این چنین حسی اسمش چیه؟ برای تصمیم گیری در مورد ازدواج باعث خطا میشه؟

سلام.
این مدت خیلی سعی کردم دست از گارد گرفتن در برابر احساسات خودم بردارم.
گمان کنم موفق هم شدم.
و نمیدونم متاسفانه یا خوشبختانه دیدم هنوز همون آدم احساساتی و عاطفی قبل هستم.(انگار نه انگار دو سه سال تلاش کرده ام دلسنگ باشم)

من به شدت تمایل دارم به غصه خوردن برای درد و رنج دیگران، کمک کردن به دیگران، حمایت از دیگران، محبت کردن به دیگران، فداکاری برای دیگران. دلسوزی خیلی عمیق.

نمیدونم چرا من این مدلی ام.
انگار این اخساسات یک جور لذت روحی برام ایجاد میکنه. یک جور درد لذت بخش درونم ایجاد میکنه که برام معنادار و ارزشمنده.
نمیدونم اسم این حس چیه.
گاهی فکر میکنم من عشق رو هم با یک دلسوزی عمیق و تمایل شدید به فداکاری و کمک و همدردی اشتباه گرفته ام.
فکر میکنم در مورد جریان پسرخاله ام هم درگیر چنین حسی بوده ام.

به نظر شما این حس اسمش چیه؟
یم چنین حسی رو آدم اگر به کسی داشته باشه یعنی عاشق اون شخصه؟
و اگر حس به همسر هم از این نوع حس باشه مشکلاتی در انتخاب و زندگی ایجاد میکنه؟ چی؟
در کل چجوری میتونم کنترلش کنم و تعادل بهش بدم؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
.......انگار این اخساسات یک جور لذت روحی برام ایجاد میکنه. یک جور درد لذت بخش درونم ایجاد میکنه که برام معنادار و ارزشمنده.
نمیدونم اسم این حس چیه.
گاهی فکر میکنم من عشق رو هم با یک دلسوزی عمیق و تمایل شدید به فداکاری و کمک و همدردی اشتباه گرفته ام.
فکر میکنم در مورد جریان پسرخاله ام هم درگیر چنین حسی بوده ام.

به نظر شما این حس اسمش چیه؟ ترحم
یم چنین حسی رو آدم اگر به کسی داشته باشه یعنی عاشق اون شخصه؟ خیر.
و اگر حس به همسر هم از این نوع حس باشه مشکلاتی در انتخاب و زندگی ایجاد میکنه؟ چی؟اینطوری شخص مقابلو بعد ی مدت فرار ی میدی و کلافش میکنی.
در کل چجوری میتونم کنترلش کنم و تعادل بهش بدم؟ به نظر من چیز خیل بدی نیست که بخوای بجد دنبال تغییرش باشی-فقط کنترلش کن و نذار جنبه افراط و تفریطی پیدا کنه

---

سلام من هم دقیقا اینطوری هستم. این جزو ویژگی های ماست و من اصلا اعتقادی ندارم که چیز بد یا غیر نرمالیه! سوالاتو با رنگ قرمز بالا جواب دادم.

مطمن نیستم اما ممکنه علتش این باشه که به اندازه کافی خودتو دوست نداری. واسه همینم سعی می کنی توی دلسوزی و کمک به دیگران این دوست داشتن نسبت به خودتو بیشتر پیدا کنی. به هر حال ضرری نداره روی دوست داشتن بی قید و شرط خودت کار کنی. موفق باشی.

Pooh ی عزیز،

این مساله مربوط می شه به نوع شخصیت شما. باید تاپیکهای انواع شخصیت را بخونی.
بعد از این که نوع شخصیتت را پیدا کردی، نقاط مثبت و منفی اون شخصیت را با دقت بیشتری بررسی کنی و ببینی چطور می شه ضعفهات را کمرنگ کنی.

قبلش این پست را هم بخون. نخواستم تکرار بشه اینجا دوباره ننوشتم. فقط می خوام یادآوری بشه که :

نکته جالبش برای من این بود که هیچکدوم از این تیپهای شخصتی بد نیستند و تقریبا عوض کردن تیپ شخصیتی در بزرگسالی ممکن نیست.

اما ما می تونیم توی همون گروه خودمون از حالت ضعیف و بد، به سمت میانه یا حتی خوب حرکت کنیم.

