جلوی تحقیر وتوهین شوهرم می خوام وایسم

مدتهاست دارم با بیماری سرطانم کنار میام دوستانی که منو می شناسن می دونن چقدر دارم تلاش می کنم روحی وروانی وجسمی عالی باشم اما هر چقدر من تلاش می کنم همسرم بی تفاوت تر میشه جدیدا دیگه برای دارو گرفتن ودرمانم هم منت سرم میزاره کافیه یه مشکل جدید جسمی داشته باشم تا متلک بگه بهم روابط عاطفیش با هام کم شده اصلا یادم نمیاد اخرین بار کی بغلم کرده شاید واقعا از این که سرطان دارم و برام هزینه مادی و زمان کرده دیگه از من خوشش نمیاد ولی من بچه دارم نمی تونم ااین زندگیو ترک کنم چکار کنم تا ارامش داشته یاشم :54:

مهرانه!؟
سلام.
عزیزم اولا من کلا برای مشکل و مریضی نه خودم نه دیگران ابراز همدردی و تاسف نمیکنم.مطمین ادم قوی هستی و به قول خودت داری تلاشت میکنی.
من متاهل نیستم اما شنیدم مرد ها تو شرایط سختی که از کنترلشون خارج میشه عصبی میشن.
شاید شوهرت از اینکه ننی تونه برای تو و بیماریت اون طور که باید کاری بکنه عصبیه.یا حتی برای خودت ناراحت و به قولا خودش تو غار مردونش پنهان می کنه.
در ضمن نگهداری از همسر بیمار وظیفه زن و شوهر.بگذر از ایران که تا زن مریض میشه خیلی از مردها زنشون میندازن خونه پدرش یا دوباره میرن کسی میگیرن.مطمینا شوهرت همسر خوبیه حالا داره به روش خودش ک البتهه عجیبه ناراحتی میکنه.

مهرانه جان دعا میکنم خدا هر چه زودتر شفات بده . عزیزم وقتی همچین شرایطی پیش میاد . بعضیها ممکنه بخوان صورت مسئله رو پاک کنن . و برای خودشون تلقین میکنند که چیزی نشده و اتفاقی نیا فتاده و همه چیز مثل قبله . اینطوری به خودشون ارامش میدن . در این حالت شاید شما حالت بد حالی خدای نکرده داشته باشی انکار اون هم بیشتر میشه . سعی کن روی روحیه ات بیشتر کار کنی . هر چقدر شما بیشتر احساس بهبودی کنی همسرت به ارامش بیشتری میرسه . بعضی وقتها هم اطرافیان بیمار فکر میکنند اگر توجه بیشتری نشون بدهند ممکنه حس ترحم یا شدت بیماری رو منتقل میکنند . و با بی تفاوتی میخوان وانمود کنند مشکلی نیست . مراقبت از فرد بیمار هم کار سختیه . باید یه کم بهشون حق بدید . وازشون تشکر بکنید . بگذارید بدونه که شما قدردانش هستید . و از اینکه در روزهای سخت کنارتونه چقدر خوشحالید . حتما رابطه ات رو با خدا بیشتر کن . راز و نیاز خیلی بهت ارامش میده . واقعیت اینه که همه ما قراره روزی بمیریم چه بیمار باشیم چه نباشیم . ولی متاسفانه این هی یادمون میره .

ممنون که به حرفام گوش می کنین بنظرتون توقع زیادی از همسرم می خوام که واضح وروشن نیازامو بهش می گم اما اون هیچ واکنش فعالی نداره یعنی تا اخر زندگیمون همینطوری خشک وبیروح پیش بره من روی خودم دارم کار می کنم ولی من زندگی خونوادگی می خوام می خوام شوهرم بهم محبت کنه نوازشم کنم من مریض هستم اما علیل نیستم که همه ی کارامو خودم انجام می دم ایشون فقط داروهای منو می گیره اگه بدونم اونم براش سخته خودم می گیرم حتی هزینه درمانم هم خونوادم دادن واقعا سرنوشت من در ادامه زندگی متاهلی تنهاییه مگه این مریضی دست من بود؟

مهرانه جان،

سرد شدن ارتباط با همسر، یه مشکل شایع تو این تالاره. اینجا خیلی ها، خیلی ها، این مشکل رو دارن. چرا ربطش می دی به بیماریت؟!

البته اکثرا وقتی یه مسئله ای داریم که ازش ناراحتیم، دیگه هرکی هرچی بگه و هر کاری بکنه، ما فکر می کنیم بخاطر اون مسئله ایه که برامون پیش اومده.

مثلا اگه من پدر مادر داشتم، اینجوری باهام رفتار نمی کرد. اگه موهام نریخته بود، باهام بهتر از این بود. اگه بی پول نشده بودم، اگه فلان شکست رو نخورده بودم، اگه فلان بیماری رو نگرفته بودم......

مهرانه، سرطان یک مسئله ست، از بین رفتن صمیمیت با همسر یک مسئله ی دیگه.



همه چی رو به هم ربط نده. مثل هر انسان دیگه ای که زندگیش رو دوست داره و با مشکل مواجه شده، مطالعه کن، به مشاور خانواده مراجعه کن، و خلاصه راهکارهای معمول رو به کار بگیر تا ریشه های اصلی این مشکل رو پیدا کنی و بعد هم برطرفش کنی.