به نظرتون قصدش ازدواجه؟

سلام دوستان
من 18 سالمه قبلا با یه پسری دوست بودم که منو واسه ی رابطه میخواست واسه همین قطع رابطه کردم
6 ماه پیش پسری بهم پیشنهاد دوستی داد من فکر میکردم اگه قبول نکنم خودش خسته میشه و میره ولی تا امروز که 6 ماه گذشته همش داره اصرار میکنه میگه حتی 10 سال دیگه هم بگذره من از تلاش خسته نمیشم.پسر خوبیه و تک پسر یه خانواده یه خیلی سرشناسه و خودشم تا الان دوست دختر نداشته چون تحقیق کردم فهمیدم.من به خاطر دوست پسر قبلیم بدبین شدم و نمیتونم به پسرا اعتماد کنم ولی اون یه بار دست رو قران گذاشت که منو واسه ازدواج میخواد و تا ابد باهامه و پیشنهاد رابطه هم هیچوقت نمیده .در ضمن مادش و خواهرش هم از ارتباط ما و علاقه ی پسرش خبر دارن . در مورد ازدواج هم که چون من سنم کمه (اونم دو سال ازم بزرگتره)فعلا واسه ازدواج زوده ولی خیلی قسم خورد که قصدش واقعا جدیه و قسم خورد اولین دختریه که بهش پیشنهاد دوستی میده .منم چون واقعا خانوادیه خوبین نمیخوام این فرصتو از دست بدم از یه طرف هم میترسم مثل قبلیه بد از اب دربیاد.حالا به نظرتون راست میگه؟باور کنم؟

اگه خانوادش سرشناسن و میتونن شرایط رو برای پسرشون اماده کنن و خودت هم امادگی ازدواح رو داری بگو رسما با خانوادش برای انجام مراحل اشنایی بیان
اینجوری یکی دوسال بیخودی رو هم حروم نمیکنی و اخرش هیچی

واسه ازدواج زوده یعنی چی؟

منظورت اینه که از نظر بلوغ فکری لازم برای این تصمیم زوده؟ ممکنه بزرگتر بشید و نظرتون عوض بشه؟

از چه نظر زوده؟

زوده چون نه من سنی دارم نه اون من تازه 18 سالمه یعنی چی از الان ازدواج کنم !من فقط دوست دارم تا موقع ازدواج با یه نفر باشم بعدم باهاش ازدواج کنم .واسه همین اگه ایشون قصدشون واقعا ازدواج نباشه من چرا وقتمو باهاش تلف کنم

"خیلی قسم خورد که قصدش واقعا جدیه و قسم خورد اولین دختریه که بهش پیشنهاد دوستی میده .منم چون واقعا خانوادیه خوبین نمیخوام این فرصتو از دست بدم از یه طرف هم میترسم مثل قبلیه بد از اب دربیاد.حالا به نظرتون راست میگه؟باور کنم؟"

دختر عزیزم
ما از کجا بدونیم قصدش جدیه یا سرکاریه؟

اینجا هم کسی نمیتونه تضمین بده که قصدش جدیه یا اینکه میخواد توی آب نمک بخیسونتت عزیزم(البته ببخشید رک گفتما)
بصرف قسم و اینجور چیزا هم بازم کسی نمیتونه بفهمه توی سرش چیه و آینده رو هم که کسی ندیده

قصد جدی به نشون دادن و عمله ، نه حرف

چهارچوبشم خواستگاری هست
خواستگاری به این معنی نیست که دوطرف زن و شوهرن و همون فرداش قراره برن زیر یه سقف و ازدواج کنن که

ولی لااقلش خانواده ها در جریان هستن که این دونفر دارن باهم آشنا میشن و میشه بیشتر این آشنایی رو مدیریت و کنترل کرد، تا اینکه مخفیانه باشه

یاحق

اگه ایشون مرد عمل هستن بیان خواستگاری و زیر نظر خانواده ها روند شناخت را طی کنید .
قرار نیست که همین الان ازدواج کنید.

هم شناخت صحیح پیدا می کنید بهشون و هم زمان رو از دست ندادید چن اگه وارد فاز دوستی بشد شناختی که حاصل می شه سطحیه و بعد یه مدت طولانی صرف وقت متوجه می شید به درد هم نمی خورید.

شاید هم اصلا متوجه نشید و بعد از چند سال که رسمی اقدام کرد و اون موقع وارد فاز اصلی شناخت شدید متوجه می شید به درد هم نمی خورید.

اگه قراره ایشون در نهایت با شما ازدواج کنه بهتره این پروسه غیر قابل اطمینان را از پیش پا بردارید.
و بهتره اگه به درد هم نمی خورید زودتر مشخص بشه به جای اینکه بهترین دوران زندگی تون صرف یک کیس مبهم بکنید.

