آیا من افسرده ام؟چرا این زندگی تموم نمیشه؟

سلام




اصلا حس و حال نوشتن ندارم:47: ولی قبل از اینکه سر به بیابون بذارم خواستم یه تاپیک بزنم شایدفرجی شد.:54:




دیگه حوصله زندگی کردن ندارم.خیلی تنبل شدم.محیط کارم طوریه که باید توش از نظر پژوهشی فعال باشی و مقاله و این جور چیزا ارائه بدی وگرنه با آینده کاری خودت بازی کردی.خسته شدم از این چیزا.دو تامقاله دارم باید تا یه مدت زمان خاصی ویرایش کنم و بفرستم یه ژورنالی ولی اصلا نتونستم بازش کنم ببینم ایرادایی که گرفتن چیه خسته شدم از این کارای مزخرف:102:





پشیمونم از این روند زندگیم.دوس دارم برگردم به 18 سالگیم.اون موقع دیگه دانشگاه رو بیخیال میشدم.یا فوقش یه لیسانس تو یه رشته راحت میگرفتم و ازدواج میکردم.اون موقع خواستگارایی داشتم که میتونستم باهاشون خوشبخت شم ولی ادامه تحصیل و این چیزارو تو اولویت قرار دادم.




تو محیط کارم همه فکر میکنن من چقد خوشبخت و خوشحالم.در حالیکه اینا همش حفظ ظاهره.دوس دارم سریع کارم تموم شه بیام خونه بخوابم.همش به دخترای همسن و سال خودم تو فامیل که راحت درس خوندن و الآن خونه دار هستن حسودیم میشه.




راستش من با بهترین نمره از بهترین دانشگاه و تو یه رشته سخت دوره کارشناسی و ارشد رو تموم کردم.ولی الآن انگار به اشباع رسیدم.دکترا قبول شدم حوصلم نکشید همون اولش انصراف دادم.از کار کردن هم خوشم نمیاد فقط به خاطر حرف مردم و اینکه هی میگن چرا تو با این مدرک و با اون سابقه تحصیلی بیکاری دارم میرم.





بین تموم کردن ارشد و شروع کارم، سه ماه بیکار بودم این فک و فامیل منو کچل کردن بس که گفتن چرا بیکاری.حتی خونوادمم به روم میاوردن این مساله رو.



در مورد ازدواج هم بازم به اشباع رسیدم.انقد که خواستگاریهای بی سرانجام رو گذروندم دیگه حوصله ندارم با هیچ پسری در مورد ازدواج حرف بزنم.چند وقت پیش یه خواستگار داشتم اصلا نمیدونستم چی باید بگم.فقط اون حرف زد هی پرسید شما حرفی ندارید منم گفتم نه.چون واقعا حس و حال حرف زدن هم ندارم.از وقتی هم میرم سرکار این همکارا همش دوس دارن واسم شوهر پیدا کنن همش معرفی میکنن.منم روم نمیشه بگم بابا جان نمیخوام.



بعضی وقتا دوس دارم از این تنهایی دربیام و ازدواج کنم ولی بعدش بیخیال میشم.تا حالا شخصی هم که بتونه مطابق معیارام باشه پیدا نشده.از بالارفتن سنم هم میترسم.الآن 26 سال و اندی دارم:18:همه پسر و دخترای فامیلو فرستادم خونه بخت حتی پسرعموی 20 سالم متاهله.از فک و فامیل خجالت میکشم بابت مجرد موندنم اونم تو شهری مثل شهر ما.ما سه تابچه ایم.دو تا برادر بزرگتر از خودم دارم که متاهلن.مامانم فکر و ذکرش اینه تکلیف منم مشخص شه. از مادرمم خجالت میکشم که نتونستم تا الآن عروس بشم.




کلا دوس ندارم این زندگی رو ادامه بدم.کاش زود تموم شه.چرا تموم کردن زندگی نباید به اختیار خود آدم باشه.منظورم خودکشی نیست چون من نه جرئتشو دارم و نه میخوام آبروی چندین ساله خونوادم به خطر بیفته.ولی شب که میخوابم میگم کاش دیگه صبح بیدار نشم.




احساس میکنم همیشه تو زندگیم سختی کشیدم.انگار دیگه تحملم تموم شده.از بچگی تا اتمام دانشگاه همیشه ازم انتظار داشتن بچه خوب و درسخونی باشم اونم بدون هیچ کلاس کنکور و امکاناتی .الآنم تو کارم.از طرفی هم حس تنهایی شدید هم به خاطر مجرد بودن هم اینکه میشه گفت هیچ دوستی ندارم.همه دوستام متاهلن و درگیر زندگی.شاید هر از گاهی یه تلفن به هم بزنیم.کلا رابطم تو محیط کار و بقیه جمع ها با بقیه خوبه ولی فقط در همین حد.هیچ وقت با کسی زیاد صمیمی نمیشم.دوستای مثلا صمیمی هم دارم ولی تا حالا یه بار نشده تو این چند سال بشینم سفره دلم رو واسشون باز کنم.




