غبطه و مقایسه خود با دیگران

سلام
نمیدونم این خصوصیتی که از خودم میخوام تعریف کنم ، نکوهیده هست یا نه. من یه اخلاقی که دارم و در این سالیان اخیر هم پر رنگ تر شده، مقایسه خودم با دیگران هست. وقتی موفقیت یا وضعیت رفاهی و اقتصادی شخصی دیگر هم تراز هوش و استعداد خودم یا حتی با تحصیلات عادی رو می بینم، غبطه می خورم و مهم تر از اون احساس سر خوردگی می کنم که چرا من نباید مثل اونها باشم؟!. البته اینو بگم که سطح اقتصادی من و خانواده ام متوسطه به نظرم، یعنی رفاه نسبی رو داریم ولی خوب در سطح عالی نیست. سطح تحصیلاتمون هم خوبه و همه با مدارج خوب و عالی علمی هستند ، مثلا خواهرم رشته آینده داری تحصیل کرده و درآمدش به نوعی تضمینیه و خودم هم که تو تاپیک قبلیم گفتم که فوق لیسانس عمران هستم!
به طور مثال چند روز پیش برای خرید یه لباس مناسب برای من تصمیم گرفتیم بریم مراکز خرید سطح مرفه و خوب شهر. قیمت های بالا و مدل های شیک رو که دیدم با اخلاق مشکل پسند من گره خورد، از طرفی لباس های ساده رو نمی پسندیدم از طرفی هزینه کردن برای لباس شیک رو هم بر نمی تابیدم به اصطلاح، هر چند در این سن با احتساب پس اندازی که دارم ، اگه می خریدم هم به چشم نمی اومد اصلا هزینه اش ولی خوب آینده نگری من نمی ذاشت خرید کنم! یا اینکه وقتی می دیدم چقدر جمعیت حاضر در اونجا بشاش و شاد هستن یاد توزیع ناعادلانه ثروت می افتادم!
خیلی با خواهرم گشتیم و خواهرم هم خیلی سعی کرد یکیش رو پسند کنم و بخرم ولی همچنان که با اون کشمکش شیک و غیر شیک درگیر بودم حوصله ام سر رفت و برگشتیم.
خدا رو شکر می کنم و می دونم شاید خیلی از دوستان بگن که این حس غبطه خوردن اگه باعث پیشرفت بشه خیلی خوبه ولی اینکه با تمام سعی و تلاشم پیشرفت قابل ملاحظه ای نکردم دیگه امیدم نا امید میشه. با خودم میگم صد سال سیاه هم نمی تونم به اون سطح رفاه برسم. مخصوصا در مورد خانواده ای که در آینده تشکیل خواهم داد. طوری به عمق ماجرا فکر می کنم که حتی می خوام فرزندان یا نوه نتیجه هام هم در سایه این پیشرفت زندگی و آسایش خوبی داشته باشن.
یه مثال دیگه اینکه در محیط کار وقتی یکی از همکارا در مورد سفر خارجی، خرید های آنچنانی صحبت میکنه میبینم چقدر رفاه خوبی داره که حتی به نوعی تو لایف استایلشم تاثیر گذاشته، implode میشدم!

یکی از نکاتی که من از دور در مورد مردم کشور های توسعه یافته خارجی شنیدم و خوندم اینه که سطح درآمد در اونجا طوری هست که معمولا یه شخص تحصیل کرده می تونه یه زندگی نرمال و رفاه خوبی داشته باشه بدون اینکه از آینده یا بی ثباتی اقتصادی نگران باشه یا همیشه به فکر ثروت اندوزی باشه. یعنی به نوعی از "حال" خودشون لذت میبرن. خیلی پسندیدم این نوع زندگی رو.
به نظرم حالت های حاد همون سبک زندگی، سیستم کومونیستی یا سیستم با اختلاف سطح فقر و متمول زیاد هست.

ممنون میشم دوستان نظرات خودشون رو بفرمایند تا هم در مورد این طرز تفکر من و هم نوع سبک زندگی بحث کنیم .

