از جنگیدن برای زندگی خسته شدم

سلام
راهنمایی های شما در تاپیک قبلی خیلی بهم کمک کرد که در نهایت با قاطعیت تصمیم رو بگیرم.
این روزها خیلی خسته و بی انگیزه ام.
آینده خیلی برام گنگه
بعضی وقت ها حس میکنم این مشکلات برای اینه که من قوی تر بشم و شاید روزای بدتری در انتظارمه و خدا میخواد با این مشکلات قوی تر بشم تا تو شرایط سخت تر دووم بیارم.
از اینکه آدما به خاطر هیچ و پوچ انقد بازی در میارن دلم میگیره.
از اینکه شوهرم به جای اینکه به فکر من و بچه باشه فقط به فکر اینه که چه نقشه ای بکشه که به نفع خودش باشه...
از اینکه صبر خدا خیلی زیاده...
من فقط یه زندگی آرومو بی دغدغه میخوام...
من واقعا دارم کم میارم
از اینکه سه سال از عمرمو برای کسی گذاشتم که براحتی منو نادیده گرفت احساس حماقت میکنم.
شاید اگه با این آدم ازدواج نمیکردم،الان زندگی خودمو داشتم
من میخواستم یه خانواده خوشبخت بسازم و بچمو با عشق بزرگ کنم.
دلم میخواست بچم معنی عشق و محبت رو یاد بگیره.
من الان پرم از کینه.
تحمل هیچ چیزی رو ندارم
احساس میکنم توی مدت خیلی کوتاهی از یه دختر مجرد و آزاد تبدیل شدم به یک زن مطلقه و یک مادر تنها که باید بچشو بدون پدر بزرگ کنه.
این نقش هنوز برام جا نیفتاده.

سلام عزیزم. خیلی متاسفم بابت این حالاتی که داری.
زندگی همینه. منم گاهی خیلی دلم میگیره . و واقعا عرصه به آدم تنگ میشه. و فقط خداست که فکر کردن بهش حال آدمو خوب میکنه.
اما ببینید دیگه اتفاقیه که افتاده. باید اینو بپذیری که شما به هر دلیل با این آقا ازدواج کردی و دیگه تموم شده و نمیشه به عقب برگشت. انتخابت اشتباه بوده یا نبوده، به هر حال مهم امروزه که در اینجا هستی.
اینو بدون که نمیشه گذشته رو عوض کرد. پذیرش این موضوع یه گام بلنده. چون می فهمی که حالا با این اوصاف چطور میتونی به جلو پیش بری و زندگی بهتری برای خودت داشته باشی.
به عقب نگاه نکن. مهم حال و آینده است.

کسی نمی دونه چی پیش رو هست. چه بسا آینده ای به مراتب بهتر در پیش داشته باشی.
پس امید داشته باش.

نمیدونم از همسرتون جدا شدید یا هنوز پیش خانواده خودتون هستید اما من پیشنهاد میکنم اگر هنوز جدا نشدی، تا هر زمان که توانش رو داری بدون توجه به تهمت ها و گذشته همسرت و و ... و فقط با احتساب امروز و الان، به زندگیت ادامه بده تا وقتی که کاملا ناامید شدی.اون موقع تصمیم بگیر.
بعد هم هر وقت دیدی همسرت مسائلتون رو به خانواده اش،منتقل میکنه و... ، طوری رفتار کن که بدونه به جز خودش به اعتراضات و حرفای احدی برای حمایت ازش، گوش نمیدی.
اینطوری به مرور می فهمه که تلاشش بی فایده است.
شاید هم با تولد فرزندتون و تقویت حس پدرانه اش، مستقل تر بشه.
شما هم طوری وانمود نکن که این چرا ضعیف،و .. است به عکس بهش اعتمادبه نفس و باور بده.
نمیدونم ولی شاید خودش رو قبول نداره که به خانواده تکیه میکنه.
این آقا هنوز خانواده اش رو دلسوزتر و خودمونی تر از شما میدونه. این کلیدش من فکر میکنم دست خودت باشه.
شاید فاز رابطه شما از یه زمانی وارد جنگ و کینه و امتیاز گرفتن و .... شده. و خب این آقا که اینقدر وابسته است شما رو در جبهه مقابل می بینه.