اینم بگم که احساس میکنم دیگه کافر شدم.چون دیگه به هیچی اعتقاد ندارم.یادمه چند سال پیش حتی نماز صبح میخوندم ولی الآن چند ساله نماز رو ترک کردم چون دیدم نه خدا نیازی به نماز من داره نه این نماز حال منو خوب میکنه.تو نماز به هر چی فکر میکردم جز خود نماز.سعی میکردم با توجه به معنی آیه ها تمرکزم رو تو نماز بیشتر کنم ولی فقط تو یکی دو آیه اول تمرکز داشتم بعدش کلا هیچی.دقیق یادم نیست ولی خیلی وقته دعا نکردم بس که خدا زد تو ذوقم و برآورده نکرد اونم آروزهای کاملا عادی و دست یافتنی.


به حکمت و قسمت و این چیزام اعتقاد ندارم.این چه خداییه که از ناراحت بودن و غمگین بودن بنده هاش لذت میبره.مگه قدرت نداره؟خب به همه سلامتی و خوشحالی بده.با این جمله مسخره هم مخالفم که هر که در این بزم مقرب تر است جام بلا بیشترش میدهند...دیروز یه خانمی خودکشی کرده بود شوهرشم یه سال پیش با سرطان فوت کرد.الآن بچه چند ماهشون مونده پیش پدربزرگ و مادربزرگ فقیرش.این چه حکمتی داره آخه؟کلا دنیای مسخره ایه



خودم نفهمیدم چیا گفتم.فقط نوشتم تا خالی شم.نمیدونم این چیزایی که گفتم میتونه دلیلی بر افسردگی باشه؟

سلام خانم ای تک.

راستش شما از چند منظر میشه بهتون پاسخ داد...یکی این که چرا روجیتون الان این طوری هست...یکی راجب عقاید جدیدی که پیدا کردید و بی تاثیر به حالتون نیست... یکی راجب حکمت خدا و... و هر کدومش قابل بحث هستش

یک سوال از شما می پرسم از کجا معلوم اگه شما در سن 18 سالگی الان با همون تصوری که دارید ازدواج کرده بودید و... چیزی که الان رویاشو دارید ..باز اون موقع الان تاپیک می زدید که پشیمونید چرا زود ازدواج کردید و ادامه ی تحصیل ندادید و الان غصه ی داشتن همین شرایطتون رو می خوردید ؟

راجب ازدواج و سرد شدنتون کاملا دیگه الان بهتون حق میدم بر خلاف تاپیک قبلیتون که گفتم چجوری میخواید قیدشو کلی بزنید؟؟!!! راجبش تحقیق کردم و شکر خدا به جوابم رسیدم امیدوارم قبل این که منم کلا سرد شم از ازدواجم بگزره چون دیگه بعضی چیزا قابل برگشت نیست...


به نظرم شما به خیلی از جیزایی که خواستید شکر خدا رسیدید و ارضا شدید و فعلا از بی هدفی یا یک چیزی مثل این رنج می برید...و فعلا تنها قله ی فتح نشده براش شما همون ازدواجه... ولی فکر کنم ازدواج هم بکنید بعد چند وقت این حس دوباره بهتون برگرده...

نمی دونم عقاید مذهبی گذشتتون چطوریه تا ببینم بهتره حرفمو بزنم یا نه...ولی به نظرم بهتره ببنید چی رو توی گذشته داشتید که الان فراموشش کردید...شاید کسی مثل خدا که واقعا نهایت امال هر انسانی هستش..

اصلا شما می دونید چر انسان روحیه ی سیری ناپذیر داره و بعد از رسیدن به هر موفقیتی دیگه براش لذتی نداره و می خواد بره بالاتر و در نهایت خیلی ها به این حس شما می رسند؟

زندگیت تک رنگ شده خسته شدی. دو س تا رنگ بهش اضافه کن ک هیجان انگیز شه. مثلا کارای ارامش دهنده مثل یوگا یا کارای پر شورمثل رقص. ادمایی هم ک میان متفاوتن. ورزش هم خوبه. کاری ک نمیکردی رو ب کارات اضاف کن

