چطور عزت نفسمو زیاد کنم ؟؟

سلام
28سالمه و متاهلم
مشکل اصلیم نداشتن یا کمبود عزت نفس
خیلی دوست دارم خودمو بیشتر دوست داشته باشم اما متاسفانه همیشه احساس میکنم ب اندازه ی کافی خوب نیستم دلم میخواد ب خاطر همه ی داشته های زندگیم احساس غرورداشته باشم اما همیشه خجالت میکشم از خونم از وسیله های خونم از شکل ظاهری همسرم حتی از شکل ظاهری کودکم!!! نه اینکه فکر کنین مشکلی تو این موارد هست یا همسر یاکودک زشتی دارم !!!نه اصلا اینطور نیست اما نمیدونم چرا هیچ وقت خودمو داشته هامو قبول ندارم همش حس خجالت و شرم همراهمه
دلم میخواد خودم باشم و و تموم اونچه ک واقعیت زندگیمه بدون استرس یا ترس از قضاوت بقیه در معرض دید قرار بدم اما این استرسها ک بقیه چ فکری در موردم میکنن عین خوره روحمو میخوره و ازارم میده و در نهایت تبدیل میشم ب ی ادم فوق العاده محافظه کار !!!
کمک میخوام برای بیرون اومدن ازین زندانی ک خودم واسه خودم ساختم کمک میکنم

سلام دوست خوب..
لطفا در مورد خودت بیشتر توضیح بده...

تو چه خانواده ای از نظر فرهنگی بزرگ شدی؟...

تو مدرسه جزء شاگزد زرنگا بودی یا نه؟....

خودت فکر میکنی علت این رفتارت چه چیزهایی میتونه باشه؟

لطفا در مورد تحصیلات خودت وشوهرت هم برامون بگو... و اینکه شوهرت در بالا بردن یا کم کردن اعتماد به نفست فکر میکنی چقدر نقش داده؟

رابطه ات با شوهرت چطوره؟ سر چه مسائلی با هم بحث و دعوا دارید؟

فکر میکنی اعتماد به نفس با ظاهر ادما در ارتباطه؟ چقدر مهمه؟

منو همسرم هردو تحصیلاتمون لیسانس
من فرزند اول خانوادم هستم و تا مدتها تک فرزندم بودم و متاسفانه همین باعث شد پدرومادرم بیش از اندازه روی من حساس باشن بهم یاد دادن همیشه باید توی هر کاری اولین باشم حتی یادم میاد کلاس اول ک بودم بابت گرفتن نمره 18 توی دیکته چنان مادرم بهم ریخت ک انگار من توی اون درس مردود شده بودم احساس میکنم از همون سالها بذر استرس تو وجودم کاشته شد اگه توی درسی بیست نمیگرفتم اون نمره ولو عالی هم ک بود برام ارزش نداشت توی مدرسه اگه نماینده ی کلاس نمیشدم وجودم بهم میریخت هرچند توی سالهای تحصیل جزو بهترین ها بودن اما حقیقتا لذتی از درس خوندن نبردم
پدرم نظامی و بنا ب شرایط کاریش محتاط بودن در برخورد با ادما رو ازش ب شدت ب ارث بردم نمیتونم خیلی راحت با ادما صمیمی بشم چون اولین قدم در صمیمیت زیاد نزدیک شدن و من همیشه از زیاد نزدیک شدن ادما ب خودم میترسم چون همیشه دوست دارم اونا فقط بهترین جنبه ی منو ببینن و خوب همیشه نمیشه بهترین بود و دقیقا مشکل منم از همینجا شروع میشه
میترسم !!!از دادن اطلاعات راجع ب خودم یا حتی ادمای اطرافم ب دیگران میترسم از قضاوت اونا میترسم
همسرم خیلی ازم تعریف میکنه از هوشم از زیباییم از همه چیز اما اعتماد برنفس در وجود من نهادینه نشده
من از اشتباه کردن وحشت دارم و وقتی اشتباه میکنم ب سختی میتونم خودمو ببخشم و خیلی خودم و اذیت میکنم
توی برزخ عجیبی گیر کردم
از اشتباهات شوهرمم ب سادگی نمیتونم بگذرم میخوام حونسرد باشم ساده بگذرم
لطفا راهنماییم کنین