سلام. راستش دنیای امروز دنیای تجملات و اجناس رنگارنگ و ... است و تا دلت بخواد تفاوت سطح طبقاتی وجود داره.
من نظر شخصی خودمو میگم. راستش برای من امکانات و ... دیگران چندان غبطه برانگیز نیست چون اساسا با هر نوع مقایسه مخالفم و همیشه به این نگاه میکنم که چی برای من خوبه. من چی میخوام. اینکه کسی به لحاظ اقتصادی بهتره و یا به لحاظ اجتماعی، خب تا حد توان و از راه درستش سعی کن شما هم خودت رو بالا ببری.
اما در کل دنیا خیلی وسوسه داره، من خودم از اینکه مدام به تیپ و ظاهر و کلاس و ... اهمیت بدم حس بدی دارم و فهم و شعور و سادگی برام مهمه یعنی دوست دارم در عین دارایی و ...ساده زندگی کنم و به داشتن هیچ چیزی ننازم و از نداشتن هیچ چیز ناراحت نشم و احساس حقارت نکنم.

متاسفانه در دنیای امروز قناعت کمرنگ شده. من تازه دارم میفهمم که ما آدما چقدر از اصل دور شدیم. ببخشید منظورم با صحبت شما نیست اما دارم میبینم که تیپ و ظاهر چقدر مهم تلقی میشه مردم دنبال ظواهر هستند و همدیگه رو براساس همین چیزا و کلاس اجتماعی و شغلی برآورد میکنن.
ولی باور کن که اینا فقط نقش یه نقاب رو بازی میکنه و من گاهی حس میکنم آدمهایی که خودشون رو با این قبیل چیزا معرفی میکنن، انگار که گم شدن و یادشون رفته برا چی اومدن به این دنیا. ارزش ها عوض شده. مدرک تحصیلی و لباس مارک دار و ماشین فلان و استفاده از الفاظ انگلیسی و ... شده ملاک کسب احترام و توجه.
بزرگان دینی ما هم به این موضوع اشاره داشته اند که بی نیازی در قناعت هست. این حرف به معنی گدا بودن و نداشتن رفاهیات نیست.
من فکر میکنم یه سری امکانات دنیای امروز روح ما رو به بازی گرفته که بهتره خیلی بهشون بها ندیم.

نمیدونم چقدر به موضوع شما مربوط بود. امید که مفید باشه.

شما فقط یکم فرکانس های ذهنت رو مثبت کنی مطمئن باش به همه چی میرسی.
باید به خودت ایمان داشته باشی که لایق بهترین چیزها و شغل و درآمد و موقعیت هستی.
باید همه چی رو از خدا از ته دل بخوای و بدون هیچ شک و تردیدی ،مطمئن باشی که به دستش میاری.

باید دیروز اون لباس رو میخریدی، از پول خرج کردن نترس ، پول همیشه به دست میاد ، خرج کن و لذت ببر ، مثل یه ثروتمند رفتار کن تا ثروتمند بشی.
از هرچیزی میترسی ، خودتو تو موقعیتش قرار بده.
وانمود کن که تو رفاه هستی ، کلا وانمود کردن و حرف زدنِ مثبت در مورد هرچیزی ،کم کم آدمو تبدیل میکنه به همون چیزی که بهش وانمود میکردی.
خودتو تو رفاه تصور کن ، آیندتو تصور کن که تو بهترین ماشین نشستی ، بهترین مسافرتها رو میری و راحت و بی دغدغه خرج میکنی.
من تاپیک قبلیتون رو هم خوندم ، شما یکی دو تا کتاب بخونی ، میتونی طرز فکرت رو عوض کنی ، منم یه موقعی مثل شما بودم ، نه اینکه بگم الان خیلی خوب شدم و به هرچی خواستم رسیدم ،ولی خدارو شکر با عوض شدن طرز فکرم ، خودم الان تو آرامش هستم ، دیگه حسرت نمیخورم ، غبطه نمیخورم چون ایمان دارم که اگه هرچی رو از ته دل از خدا بخوام ، اگه به صلاحم باشه ،حتما بهم میده.
خودمو لایق بهترین زندگی و پول و شغل و ماشین و سطح رفاهی میدونم.
مدتی هست راحت خرج میکنم ، بدون دغدغه ، موقعی که دارم خرج میکنم با لذت این کارو میکنم ، تو این چند وقت که این کارو میکنم ، پیش نیومد که بعدش پول کم بیارم ، بر عکسِ سابق که همیشه با ناراحتی خرج میکردم و از گرونی مینالیدم ، همیشه هم پول کم میاوردم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط zolal

