جرم من ... نداشتن تحصیلات دانشگاهی !!!

با سلام خدمت شما عزیزان . دوستان خوبم هادی هستم و 29 سالمه و تحصیلات من دیپلم و شغلم هم آزاده ، یه کافی نت دارم . توی یه خانواده کاملا فرهنگی و تحصیل کرده بزرگ شدم و همه اعضای خانواده ام تقریبا بالاترین تحصیلات دانشگاهی دارند به غیر از من حقیر . بگذریم ...3 سال پیش با یه خانمی دوست شدم . روز به روز این ارتباط عمیق و عمیق تر می شد و نقاط مشترک زیادی بینمون کشف شد . اینقدر ارتباط عاطفیمون زیاد شده بود که توی تموم مشکلات همدیگه رو تنها نمیذاشتیم و سنگ صبور هم شده بودیم علاقمندیهامون بدون بازی کردن نقش عجیب شبیه هم بود و همیشه خدا رو شکر میکردیم که ما رو سر راه همدیگه قرار داد . ما راهمون خیلی دور بود و به خاطر همین موضوع نمیتونستیم خیلی همدیگه رو ببینیم . و بیشتر ارتباطمون تلفنی بود . انقدر این ارتباط ریشه گرفت و به هم نزدیک شدیم تا برای اولین بار پیشنهاد ازدواج دادم بعد از 1 سال که گفت من حرفی ندارم ولی خانواده ام به خاطر دوری راه ونداشتن تحصیلات مخالفت خواهند کرد . این موضوع مدتها فکرم رو مشغول کرده بود و یه روز بهش گفتم من چه کاری میتونم انجام بدم که این مشکل حل بشه و بهم گفت من مطمئن هستم مخالفت میکنن و تو هم خانواده خودتو به خاطر یه امر محال سبک نکن و سعی کن فراموشم کنی و ازدواج کنی و آرزوی من خوشبختی توست و از این جور حرفها که معمولا وقت خداحافظی به هم میزنن . همه چی تموم شد . نا امید شده بودم و احساس میکردم به خاطر نداشتن تحصیلات یه جور تحقیر شدم . چه روزهای بدی رو پشت سر گذاشتم چقدر به خودم لعن و نفرین میکردم که چرا اینطوری شد البته خودم مقصر بودم چون دو بار دانشگاه قبول شدم ولی به خاطر اینکه به اون رشته ها علاقه نداشتم از ادامه تحصیل منصرف شدم . روزها میومدن و میرفتن تا بعد از گذشت یک ماه با اصرارش دوباره این آتش شعله ور شد ولی بیشتر از قبل ولی ازش قول گرفتم تا صحبتی از ازدواج نباشه تا هیچکدومون حباب درست نکرده باشیم . تا اینکه بعد از گذشت 1 سال و نیم دوباره مسئله ازدواج البته اینبار از طرف اون مطرح شد و گفت اجازه بدیم خانواده ها به هم نزدیک بشن . قرار شد مادرم با مادر اون صحبت کنه که همین طور هم شد و مادرم بعد از شرح دادن اینکه خانواده ما در چه وضعیتی هستن ازشون خواست تا یه ملاقاتی با هم داشته باشیم و مادرش حتی با ملاقات کردن هم مخالفت کرد و گفت تحصیلات برای ما خیلی مهمه و اصلا صحبتش رو هم نکنید . هرچقدر مادرم اصرار میکرد که نداشتن تحصیلات و دوری راه جلو خوشبختی رو نمیگیره و مهم اصالت خانواده ها و تفاهم بین پسرو دختر هستش و ما باید کمک کنیم تا خوشبخت بشن و وقت هنوز هست برای درس خوندن و اجازه بدید ما حضورا خدمتتون برسیم و از نزدیک با هم آشنا بشیم و .... انگار نه انگار . نه . نه . نه. این موضوع باعث شد تا پیش خانواده خودم هم شرمنده بشم که چرا قبل از اینکه مطمئن بشم حرمت خانواده ام رو زیر سوال بردم . البته خانواده من خیلی منطقی به این قضیه نگاه کردن .
فردای این موضوع ازش پرسیم چه کاری میتونیم انجام بدیم ؟ که گفت ایندفعه جدی جدی فراموشم کن و فکر کن من توی زندگیت نبودم و ازدواج کن و خوشبختی تو آرزوی قلبی منه . انگار تمام دنیا روی سرم خراب شد . باز هم نا امید شدم از همه چیز از همه جا . دیگه واقعا ایندفعه راهی نمونده . شما میگید مشکل اصلی کجاست ؟ منم ؟

سلام hadish
ورودت را به تالار همدردی خوش آمد می گوئیم، امیدوارم من و سایر اعضاء سایت بتوانیم در کنار هم کمکی بکنیم.
واقعا اینکه آدم اینطور احساساتش جریحه دار بشه، بی انرژی و افسرده می شه... اگرچه درک این احساس برای دیگران سخته ولی تا حدودی میشه فهمید چقدر باید حالت گرفته شده باشه.
اما سئوال اصلی که در پایان پرسیده ای اینه:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط hadish

