نمایش نسخه قابل چاپ
راهنمايي ميخوام ، هيچ اميدي تو زندگي ندارم . بي هدفم . ديگه دعا خوندن هم آرومم نمي كنه .
فك مي كنم خدا به كل فراموشم كرده . از هيچ چيز خوشحال نمي شم .
يك انسان چه هدفي مي تونه در زندگيش داشته باشه كه حق آفرينشش رو ادا كنه ؟؟
احساس پوچي مي كنم . ازين كه احساساتمو سركوب مي كنم حس خيلي بدي دارم. بغض گلومو رها نمي كنه .
به من كمك كنيد دارم زنده به گور ميشم
عزیزم سعی نکن از این احساست فرار کنی. این جور احساسات برای همه ما پیش میاد. خیلی وقتها میشه که آدم از خودش و زندگیش خسته میشه و همه چی براش بی معنی میشه، برای انجام هیچ کاری دلیل موجهی پیدا نمی کنه، اصلا نمی دونه لحظه های زندگیش رو چطوری سپری کنه....
خوب این خیلی طبیعیه. نمیشه گفت که این حس در چه مواقعی به آدم دست می ده چون انسانها دارای ظرفیت ها و حساسیت های متفاوتی هستن. من به دلیلش کاری ندارم. نمی خوام هم بگم که نماز شب بخون و دعا کن و .. چون می دونم آدم این لحظه ها حوصله درگیر شدن با چیزی رو نداره اصلا دوست داره توی این مرداب بره پایین و حوصله دست و پا زدن نداره. فقط با بی میلی به پایین رفتن خودش نگاه می کنه و گاه گداری هم شکایت می کنه. تازه بعضی وقتها حوصله یه شکایت رو هم نداره.
برای خودت هیچ قانونی تعیین نکن، راحت باش، اصلا این مدت قراره که به هیچ چیزی فکر نکنی، بی خیال باشی، بی تفاوت باشی، مگه چه عیبی داره؟ اصلا سعی نکن به زور خودتو بکشونی بالا، بذار با تمام وجود در این شرایط خودت رو حس کنی، خودت رو بشناسی، به خودت فرصت بده، بذار مغزت استراحت کنه و هیچی براش مهم نباشه...
بعد از یه مدت سعی کن احساساتت رو شناسایی کنی، یا حتی اونا رو بنویسی، خودتو شرح بده، با خدا به هر زبونی که راحتی صحبت کن و از هر چیزی که دوست داری شکایت کن.. بذار خستگی اون همه دغدغه و فکری که توی سرت بوده در بره.
راه گذر از این حس، گریز نیست، شناخت این حسه. سعی کن بعد از شناخت، کنترل این حست رو به دست بگیری، این طوری خیلی راحت می تونی با نیروی خودت معناهای زندگیت رو کشف کنی و با قدرت بیشتری به فعالیت هات ادامه بدی.
سعی کن خودت و تمام احساسهایی که داری رو دوست داشته باشی و بتونی باهاشون ارتباط برقرار کنی. تو باید احساساتت رو کنترل کنی نه اونها...
:72:
پارمیس جان منم قبلا گاهی این احساس بهم دست میداد
اما جدیدا توی این ماه عزیز توکل کردم به خدا همین تو هم اینکارو بکن