چه جوری پدرم رو راضی کنم؟

سلام به همه دوستای گل.یه مشکل بزرگی دارم ازتون کمک میخام.من ویه اقایی یه ساله باهم درارتباطیم.این اقا حالا میخواد بیاد خواستگاری.من به بابام گفتم وبابام خیلی هم منطقی برخوردکردش.ولی خب خانواده اون اقا نسبت به ما خیلی پایین ترهستن.وپدر من همه حرفاش مربوط به خانواده اون اقا بوده.یعنی انگار حتی با بی پولی اون اقا هم مشکل نداره.فقط مشکلش خانوادشه.اخه پدرش وقتی بچه بوده ازمادرش جداشده.دوباره ازدواج کرده.زن دومشم الان رفته خونه پدرش چون پدراین اقامریضه نمیادپیش شوهرش بمونه.پدر من میگن که این اقا اصلا خانواده نداره.چرا اینقدرخودتو دست کم گرفتی.من گفتم به خانوادش کاری نددارم فقط خودش.گفت اصلااااااا همچین حرفی نزن.70درصد خانواده مهمه برای من.این اقا هم به من گفته که پدرت هرسوالی بپرسه من واسش جواب دارم به جز خانوادم.چون من واقعا سرخانوادم هیچ تقصیری ندارم.هیچ کدومش دست من نبوده.من به بابام گفتم که این بچه بوده اصلا دست این نبوده.پدرم گفته میدونم هیچ کدوم مقصرنبوده ولی باید بره با یه خانواده درحدخودس وصلت کنه.اخه نه ازنظر مالی نه خانوادگی هیچکدوم به هم نمیخوریم ولی خب مالی مشکلی نیست.چندسال دیگه ددرست میشه.درضمن این اقا کارمند دولته.مشکل پدرم کلا روی خانوادشه.من واقعا راجب خانوادش هیچ دفاعی ندارم.به نظر شما چیکارکنم؟چی بگم به بابام؟خواهش میکنم کمکم کنید.راستش ما خیلی به هم علاقه داریم.دلم میخواد تا اخر تابستون همه چی حل بشه.

من متخصص این زمینه نیستم اما از نقطه نظر شخصی:
درسته شما با خانواده ایشون کاری نداری و طرف شما به اصطلاح خود شخص ایشون هستند اما فراموش نکنین خانواده فاکتور مهمی هست مخصوصا در امر ازدواج هستند دوستانی که داخل همین انجمن نه بخاطر شوهرشون بلکه به خاطر خانواده ایشون کارشون به خیلی جاها کشیده شده و به نظر بهتره کمی عاقلانه تر و با فکر بیشتر شما بسنجی .
به عنوان نقطه نظر شخصی پدر و مادر ها همیشه خیر خانواده و فرزندان خودشون را میخوان (پدر مادر درست و اهل) و شما باتوجه به این صحبت ها به نظر از یک خانواده اصیل هستید بهتره خودتون هم به دور از احساسات کمی منطقی به این موضوع فکر کنین و راهکار مناسب را بسنجید.
درون هرکس با توجه به محیط و جامعه که خانواده هم جزو اون میشه شکل میگیره و شما باید همه این ها را در نظر بگیرید.

شما دوسش داری درست . اون میتونه یه زندگی رو اداره کنه درست .... اما چقدر بهم میخورین ؟!

وقتی کسی رو دوس داری همه چیز به نظر مثبت و خوب میاد - منطق قلب، منطق عقل رو محکوم میکنه!!

احساسی برخوردن کردن و تصمیم گیری تاثیر گرفته از احساسات به یک سرانجام خوب ختم نمیشود اغلب ...چه اینکه این یک سال کافی بوده تا شما به دیگر وابستگی پیدا کرده و محبت و علاقه تان بهم بیشتر شود ....

