نمایش نسخه قابل چاپ
سلام.
برادر من مبتلا به سرطانه. روحیه ش رو باخته. من واقعا نمیدونم چطور میتونم کمکش کنم.
من همیشه تو برخوردام، حداقل با اعضای خانواده، خیلی سرد بودم.
الان چطور میتونم به برادرم نزدیک بشم طوری که احساس نکنه از سر ترحم باهاش صمیمی شدم؟
من 26 و برادرم 35 سالشه.
واقعا این مطلب این همه مشاهده شده ولی حتی یه نفرم نظری نداشت؟؟؟
نکنه این پستم هم مشمول بند 22ه؟!!
برخوردتون رو با همه ی اعضای خانواده و از جمله این برادرتون صمیمی کنیدنقل قول:
نوشته اصلی توسط shekasteh
تا ایشون فک نکنن فقط رفتارتون نسبت به ایشون تغییر کرده و به حساب تغییر هودتون بذارن
اول از همه براى برادرتون آرزوى سلامتى ميکنم,انشاالله خدا ايشون رو شفا ميدن
ميشه تو يه موضوعى يا مشکلى,حالا الکى هم باشه ازش راهنمايى بخاى و بعد بگى چقد راهنماييت به دردم خورد و کاش زودتر ميومدم با تو مشورت ميکردم و . . . خلاصه از اين حرفا و از همون موقع باهاش صميمى بشين.
حالا دقيقا مشکلتون چى هست,از چه نظر نميتونين باهاش صميمى بشين,چه راهنمايى ميخاين دقيقا؟؟
از دوستاى خودتون هم که برادر دارن و صميمى هستن با برادرشون ميتونين خيلى راهنمايى بگيرين
سلام
ایشالا که بهتر بشن
ولی خب نظر دادن واسه شما واقعا سخته
شما خودتون میگین سرد رفتار میکردین و حالا میخواید تغییر رویه بدین
به نطر منم بهتره رفتارتونو با کل خانواده بهتر کنید...
اصلا هم زیاده روی نداشته باشین و یهویی رفتاتونو عوض نکنید
یه بهونه رو واسه شروع پیدا کنید مثل تولد اعضای خانواده یا سالگرد ازدواج...
اگه هم بهونه واسه کارتون میخواید یه سفر معنوی و برگشتش از مسافرت با کلی سوغاتی و مهمتر از اون تغییر اخلاق به نظرم بهونه ی مناسبیه
ببخشید اگه نظرم بد بود...:72::303:
مرسی از همه.
یه دوست خوب جون، به نظرم حرفت خیلی خوبه. البته اگه بتونم عملی ش کنم.
چون من اخیرا مشکلاتی توی خونه برام پیش اومده که خیلی خیلی خیلی سختمه با همه صمیمی بشم.
ولی الان تصمیم گرفتم تلاشم رو بکنم.
میشه لطفا مثال بزنید از این که چه طور میتونم به برادرم و بقیه اعضای خانواده نزدیک بشم؟
نیکی جان، دوستام برادر دارن، ولی اونا هم با برادرشون صمیمی نیستن. حتی میتونم بگم رابطه من با برادرم صمیمیتر از اونهاست. برای همین متاسفانه نمیتونم از اونا الگوبرداری کنم.
مشکل اینجاست که خواهرام هم با برادرم صمیمی نیستن. در واقع مشکل اساسی اینجاست که ماها کلا خونواده صمیمی نیستیم و همه از هم دوریم.
من میخوام توی این شرایط پیش اومده به برادرم کمک کنم. دوست ندارم فقط یه تماشاچی باشم.
