تنفر از پدر (احساس حقارت دارم وقتي با ايشونم، حتی حاضر نیستم خواستگاری بروم چون پدرم لازمه حضور داشته باشه و ...)

با سلام ببخشيد از اينكه مشكل من بسيار احمقانه است و شايد بيرحمانه من يك جوان 29 ساله هستم،مشكل من اينه كه يك تنفر بسيار عجيب از پدرم دارم، احساس ميكنم اصلا دوسش ندارم،و برام هيچ اهميتي نداره، مشكل از اونجايي شروع شد كه از بچگي اصلا اهميتي به مسائل بيرون نداشت و براش مهم نبود كه بچه هاش چه احساسي به كاراش دارن،يادمه با وجود اينكه وضع خوبي داشت ولي مثل يك انسان عجيب رفتار ميكرد ،حتي بعضي مواقع ميديدم كه براي بچه هاي مردم نقش پدري در مي آورد و مثلا بخاطر مشكلاتشون حرص ميخورد،بچه كه بودم هر وقت توي مدرسه يا جايي منو دعوت ميكردن اصلا به خانواده نميگفتم تا نكنه پدرم هم بياد و من احساس حقارت ميكردم، اصلا برام مهم نبوده تو زندگيم كه ايشون پدرم هستن ولي هيچ وقت اينو اعلام نكردم كه ازش بدم مياد يا بخوام واكنشي نشون بدم، ايشون تو رفتارش يه جورايي آدم خوبي نشون ميده،و همه اونو يه انسان خوب و با مرام ميدونن ،ولي من احساس حقارت دارم وقتي با ايشونم حتي دوست ندارم از وسايلي كه به اون مربوطه استفاده كنم، مثلا حدود 9 ساله كه گواهينامه رانندگي گرفتم،ولي چون اونموقه شرايط مالي نداشتم نتونستم براي خودم ماشين داشته باشم،ولي حتي يك بار هم از ماشين اون استفاده نكردم،و اين باعث شده كه الان حتي ترس رانندگي پيدا كردم، مشكل اصلي من اينجاست كه چند وقتي كه قصد ازدواج دارم، حدوده 5 ساله و با وجود پيشنهادهايي كه داشتم و شرايط من هم فراهم بود حتي حاظر نشدم يك بار برم خاستگاري چون ميگم ايشون هم همراه من مياد و نميدونم چرا برام زجر آوره،حتي يه وقتي به خودم قول دادم كه صبر كنم بعد از مرگ ايشون اين كارو بكنم ،حتي الان از ازدواج سرد شدم ،كنترل اعصاب و حافظم رو از دست دادم ،هميشه فكرميكنم همش تقصيره اونه، راستش تا حالا بدي آنچناني به من نكرده ولي نميدونم چرا نميتونم تحملش كنم واقعا اين مشكل برام شده عذاب ، بعضي وقتها عذاب وجدان دارم كه چرا من بايد اين احساس را نسبت به پدرم داشته باشم ولي بعد خاطرات گذشته جلو چشمام مياد و باز بيشتر تنفر پيدا ميكنم لطفا كمكم كنيد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rezaosss

