اختلاف با همسرم

[size=medium] سلام .من يك ماه نيست كه ازدواج كردم .از همسرم تقريباً 2 سال بزرگترم با عشق و علاقه و دوست داشتن با هم ازدواج كرديم يكسال هم عقد كرده بودم در دوران عقد متوجه شدم كه اختلافات زيادي با همسرم دارم مثلا من وارد خانواده اي شده بودم كه تقريبا همه بيسواد بودن علي رغم اينكه خانواده من همگي با تحصيلات بالا هستند من ليسانس دارم و همسرم ديپلم هم ندارد نمي دونم چرا اما عاشقش بودم و با اون ازدواج كردم اما حالا خيلي پشيمومنم اما از خانواده خجالت مي كشم كه بگم اشتباه كردم . همسرم مردي كاملا عصبي ، خشن و البته بيماري هم دارد.نمي داونم چيكار كنم اما علاقه اي به ادامه دادن ندارم علي رغم دوست داشتنش اما مي خوام از زنگيش فرار كنم.كمكم كنيد ديگه تمام انرژي براي اصلاح شدنش تو دوران عقدرو از دست دادم .ديگه تحمل ندارم

سلام
با اینکه فکر نکنم بتوانم کمکتون کنم اما چند نکته که به ذهنم میرسه می گم شاید بتونید ازشون استفاده کنید.
1 – متاسفانه ادم ها هر احساسی را به عشق سنجاق می کنند و بعد خودشون را عاشق خطاب می کنند. شروع عشق واقعی بیشتر با منطق همراه هست و بعد احساسات خودشون را نشون میدند. با این اوصافی که شما کردید به نظر من عشقتون ، عشق واقعی نبوده . باز هم بهترین کسی که می تونه این مورد را بفهمه خودتون هستید پس ببینید که از روی احساس عاشق شدید یا از روی عقل و منطق. اگر از روی احساس بوده پس دیگه اینقدر به خودتون تلقین نکنید که من عاشقشم تا بتونید منطقی تر و راحت تر تصمیم بگیرید.
2 – با توجه به صحبت هاتون این رو میشه فهمید که خانواده شما با این ازدواج چندان موافق نبودند اما به هر حال این بدونید که در این موقع بهترین کسانی که می توانند شما را کمک کنند همون خانوادتون هستند پس لطفا در اولین فرصت موضوع را با انها در میان گذاشته و از سر کوفت های احتمالی نترسید.
3 – لطفا با مشورت و تفکر کامل ببینید که آیا واقعا شما به درد هم می خورید یا نه ! و اگر به این نتیجه رسیدید که ازدواجتون نادرست بوده سریعا جلوی ضرر را بگیرید و بدانید شما در این موقع نه تنها دارید برای زندگی خودتان تصمیم می گیرید بلکه برای زندگی فرزندانی که در آینده خواهید داشت(البته اگر خدا بخواهد) هم دارید تصمیم می گیرید پس نگید که من تحمل خواهم کرد و ... .
در پایان باید بگم که ای کاش در همان دوران عقد کردگی دست به کار میشدید و نه الان و بدانید با توجه به صحبت هایی که شما کردید به نظر نمیرسه بتوانید به راحتی در این شرایط یک زندگی آرام داشته باشید مگر اینکه راه چاره مناسبی را برای ادامه زندگیتون بیابید!!!!

شاد ، پیروز و سربلند باشید

:300: زمان رو از دست ندین و از خانوادتون یاری بخواین:228:
هرچی باشه تو فرزند اونایی و از خودشونی نمی تونن در مقابلت بی تفاوت باشن عزیزم هرچقدر هم که از تو ناراحت باشن:203:
خوشبختانه اونا تحصیل کرده هستن و تو رو درک میکنن همون طوری که احساس دوست داشتنتو درک کردن و با ازدواجت موافقت شد اگر چه از صمیم قلب هم راضی نبودن

به یه مشاور مراجعه کنید
باسواد بودن یا بی سوادی دلیلی بر شخصیت بالای فرد نیست در مورد بیماریشون شاید چیز بغرنجی نیست و شما حالا که انرژیت تموم شده داری برای خودت از کاه کوه می سازی
این خیلی مهمه که شما علاقه ای به ادامه این زندگی ندارید یا توان ادامه دادن رو از دست دادید این دو مشکل جدا از همه و راه حلهای هر کدوم هم با دیگری فرق میکنه
اگه در مورد آشنایی و نحوه ازدواجتون و همچنین در مورد مشکلات فعلی صحبت کنید راه حل های کاراتری می شنوید
در پناه حق

سلام دوست عزیز
من هم شرایطی مانند شما دارم ولی این شنهاد من است که درس و تحصیل ملاک ادامه زندگی و دوست داشتن افراد به هم نیست اگر اختلاف شما جزئی است به آن توجهی نداشته باش و به زندگی پر از مهرت در کنار همسر مهربانت ادامه بده و در خلوت خود تمام خوبیهایش را به یاد بیاور . بیماری او هم شاید امتحان خداوند برای شما باشد با توکل بر خدا عشق خود را نسبت به شوهرت فزونی ده ان شاء الله محبتتان زیاد می شود.