بن بست خودشناسی!

سلام دوستای خوبم

یکی دوسالی میشه که دارم برای شناخت خودم و برطرف کردن عیب هام تلاش میکنم مطالعه میکنم،فایل های صوتی گوش میدم،رفتار خودم وارتباطاتم رو زیرنظر میگیرم وبررسی میکنم و... اولین باری که شدیدا این نیاز به خودشناسی رو احساس کردم و اقدام کردم خیلی خوب پیش میرفتم تا جایی که سال اولش پیشرفت محسوسی کردم که خودم هم بهش پی بردم و دچارشور و شوق عجیبی شدم که باهمون سرعت خودشناسیمو ادامه بدم! اما الان یکم گیجم! دارم عیبای جدیدی پیدا میکنم .احساس میکنم مطالعه باعث شده که کمتر آدما رو(خصوصا نزدیکانم رو)اونطور که هستن بپذیریم ،با اینکه مدتیه مطالعه رو رها کردم و بیشتر تمرینای عملی میکنم اما هرچی بیشتر پیش میرم عیب های بیشتری پیدا میکنم!تاجایی الان واقعا خستم وناراحتم که چرا هرجایی جلوی نشت نقص های خودم رو میگیرم از جای دیگه میزنه بیرون! پیشرفتی که سابقا توی خودم داشتمو الان ندارم احساس میکنم دارم عقبگرد میکنم!!احساس میکنم که ندانم اما ندانم که ندانم!! فکر میکنم که می دانم! دوست ندارم دچارتوهم دانایی باشم. دوست ندارم. واااای اصلا دوس ندارم ولی نگرانم .

دوس ندارم بگم دیگری باید در فلان موقعیت فلان کارو می کرد، رفتار و گفتار دیگران رو اصلاح کنم ،احساس خوب نبودن به دیگران بدم ،یا بعد هر مهمونی به گفتارها و دیالوگ های خودم ودیگران فکر کنم !

دوست دارم عیب های دیگران رو ببینم اما در ذهنم اصلاحش نکنم و به راحتی اونها رو با عیب هاشون بپذیرم ; آرام تر و بالغ تر باشم ، کمتر اظهارنظر و راهنمایی کنم!بیشتر تفاوت هارو درک کنم ...

آیا واقعا اون پیشرفت ها به این پسرفت ها می ارزید؟؟

با سلام

روند شما اشتباه بوده و دچار وسواس و کمال گرایی شدید ....در فکر رفع وسواس فکری و کمال گرایی به کمک مشاوره حضوری باشید

سلام دوست خوب. والا از حرف زدنتون زیاد نمیشه فهمید اصل مشکل کجاست. کاش بیشتر توضیح بدین.

من خودم گاهی وقتا رو این مسائل فکر میکنم ولی اصلا اذبت نمیشم. چون قبول دارم که ادمها با هم متفاوتند.

خوب همیشه هر شکستی اغاز یه موفقیته. چرا به این دیدنگاه نمیکنید. قرار نیست همه راه را بدون مانع جلو برید. مهم اینه که الان بدونید باید چطوری این مساله را هضمش کرد و از جه دیدی به اون نگاه کرد.

اگه امکان داره بهم بگین برای خودشناسی از کجا شروع کردین ؟ اخه من خودم خیلی دوست دارم این راهو برم

سلام

فرشته ی مهربان عزیز: . من سال اول پیش یکی از مشاورای خوب تهران رفتم اما الان دسترسی به مشاورای اونجا ندارم وتوی یه شهرستانم که رفتن به مشاوره حضوری مشکلات خاص

خودش رو داره! علاوه بر این سطح علمی مشاوران اینجا مثل تهران نیست البته هنوز تحقیق جدی نکردم و حدس می زنم.میشه لطفا یکم جزئی تر راهنمایی کنید؟ونیز بگید که چطوری

متوجه این وسواس فکری شدید؟

نارجیس عزیز: ممنون که نظر دادی،آره من هم شروع کردم و دارم روی خودم کار میکنم اما میگم نکنه اونطور که فرشته ی مهربان نوشته مساله ریشه دار باشه و من باید جزئی تر بررسی

کنم!؟ مساله اینه که در یکسال اول که مشاوره حضوری هم می رفتم کنار خانواده نبودم و دانشجوی شهر دیگه بودم و طبیعتا غیر از دوستام ارتباط با خانوادم محدود بود.اما الان بیشتر کنار

اونا هستم و بیشتر عیب های خودم رو میبینم ...

قبلا راضی بودم از پیشرفتم اما الان چون در تعامل بیشتر با خانوادم هستم( تا جواب کنکور ارشدم بیاد خونه هستم ). معمولا همیشه هم خونه ام وکمتر بیرون میرم خصوصا ماه رمضون که حال ندارم تو گرما برم بیرون.

درجواب سوالت: یه مشکلی برام پیش اومده بود که برای حلش نیاز به مشاور پیداکردم کم کم که مشاوره رفتم از کارش خیلی راضی بودم و ادامه دادمش و بعدش هم مطالعه و فایل های صوتی و... .

سلام

شناخت توانایی خود + هدف واضح + توکل به خداوند + اقدام + صبر = ؟

شما جای علامت سئوال جواب بده

ممنون.

سلام

باغبان عزیز: ممنون از سوال زیباتون . =رضایت خدا از ما و ما از خدا،شادی و عشق . ... .این چنتا اگه باهم باشن که انسان هیچ غمی نداره یعنی همه چیو داره.

بعد باز کردن این تاپیک یه احساسی به من دست داد همون احساسی که خیلی دوسش دارم احساس نیازشدیییید به خدا واینکه چقدر من هرچی رشد کنم بازم پیشش حقیرم و نیازمند.

کاشکی این احساس هرگز از من بیرون نمی رفت...احساس اینکه بدویی بری برای نماز نه اینکه با اکراه وسختی بری چون تویی که بهش نیازمندی .

جدای ازین روزای خوب دوست دارم مسئلم رو ریشه ای حل کنم...یعنی ببینم مشکل کارم کجاست؟

- نگاه والدانه ی من به زندگی و دیگران برام ملموس تره .دوست دارم به همه کمک فکری بدم.اما این روزا فهمیدم چقدر انرژی بره . البته من به کودک درونم هم خوووب می رسم وپرانرژی و شادم اما در مواقعی که مساله ای مطرح میشه ناخودآگاه میرم توی موضع والد!! دست خودم نیست که .

من خیلی ذوق زندگی دارم و از زندگی راضیم و لذت میبرم اما خدانکنه کسی مساله ای رو مطرح کنه یا احساس کنم کمک فکری میخواد دیگه کلا تمام سلول های بدنم بسیج میشن!تا از هیچ تلاشی فروگذار نکنه.

این مساله واقعا انرزی میگیره ازم .مخصوصا اینکه من خودم کم تجربه هستم و جوون و کسایی که باهاشون ارتباط دارم چه دوست چه فامیل یا هم سن منن یا ازم بزرگترن! دوست ندارم

ناجی باشم!

از همه ی دوستایی که اومدن ونظر دادن ممنون:18:

از همه ی دوستایی که اومدن و نظر ندادن هم ممنون :18:

به همه ی دوستایی که قراره در آینده بیان: لطفا نظراتونو بگین به من.:72::72: