احساس محوری + شرایط سخت زندگی + ؟ = کارایی بالا

سلام دوستان:72:

یه پسر با شخصیت و روحیات هنری رو درنظر بگیرید. خیلی با احساس (از این آدمهایی که راحت گریه می کنن و از گریه کردن هم خجالت نمی کشن).

از اینا که باید نقاش بشن. هر وقت حسش رو داشتن کار کنن، هروقت حسش نبود کار نکنن.

حس غم، حس شادی، حس آرامش و غیره رو در کارشون منعکس کنن و به تصویر بکشن.

...

حالا این آدم رو تو خط تولید یه کارخونه در نظر بگیرید. جائیکه باید با سرعت و کیفیت ثابت کار کنه. چه غمگین باشه، چه شاد.

چه مریض باشه، چه سالم.

چه حقوق بگیره، چه چند ماه حقوقش عقب بیفته.

چه سیر باشه، چه گرسنه.

...

کاری که می خوام انجام بدم اینه که این چنین آدمی رو با وجود شرایطی که داره، با کارش هماهنگ کنم.

در واقع می خوام بهش کمک کنم با کارش ارتباط برقرار کنه. حس کنه داره نقاشی می کشه...

الان کارایی فوق العاده پایینی داره. البته مطمئنا بیشترش بخاطر اینه که "نمی خواد" در این شرایط خوب کار کنه. ولی در هر حال ذهنش خیلی مشغول و تحت فشاره. با انواع احساسات منفی داره کار می کنه.

اگه به این صورت پیش بره، چاره ای جز اخراج کردنش نیست. بعلاوه کارگرهایی که داره خراب می کنه هم باید باهاش برن.

تا حالا در شرایط مشابهی بودید؟ می دونید چطور یه فرد با درجه احساسات بالا می تونه با یه کار خط کشی شده و تکراری هماهنگ بشه، و احساساتش رو روی کارش متمرکز کنه؟ چطور با شرایط سخت زندگی هماهنگ بشه و با احساس "مورد سوء استفاده قرار گرفتن" کنار بیاد و کارایی بالایی داشته باشه؟

لطفا هر ایده ای به ذهنتون می رسه، برام بنویسید. مرسی.:72:

وقتی اومدم اینجا، بهم گفتن که به درد ما نمی خوره و قراره اخراج بشه. نتیجه ی اولیه ای که خودم بهش رسیدم هم همین بود. اما الان می خوام نگهش دارم. البته ترجیح میدم بفرستمش بخش فروش (روحیات و توانایی هاش به درد اون قسمت می خوره) ولی فعلا نمی شه. باید همینجایی که هست درست کارش رو انجام بده.

سلام
خب ببینید وقتی فردی احساسات دیگه ای داره و احتمالا سال ها در راستای اونا مهارت کسب کرده، بعد حالا اومدن گذاشتنش تو خط تولید یه کارخونه مسلما دچار بی ارزشی شده چون تمام سال های پشت سرش و تمام تلاش هاش رو در کیسه ی زباله تاریخ می بینه.

معمولا مدیرعامل ها باید بیان و مثلا توی سمینارای عمومی با کارکنانشون به اونا عزت نفس شغلی بدند اینکه کارشون مهمه و سیستم برای اینکه سرپا بمونه کارایی همه ی اعضا مهمه؛ بذارین مثال بزنم، مثلا نگیم اونی که

مهندسه ارزش بالاتری از بقیه داره یا فیش حقوقی ملاک برتری باشه؛ بلکه همه ارزش یکسانی دارند منتها جایگاهاشون متفاوته مثل چرخ دنده های یه ساعت، بعضی چرخ دنده ها کوچکتراند بعضیا بزرگتر ، همشون از جنس فلز اند

یه ارزش رو دارند اما اگه فقط یکیشو در بیاریم دیگه ساعت کار نمیکنه ؛ شما باید برای نیروی انسانیتون، جایگاهشون و لازمه کار خوب توی اون جایگاه برای پیشبرد اهداف سازمان رو خوب جا بندازید در عین حال متذکر بشید
که ارزش اونا ربطی به جایگاه متفاوتشون نداره ،اصلا بین آبدارچی و مدیر عامل فرقی نیست؛هر فرد باید فکر کنه کاری که میکنه ارزشمنده و اگه نباشه مجموعه لنگ میمونه نه اینکه هر کس از راه برسه بتونه کار اونا رو انجام بده؛ البته این

فکریه که کارمند باید بکنه نه اینکه الزاما این طوری باشه. فکر کنم به این روش احتمالا عزت نفس شغلی این فرد بالا می ره و می تونه بهتر کار کنه.

سلام میشل فکر کنم بتونم حال اون پسر رو بفهمم چون میدونی منم دقیقا دارم کاری انجام میدم که ربطی به روحیات وحتی رشته تحصیلیم هم نداره وکاملا متفاوته
گاهی توی خلوت خودم میگم اصلا هیچ وقت فکرش میکردی بیای همچین کاری رو شروع کنی؟ اصلا تو کجا واین شغل کجا؟
بعضی وقتا هم دلم میگیره میگم خدای نتیجه این هم زحمت وتلاش وتحصیلات من این بود که بیام این کار وانجام بدم؟
ولی دارم کم کم روی خودم کار میکنم فقط دارم به پیشرفت وتوسعه اش واینده خوبش فکر میکنم حتی با سختیهای زیادی که این شغل داره و پیش رو دارم
سعی کردم یه جوری خودم بیام ربطش بدم به علاقه قبلی خودم ورشته وروحیات خاص من که بتونم ازش لذت ببرم
مثلا در اون ساعاتی که کاری ندارم داخل خود محل کار از وسیله های اضافی کارم استفاده میکنم وقتم با رشته خودم پر میکنم
توی انتخاب محصولات که نیاز دارم برای کارم از اون ذوق هنریم استفاده میکنم واینجوری دارم خودم وروحیاتم باهاش وفق میدم میدونم طول میکشه ولی خوب نتیجه اش حتما خوب میشه
به نظرم اون پسر هم باید همین کار بکنه بیاد این شغل از زاویه دید خودش ببینه بهش انگیزه بدین برای خودش اینده روشن تصور کنه خوب خیلی از ماها گاهی مجبوریم کاری رو انجام بدیم که برخلاف روحیات وعلاقه درونیمون باشه ولی خوب مجبوریم یه جوری وبایه طرفندی خودمون باهاش سازگار کنیم تا انجام اون کار برامون خوشایند بشه
نمیدونم چجوری باید توضیح بدم چون من مثل شماها قدرت کلام وبیان قوی ندارم ولی امیدوارم منظورم گرفته باشی:303:

یاد شخصیت احسان توی فیلم اینجا بدون من افتادم.
خیلی از ماها این شرایط رو تجربه کردیم.
اگر مسئله درامدزایی براش اهمیت نداره بهتره دیگه ادامه نده.
اما اگر میتونه بین دو موضوع کار به منظور درامدزایی و کار به منظور رضایت خاطر و پرداختن به علایق، تمایز قائل بشه، میتونه ادامه بده.


جدای از همه این ها، شما کاسه داغ تر از آش نشو. دنبال دردسر نگرد.
ببین تکلیفت و حد و حدود وظایفت چی هست، پات رو فراتر از اون نذار.

سلام میشل عزیز. از نظر من اگر این فرد نگاهشو تغییر بده و حداقل 6 ماه در این کار بمونه ، ممکنه بتونه نقاط مشترکی هر چند کم، در کارش پیدا کنه که براش لذت بخشه. اگر بخواد فکر کنه داره برا کس دیگه ایی کار میکنه و ازش سوء استفاده میشه نمیتونه عملکرد خوبی داشته باشه. مگر اینکه اینطور به موضوع نگاه کنه که برای خودش و فقط خودش(حتی برای رشد بیشترش) کار میکنه که در واقع هم همینطوره.

در اصل خودش این کارو انتخاب کرده و رئیس اصلیش خودشه. خوبه که به خودش زمان بده. از طرف دیگه اگر این کارو هم ترک کنه ممکنه کارای هنری که بهش علاقه داره رو هم انجام نده. بنظر من بهتره که در کنار کارش که بهش علاقه ایی نداره، زمانی رو مثلا چند روز در هفته بعد از کارش به انجام کارایی که مطابق روحیه و علاقشه بپردازه.

این فرد الان به این فکر میکنه که جلوی پیشرفت و علایقش گرفته شده و انگار قربانی شغلشه. در حالیکه اگر زمانی رو به انجام اونچه بهش علاقه داره هرچند هم کم اختصاص بده و کمی صبر کنه ، احتمال زیاد این حسش به مرور کمتر میشه.

کاش میدونست که هر کاری مدتی طول میکشه تا بهش عادت کنیم و بهتره صبر کنه. و نهایتا اگر بعد از مدت کافی باز هم همینطور بود اقدام به استعفا کنه.

فکر میکنم قدردانی از کارش و اینکه بدونه عملکرد خوبش مورد توجه مدیر هست براش باعث انگیزه ی بیشتری هم بشه. و همون که آبی بیکران عزیز گفتن هم خیلی خوبه.

چقدر خوب که همکار خوبی مثل شما داره که بفکر کمک بهش هستید. هرچند نمیشه زیاد هم دخالت کنید به دلایلی که خودتون بهتر میدونید.

موفق باشید .:72::72::72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط میشل

کاری که می خوام انجام بدم اینه که این چنین آدمی رو با وجود شرایطی که داره، با کارش هماهنگ کنم.

در واقع می خوام بهش کمک کنم با کارش ارتباط برقرار کنه. حس کنه داره نقاشی می کشه...

الان کارایی فوق العاده پایینی داره. البته مطمئنا بیشترش بخاطر اینه که "نمی خواد" در این شرایط خوب کار کنه.

