سعی دارم تغییر کنم، ولی شروعش سخته

سلام، من مشکلای مختلف زیاد دارم... افسردگی، مشکل ارتباط اجتماعی، ارمان گرایی... لازم باشه بگین توضیح میدم.... متاسفانه پیش روانشناسم نرفتم تاحالا... ینی نمیشناسم کسیو برم (مشکلم یکم پیچیدست)، اونقدم پول ندارم الکی برم....

(من اتیئیستم و پشت صحنه همه مشکلام یه دستی داره) سال پیش یک کتاب فیلینگ گود دکتر برنز رو خوندم کمک کرد از افسردگی اولم بیام بیرون، بعد از اون اصلم بر این بود که زندگی کنم فقط برای این که لذت ببرم، منتهی بعد شیش ماهی، ماهیت خود زندگی و روش زندگیم برام رفت زیر سوال، به نظرم سالم نبود باید تغییر میکرد (با توجه به زمینه ایدئالیستیم جای تعجبیم نداشت)، بحث اعتیاد و اینا نیستا، بحت سالم و ایده آل زندگی کردنه (بدون پشیمونی به قولی) ترس از مرگ و این حرفا. این شد که افتادم توی اسپایرال دوم افسردگیم، با این عنوان که برنامم برا زندگی چی باشه، برنامه بلند مدتو میگم

ولی الان توی مرحله ایم که با خودم (و مشکلات نیهیلیستی) کنار اومدم و میدونم چطور باید زندگی کنم (حدودا)، کار درست چیه، برنامه ایدال چیه، روی کاغذ البته؛ قبل از این هم که بگید، میدونم که این میل به تغییر یه جور... نارضایتی و ازخودبیگانگی به وجود میاره، ولی ایدئال و درست زندگی کردن تو عمق طرز فکرم حک شده؛ تا اینجا درست زندگی کردن و تن در دادن بهش (با رعایت تعادلش) بهترین روشیه میتونم باهاش کنار بیام، لازم بود بیشتر توضیح میدم :)

بگذریم، میدونم چیزی که میخوام بگم خیلی کمالگرایانست، ولی گفتم یه تیر توی تاریکی بزنم... همون طور که گفتم میدونم چه مسیری رو باید برم تقریبا، منتهی در مرحله عمل نمیتونم شروعش کنم، یه بخشیش بخاطر تنبلیه که این مدت افسردگیم قشنگ ریشه دوونده، بخش دیگش محیط راکت دورو برمه که اصلا کمک نمیکنه به تغییر ادامه دار

این همه رو گفتم فقط برای اینکه اینو بپرسم، شما با توجه به تجربه ای که داشتین، محیطیو سراغ دارین برای کسی تو موقعیت من که بتونه تغییر کنه، مثلا برای اعتیاد کمپای گروه درمانی و اینا هستن، که چون محیط همراهی میکنه تغییر ممکن میشه، یا مثلا اردوهای کمک داوطلبانه

منتها اصلا فک نمیکنم توی ایران همچین چیزایی وجود داشته باشه، چه برسه به مشهد، من مشهدم، بازم گفتم پرسیدنش ضرر نداره اگر هم چیز دیگه ای به ذهنتون میرسه خوشحال میشم بشنوم، مرسی از وقتتون، مرسی

سلام دوست عزیز.
من خودم سابقه افسردگی داشتم.اولین دوره توی بلوغم اتفاق افتاد و تا مدتها ادامه داشت.بدون پیگیری برای درمان.تو دوره کارشناسیم اوج گرفت.واسه همین رفتم پیش روانپزشک و روانشناس .مدتی تحت درمان بودم.اصلا روی من تاثیر نداشت.
ولی بعدش خودم قاطعانه تصمیم گرفتم که از این منجلاب بیرون بیام.خیلی موفق شدم .
من با توجه به شرایطی که داشتم و دارم نمیتونم خیلی ازخونه بیرون برم.واسه همینم با حداقل امکاناتم ،حداکثر بهره رو بردم.
کارای که من انجام دادم و من رو از اون افکار بد نجات داد:
1-درس خوندن.تو همون رشته دانشگاهیم.به طوری که معدل ترم قبلم 13 و ترم بعدم 19 شد.همین به من اعتماد به نفس داد که آدم بیکفایتی نیستم.
2-یادگیری زبان انگلیسی در خانه
3-صحبت کردن با اعضای خانواده
4-کتابهای رفتارگراهای آمریکایی رو خوندم.کتابهای باربارا دی آنجلیس،آنتونی رابینز،وین دایر و.......
5-صحبت های روانشناسا رو تو تلویزیون گوش میکردم
5-ی آینه جلو خودم میذاشتم و تمرین لبخند زدن میکردم
6-........... وخیلی کارای دیگه
الانم روحیم عالیه و از اومدن به این دنیا خوشحالم.

سلام دوست عزیز
در خصوص مباحثی که مطرح کردید نظری ندارم.
اما
نمیدونم چند سالتونه ، فرض میکنم بیست و دو سه به بالا
ببین وقتی میگی پول واسه روانشناس نداری ، یعنی دستت تو جیب خودت نیست،
کاری به تفکراتت ندارم (محترمه) اما بهت پیشنهاد جدی میکنم ، اول بچسبی به همین زندگیه عادی و معمولیت و وضعیت خودت رو به یه ثبات برسونی ، بعدش در فراغ بال به تفکرات ایده ال گرایانت و مباحث تکامل و وجود و هدف وعدم و حذف کاراکتر و و و.... بپردازی .
چرا اینو میگم؟
چون تجربه کردم. وقتت رو می گیره. از کار و زندگی و حرکت محکم و هدف دار میندازدت.
میری تو پروسه افسردگی و تنبلی و بی کاری بی هدفی. نه به این می رسی . نه به اون.

بنده خودم تصمیم گرفتم که برم جایی این مباحث رو مطرح کنم که میدونم خریدار داره ، شنونده داره ، این کاره داره.
تا اون زمان به خودم حق بال و پر دادن به این مباحث رو ندادم. نمیخام بر اساس تفکرات سطحی ،منابع منسوخ شده ، دستکاری شده و غیر معتبر به این مباحث در زندگیم فکر کنم و تصمیم بگیرم.

لذا بچسبید به درس و کارتون فعلا.
این مباحث واسشون وقت هست.

شرمنده پاسخم ربطی به سوالتون نداشت.

موفق و موید