همیشه ناراحتم

سلام
من 25 سالمه و 1 سال و 4 ماهه ازدواج کردم شوهرم مرد خیلی خوبیه از محبت کردن به من دریغ نمیکنه همیشه همه جا هوای منو داره سعی میکنه با تعریف کردن از من اعتماد به نفسمو بالا ببره منم دوسش دارم مشکلی با هم نداریم اصلا .شغل شوهرم مدرس دانشگاهه اما رسمی نیستش ی موسسه آموزشی هم داریم که تازه تاسیسه و هنوز رشدی نکرده اما شوهرم خیلی امیدواره ولی من همیشه ناامیدم.همیشه برای همه چیز ناامیدم زندگیم از نظر دیگران خیلی خوبه ولی از نظر خودم نه همیشه توقع یه چیز دیگه دارم با دوستای شوهرم اصلا دوس ندارم رفت و آمد خانوادگی داشته باشم نمیدونم چراا با فامیل هم همینطور از کار کردن تو موسسه متنفرم تازه ترم آخر فوق لیسانس انصراف دادم چون از دانشگاهم و رشتم متنفر بودم شوهر مم برای اینکه من عذاب نکشم اصلا سرزنشم نکرد اما من همش فک میکنم من خوشم نیس یک نفر به من بگه من چم شده که همش از درون ناراحتم

سلام
همیشه میخواید بهترین باشید ولی در نظر خودتون بهترین نیستید اما دیگران شما رو تحسین میکنند و شاید شما اون تحسین رو جدی
نمیگیرید و فکر میکنید برای دلخوشی شما میگند.
شاید اینا تو فکر شما باشه. یه جور ایده آل گرایی و صفر و یکی دیدن همه چیز. و شما خودتونو صفر میدونید و طبیعیه که همیشه ناراحتید .
اگه این طوره باید یه بازنگریه اساسی بکنید . حتی تویه تکنولوژی های دیجیتالی هم مفهوم صفر و یک مطلق نداریم یه محدوده به عنوان صفر و یه محدوده به عنوان یک در نظر گرفته میشه مثلا از 0 تا 1 ولت ،صفر واز 4 تا 5 ولت، یک منطقی درنظر گرفته میشه. شاید شما همین الان هم جزء 95 درصد بالا باشید اشکالی نداره 100 نیستید چون همچنان هم یک محسوب میشید.
زندگی رو نباید دیجیتالی نگاه کنید باید همه چیز رو باهم ببینید . سعی کنید تو پست بعدیتون نقاط مثبتتون رو بگید ،نگید ندارید که قبول نمیکنم،این محاله.ضمنا به خودتون یه نمره از صد بدید البته منصفانه نگاه کنید نه اینکه ویژگی هاتونو ندید بگیرید.
بعضی وقتا به خودتون از دید یه نفر دیگه نگاه کنید . مثلا بگید اگه این ویژگی های من رو شخص دیگه ای داشت و من نداشتم آیا میخواستم خصلت های اون فرد رو بدست بیارم و براش تلاش کنم؟ شاید اینطوری جذابیتاتون براتون آشکار بشه.
علائقتونو شناسایی کنید و برای رسیدن بهشون برنامه ریزی و اقدام کنید؛کار، تحصیل، هنر و ...

موفق باشید

سلام. منم مثل شمام و همیشه از زندگیم ناراضیم و یک غم بزرگ همیشه تو دلمه. همه دوستان و اشتایان به موقعیت من و زندگی من و ... غبطه می خوردند و خیلیلم حسودی ولی من چی همش اشک تو چشامه و .... ناراضی........ دوستمون رضا 91 راست میگه.... من با جواب اون یه جورایی جواب خودمو گرفتم............ توقع ما از زندگی بالاست........ و احساس می کنم حتی اگه به اون توقع های بالا هم برسیم بازم اینجور باشیم ........ به نظرم یه جوری باید خودمونو اصلاح کنیم و از زندگی لذت ببریم تا قبل اینکه دیر بشه ...... و فرصت زندگی نمونه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط m.reza91