یه واقعیت: این روزا چه بسیار زن و شوهر هایی که زیر یه سقف زندگی می کنن ولی به تعهدی که نسبت به هم دارن عمل نمی کنن، نمونه های فراوانش رو توی همین سایت می تونید ببینید، و حالا شما بخونید ته قصه خودتون رو که هیچ تعهد و مسئولیتی نسبت به هم ندارید، چه خواهد شد.
یه سوال از خود شما می پرسم، اگه بعد یه سال یه خاستگار داشته باشید که از یه خانواده سرشناس، پسر عاشق شما باشه، همه جوره بخوادتون، با توام شرایططون کنار بیاد و پسره بچه مایه باشه ، حاضر باشه 1000 تا سکه مهرتون کنه، یه ماشین مدل بالا هدیه عقد بهتون بده و... بیاد خواستگاری، به ایشون چی می گید؟ می گید نیاد؟ آیا با این خاستگار فعلی مقایسش نمی کنید و بی خیال این آقا نمی شید؟ احساسی با این سوال برخورد نکنید و اصلاً هم اجباری به جواب این سوال در اینجا نیست، صرفاً برای خودتون جواب بدید، خب همین شرایط رو برای طرف مقابلتون در نظر بگیرید، اگه یه نفر با شرایط بهتر از شما (شرایط منظورم فقط زیبایی ظاهری نیست، کل شرایط چه از نظر تحصیلات، چه فرهنگی چه خانوادگی و چه مالی و ... ) چه تضمینی هست که ایشون بعد مثلاً دو سال بیاد سراغ شما، اصلاً چرا باید بیاد؟ مگه تهعدی نسبت به شما داره؟
همه اینا رو در نظر داشته باشید،
و از طرفی همون طور که گفتید ایشون در سن 20 سالگی هستن و سن بیست برای پسر یعنی اوج احساس و پایین ترین نقطه عقل (البته نه همه اما اکثریت) و ازدواج چیزی نیست که بخوای براش رزو نگه داری . شما نمی تونید این آقا رو رزرو کنید برای چند سال دیگه و همچنین برعکس این آقا شما رو رزو کنن بریا چند سال دیگه مگر در یک حالت و اون همون تعهد هست که این تعهد هم فقط با حضور در دفتر ازدواج و امضاء عقد نامه امکان پذیره ولا غیر.
و در مورد این که گفته بودین گفتن درخواست رابطه نمیدن و ... هم باید بگم که همیشه برای همه چیز خودتون ارزش قاعل باشید، مثلاً همین فکر و خیال شما که قراره با این آقا درگیر باشه به مدت چند سال و آخرش اگه نیومدن سراغ شما اونوقت برگشت پذیر نیست و حتی هم اگه با کس دیگه ازدواج کردید یه ناگفته ای از زندگیتون دارید که هم خودتون رو آزار میده و هم در صورت فاش شدن همسرتون رو.

مادر و خواهرش در جریانن،

مادر و پدر تو چی؟ اونا هم قراره در جریان باشند؟

سلام

خير.ابدا قصدش ازدواج نيست.

موفق باشي و عاقل

سلام
نمیدونم تو این چند روز با توصیه هایی که این عزیزان بهت کردن چه کردی؟
ولش کردی یا هنوزم داری با خودت کلنجار میری؟
تمام حرف هایی که این عزیزان گفتند،همه اش درست بود.ولی منم چند تا نکته به ذهنم میاد که خالی از لطف نیست بگم:
اول اینکه متوجه شدم خانواده تو در جریان نیستند،و این خیلی بده.خودتو بذار جای پدر و مادرت.بفهمی که دخترت با پسری ارتباط داشته و بهشون نگفته،چه حالی میشی؟خانواده پسره میدونن که میدونن...
دوم اینکه میگی فعلا رابطه ای نداری،سوال من اینه که:تا چه حد باید پیش بری که بگی من رابطه دارم؟آیا همین قدر که شما با هم صحبت کردید و اطلاعاتی از هم بدست اوردید،بهش نمیگن رابطه؟
سوم اینکه سنت برای ازدواج اصلا کم که نیست هیچ،بسیار هم مناسبه.ببخش که دارم رک میگم،ولی الان تو و اون پسر در سنی هستید که اوج محبت کردن و محبت دیدن رو دارید،یعنی اگر ازدواج کردی بهترین دوران زندگیت رو خواهی داشت.
باور کن زوج های به سن شما بهترین لذت رو از زندگی میبرن تا زوج هایی که بالای 25 هستن.
پس حتما حتما به خانواده ات بگو.همچنین به پسره هم بگو بیاد خواستگاریت.تحقیقات کن(نه خودت،بلکه بذار پدرت یا کسایی مثل پدرت برن برا تحقیق)اگر بهم میخورید عقد کنید وگرنه اولین فرصت بیخیال هم بشید که هر چی زمان بگذره مهر پسر به دلت بیشتر میاد و جدایی ازش سختره.