مثل يك انسان عجيب رفتار ميكرد
،تا نكنه پدرم هم بياد و من احساس حقارت ميكردم،

---

سلام
مشکلت و حرفت بی رحمانه و احمقانه نیست ادم وقتی نسبت به یک چیزی احساس نیاز میکنه و از ان راضی نمیشه از ان موضوع زده میشه .... شاید خیلی ها تو اعماق وجودشون به خاطر ارضا نشدن مسایل روحی اشون حس های مشابه شما را داشته باشند و از ترس جرات بیانش نداشته باشن
من کارشناس نیستم که نظر بدهم تو این موارد اما کاش ریز تر و دقیق تر با بیان چند تا مثال مینوشتی که چه کارهایی از نظرت عجیب میامد؟
بدرت چه میکرد که جلو جمع احساس حقارت میکردی؟ لباس کهنه و قدیمی نامرتب؟ صحبت نه به جا؟
یک چیز دیگه میدونی اکثر مردها تو خونه خیلی توجهی به بچه ها و مسایل خونه ندارن و این تقریبا طبیعی شده و بارش مادرها به دوش میکشند احساس نمیکنی خودت هم زیادی ادم عاطفی و حساسی هستی؟
میدونی هر وقت یک ذره بین بگیری دستت و یک ایراد و اشکال کوچک را از ان ذره بین نگاه کنی به نظرت خیلی بزرگ میاید و حاشیه و نکات مثبت دیگه را نمیبینی
حتما بگو بدرت چه نکارت مثبتی داره؟
و نکات و منفی اش را هم بگو؟
برای خودت فکر کن اگه از بچگی بدون بدر بزرگ شده بودی الان چه حسی داشتی؟
این جمله را از یک دکتر روان شناس شنیدم که میگفت برای ایجاد محبت تو خانوده منتظر به وجود امدن احساس نباشید احساس و محبت یک فعل اول وارد عمل بشید و بعد نتیجه اش ببینید
این جمله روی خودم خیلی تاثیر خوبی داشت
تا حالا شده خودت قدمی برداری برای نزدیک شدن؟
منتظر جواب کارشناس ها هم باشید و شاید بهتر باشه عنوان موضوعتون را هم مناسب تر انتخاب کنید

دوستان تا وقتي عنوان گوياي مشکل کاربر نيست از گذاشتن نظرات خود داري کنيد

کاربر گرامي لطف کنيد از طريق تماس با ما (بالاي سايت) يا پايين کادر روي مثلث مشکي(کنار کلمه تشکر) کليک کرده و عنوان مناسب را به مديريت سايت اطلاع دهيد با سپاس

ممنون از شما

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پونه

شاید خیلی ها تو اعماق وجودشون به خاطر ارضا نشدن مسایل روحی اشون حس های مشابه شما را داشته باشند و از ترس جرات بیانش نداشته باشن
من کارشناس نیستم که نظر بدهم تو این موارد اما کاش ریز تر و دقیق تر با بیان چند تا مثال مینوشتی که چه کارهایی از نظرت عجیب میامد؟
ب

---

مثلا چند تا مثال اينكه
يادمه وقتي ميخواستم كنكور بدم ازش خواستم بهم پول بده تا برم كلاس كنكور گفت كه من براي اين چيزا بهت پول نميدم، يا ميتوني درس بخوني يا بايد بري سر كار
منم بعد از 1 سال پشت كنكوري خوشبختانه دانشگاه دولتي قبول شدم ولي مشكل من اين نيست اينه كه براي پسر برادرش كه دانشگاه آزاد چلغوز آباد قبول شده بود داشت خودشو ميكشت كه براش پول شهريشو بده، يا اينكه يه بار يكي سر برادر زادشو كلاه گذاشته بود (به دليل طمع كار بودن برادر زادش ) و پدرم يادمه اونقدر در اين مورد حرص ميخورد كه نزديك بود سكته كنه
يا مثلا با يكي از برادراش يك زميني را شريكي براي باغ خريده بودند كه ديديم اون برادرش اونو به اسم خودش زده بود و بعد از چندين سال كه اون زمين چند برابر ارزش پيدا كرده بود همون مبلغ قبلي رو به پدرم داد و گفت كه من اين پولو ازت قرض گرفته بودم، و واكنش پدرم اين بود كه خوب مشكلي نيست بهرحال من كه از باغداري چيزي سر در نميارم
يا يادمه براي اجراي مراسم عروسي يكي ديگه از برادر زاده هاش خودشو به آب و آتيش ميزد در حالي كه خود اونها كاري نميكردند
هميشه تو جمع طوري از اونها تعريف ميكنه و متاثر ميشه كه انگار نوكر كسي هست،در صورتي كه همش سرشو كلاه گذاشتن
يا اينكه يادمه بدونه اينكه به ما بگه يك تيكه زمينشو داده بود به يكي در صورتي كه اون وضعش از خودش بهتره و مثلا بچه هاي خودش چيزي از خودشون نداشتن