دوست عزیزم، فکر می‌کنم به احساس پوچی رسیدی به خاطره اینکه بیشتره تصمیمهای بزرگ زندگیتو نه برای دل خودت و انتخاب خودت بلکه برای حرف مردم و یا ذهنیت و انتظارات بقیه انجام دادی و الان که به همهٔ اونها رسیدی خوشحال نیستی‌، متاسفانه تو فرهنگ ما همه خیلی‌ به خودشون حق میدان که دربارهٔ کار دیگران نظر بدن و دائماً قضاوت کنن ، و مخصوصا اگه دختر باشی‌ و در شهر بستتری زندگی‌ هم کنی‌ این فشارها خیلی‌ بیشتر هم هست، من اینهارو میگم چون خودم هم تا حدودی اینو احساس کردم. از همین امروز به خودت و ارزشهات و چیزیی که بهشون علاقه داری اهمیت بده و اصلا نگران فکرو قضاوت مردم نباش، هر شغلی‌ که دوس داری انتخاب کن، وقتتو با چیزیی که دوست داری نه اونا که مردم میگن خوب پر کن. به مرور زمان میبینی‌ چقدر خوشحال و راضی‌ میشی‌. یه بر به ما فرصت زندگی‌ دادن، از لحظاتت لذت ببر.

سلام آی تک جان

جند وقت پیش یه کتابی خوندم در مورد افسردگی نوشته دیوید برنز.حتما اون کتاب رو بخون به حال الانت خیلی کمک میکنه.

تو میگی حسرت دوستای متاهل و خونه دارت رو میخوری.بهت قول میدم خیلی از اونها هم حسرت تو رو می خورن.

من نمیگم ازدواج خوب نیست.ولی با ازدواج هیچ معجزه ای رخ نمیده.قرار نیست یکی بیاد توی زندگی تو و تو رو خوشحال و خوشبخت کنه،وقتی خودت شاد و خوشبخت نباشی.

من به این نتیجه رسیدم که زندگی همین شادی ها و خوشبختیهای کوچیکه.یه کلاس ورزشی،یه بیرون رفتن عادی با دوستات،بودن کنار خانواده و اینکه از بودن باهاشون

لذت ببری.

منتظر هیچ اتفاقی از بیرون نباش.

کارهایی که میشه انجامشون داد و دوست داری انجامشون بدی رو بنویس.لازم نیست همشون رو با هم انجام بدی.مثلا به خودت بگو امروز میخوام نیم ساعت روی

مقالم کار کنم.

اصلا نمیخواد به خودت فشار بیاری.نیم ساعت یا یه ساعت روش کار کن.بعد یه کار کاملا متفاوت که روحیت رو خوب می کنه انجام بده.

من خودم دیروز به دلایلی خیلی دپرس بودم.بلند شدم رفتم به یه باشگاه .باورت نمیشه روحیم از این رو به اون رو شد.بدون اینکه مشکلی که باعث ناراحت شدنم شده

بود حل بشه.

برای ازدواج هم نگران نباش.هنوز خیلی وقت داری.قبل از اینکه این اتفاق بیفته از مجردیت استفاده کن و لذت ببر.

سلام
جالبه من از بیکاری و تو خونه موندن رنج می برم شما از سر کار رفتن!

نمیگم همه این حس منفیتون، ولی حداقل بخشی از اون فکر میکنم به خاطر اختلاف عمق و سطح عقایدتونه.
سطحش در قسمت اول پاراگراف 12 پست اولتون بود که فرمودین کافر شدین و به چیزی اعتقاد ندارین و عمقش در بقیه همین پاراگراف و همینطور پاراگراف بعدی بود که از نظامی که خداوند بر عالم حاکم کرده و بعضی از امور مذهبی گله کردین، پس اون بی اعتقادی شما یه توهم اشتباه از افکارتون و (امیدوارم ناراحت نشین) شاید یه ژست روشنفکرانه بخشی از ذهنتون در مقابل بخش دیگرش هست.
بهتره یکی از برنامه هاتون برای رهایی از این حس و حالهای بد، (که برای افرادی مثل شما که ضریب هوشی بالایی دارید، بارها و بارها در طول زندگیتون اتفاق خواهد افتاد) این باشه که کمی نظام فکریتون رو از جهت مذکور یعنی اعتقاد عمیق داشتن یا نداشتن به مذاهب، منسجمتر کنید و کاملا تکلیفتون رو با خودتون مشخص کنید.
یکی از علل مهم افسردگی اینه که کسی در عمق وجودش به مذاهب و مابعدالطبیعه معتقد باشه ولی به اعمال و سکناتی و افکاری که این مذاهب معمولا بهشون امر میکنن، ""به هر دلیلی"" عمل نکنه و پابند نباشه، چه این دلیل تنبلی باشه، چه نداشتن فرصت باشه، چه گرفتن ژست روشنفکری باشه و...