البته بعضی وقتا این فکر میاد سراغم که اگه باهاش صمیمی نباشم اون راحتتره ولی مطمئن نیستم. آخه چیزایی هست که بهم نشون میده اونم دوستم داره. مثلا این که حتی با وجود دردش وقتی چشم تو چشم میشیم به من لبخند میزنه. :tears_of_joy:
اصلا به نظر شما درسته باهاش صمیمی بشم؟ بیشتر ناراحت نمیشه؟ مثلا نگران این شه که من نگرانشم و این به ناراحتی هاش اضافه کنه؟
ققنوس جان، نظرت خوبه. ولی لطفا یه کم دقیقتر راهنمایی کنید. مثلا برای تولد چه کار میتونم بکنم؟
سلام دوست عزیز گاهی اوقات بعضی اتفاق ها در زندگی ما تلنگری است که بفهمیم همیشه تاابد وقت برای ابراز محبت نداری منم سه ال پیش متوجه شدم مامانم سرطان داره قبل از اون رابطه ام با مامانم خیلی خشک وسرد بود مثل شما اما سرطان به من اموخت وقت برای دوست داشتن همیشه ندارم وزندگی ام را دگرگون کرد یاد گرفتم اطرافیانم دوست داشته باشم بهشون ابراز عشق کنم یک بار یک حدیثی از پیامبر میخونم که نگاه به پدر مادر بامحبت عبادته اون موقع نفهمیدم الان وقتی پیش مامانم وقتی بهش نگاه میکنم تمام وجودم سبک میشه ماه رمضون یک شب خونه مامانم بودم تاصبح از صدای خر وپف مامانم خوابم نبرد ولی تا صبح من فقط میگفتم الحمدالله این دگرگونی برای تمتم اطرافیانم شد وقتی از کنار مامانم رد میشم بوسش میکنم محکم بغلش میگیرم
2قبل از اینکه برادرتون روحیه اش رو ببازه شما باختیدشماباتفکر تون زندگی برادرتون را مختومه اعلام کردیدسرطان بیماری چندان بزرگی هم نیست اینو اوایل پزشک مادرم بهمون گفت که جلوی مادر تون بگید زیاد بیماری بدی نیست نوع سرطان شما درمان پذیره نه اینکه اره سرطان گرفته همش یک جور رفتار کنید که بیشتر روحیه اش رو ببازه
3بیشتر همه خانواده رو دور هم جمع کنید باهاش دکتر بروید وبه او روحیه بدیدسعی کنید رفتار تون رو در مورد تمام اعضای خانواده تغییر بدید
4 سرطان گاهی اگه بهترین اتفاق زندگی می تونه باشه به طرز نگاه شما بستگی داره:103:
سلام
تاپیک مال دو هفته پیشه ولی حیفم اومد پست نزارم ..
اولا آرزوی سلامتی دارم برای برادرتون و اینکه به قول دوستمون این بیماری در بسیاری از مواقع قال درمان است، نا امید نباشین.
.
و در مورد نحوه رفتار با برادرتون بعنوان یک پسر میتونم بگم که:
خانم ها در این شرایط شدیدا دوست دارن که اطرافیان باهاشون همدردی کنن باشون راجع به مشکل حرف بزنن و ...
ولی به نظر من برای آقایون یکم سخته این شرایط رو هزم بکنن به خاطر همین با نهایت دقت باید بش نزدیک بشید و این دغدغتون کاملا بجاست.
توصیه ای که میتونم بکنم اینه که فیلم بازی نکنین ...
باش رک و روراست مثل یک دوست (پسر) باهاش برخورد کنین ... و اتفاقا مستقیما هم راجع به بیماریش صحبت کنین، نه عواقب بیماری، حالت ها و احساسات و درد ها رو رنجهاش که در این شرایط داره باهاش صحبت کنین! بهش علاوه بر سبک های درمانی متداول فعالیت های ورزشی دو نفره هم مثل کوه رفتن که مطمئنم خیلی بیشتر از شیمی درمانی و دارو برای سلامتیش میتونه مفید باشه پیشنهاد بدین ...
اونو به چالش بکشونین، دوباره به روند عادی زندگی برش گردونین، بهش کار و مسئولیت بدین خلاصه از تو لاک درش بیارین ...
باهاش راجع به برنامه های دراز مدت صحبت کنین (مسافرت خارج - ازدواج - و ... )
موفق باشین
خیلی خوشحالم کردین که جواب دادین.