اگه به این صورت پیش بره، چاره ای جز اخراج کردنش نیست. بعلاوه کارگرهایی که داره خراب می کنه هم باید باهاش برن.

---

یه نفر جایی کار می کنه که کارایی فوق العاده پایینی داره
با این که چند ماهه در آستانه اخراجه بازم نمی خواد کارش را درست انجام بده
اگر اخراج بشه، یه سری کارگر بی نوا که اون داره خرابشون می کنه هم به دنبالش اخراج خواهند شد

چرا باید سعی کنی به زور نگهش داری؟
چرا دنبال این هستی که به زور از دنیای هنر و عاطفه و احساس بکشونیش به ماشین و خط کش و کار برنامه ریزی شده و به قول شما از نظر خودش استثمار؟

شرکت شما یک بنیاد خیریه است؟
کلینیک روان درمانی و مشاوره است؟
کارگاه کارآموزیه؟

یک بنگاه اقتصادیه که هدفش هم مشخصه، سودآوری
از نظر اخلاقی کارتون غلطه که بر خلاف تعهداتتون به جای فکر کردن به اهداف شرکت، به اهداف افراد تمرکز کردید.
اونها شما را استخدام نکردند که کار خیر بکنید.
آدمی با کارایی فوق العاده پایین را نگه دارید و در کنارش یه سری کارگر را هم پایین بکشید.

حتی اگر بخواهید عمیق تر نگاه کنید اخراج شدنش به نفع همه است (شرکت، خودش، کارگرها، کسی که قراره به جاش بیاد)
کارگرها به آتیش اون نمی سوزند
خودش هم می ره دنبال کاری که به دردش بخوره یا حداقل سرش به سنگ می خوره و دفعه بعد درست کار می کنه
یه نفر هم که شایسته این کار هست و اون بیرون در به در دنبال کار می گرده، می آد سرکار

خانم میشل
اجازه بده دیگران توی تاپیکت احساس امنیت بکنن
و نترسن از اینکه نظر واقعیشون رو بگن.
ضمن اینکه کسی که برات پست میذاره، وقتش رو گذاشته و حداقل به همین خاطر قابل احترامه، حتی اگر پستش رو نپسندی.

من نظر واقعیتون رو می خوام. و دلیلی نمی بینم شما هم از شنیدن نظر واقعی من بترسید.

اما لطفا نظرتون رو در مورد موضوع تاپیک بنویسید. موضوع تاپیک مسئله رو از زاویه دید هیئت مدیره، شرکا، مدیر کارخونه، یا مدیر تولید نگاه نمی کنه. نه اینکه مسئله از این زوایا بررسی نشه. مثلا این توصیه هایی که شما به مدیران کارخونه می کنید (در مورد نحوه استخدام نیرو) خیلی پیش پا افتاده تر از پیشنهاداتیه که خودمون در این مورد داریم.

امیدوارم ناراحت نشید، ولی شما از نظر من صلاحیت این رو ندارید که این مسئله رو از همه ی ابعاد بررسی کنید، چون خود ما هم که داخل این سیستم هستیم، هنوز به همه ابعادش مسلط نیستیم و یه سری اطلاعات ازمون مخفی می شه. یه جاهایی هم موفق نمی شیم مدیران سطح بالاتر رو قانع کنیم.

خلاصه..... من واقعا وقت ندارم و دلیلی هم نمی بینم این همه جزئیات رو تعریف کنم. من فقط می خوام یه سری پیشنهادات به یه کارگر ساده بدم که امید خودش و مادر مریضش به بیمه ی اینجاست. پیشنهاداتی که باعث بشه کارش رو نگهداره.

البته نگران بقیه ابعاد مسئله نباشید، و بدون اثبات قبول کنید که اگه چنین اتفاقی بیفته و این فرد رویه ی کاریش رو عوض کنه، بیشترین سود به من و کارخونه و بقیه پرسنل میرسه. (بنا به دلایلی که اگه ناراحت نمی شید، واقعا خوابم میاد و حوصله نوشتنش هم نیست).

حالا اگه چیزی به ذهنتون نمی رسه هم مسئله ای نیست. می تونید چیزی ننوسید. فقط لطفا پست های نامرتبط به موضوع تاپیک نذارید.

آیا امید یک مادر مریض به بیمه شغل فرزندش ،خودش به تنهایی انگیزه کافی برای ادامه شغلش رو بهش نداده؟؟!!

- - - Updated - - -

احتمالا خودش افسردگی و ناامیدی از زندگی و بی انگیزگی نداره؟؟

- - - Updated - - -

دلیل کارآیی پایینش بی علاقگی به کارشه یا بی مهارتی در کارش؟
بررسی کنید اگه بی مهارتیه خب در بالا بردن مهارتش کمکش کنید.

با سلام

تالار در خصوص مسائل شغلی و مدیریتی اینچنینی مشاوره ندارد و در انجمن روانشناسی و مشکلات فردی نیز چنین موضوعی جایگاه ندارد چون این مشکل فردی و روانشناختی شما نیست

این تاپیک به همین دلیل قفل می شود