قهر و نپذیرفتن 5 ساله خانواده همسرم
سلام به همه
بچه ها امروز برای اولین بار اومدم اینجا که کمی درد و دل کنم و ازتون مشورت بگیرم که راهنماییم کنین که چیکار کنم...
من 5 ساله که ازدواج کردم
روش آشنایی من و همسرم خیلی عجیبه ما تو یه مکان با هم کار می کردیم یه سال همدیگرو می دیدم و دوست داشتیم و چیزی به هم نگفتیم تا اینکه با هم تو یه سمیناری (سمینار عشق و ازدواج) شرکت کردیم و هر دو غافل از اینکه طرف مقابل هم عینا اینکارو می کنه یه نامه نوشتیم ، یه جور درد و دل بود ، درد و دل که ما همدیگرو دوست داریم و دکتری که تو سمینار بود نامه های ما رو خوند و ما رو از این داستان باخبر کرد و با حرفاش حمایتمون کرد که ازدواج کنیم ...
خانواده شوهرم مخالف 100 درصد ازدواج ما بودن و هیچگونه کمکی اعم از مالی و غیر مادی به ما نکردن (دلیل اینکه از من خوششون نمیاد 1. بدلیل اینکه مادر و پدر من از هم جدا زندگی میکنن 2.بدلیل عقاید قدیمی که دارن که میگن دختر که پدر بالاسرش نباشه و ... ، 3.به دلیل اینکه من غیر از همسرم یه دوست پسر که نه ولی یکی تو زندگیم بود که همزمان با شوهرم اومدن واسه پرس و جوی محلی از در و همسایه ... هزارتا دلیل دارن واسه اینکه از من خوششون نیاد و منو نخوان) خانواده همسرم پر جمعیت هستن و همسرم 3 تا خواهر بزرگتر از خودش داره که بزرگترینشون 39 سالشه و هنوز مجرده (البته به دلیل مشکلی که داره کم شنواست.. اینکه میگم مشکل از نظر من اصلا مشکلی نیست هزاتا آدم تو دنیا هستن که با مشکلات و نقص های به مراتب خیلی بدتر از این تشکیل زندگی دادن و هرگز تو زندگیشون مشکلی نبوده و خیلی خوش و خرم زندگی میکردن ؛ می دونین کلا دیدگاه من با خانواده همسرم خیلی فرق داره ، خواهر شوهرای من هرگز با همسرشون قبل از ازدواج یه صحبت نکردن همین طور اومدن و دخترا گفتن هر چی بزرگترا بگن و ازدواج کردن ، اونا اصلا منو نمی فهمن و فک می کنن که من اصلا زن زندگی کردن نیستم ، زن زندگی از دیدگاه اونا باید یه زن کاملا سنتی باشه با عقاید 40 سال پیش ...
برای پرس و جوی محلی ، خواهر شوهرم یکی از عکسای منو از کیف شوهرم بدون اجازه برداشت و اومد خونه به خونه ، مغازه به مغازه این عکسو نشون داد و گفت می شناسین؟ ما دوست نداریم ، ما مخالفیم عروس ما بشه ... اینو یکی دوتا از همسایه ها به مادرم گفته..
آخرا می خواستم عشق و علاقه رو بذارم کنار و عروسی رو بهم بزنم که شوهرم گریه کرد رفت و یه مدت طولانی نیومد ، خونه نرفت و هیچ کدوم از دوستاش و خانوادش ازش خبر نداشتن ، گوشیشو خاموش کرد ، و فقط یک بار به من زنگ زد و گفت زنگ زده خدافظی ، با تمام وجودم ازش خواستم که برگرده و با هم مقابل همه چیز واستیم و ایستادیم تا حالا... که 5 سال میگذره و من توی دنیا غیر از همسرم ، هیچ کسی نیس که با تمام وجودم بهش علاقه مند باشم
وقتی خانواده من این اوضاع رو دیدن چیزی نگفتن
ولی خواهرم مخالف بود می گفت من دارم غرورمو له می کنم و خودمو بیخودی سبک می کنم و از روز عروسیم به بعد حاضر نشد با من صحبت کنه مثل خانواده همسرم که ما رو طرد کردن ، گفتن که شوهرم یا من رو انتخاب کنه یا اونا رو ...
