لکنت...مساله ای که خیلی فکرمو مشغول کرده

با سلام خدمت شما کاربران عزیز سایت
من تازه عضو این انجمن شدم.امیدوارم که منو مورد حسن عنایت خودتون قرار بدین و به من کمک کنید و منم بتونم کاربر فعال و مفیدی باشم.
من 22 سالمه و ترم اخر لیسانس روانشناسی هستم. نمیدونم از کجا شروع کنم از وقتی یادم میاد تو خونه مشکلاتی داشتیم یعنی محیط خونوادمو خیلی صمیمی و گرم نبود.تو همین محیط من دچار لکنت شدم و همیشه باهام بوده.دنیایی پر از رنج با خیل زیادی از اعضای خونواده و معلم نااگاه...از دوران بچگیم که با چه ترس ها و استرس هایی برای صحبت کردن عجین شده بود و چه لحظاتی که خدا خدا میکردم این کلاس زود تموم شه تا نوبت انشا یا روخونی من نرسه و حتی اگه اون زمان 5 دقیقه بود مثه 5 سال بلکه بیشتر میگذشت.کسی هم برای این مسئله کاری برای من نکرد و من با همون ترس و اجتناب در صحبت، به سن 19 سالگی رسیدم و اون موقع به گفتاردرمانی مراجعه کردم.گفتاردرمانی رو مدت زمان زیادی رفتم و تو این مسیر خوم به اطلاعات زیادی رسیدم و خیلی هم رو این مسئله کار کردم اما به جواب چندان مشخصی نرسیدم و لکنت چیزی نبود که بخواد به اسونی حل شه.گاهی حتی کسی مدت ها متوجه لکنت من نشده اما به چه قیمتی؟ به قیمت خوردن حرفام به قیمت عمل مسخره ای مثه جایگزینی کلمات یا سکوت و احساس خفگی تو صحبت.... یه سکوت اجباری. یه مدت لکنتم زیاد یه مدت کمتر. برای خودمم جای سواله که واقعا دلیلش چیه؟ و تنها روشی هم که به ذهنم میرسه و همه گفتاردرمانا میگن، خیلیییییی شمرده شمره حرف زدن و با سرعت پایین حرف زدنه که خیلی کمک میکنه اما این روش اجراش خیلی سخته. کسی نمیبینم که بتونه اونقد حوصله داشته باشه که به صحبت های اروووووم من گوش بده و من هم با همون سرعت بقیه مجبورم حرف بزنم. خیلی وفت ها احساس تنهایی میکنم:47: ...احساس گریه احساس اندوه...فکر میکنم هیچ کس حاضر نیست با من زندگی کنه هیچ کس حاضر نخواهد بود روزی به حرفام گوش بده هیچ کس نیست که با من احساس شرمندگی نکنه و سرشو موقع حرف زدن من پایین نندازه ...این فکرا همیشه ازارم میده و بی انگیزه.بی انگیزه حتی برای ساعتی دیگر زندگی کردن.........با وجود اینکه میدونم خصوصیات خوب زیادی دارم ( اگه ایننو میگم حمل بر خودستایی نیست و میخوام فقط واقعیتو بگم) ولی بازم پیش خودم فکر میکنم که مردم همه ظاهرو بیشتر میبینن و با کوچکترین تفاوتی نظرشون عوض میشه و تهییج میشن. منم فکر میکنم ممکنه همیشه تنها باشم و این ازاردهنده س...

برادر عزیزم چرا هیچکس حاضر نیست باهات زندگی کنه.. درسته خیلی سخته و من نمیتونم درکتون کنم اما یادمه تو دانشگاه یکی از بچه ها لکنت داشت اما هیچ کس به چشم بد بهش نگاه نمیکرد. همه بهش احترام میذاشتن و کلی هم خاطرخواه داشت و دوستش داشتن. شاید خودت اینجوری فکر کنی تو نظرت اما من خودم به شخصه بنظرم شما هیچ ایرادی ندارید و مطمئنا میتونید یک زندگی خوبی رو داشته باشید و ازدواج موفقی رو داشته باشید. فکرای منفی نکن... دخترها فکر نمیکنم اکثرا به این چیزها توجه کنند. فقط وقتش نرسیده.. وقتش که برسه شما هم دختری که عاشقتون باشه رو پیدا میکنید. امیدوارم زودی حالتون خوب بشه و زندگی خوبی داشته باشید
:72:فکرهای منفی رو بریز دور و با اعتماد به نفس زندگی کن و تا میتونی پیشرفت کن.. حقت رو از این دنیا بگیر

سلام
دلتو بذار پیش کسایی که نا شنوان یا نمیتونن حرف بزنن.خدا رو شکر میتونی صحبت کنی ولی آروم تر این اصلا اشکالی نداره و اگر صحبتای شما جالب باشه مردم صبر میکنن و گوش میدن.
این فکر تو ذهن خود شماست.البته هستند کسایی که دایم در حال مسخره کردن دیگران هستند و حتی میبینید رییس جمهور کشورها یا مثلا ورزشکارا و افراد مهم و موفق رو بیشتر مسخره میکنن.
اصولا افراد همدیگرو مسخره میکنند که ضعف های خودشون رو بپوشونن و ناتوانی ها و سرخوردگی های خودشون رو توجیح کنن.همه ما حتی اگر مشکل آشکار نداشته باشیم توسط افرادی مسخره شدیم متاسفانه این موضوع تو این جامعه کاملا عادی تلقی میشه.
به نظر من گفتار درمانی رو ادامه بده چون گفتار درمانی زمان بره و چیزی نیست که یکی دو روزه خوب بشه باید تا چند سال ادامه پیدا کنه به هر حال شما حداقل10سالی رو به این طریق صحبت کردی پس باید چند سالی رو برای بهبودی زمان بذاری و سعی کن اعتماد به نفس ات رو از دست ندی و به جای این موضوع روی موفقیت اجتماعی مثل تحصیلات و شغل تمرکز کنی.
موفق باشی