سلام
همیشه میخواید بهترین باشید ولی در نظر خودتون بهترین نیستید اما دیگران شما رو تحسین میکنند و شاید شما اون تحسین رو جدی
نمیگیرید و فکر میکنید برای دلخوشی شما میگند.
شاید اینا تو فکر شما باشه. یه جور ایده آل گرایی و صفر و یکی دیدن همه چیز. و شما خودتونو صفر میدونید و طبیعیه که همیشه ناراحتید .
اگه این طوره باید یه بازنگریه اساسی بکنید . حتی تویه تکنولوژی های دیجیتالی هم مفهوم صفر و یک مطلق نداریم یه محدوده به عنوان صفر و یه محدوده به عنوان یک در نظر گرفته میشه مثلا از 0 تا 1 ولت ،صفر واز 4 تا 5 ولت، یک منطقی درنظر گرفته میشه. شاید شما همین الان هم جزء 95 درصد بالا باشید اشکالی نداره 100 نیستید چون همچنان هم یک محسوب میشید.
زندگی رو نباید دیجیتالی نگاه کنید باید همه چیز رو باهم ببینید . سعی کنید تو پست بعدیتون نقاط مثبتتون رو بگید ،نگید ندارید که قبول نمیکنم،این محاله.ضمنا به خودتون یه نمره از صد بدید البته منصفانه نگاه کنید نه اینکه ویژگی هاتونو ندید بگیرید.
بعضی وقتا به خودتون از دید یه نفر دیگه نگاه کنید . مثلا بگید اگه این ویژگی های من رو شخص دیگه ای داشت و من نداشتم آیا میخواستم خصلت های اون فرد رو بدست بیارم و براش تلاش کنم؟ شاید اینطوری جذابیتاتون براتون آشکار بشه.
علائقتونو شناسایی کنید و برای رسیدن بهشون برنامه ریزی و اقدام کنید؛کار، تحصیل، هنر و ...

موفق باشید

---

سلام از پاسختون متشکرم.
نمیدونم واقعا شاید اگر یه شخص دیگه با این شرایط من وجود داشت منم بش غبطه میخوردم. اما میدونید من همیشه میخام یجورایی متمایز از اکثریت باشم مثلا میخام من و شوهرم خیلی پولدار باشیم یا بهترین جای شهر خونه داشته باشیم یا مثلا چرا هیئت علمی دانشگاه نیستیم . تازه یه مشکل دیگه که دازم اینه که برای چیزی که گذشته غصه میخورم مثلا موقع عروسیم شرایط طوری شد که پدر و مادر شوهرم با سلیقه خودشون سرویس طلا رو برام خریدن و من ازین بابت هنوز که هنوزه دارم غصه میخورم که چرا خودم انتخابش نکردم شوهرم ازبعداز عروسی با خریدن گوشواره دستبند و اینجور چیزا سعی کرده راضیم کنه اما من فقط همون رو دلمه دوس داشتم خودم انتخابش کنم.فکرش دست از سرم بر نمیداره. مامانم میگه غصه نداره طلا طلاس دیگه اما من حرفم ی چیز دیگس اینکه چرا از خودم نخاستن برم انتخابش کنم راستی من نمیدونم چطوری میشه آدم نقاط مثبت خودشو بگه؟

سلام؛خواهش میکنم.
روحیات انسان نهایت طلبه اگه کنترلش نکنید هیچ وقت رنگ آرامشو نمیبینید ؛ چون دو تا مشکل هست یکی اینکه حد اون هدف برای شما چقدره ؟ مثلا میخواید ثروتمند


بشید ؛تا چقدر؟ آیا میتونید با توجه به امکاناتتون بهش برسید؟ اگه آره ،بعد باید دید آیا این همه پول ارزش اینکه شما بهترین سال های زندگیتون رو وقفش کنید داره یا

نه ؟ در نهایت به چی برسید؟ به اینکه پولدارترین باشید در مقابل چی رو از دست میدین عمرتون برای تلاش کسب ثروت و بدتر از اون لحظاتی که به جای خوشحال

بودن ناراحت بودین از اینکه چرا پولدار نیستین. بعدم وقتی به اون هدف میرسید با روحیات فعلی شما بازم راضیتون نمیکنه چون احتمالا دیگه بهش رسیدین و جذابیتشو

از دست داده ،حالا هدف بعدی و این دور همین طور ادامه داره تا عمرتون تمام بشه.


مسئله ی دو اینکه آیا این هدف اصلا ارزش داره یا نه ؟ البته من دیدگاه خودم رو میگم و شاید برای بقیه متمایز باشه . اگه هدف کسب ثروته در حد تامین رفاه و اینکه

بتونیم چیزی رو که ارزش پول دادن داشته باشه تهیه کنیم ! نه بیشتر نه کمتر . همون قدر که ما تا آخر عمر باید نگران اجاره خونمون باشیم ،بده ؛ اینکه همشم دنبال

پول رویه پول گذاشتن باشیم هم اشتباهه . در نهایت همه ی اینا رو میذاریم و میریم ! ما داریم در مقابل کسب ثروت زمان میگذاریم ؛کسی که روزی 16 ساعت کار

میکنه برای 300 هزارتومان در ماه داره ضرر میکنه کسی هم که 7 ساعت کار میکنه و 15 میلیون در میاره هم داره ضرر میکنه چون داره بیش از حد پول بدست

میاره و لحظات عمرش رو بابت پول از دست میده مثلا میتونست دو ساعت کار کنه و بقیشو با خانوادش خوش بگذرونه ؛ من هر دو مثال رو رد میکنم . هر چیزی به