شما میگید مشکل اصلی کجاست ؟ منم ؟

---

برخلاف اینکه تصور می کنید مشکل در نداشتن تحصیلات دانشگاهی شماست، اما مشکل جای دیگری است. معمولا هر هدف و خواسته ای هزینه خود را دارد. شما اگر به مغازه طلا فروشی رفتید و بدون توجه به شرایط و قیمت و هزینه های لازم یک سرویس انتخاب کردید، و پس از متوجه شدن شرایط و خواست بهای جنس توسط زرگر ، شوکه شدید، مشکل در جیب شما یا خواست زرگر نیست. مشکل اینست که شما بدون توجه به بضاعت خود و هزینه های لازم ، به جواهرت مشغول شدید.
البته این مثال بسیار ناقص ( یا شاید مسخره باشه) اما من فقط برای نزدیک تر شدن امر به ذهن شما این را آوردم. وقتی ما می خواهیم رابطه ای را شروع کنیم باید از همان اول با هدف مشخص شروع کنیم و با توجه به معیارها و شرایط کار را جلو ببریم. شما 3 سال به یک رابطه جنبه عاطفی داده اید و قوی کرده اید. و اکنون دنبال پرداخت هزینه های این ارتباط هستید.
اینها را نمی گویم که گذشته شما را زیر سئوال ببرم. بلکه لازم است که بدانیم تا بهتر تصمیم بگیریم. تا خودمان یا دیگران دوباره از همین سوراخ گزیده نشویم.
اما اکنون چه باید کرد؟
مشخصا و از نظر منطقی ( حتی با توجه به شرایط احساسی خاص خودتون)، شما می توانید 2 تصمیم بگیرید.
1 - اقدامات عملی در همین راستا
اگر شما علاوه بر بعد عاطفی در بعد شناختی این دختر هم به این مهم دست یافته اید که همه شرایط را برای ازدواج با هم دارید( که البته بنده به عنوان مشاور اینجا کمی مشکوک هستم با توجه به اینکه شناخت شما بیشتر بر اساس صحبت و از راه دور و بدون توجه به خانواده ها و انتظارات و فرهنگها و ..... می باشد ، یک نمونه تفاوت دیدگاه خانواده آنها و خود شما به تحصیلات هست) پس باید مقدمات کار را بررسی کنی. آیا زمینه ثبت نام، ادامه تحصیل یا .... را دارید، فراموش نکنید کافیست شما در فراگیر ، پیام نور، دانشگاه آزاد، فنی و حرفه ای، یا هر کجای دیگر یک ترم مشغول باشید، آن موقع به عنوان یک دانشجو شناخته می شوید. - شاید لبخندی بزنید بگوئید 29 سالمه و ....، ولی فراموش نکنید برای هر خواستی هزینه ای لازم است یا باید بپردازید یا باید در پی انتخاب دیگری باشید. نکته مهم اینه که وقتی شما چنین مصمم باشید. می توانید از طریق آن خانم خانواده اشان را مجاب کنید. مثلا اینکه او خانواده را توجیه کند که شما اگر چه تحصیلات عالیه ندارید ولی در پی کسبش هستید، به علم علاقه مندید و ....، ( البته اگر چنین هستید). همچنین آن خانم در صورت تمایل می تواند، افراد با نفوذ در خانواده خودش را واسط کند، یا خودش خانواده اش را توجیه کند که مسئولیت انتخاب همسر صرفا بر گردن اوست و پدر و مادرش را مجاب کند. یا راههایی از این دست.
2 - کسب بینش و آگاهی و تغییر جهت
که البته این راه را بیشتر می پسندم و فکر می کنم در دراز مدت بیشتر به نفع شماست. و آن اینکه از این نوع رابطه و قیف پشت رویی که در اختیار گرفتی عبرت بگیری و برای زندگی خودت این بار برنامه ای دیگر بریزید. و برای انتخاب همسر از همان اول بسنجی که شرایط عاطفی و شناختی به صورت توام نسبتا مناسب باشه و خانواده ها در جریان قرار گیرند.

خلاصه:
راه اول احساس شما را زیاد لحاظ کرده، در کوتاه مدت شما بیشتر می پسندید و زحمت بیشتری دارد و احتمال موفقیتش نسبت به راه دوم کمتر است.
راه دوم ، منطقی تر است ، احساس شما را به طور ناجوانمردانه ای نادیده گرفته، زحمت عملی کمتری دارد و احتمال موفقیتش بسیار بیشتر از راه اول است.

خیلی سخته

دوست گرامی
به هیچ وجه سخت نیست . اینرو میگم چون خودم این تجربه رو دارم و خیلی ها رو می شناسم که حتی سنشون از شما هم بیشتر بوده ولی برای تحصیلات دانشگاهی اقدام کردن و حتی تا دکترا پیش رفتن
نا امید نباشین اگر هدفتون عشق باشه یک ذره تلاش به زحمتش می ارزه ، نه ؟

سلام به مدير همدردي
بسيار خوشمان آمد! بخصوص مقایسه دو روش . شما غیر مستقیم و متبحرانه چه چیزها که نمیگوئید ! کاش همه آدما ترفند مسائلی که لازمه طرف بشنوه رو میدونستند...
کاش تو همه سوالات جواب جناب مدير بود تا مستفيذ ميشديم.
چرا فقط بعضي از تاپيکها را جواب ميدهيد؟ آيا گستردگي يا مهم بودن يا قدرت مانوري که در بعضي از مسائل هست؛ چاشنيه ذيغ وقت شما براي عدم پاسخ گروه ديگر سوالات نيست؟؟؟