يادمه وقتي ليسانسمو گرفتم ،با وجود اينكه خيلي درسم خوب بود ولي بخاطر همين حسي كه داشتم درسو ترك كردم و رفتم سراغ كار تا خودم مستقل باشم و بتونم خونه را ترك كنم، ولي بخاطر علاقه به مادرم اين كارو نكردم
البته تو بقيه موارد چيزي برامون كم نميزاره ولي وقتي اين رفتاراشو ميبينم كه با وجودي كه خانوادش سرشو كلاه ميزارن و اين رفتارا رو داره حالم بد ميشه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rezaosss

با سلام ببخشيد از اينكه مشكل من بسيار احمقانه است و شايد بيرحمانه من يك جوان 29 ساله هستم،مشكل من اينه كه يك تنفر بسيار عجيب از پدرم دارم، احساس ميكنم اصلا دوسش ندارم،و برام هيچ اهميتي نداره، مشكل از اونجايي شروع شد كه از بچگي اصلا اهميتي به مسائل بيرون نداشت و براش مهم نبود كه بچه هاش چه احساسي به كاراش دارن،يادمه با وجود اينكه وضع خوبي داشت ولي مثل يك انسان عجيب رفتار ميكرد ،حتي بعضي مواقع ميديدم كه براي بچه هاي مردم نقش پدري در مي آورد و مثلا بخاطر مشكلاتشون حرص ميخورد،بچه كه بودم هر وقت توي مدرسه يا جايي منو دعوت ميكردن اصلا به خانواده نميگفتم تا نكنه پدرم هم بياد و من احساس حقارت ميكردم، اصلا برام مهم نبوده تو زندگيم كه ايشون پدرم هستن ولي هيچ وقت اينو اعلام نكردم كه ازش بدم مياد يا بخوام واكنشي نشون بدم، ايشون تو رفتارش يه جورايي آدم خوبي نشون ميده،و همه اونو يه انسان خوب و با مرام ميدونن ،ولي من احساس حقارت دارم وقتي با ايشونم حتي دوست ندارم از وسايلي كه به اون مربوطه استفاده كنم، مثلا حدود 9 ساله كه گواهينامه رانندگي گرفتم،ولي چون اونموقه شرايط مالي نداشتم نتونستم براي خودم ماشين داشته باشم،ولي حتي يك بار هم از ماشين اون استفاده نكردم،و اين باعث شده كه الان حتي ترس رانندگي پيدا كردم، مشكل اصلي من اينجاست كه چند وقتي كه قصد ازدواج دارم، حدوده 5 ساله و با وجود پيشنهادهايي كه داشتم و شرايط من هم فراهم بود حتي حاظر نشدم يك بار برم خاستگاري چون ميگم ايشون هم همراه من مياد و نميدونم چرا برام زجر آوره،حتي يه وقتي به خودم قول دادم كه صبر كنم بعد از مرگ ايشون اين كارو بكنم ،حتي الان از ازدواج سرد شدم ،كنترل اعصاب و حافظم رو از دست دادم ،هميشه فكرميكنم همش تقصيره اونه، راستش تا حالا بدي آنچناني به من نكرده ولي نميدونم چرا نميتونم تحملش كنم واقعا اين مشكل برام شده عذاب ، بعضي وقتها عذاب وجدان دارم كه چرا من بايد اين احساس را نسبت به پدرم داشته باشم ولي بعد خاطرات گذشته جلو چشمام مياد و باز بيشتر تنفر پيدا ميكنم لطفا كمكم كنيد

---

دوست عزیز شما تنها نیستی فک نکنم 1/10من از پدرت ناراضی باشی اگه بگم پدره من چه کارای کرده برا خونوادش ببخشیدا مختون صوت میکشه