سلام. راستش دنیای امروز دنیای تجملات و اجناس رنگارنگ و ... است و تا دلت بخواد تفاوت سطح طبقاتی وجود داره.
من نظر شخصی خودمو میگم. راستش برای من امکانات و ... دیگران چندان غبطه برانگیز نیست چون اساسا با هر نوع مقایسه مخالفم و همیشه به این نگاه میکنم که چی برای من خوبه. من چی میخوام. اینکه کسی به لحاظ اقتصادی بهتره و یا به لحاظ اجتماعی، خب تا حد توان و از راه درستش سعی کن شما هم خودت رو بالا ببری.
اما در کل دنیا خیلی وسوسه داره، من خودم از اینکه مدام به تیپ و ظاهر و کلاس و ... اهمیت بدم حس بدی دارم و فهم و شعور و سادگی برام مهمه یعنی دوست دارم در عین دارایی و ...ساده زندگی کنم و به داشتن هیچ چیزی ننازم و از نداشتن هیچ چیز ناراحت نشم و احساس حقارت نکنم.

متاسفانه در دنیای امروز قناعت کمرنگ شده. من تازه دارم میفهمم که ما آدما چقدر از اصل دور شدیم. ببخشید منظورم با صحبت شما نیست اما دارم میبینم که تیپ و ظاهر چقدر مهم تلقی میشه مردم دنبال ظواهر هستند و همدیگه رو براساس همین چیزا و کلاس اجتماعی و شغلی برآورد میکنن.
ولی باور کن که اینا فقط نقش یه نقاب رو بازی میکنه و من گاهی حس میکنم آدمهایی که خودشون رو با این قبیل چیزا معرفی میکنن، انگار که گم شدن و یادشون رفته برا چی اومدن به این دنیا. ارزش ها عوض شده. مدرک تحصیلی و لباس مارک دار و ماشین فلان و استفاده از الفاظ انگلیسی و ... شده ملاک کسب احترام و توجه.
بزرگان دینی ما هم به این موضوع اشاره داشته اند که بی نیازی در قناعت هست. این حرف به معنی گدا بودن و نداشتن رفاهیات نیست.
من فکر میکنم یه سری امکانات دنیای امروز روح ما رو به بازی گرفته که بهتره خیلی بهشون بها ندیم.

نمیدونم چقدر به موضوع شما مربوط بود. امید که مفید باشه.

---

سلام.
راستش همونطور که تو پست اول هم عرض کردم من خودم خواهان یک زندگی نرمال و آرام هستم که بتونم نیازهای عادی زندگی رو برای خودم و همسر آینده ام تامین کنم بدون نگرانی از بابت ثروت اندوزی بیهوده یا زندگی را فدای کار کردم.
این حسی هم که گرفتارش شدم اخیرا مشغله ذهنیم شده که به نظرم وجود افراد با طرز تفکر همانند فرمایش شما در اطرافم هست که رفتارشون ، دیدگاه من رو تحت تاثیر قرار داده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط maral569

شما فقط یکم فرکانس های ذهنت رو مثبت کنی مطمئن باش به همه چی میرسی.
باید به خودت ایمان داشته باشی که لایق بهترین چیزها و شغل و درآمد و موقعیت هستی.
باید همه چی رو از خدا از ته دل بخوای و بدون هیچ شک و تردیدی ،مطمئن باشی که به دستش میاری.

باید دیروز اون لباس رو میخریدی، از پول خرج کردن نترس ، پول همیشه به دست میاد ، خرج کن و لذت ببر ، مثل یه ثروتمند رفتار کن تا ثروتمند بشی.
از هرچیزی میترسی ، خودتو تو موقعیتش قرار بده.
وانمود کن که تو رفاه هستی ، کلا وانمود کردن و حرف زدنِ مثبت در مورد هرچیزی ،کم کم آدمو تبدیل میکنه به همون چیزی که بهش وانمود میکردی.
خودتو تو رفاه تصور کن ، آیندتو تصور کن که تو بهترین ماشین نشستی ، بهترین مسافرتها رو میری و راحت و بی دغدغه خرج میکنی.
من تاپیک قبلیتون رو هم خوندم ، شما یکی دو تا کتاب بخونی ، میتونی طرز فکرت رو عوض کنی ، منم یه موقعی مثل شما بودم ، نه اینکه بگم الان خیلی خوب شدم و به هرچی خواستم رسیدم ،ولی خدارو شکر با عوض شدن طرز فکرم ، خودم الان تو آرامش هستم ، دیگه حسرت نمیخورم ، غبطه نمیخورم چون ایمان دارم که اگه هرچی رو از ته دل از خدا بخوام ، اگه به صلاحم باشه ،حتما بهم میده.
خودمو لایق بهترین زندگی و پول و شغل و ماشین و سطح رفاهی میدونم.
مدتی هست راحت خرج میکنم ، بدون دغدغه ، موقعی که دارم خرج میکنم با لذت این کارو میکنم ، تو این چند وقت که این کارو میکنم ، پیش نیومد که بعدش پول کم بیارم ، بر عکسِ سابق که همیشه با ناراحتی خرج میکردم و از گرونی مینالیدم ، همیشه هم پول کم میاوردم.

---

سلام.
شما تقریبا دیدگاه خواهر من رو دارید! همیشه موقع بحث در این باره نظرش همیشه.
نه خدا رو شکر این حس در حد عقده یا حقارت نیست و به علت حس تکاپویی که بهم میده شاید بهتره اسمشو غبطه بذارم.
تا چند وقت پیش و تقریبا قبل خدمت سربازی همچین حسی نداشتم و همیشه موقع رویارویی با این فضا توانایی های ذهنی و استعدادهای خودم رو در نظر می گرفتم و به نوعی اعتماد به نفسم رو از دست نمی دادم و مطمئن بوده که آینده روشنه. ولی انگار بعد سربازی وارد یه عصر و دنیای دیگه ای شدم.توقعات و انتظاراتم فرق کرده.
و اینکه بله درسته لذت خرید رو نباید با سرزش خود ، از بین برد. بالاخره چیزی رو که میخری حتما مورد پسندت بوده. شاید حس اکراه در خریدهام به خاطر این باشه که هنوز درآمد و زندگیم بعد سربازی رو غلتک نیفتاده . نمیدونم!

ممنون میشم عناوین اون کتاب ها رو بفرمائید تا مطالعه کنم. به کتاب های روانشناسی در حوزه زندگی و ارتباطات علاقه دارم و میخونم.

:72:خوشبختی یعنی منتظر شادی های بزرگ نماندن و لذت بردن از تمام چیزهای کوچک:72:

سلام.
من این کتابها رو خونده بودم.
کتاب "چهار اثر" از فلورانس اسکاول شین.

نیمه تاریک وجود از دبی فورد

و این کتابها رو هم قراره بخونم ، اسماشو به شما هم میگم :
اعتماد به نفس از برایان تریسی.

"از دولت عشق"از کاترین پاندر
قانون توانگری از کاترین پاندر



خیلی عالیه که اهل مطالعه هستی.
همین که به دنبال رفع مشکلت هستی یعنی اینکه این توانایی رو درخودت دیدی که بهتر بشی.
امیدوارم موفق بشی.