اما دوست داشتن کافی نیست برای ازدواج و تشکیل زندگی همش که رمانتیک و عاشقانه ها نیست با انواع موقعیت ها و چالش ها روبرو میشید و اینجاست که ظرفیت های دو طرف مشخص میشه ...و حال این سوال مطرح میشه آیا بستر مناسب برای ایجاد ظرفیت ها واسه این آقا وجود داشته یا نه ؟! حرفای پدرتان هم منطقی و هم از جنس تجربه است .
به این توجه کنید که تفاوت های عمیق باعث اختلافات عمیق میشه و باعث میشه قلب ها از هم دور بشن و انوقت آیا غیر از دوست داشتن چیز دیگری مونده که پایبندی به زندگی و خوشبختی رو تضمین کنه ؟!(دوس داشتن ضروری اما کافی نیست)

ادمها برآیند و میانگینی از آدمهای دور و برشون هستن که باهاشون ارتباط دارن و جمله "بگو دوستت کیست تا بگویم کیستی" تاکیدی بر این حرفه.

- اون آقایی که شما اشاره کردی من نمیگم آدم خوبی نیست به هیج وجه ،بلکه مناسب تشکیل خانواده با شما نیست با این چیزهایی که شما گفتید پدرتون هم همینو میگن. همین آقا اگر با خانواده ای مشابه و در حد خودش ازدواج کنه امکان داره خیلی هم خانواده خوبی تشکیل بده و زندگی خوبی داشته باشه اما با شما حکایت مثنوی هفتاد من کاغذ میشود...

و در آخر صلاح مملکت خویش ....دانند.

هر چند که دو نفر عاشق هم باشند و ملاکاشون از نظر خودشون به هم بخوره ،وقتی تفااوت بین دو نفر از نرمال جامعه خارج بشه کتار اومدن باهاش سخت میشه... این جور موارد نیاز به این داره که دو طرف کاملا بالغ و عاقل باشند. مفهوم ازدواج رو درک کنن.. مثلا شما باید ببینی این تفاوت سطح خانوادگی واقعا در اینده برات مشکل ساز نمیشه؟ مثلا میتونی بدون احساس خجالت یا حقارت مادر شوهرتو به دوستات یا فامیلات معرفی کنی؟ ؟ یه موردی تو این سایت بود که خونواده شوهره یه عروسشون میگفتن از چشمه اب بیاره! مرتب کردن خونه وظییفه عروسه! یا با دست غذا میخوردن در حالیکه عروسشون فکر میکنم پزشک بود! شوهره هم طرف خونوادش بود... اگه تو این شرایط باشی مینونی تحمل کنی؟... این اختلاف سطح خانوادگی ، اختلاف فرهنگی هم توش هست .باید ببینی طرفت چطور ادمیه. از نظر من وقتی که عقد نامه رو امضا میکنی همه چیت، همه زندگی و خونوادت باید همسر باشه و خونواده ت باید بشن در درجه دوم اهمیت. یعنی اول از همه هر چی صلاح همسرته ( البته این در شرایطی است که همسرت هم این مدلی باشه).. اگه طرفت اینطوری فکر میکنه به نظر من اختلاف طبقاتی کمرنگ تر میشه... یعنی اینقدر طرفت فهمیده هست که متوجه این باشه که کوچکترین چیزی که ناراحتت کنه ازش دوری کنه حتی اگه اون چیز خونوداش باشن ( خیلی کمن اینجور ادما)