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط rezaosss

با سلام ببخشيد از اينكه مشكل من بسيار احمقانه است و شايد بيرحمانه من يك جوان 29 ساله هستم،مشكل من اينه كه يك تنفر بسيار عجيب از پدرم دارم، احساس ميكنم اصلا دوسش ندارم،و برام هيچ اهميتي نداره، مشكل از اونجايي شروع شد كه از بچگي اصلا اهميتي به مسائل بيرون نداشت و براش مهم نبود كه بچه هاش چه احساسي به كاراش دارن،يادمه با وجود اينكه وضع خوبي داشت ولي مثل يك انسان عجيب رفتار ميكرد ،حتي بعضي مواقع ميديدم كه براي بچه هاي مردم نقش پدري در مي آورد و مثلا بخاطر مشكلاتشون حرص ميخورد،بچه كه بودم هر وقت توي مدرسه يا جايي منو دعوت ميكردن اصلا به خانواده نميگفتم تا نكنه پدرم هم بياد و من احساس حقارت ميكردم، اصلا برام مهم نبوده تو زندگيم كه ايشون پدرم هستن ولي هيچ وقت اينو اعلام نكردم كه ازش بدم مياد يا بخوام واكنشي نشون بدم، ايشون تو رفتارش يه جورايي آدم خوبي نشون ميده،و همه اونو يه انسان خوب و با مرام ميدونن ،ولي من احساس حقارت دارم وقتي با ايشونم حتي دوست ندارم از وسايلي كه به اون مربوطه استفاده كنم، مثلا حدود 9 ساله كه گواهينامه رانندگي گرفتم،ولي چون اونموقه شرايط مالي نداشتم نتونستم براي خودم ماشين داشته باشم،ولي حتي يك بار هم از ماشين اون استفاده نكردم،و اين باعث شده كه الان حتي ترس رانندگي پيدا كردم، مشكل اصلي من اينجاست كه چند وقتي كه قصد ازدواج دارم، حدوده 5 ساله و با وجود پيشنهادهايي كه داشتم و شرايط من هم فراهم بود حتي حاظر نشدم يك بار برم خاستگاري چون ميگم ايشون هم همراه من مياد و نميدونم چرا برام زجر آوره،حتي يه وقتي به خودم قول دادم كه صبر كنم بعد از مرگ ايشون اين كارو بكنم ،حتي الان از ازدواج سرد شدم ،كنترل اعصاب و حافظم رو از دست دادم ،هميشه فكرميكنم همش تقصيره اونه، راستش تا حالا بدي آنچناني به من نكرده ولي نميدونم چرا نميتونم تحملش كنم واقعا اين مشكل برام شده عذاب ، بعضي وقتها عذاب وجدان دارم كه چرا من بايد اين احساس را نسبت به پدرم داشته باشم ولي بعد خاطرات گذشته جلو چشمام مياد و باز بيشتر تنفر پيدا ميكنم لطفا كمكم كنيد

---

دوست عزیز شما تنها نیستی فک نکنم 1/10من از پدرت ناراضی باشی اگه بگم پدره من چه کارای کرده برا خونوادش ببخشیدا مختون صوت میکشه

برادر من این کارا یی که گفتید بیشتر پدرا انجام میدن پدر خود من کل ارثیه پدریشو در اختیار خواهر هاش گذاشته . قضیه برعکس شده . همسر خود من هم یه نمونه دیگه ست ولی شاید اونا هم یه دلیلی برا کارهاشون دارن و برای ما قابل درک نیست . مثلا چون کاری از دستشون بر نمیاد برادر خودشو که نمیتونه بندازه زندان . یا به خاطر احساس مسئولیت میخواد دست اونا رو بگیره . به هرحال بیشتر پدر مادرای ما اینجورین و نمیشه کاری کرد . ضمنا برخورد پدرت با شما باعث شده شما رو پای خودت وایستی وگرنه شاید الان اینی که هستی نبودی .