از همون ابتدا خانواده همسرم همه جور کاری کردن که ما به هم نرسیم
روز عقد رفتن دفترخونه ای که عاقدش قرار بود بیاد ما رو عقد کنه و گفتن ما مخالفیم و این ازدواجو قبول نداریم و درخواست کردن که عاقد عقد ما رو انجام نده (که البته عاقد قبول نکرد)
روز عقدم پدر شوهرم نیومد (البته تو خانواده همسرم پدر شوهرم همیشه مهره خنثی بود) تصمیما توسط دخترای خانواده گرفته میشه و اونا فقط مطابقش عمل می کنن ، چون 75 سال سن دارن و بچه هاشونو عاقل تر از خودشون می دونن (اینم یکی دیگه از اون عقایدشونه)
روز عروسی من هیچ کدوم از خانواده همسرم نیومد هیچ کدوم ، و مادر شوهرم به همه زنگ زد که من عروسی نمیام شما اگه دوست دارین برین من مخالفم(که یعنی غیرمستقیم از همه خواست که حاضر نشن) من عروسی بودم که تو تالار با یه تالار خالی مواجهه شدم و (چون مادر و پدر من جدا شدن ، پدرم به هیچ کدوم از خانواده اش نگفته بود که نیان و دعوا نشه، مادرم که همه ی اقوامش سر جمع 15 نفر هم نمیشن...
من بودم اشک اشک اشک
نمی تونم احساسمو بیان کنم
دلم شکست
غرورم له شد
با وجودی که خانواده همسرم تو عروسی من نیومدن ولی من واسه آشتی بعد از روز عروسی شیرینی خریدم و رفتم دیدنشون ولی اونا برخوردشون هیچ دوستانه نبود
وقتی سلام گفتم هیچ کسی جواب نداد
موقع غذا اونا رفتن تو آشپزخونه غذا خوردن و من و همسرمو تو سالن تنها گذاشتن
دیگه فهمیدم بسه
دیگه بسه هر چی از خودگذشتگی کردمو و غرورمو له کردم بسه
من خواهرمو از دست دادم در حالی که خودکشی کرده بود و من سالها بود که ندیده بودمش و باهاش حتی یک کلمه حرف نزده بود
یکسال بعد ... شوهرم پدرشو در حالی از دست داد که 5 سال ندیده بودش و یکباره باهاش تماس گرفتن که پدرش سکته کرده بود و از دنیا رفته بود
دلم پره ، خیلی زیاد
ولی خسته ام از این همه بی مهری
من ارتباطمو کاملا قطع کردم ، گفتم باشه ... منو دوست ندارن منم دیگه خودتو در معرض دیدشون قرار نمی دم و نمی رم و نمی بینم .. شوهرم هم همینطور اون به خواست خودش ارتباطشو قطع کرد (خدا میدونه بارها بهش گفتم که بره اونا خانوادش هستن ...)
بعد از فوت پدر شوهرم ، مادر شوهرم با من یه مقدار مهربون تر شده (امسال عید غدیر زنگ زده بود و تبریک گفت ) نمی دونم چرا مهربون شده؟ سرطان گرفته و حالش زیاد مساعد نیست شاید از مرگ ترسیده ، شاید پشیمون شده ،... ولی خواهرا هنوز با من حرف نمی زنن و هیچ ارتباطی نداریم
من از تنهایی متنفرم
از بچگی همیشه تنها بود ، دلم میخواست ازدواج کنم و خانواده همسرم خانواده من باشن ، مهر باشه و عشق ، بگیم و بخندیم ، دوست باشیم با هم
ولی همه چیز بهم ریخته
راهی به ذهنم نمیرسه برای جمع و جور کردن این داستان
بدتر از همه دیگه دوست ندارم کسی رو از دست بدم .. دیگه دوست ندارم کسی از دنیا بره و من باهاش قهر باشم ، می فهمین چی می گم ؟ چیکار کنم ؟ آیا باز من به سراغشون برم ؟ یا به همین منوال ادامه بدم و کلا در ارتباط نباشیم... دیگه بس نیست 5 سال ... کی قراره با این قضیه کنار بیان ... به نظرتون من کاری باید انجام بدم ؟