تعادل باید باشه. در مورد هیئت علمی هم همین طوره ، ببینید براتون عجیب نیست 30 سال پیش کسی ازین دغدغه ها نداشت که شغلش استاد دانشگاه باشه ؟ اینا

نتایج فرهنگ غلط جهان سومی حاکم به کشور ماست . آیا این تفکر باعث پیشرفت صنعتی و فکری ما شده ؟ حالا این فرهنگ با روحیه ی شما ترکیب شده و باعث حال

بدتون شده ! یه ضرب المثل امریکایی هست که میگه هر وقت چیزی رو بلد نبودی برو دانشگاه درس بده ! اگه علاقه به تدریس دارید آموزش عمومی بیشتر به شما احتیاج داره .


در مورد طلا هم ؛وقتی صد سال دیگه نه من هستم نه شما ولی اون طلاهه هست ، فکر میکنید فرقی داره که اونا خریدن یا شما !؟ با این حال راه حل سادست

بفروشیدش و با سلیقه خودتون یه مدل دیگه بخرید .اگرم به خاطر مدلش نیست به خاطر اینه که فکر میکنید بهتون توهین شده بازم مهم نیست ؛تنگ نظرها معمولا به

آدمای بزرگ نوهین میکنند در حالی که خودشون رو دارند تحقیر میکنند ، این طوریم میشه بهش فکر کرد ؛البته نمیگم اونا یه همچین آدمایی اند بیشتر میخوام بگم واقعا

ارزش نداره که ذهنتون رو درگیر چنین مسئله ای بکنید .


همون طور که حدس میزدم نمیدونید نقاط مثبت اصلا چیه !!؟ از شوهرتون و یا دوستاتون بخواید شما رو مورد آزمون قرار بدند و نقاط مثبتتون و منفیتون رو بهتون
بگند؛ ازشون بخواید که انصاف رو رعایت کنند و فقط خوبا رو نگند ؛بگید اگه ادعای دوستی با شما رو دارند حقیقت رو بگند تا فرصت ارتقای خودتونو داشته باشید.

با سلام


لینکهای زیر پاسخ شماست :

آنها كه از خودشون راضي نيستند، بخونند!(شخصيت كمالگرا)

درمان شخصیت کمالگرا (شخصیت وسواسی)

خوب هایی که از زندگی لذت نمی برند (تیپ شخصیتی کمال گرا)

سلام
در اولین مرحله باید خودت رو دوست داشته باشی... خودتو دوست داشته باش. با همه ویژگی های مثبت و منفیت با همه ی ضعف ها و قوت هات...
عزیزم هیچ کس کامل نیست... هیچ کس بی مشکل نیست...اصلا کل دنیا رو بگردی هم آدم بی مشکل و کسی که زندگیش ایده آل باشه رو نمیتونی پیدا کنی... درضمن از زندگی دیگران عکس نگیر، فیلم بگیر...
اگه تو زندگیت هیچ کم و کاستی نداشته باشی و همه چی خوب و عالی باشه دیگه چه دلیلی واسه تلاش و انگیزه و پیشرفت داری؟؟؟ این رسم دنیاست، حکمت خداست... چون اونی که ما آدما رو آفریده ما رو بهتر از هر کسی میشناسه
و در این جهت(دوست داشتن خود) تلاش کن. هیچ تلاشی بی نتیجه نمیمونه...

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بارانا

سلام
در اولین مرحله باید خودت رو دوست داشته باشی... خودتو دوست داشته باش. با همه ویژگی های مثبت و منفیت با همه ی ضعف ها و قوت هات...
عزیزم هیچ کس کامل نیست... هیچ کس بی مشکل نیست...اصلا کل دنیا رو بگردی هم آدم بی مشکل و کسی که زندگیش ایده آل باشه رو نمیتونی پیدا کنی... درضمن از زندگی دیگران عکس نگیر، فیلم بگیر...
اگه تو زندگیت هیچ کم و کاستی نداشته باشی و همه چی خوب و عالی باشه دیگه چه دلیلی واسه تلاش و انگیزه و پیشرفت داری؟؟؟ این رسم دنیاست، حکمت خداست... چون اونی که ما آدما رو آفریده ما رو بهتر از هر کسی میشناسه
و در این جهت(دوست داشتن خود) تلاش کن. هیچ تلاشی بی نتیجه نمیمونه...

---

مرسی از کمکتون.چقدر دوستا و آدمای خوب میشه اینجا پیدا کرد. شما درست میگید من شکر نعمت نمیکنم من باید خودم رو اول از همه بشناسم و دوست بدارم

- - - Updated - - -

مرسی از همه دوستانی که باهام همدردی کردند.