سلام
عزیزم این جوری که من از نوشته هات برداشت کردم شما دلبسته ی این آقا شدین به نحوی ک قدرت منطق برای تجزیه و تحلیل درست شرایط ندارید.
خود من سال ها پیش عاشق آقایی شدم ک اختلاف فرهنگی فاحشی با خانواده م داشت.توی اون موقعیت حتی فکرشم نمیکردم که این تفاوت ها مشکل ساز بشن.میگفتم با همه چی میسازم و توی دنیای فانتزی خودم از عشق و عاشقی لذت میبردم.باورت نمیشه ب چه راه هایی متوسل شدم تا پدرمو راضی کنم.طفلک پدرم نهایتا در برابر عجز و ناله هام راضی شد اما مدتی بعد اون آقا پا پس کشید و من موندم و یه قلب زخم خورده.تا مدت ها فک میکردم هیچ کس تو دنیا نمیتونه جای اون آقا رو بگیره و من هرگز عاشق نمیشم.
اما زمان ک گذشت شرایطم عوض شد.چند سال بعد یه انتخاب دیگه سر راهم قرار گرفت.فردی ک علاوه ب خصوصیات خوب فردی با خانواده م هم کفویت لازم رو داشت.
من ازدواج کردم.تحت شرایطی که همه راضی و خوشحال بودن.ازدواجی که نیاز ب عجز و التماس برای رضایت بقیه نداشت.
الان ک به گذشته نگاه میکنم میبینم که چقدر خدا منو دوست داشت که اون مورد ازدواج از سر راهم برداشته شد.میبینم که چقد سطحی نگر بودم و چقد خیالبافی های فانتزیم توی دنیای واقعی بی معنی بودن.
من عاشق همسرم هستم و درصدی از این عشقو مدیون این هستم که کسی رو انتخاب کردم که به من میومد.
منم مثل تو میگفتم که با اوضاع مالی بد هم میسازم.اما الان میبینم که تو واقعیت زندگی این حرف یه توهمی بیشتر نیست.
امیدوارم انتخاب درستی داشته باشی دوست من:72:

الان یه 4 -5 نفری پست گذاشتن و همه این پست ها در راستای نظر پدرتون هست و من خوب می دونم که شما دنبال این حرف ها نیستید چون این حرف ها رو از پدر تون که خیلی هم از اعضای این سایت به شما نزدیک تر هستند شنیدید اما باز دنبال راه چاره برای جوش خوردن این وصلت هستید،
اما متاسفانه بنده نیز نظری جز نظر این دوستان ندارم:
(لطفاً برای چند روز از دریچه پدر تون به این ازدواج نگاه کنید، فقط چند روز. )


برای شما مسلمه که شرایط این آقا ، چه از نظر مادی و چه فرهنگ خانوادگی با شما هم کف نیست و با این تفسیر که با گذشت چند سال شرایط مالی حل میشه و نیز در مورد خانواده ایشون هم که خب من با اونا کاری ندارم و ... پس همه چیز اوکی شد، اما این هایی که گفتید فقط و فقط تصورات ذهنی شماست،
بهتره بدونید بسیاری از مشکلاتی که بین زوجین ایجاد میشه بخاطر خانواده هاست و کمتر خودشون مسبب اصلی مشکلات هستند و نمونش رو میشه در همین سایت مشاهده کرد، از دخالت گرفته تا رفتار هایی که با فرهنگ طرف مقابل سازگار نیست،
شما از بیرون گود دارید به این موضوع نگاه می کنید، اما وقتی وسط ماجرا قرار بگیرید متوجه می شید که چقدر تحمل بعضی رفتار های طرف مقابلتون سنگین هست (در صورتی که از نظر اونا این رفتار بسیار عادی هست). پس لطفاً چراغ احساس رو خاموش کنید و به صورت منطقی به این موضوع نگاه کنید. و توجه کنید که بسیاری از همین دوستانی که مشکلاتشون رو اینجا مطرح می کردند روز اول با این شرایط که هم کف هم هستند با هم ازدواج کردند اما الان زندگیشون اوضاع و احوال مناسبی نداره و شما تصور کن حالتی رو که از ابتدا هم کف هم نباشند چی شود؟!!!
جمع بندی:
بنده به عنوان نفر سوم این ماجرا(که هیچ گونه وابستگی و احساس به طرفین ندارم) این ازدواج رو مناسب ارزیابی نمی کنم. و شما به عنوان یکی از طرفین این موضوع هیچ گون مشکلی نمی بینید . پدر شما هم به عنوان یک فرد با تجربه و دلسوز شما (با آگاهی از نیاز ها و روحیات شما) این ازدواج رو مناسب نمی دونن، پس نتیجه این می شود که حکم عقل این ازدواج را درست ندانسته و برعکس حکم احساس این ازدواج را برای شما (با توجه به ارتباط یک ساله با اون آقا و وابستگی های ایجاد شده) مناسب می دان.
حال تصمیم با شماست.

ببینید هیچ کس مثل من نمیتونه شرایط اینده ی شمارو ببینه چون من دقیقا همین ازدواج رو داشتم

پسر منهای خانواده= یک عمر زجر کشیدن ....یک عمر جنگیدن... یک عمر تلاش برای حفظ باقی مانده های زندگی بعد از هر زلزله ی خونوادش.... یک عمر حسرت

نکن اینکارو

فکر میکنی خونواده مهم نیستن اما اینطور نیست
بخدا کم از خود شخص اهمیت نداره

من همسرم رو خیلی دوست داشتم و دارم و خیلی خیلی هم باهم مچ هستیم اما .....

خونوادش خیلی از لحظات شاد زندگیمو خراب کردن

خیلی از فرصتها رو ازمون گرفتن

باعث بحث ها و جدال هایی شدن که محاله در حالت عادی بین منو همسرم اتفاق بیفته در حالت عادی ما مثل دو تا کبوتر عاشقیم بدون اغراق میگم اما تا زمانی که خونوادش نباشن همین که به شکلی حضور پیدا کنن هردومون ادمای دیگه ای میشیم تازه ما خیلی صبوریم خیلی عاقلانه برخورد میکنیم تازه شدیم این

وای بحال اینکه به اندازه ی کافی هم منطقی نباشی دیگه هیچی فاتحه ی زندگی خوندس

برو یه سرچ کن ببین تو سال گذشته چند درصد طلاق ها بخاطر دخالت خونواده بوده تا بدونی پسر منهای خونواده شبیه جک هستش

باور کن شوهر منهای خونواده بی معنیه و غیر ممکنه تو نمیتونی شاخ و برگ یه درختو بخوای ریششو نخوای خودتم میدونی شاخ و برگ بدون ریشه عمرش یه روزه

من این ریسک و کردم یه دنیا اشک و اه و حسرت و زجرو به جون خریدم اما تو اینکارو نکن

من با اینکه در کنار شخص شوهرم خوشبختم اما اگر برگردم عقب این اشتباه شوهر منهای خونواده رو تکرار نمیکنم دیگه خود دانی




حالا اگر تنها عیبش همین بود میشد با یه ذره خوشبینی نگاه کرد اما ظاهرا ایشون مشکلات مالیم دارن؟؟؟؟

این دوتا باهم جمع بشه تحملش خیلی سخته پس چشاتو وا کن و احساساتی تصمیم نگیر پدرت خوشبختیتو میخواد به جای راضی کردن ایشون سعی کن خودت منطقی تر فکر کنی و به هشدار های پدرت بیشتر توجه کن

درود بانو
پدر فهمیده و منطقی دارید بهتان تبریک میگم :104: داشتن چنین پدری خیلی خوب و یاری دهنده است.
عجله دارم باید برم کوتاه مینویسم.
حق با پدر شماست خیلی خوب و عالی برای شما توضیح دادن ایکاش با ایشون رابطه احساسی برقرار نمیکردید بنظرم بهتره مقداری از ایشون فاصله بگیرید بعد بشین پیش خودت فکر کن اگه یکنفر بعنوان خواستگار با چنین وضعیتی برای شما بیاد بهش چی جواب میدی؟
مسئله فقط مالی نیست برعکس تصوری که دوستان در زمان مجردی دارند مسئله خانواده دوطرف بسیار مهم و تاثیر گذاره در زندگی مشتریک بسیاری از زندگی ها بخاطر دخالت خانواده ها منجر به جدایی و طلاق شده که نمونش تیو سایت همدردی بسیار زیاده.

به حرف پدرتان گوش فرا بدهید و به این رابطه خاتمه بدهید.هرچه زودتر بهتر

http://www.hamdardi.net/thread-32558.html

http://www.hamdardi.net/thread-14782.html