیعی هست که بخاطر فشاری که روی شماست ( ترک اعتیاد، زندگی با والدین و ترک خانه، ندیدن دخترتون و مشکلات زندگی مشترکتون) الان نتونید تصمیم درستی بگیرید.
تصمیم نهایی را بهتره وقتی بگیرید که از نظر روحی فشار کمتری روی شما باشه.

همه ما در شرایط فشار دوست داریم همه چی رارها کنیم و قید همه چیز و همه کس را بزنیم.
پس بهتره الان تصمیمی نگیرید.

جوابی که به سوال من دادید برای من کافی نبود.
شما ده سال زندگی کردید، توی این ده سال ایشون فقط مهریه و پول می خواست؟
فکر نمی کنم کسی با هدف طلاق ازدواج کنه. به احتمال زیاد ایشون هم قصدش ساختن زندگیش بوده و شاید الان خسته شده.

تا حالا مشاوره رفتید؟
اگر رفتید خانمتون توی جلسات مشاوره در مورد شما و زندگی مشترکش چی می گفت؟

---------------------

سوال شما از ما چیه؟ من متوجه سوال اصلی تاپیکتون نشدم

ممنونم خانم شیدا
ما تا بحال مشاوره نرفتیم ، چون اگر من از خانمم میخواستم بریم قبول نمیکرد، ایشون فقط و فقط به حرف پدرش گوش میکنه ! سوال من از گروه همدردی اینه که ، با توجه به این شرایط من چه تصمیمی بگیرم؟ با این موافقم که تحت فشار و در شرایط سخت نمیشه تصمیم گرفت ، اما در نهایت فکر میکنم کسی که آرامشمو ازم گرفته و همدم خوبی برام نیست و حتی خانوادمو ازم دور کرده ، نمیتونه دیگه شریک زندگیم باشه! من با وجود اینکه به اعتیاد مبتلا بودم این سالها اما سعی کردم هرچیزی که در توانم هست براش فراهم کنم و حتی به خواسته اون از خانوادم دور شدم و خیلی این سالها اذیت شدم، اما اون هیچ گذشتی نکرد و این روز ها فهمیدم اصلا من و دوس نداشته و فقط از من سهم خونه میخواسته! بهرحال من هم ایراداتی داشتم ولی تاجایی که توان داشتم ، تلاش کردم و گذشت داشتم در مقابلش ! چیزهای دیگه ای که آزارم میده این هست که این خانم اکثر مواقع ناخوشه و غر میزنه ! هیچوقت خونه و تمیز نمیکنه و شلختگی از سر و روی خونه بالا میره! تمام کارهای مربوط به خونه رو من انجام میدادم و حتی نظافت و حمام بچه ! رفتار من در مقابلش بیشتر سکوت بوده ، مگر مواقعی که از شدت غرغر هاش ، چندتا داد سرش زدم، و بعد هم کوتاه اومدم. ایشون چندتا بیماری جسمی داره که من درصد زیادی از درآمد ماهانم رو خرج بیماریهاش میکنم البته قبول دارم که وظیفه هست ولی الان به پدرش گفته که من بهش نفقه نمیدم! کلا خانوادتا اهل درآوردن حرف و حدیث هستن!
واقعیت خسته شدم و فکر میکنم دیگه نمیتونم به اون خونه برگردم

اگر براتون ممکنه یه مشاور خوب و مجرب پیدا کنید و تنهایی مراجعه کنید.

مشاوره دو نفری بهتر هست، اما اگر شرایطش را ندارید حداقل تنهایی برید
ایشون ممکنه بتونه همسرتون را هم برای مشاوره اومدن قانع کنه ( معمولا با تماس و صحبت تلفنی طرف دوم را قانع می کنند که مراجعه کنه)

به هر حال اگر هم نشه، ذهن شما مرتب تر می شه و آماده تصمیم گیری می شید.

اما این که گفتید سوالتون اینه که چه تصمیمی بگیرید، کسی نمی تونه تصمیم نهایی را به جای شما بگیره.
زندگی 35 ساله شما و زندگی مشترک ده ساله شما اینقدر زیر و بم داره که هیچ کس نمی تونه به جای شما باشه و بگه بهترین کار چیه. فقط می تونیم با هم همفکری و صحبت کنیم، پردازش و تصمیم نهایی با شماست.

ولی من باز هم معتقدم خیلی کم پیش می آد تا این حد یک نفر به تنهایی مقصر باشه.
شاید همین انفعال شما و سکوتتون در مقابل ایشون باعث بحرانی تر شدن اوضاع شده ...

اگه می شه یه بار دیگه سعی کنید و توی ذهنتون بگردید
ببینید از نظر خانمتون نکات مثبت و منفی این زندگی مشترک چی بوده؟

---------------------------
نفقه را به حسابش بریزید (الان که با هم زندگی نمی کنید) که از نظر قانونی مشخص بشه پرداخت کردید.
البته ایشون که شاغل نیست طبیعی هست که مخارج زندگی با شماست ...
بهتره همین حالا با یک وکیل مشاوره داشته باشید که در این زمینه ها به مشکل کمتری بربخورید.

ممنونم از راهنمایی خوبتون