الهی یه فرزند کوچولو در راه داری که مطمئنا هدیه خدای بزرگ و مهربونه. میدونم هنوز برات جانیفتاده اما باهاش حرف بزن و مطمئن باش درک میکنه هر چند کم. استرس تو، شادی و .... به اون هم منتقل میشه، مواظبش باش.
یادم نیست اما یه روحانی توی برنامه سمت خدا میگفت که با خودتون بگید هر چی پیش میاد خیره و هر چی که خیره پیش میاد. این خیلی به آدم آرامش میده.
قرآن بخون و البته معنی اش هم خیلی مهمه.
ذکر بگو،صلوات و .... اینها در ایجاد آرامش قلبی تاثیر معجزه آسایی داره.
خدا مسئولیت مراقبت از اون کوچولو رو به تو سپرده و حتما لیاقتش رو در شما دیده.
به خودت فرصت بده، در موردش فکر کن.
اینکه دوست داری بچه تون با عشق بزرگ بشه که هیچ چیز مانع نمیشه که فکر میکنی دیگه نمیتونی. سعی کن در فرصتی که داری در مورد بچه و مراحل رشد و .... مطالعه کنی.
ان شاالله وقتی به دنیا بیاد دیگه ممکنه خیلی وقت نکنی.
از نوع نوشته هاتون بر میاد که فردی باسواد و فهمیده هستی. این خودش یه امتیاز بزرگه که مطمئن باش شما رو به پیش میبره.
به علاوه خدا بهترین و قدرتمندترین یاور شماست و وقتی اون هست، حتی اگر همه دنیا بخواد شما رو زمین بزنه اون بخواد بنده اش رو بالا ببره و کمکش کنه هیچ چیز مانع نمیشه. به خودش تکیه کن و از هیچ کس و هیچ چیز نترس.
آینده پر از شگفتی و معجزه است.

براتون بهترین ها رو آرزو میکنم.:72:

شما که حالت خوبه منه بدبخت رو نمیبینی که دوقدمی سقوط هستم به قران دیگه هوای ادکم کشی به سرم زده هوای انتقامی که خدا نمیگیره یاباید خودم دست به کارشم یاخدا انتقام مظلوم رو بگیره خداهم گوشش بدهکارمن نیست دارم دیگه به اخرخط رسیدم 14معصوم روالتماسشون کردم کخه منو ازاین وضع نجاتم بدن سوره یاتسین رو اونقدر خوندم که دیگه حفظ میشم ولی دیگه نمیتونم چه قانونی داریم ما کسی هم نیست ادم درددلش رو بگه به خدا میگم جواب نیست به کی بگم اخه به کی به کی

سلام زلال عزیز ممنونم بابت همدردی و راهنماییت.
توی این چهل روزی که از همسرم دورم حتی ثانیه ای نبود که بخوام به خوبی هاش فکر کنم.اصلا دوست نداشتم حتی یه لحظه خاطره هامو مرور کنم.
حتی دوست نداشتم اسمشو به زبون بیارم و بهش میگفتم اون!
یادش که میفتادم فقط نفرت بود و انزجار
اونقدر عصبانی بودم که حتی حسمو به خونمون که عاشقش بودم از دست دادم.
خیلی سرد و سنگی شدم نسبت به همسرم.
حتی خونوادمم تعجب کرده بودن که انقدر ازش بیزار شدم.
اما باخوندن مقاله ای که آقای خاله قزی در مورد استقبال شوهر گذاشتن،تموم اون لحظه هایی که از سرکار میومد برام مرور شد و برای اولین بار تو این چهل روز یاد خازرات خوبم افتادم و گریه ام گرفت.
همه ی کارارو تموم میکردم بعد لباسمو عوض میکردم و بعد از آرایش منتظر صدای چرخیدن کلید میموندم.
سریع میرفتم دم در و بغلش میکردم.اونم انگار منتظر بود تا منو میدید صورتش پر از لبخند میشد.چهره ی خستش کاملا عوض میشد.
بعد کیف و کتشو میگرفتم میذاشتم تو اتاق،
اما نمیخوام به خاطره های خوبم فکر کنم...
نمیخوام اینم باعث عذابم بشه
این مدت این بی احساس بودن خیلی بهم کمک کرد که قوی باشم.
البته الان خیلی بهترم
خدا کنه دیگه ذهنم نره دنبال خاطره هام

سلام خواهر گلم. پس معلومه حسابی با اون آقا اذیت بودی. و متاسفانه لحظات خوبتون هم ناراحتت میکنه.
ان شاالله خدا کمکت میکنه و از این شرایط به بهترین حال در میای. مواظب کوچولوت باش. خدا بزرگه. بعضی وقتا شرایط کاملا مخالف اونچه میخوایم میشه ولی مطمئن باش حتما خیری در اون هست. پس فقط با خدا راز و نیاز کن و به او توکل داشته باش و از او یاری بخواه و مطمئن باش او از همه به شما مهربون تره و تنهات نمیذاره.

:72::72::72: