چه جوری میشه دیگه از همسرم کتک نخورم یا حداقل کمتر کتک بخورم؟

سلام دوستان عزیز همدردی من قبلا یه تایپیک دیگه هم باز کردم و دوستان لطف کردن و راهنمایی ام کردن اما مشکلم حل نشد...سوالی که من دارم اینه که چه جوری میشه دیگه از همسرم کتک نخورم یا حداقل کمتر کتک بخورم؟...من دیگه تحمل این همه درد و ندارم...

بچه ها چرا هیچ کس کمکم نمیکنه...من دیگه از ترسم نمیتونم با شوهرم ارتباط برقرار کنم یعنی واقعا واقعنی توجهش تو سر خودش بخوره ...نخواستم....بعد شما میگید باهاش اونجوری حرف بزن ...اینجوری حرف بزن...خب وقتی همش جبهه میگیره من چیکار کنم....دیگه حتی نمیگم فلان چیز و بخر بیار خونه ....خودم میرم میخرم به دردسر تلفن کردن بهش نمی ارزه....:((((((((((...بهش گفتم بریم مشاوره بهم میگه فکر کردی چون خودت مشکل داری به مشاوره نیاز داری همه مشکل دارن...برو روان خودتو درست کن....:(

وقتی خوبی و محبت جواب نمی ده باید دنبال راه حل قاطعیت باشید

تاپیک قبلیت رو تقریبا خوندم اما نه کامل...
رفتار همسرت خیلی شبیه رفتار پدرم با مادرم هست یادم میاد برنجش اگر شل می شد همون برنج داغ رو می گذاشت پشت دست مادرم:47:

متأسفانه مادر من هم بلد نبود با پدرم چه جوری برخورد کنه و باعث عصبانیت پدرم می شد
ببین راضی می شه باهم پیش روانپزشک برید ؟
وقتی عصبانی می شه دسترسش نباش

اینو هم مطالعه کن

http://www.hamdardi.net/thread-3525.html

اینم گوش کن

kelidemard

خانم عزیز شوهرت یک بیماره و از اختلال شخصیت رنج می بره و بعیده که بخواد خودشو درمان کنه. اما خود تو باید به فکر باشی و در باره آیندت تصمیم بگیری. هیچ مرد و زنی حق نداره با همسرش بدرفتاری کنه. متاسفانه در عرف ما گویا علیرغم تغییراتی که در پوسته زندگیها بوجود آمده اخلاق و عرف پسروی صد ساله داشته و خانمهای تحصیلکرده هم با کمال میل تن به این تحجرها سپرده اند . به گونه ایکه خانم شادی نه تنها کتک خوردنو به عنوان یک عادت پذیرفته بلکه دنبال راهیست که شوهرش کمتر کتکش بزنه. خانم عزیز همه می دانیم که آثار جسمی تنبیه به زودی برطرف می شه ولی آثار روانی اون تا آخرین لحظات زندگی باقی مانده و هرگز از یاد نمی ره. اگر همان ابتدا زمانیکه ایشون به خودشون اجازه دادن که دست روی شما بلند کنن از خودتون دفاع می کردید و این رفتار وقیحانه را به خانواده اطلاع می دادی کتک زدن برای ایشان و کتک خوردن برای شما امری عادی نمی شد . به نظر من بهتره اگه خودتون نمی تونید از خودتون دفاع کنید والدینتون رو در جریان بگذارید و یا از قانون کمک بگیرید این کار شما به منزله اقدام برای جدایی تلقی نمی شه و صرفا جهت محافظت و مراقبت از خودتون و زندگیتون صورت می گیره. زندگی کنونی شما اگر سالها بدین منوال ادامه پیدا کنه نه تنها شما بلکه فرزندان بیگناهی هم که در این فضا بزرگ می شوند تباه می شید. یادتون باشه نه تنها شما بلکه همه انسانها لایق زندگی خوب و سالم و شاد هستند و ما نباید به هیچ فردی اجازه دهیم تا زندگیمونو نابود کنه.

کمال تشکر رو دارم از بانوی مهر عزیز به خاطر توجهشون...نمیدونم چرا این احساس و کردید که همسرم به پدرتون در رفتار شبیهند شاید به دلیل اون مثالی بود که گفتم ظرف غذا رو پرت کرد ...من به این دلیل این مثال و زدم که بگم به خاطر حتی کوچکترین مساله هم فورا عصبانی میشود...با اینکه مسئله قابل حله و خودش به آسونی مسئله رو حل میکنه...ولی از بخش عصبانی شدن نمیشود گذشت....و یه تشکر درست و حسابی دیگه هم بکنم بابت گذاشتن لینک سخنرانی کلید مرد که قبلا هم یکی از دوستان معرفی کرده بودند...فکر میکنم بسیار جالب و آموزنده بود.........
raha 20014 از شما هم متشکرم به خاطر اینکه تا این حد واقع بین هستید درسته نه تنها هیچ مردی بلکه هیچ زنی حق نداره زندگی طرف مقابلشو تلخ کند اما این اتفاق داره می افتد....من از سر عادت نگفتم که حداقل کمتر کتک بخورم بلکه از شدت درماندگی این حرف و زدم چون واقعا این اواخر همسرم بسیار زیاد عصبانی میشوند چه وقتی که تو خونه است چه از پشت تلفن که برای من قابل تحمل نیست.....ممنون از پیشنهاد هایی که دادید اما فکر میکنم شاید با مراجعه به قانون طرف منو بگیره اما درنهایت به نفع رفتار اون عمل میکند....به قانون هم مراجعه کنم نهایتا منو دوباره دست همسرم میسپارند شاید یه چند وقتی خوب بشه اما بعد دوباره تا فشار کاریش زیاد شد برمیگردد به حالت اول من دنبال راه حل اساسی هستم ...به والدینمم نمیتونم بگم چون واقعا همسرم احترام بسیار زیادی برای خانواده ام والبته مادرم که خاله اش باشد قایل است و نمیخوام لاقل این حرمت ها ازبین برود...درثانی مادرم همسرم و عین پسرش دوست داره و واقعا دیدم اگر شکایتی از همسرم و نزد مادرم ببرم مثلا بگم الان چند وقته دونفری با هم سفر نرفتیم بهم توجه نمیکند مادرم طرف اونو میگیره و مثلا میگه اون داره کار میکنه که تو در آسایش باشی ...خسته میشود ....تو باید درکش کنی و....
آقای داود .ت به دنبال قاطعیت نیستم وضعم اینه باشم که دیگه هیچی کل زندگیم میشه لج و لجبازی....به هر حال ممنون از توجهتون!
خانوم مارال چشم ...اوامر دیگه ای ندارید ؟ خون بهایی ....دیه ای چیزی؟...واقعا از راه حل بســــــــــــــیار کارگشاتون متشکرم...و خانوم دختر جوان که میگید مارال راست میگه و خودتونم عضو کوشا هستید ....توقع بیجای من از شما کمک کردن بود نه صورت مسئله رو پاک کردن...واقعیت تلخ دیگه زندگیم اینه که همسرم رو با وجود تمام بدی هاش دوست دارم و حاضر به ازدست دادنش نیستم البته دیگه تحمل کردن این وضع هم برام سخته ...حالا پیدا کنید پرتقال فروش و ....

شادی خانم عزیز از تاپیک جدیدی که امروز باز کردی و درباره علل رفتار مردانی است که همسراشونو کتک می زنند ممنونم جای خالی این موضوع در این سایت بسیار خالی بود . نمی دانم شما با توجه به مطالب این مقاله همسرتونو در کدام رده قرار می دید ولی تا آنجا که من می دونم همه این مردها نیاز به مداوا و روان درمانی دارند همسر شما هم شاید چنین نیازی داشته باشه و تا زمانیکه که خود ایشون به این امر اذعان نکنند و خودشونو فردی سالم بدونن و شما رو مقصر جلوه بدن شما همیشه در خطر اهانت و توهین خواهید بود. متاسفانه هیچ نسخه ی فوری برای درمان رفتار ایشون وجود نداره اگر چنین بود اینهمه خشونتهای خانگی رواج و آمار طلاق بسیار کاهش می یافت. تصور من اینه شما در صورتیکه که واقع بین نباشید و بر اساس تصورات خودتون و مصلحت رفتار کنید این وضع ادامه پیدا کرده و به زودی به نیمه راه زندگی نرسیده فردی فاقد اعتماد به نفس و عزت نفس شده و همه تواناییهایی را که در طی سالها بدست آورده اید از دست می دهید و نه تنها مادر شما بلکه همه اطرافیان از وضعیت شما مطلع شده و شما رو به خاطر مخفی کردن واقعیت سرزنش می کنند. طفلک مادر شما که فکر می کنه دخترشو دست مردی سپرده که به خوبی از او مراقبت و نگهداری می کنه و از واقعیت بی اطلاعه. مطمئنم که علاقه مادرتون به خواهر زادشون یکطرفه است وگرنه همسر شما با دختر ایشون چنین رفتاری نمی کرد ایشون از جمله افر ادی هستند که در برابر دیگران ماسکی ضخیم بر چهره می زنن و با تضاهر به ادب و متانت آنها رو فریب می دن اما با شناختی که از شما پیدا کرده اند نیاز به پنهانکاری نداشته و مطابق شخصیت حقیقیشون رفتار می کنند. می تونید در جهت کمک به خودتون به تدریج و آرام آرام مادرتونو در جریان بگذارید و از طرفی روی تواناییهای خودتون کار کنید. سعی کنید تا با مستقل شدن و روی پای خود ایستادن از خودتون مراقبت کنید.