این تاپیک از مدیر همدردی
این تاپیک از فرشته مهربان

من دنبال کمال خاصی و چیز بزرگی نمیگشتم. من فقط دلم میخواست همه آدمها همدیگه رو دوست داشته باشن و به هم کمک کنند. به حقوق هم احترام بذارن. با هم مهربون باشن. از هم سوءاستفاده نکنن.بدجنسی نکنن.همدیگه رو اذیت نکنن. همدیگه رو تحقیر نکنن. خودشونو از کسی بالاتر ندونن. خودخواه و از خود راضی نباشن.
یه جورایی من فقط دلم میخواست مهربان باشم. همین.
هر بدرفتاری هم که دیگران با یه نفر دیگه میکردن باعث میشد رنج بکشم. یعنی نمیتونستم تحمل کنم کسی به کسی بدی کنه.
از بچگی هم اینطوری بودما. مثلا توی تمام دوران مدرسه با اینکه خودم همیشه شاگرد ممتاز بودم ولی به شدت از اینکه معلممون شاگرد های ضعیف رو تنبیه میکرد ناراحت میشدم. به شدت از اینکه بچه ها مسخرشون میکردن ناراحت میشدم. و همش به این فکر میکردم که چطوری کمکشون کنم.
یادمه دوم دبستان بودیم و خانم معلم با مقوا یه کلاه بوقی درست کرده بود و روش نوشته بود"دانش آموز بی انضباط" و یه روز این کلاه رو گذاشت روی سر یکی از بچه ها و مجبورش کرد زنگ تفریح با اون کلاه توی حیاط مدرسه راه بره تا همه ببینن....این رفتار معلممون خیلی برام دردناک بود. زنگ تفریح نتونستم تحمل کنم و رفتم کلاهو از روی سرش برداشتم. و البته بعدش خانممون خیلی دعوام کرد.
یا چهارم دبستان یه بار خانم دیده بود که یکی رفته یر کمدش و روی همه ی کارت آفرین ها، اسم نماینده کلاس با دست خطهای مختلف نوشته شده. خانم سه روز به جای اینکه درس بده یکی یکی بچه ها رو میکشوند دفتر و بازجویی میکرد و اشک همه رو هم در آورده بود. ولی من اصلا گریه نمیکردم و وقت بازجویی هم با جدیت میگفتم کار من نبوده و حرف دیگه ای نمیزدم.ولی وقتی دیدم سه روز ما میریم مدرسه و نمیان بهمون درس بدن، منم رفتم خونه و یه نامه برای خانوممون نوشتم و گفتم : " شما دارید به ما ظلم میکنید که سه روزه به ما درس نداده اید. اگر نمیخواهید به ما درس بدید ما خودمون هم میتونیم درسامونو بخونیمو..." و رفتم انداختم توی خونشون.
یا مثلا یه موقع اگه برادر بزرگم که ده سال از من بزرگتره میخواست دو تا برادر کوچکمو تنبیهی کنه من نمیذاشتم. میرفتم میگفتم منو بزن ولی کاری به اونا نداشته باش.
یا توی مدرسه میرفتم با کسایی که تنها بودن و کسی باهاشون دوست نمیشد ارتباط برقرار میکردم چون همش دلم میسوخت. میخواستم بهشون بفهمونم اگه کسی نیست که دوستتون داشته باشه ولی من دوستتون دارم. و همه فکر و ذکرم میشد اینکه چطوری کاری کنم توی درساش پیشرفت کنه و چی کار کنم بچه ها اونو توی جمع خودشون راه بدن و مسخره اش نکنن و....
یا مثلا کلاس سوم یه دختر بهایی توی کلاس داشتیم.اسمش سحر بود. خانم وقتی سحر توی کلاس نبود به بچه ها میگفت :" حواستون باشه سحر نجسه و اگه کاپشنش توی بارون خیس بود و کنارتون نشست بعد که رفتید خونه باید همه لباساتونو آب بکشید و ...و نباید به وسایلش دست بزنید و ..." جوری شده بود که همه بچه ها سحر رو طرد میکردن. من به معنای واقعی کلمه دلم برای سحر کباب میشد. تا حدی طرد میشد که یک بار سر صف و یکبار وقتی داشت درس جواب میداد غش کرد. منم یه مدت بهش نزدیک شدم. تغذیه هامونو با هم میخوردیم و سعی میکردم باهاش مهربون و دوست باشم. فکر کنم خیلی روش تاثیر گذاشت. یه بار حتی با هم رفتیم وضو گرفتیم و میخواست باهام بیاد نماز جماعت. که مدیر و معلم هام دیدن و کلی دعوام کردن و رفتار بدی نشون دادن. بعد از اون هم سحر از مدرسمون رفت و دیگه ندیدمش. ولی واقعا دلم براش کباب میشد.
یعنی کلا اصلا نمیتونستم بی تفاوت باشم نسبت به کسانی که بهشون داره ظلم میشه.
کلا همش انگار میخوام حمایت کنم از کسی که رنجی بهش تحمیل شده. همش هی میخوام به همه کمک کنم.
نمیدونم من چرا اینجوری ام. فقط همین مهربون بودنه و مرهم زخمی بودن و حمایت کردن برام مهمه. بقیه چیزای زندگی به نظرم مسخره و بی اهمیت میان. یعنی من نمیدونم اگه این چیزا نباشه اصلا برای چی به دنیا اومده ام.
دنبال دریافت تقدیر و تشکر و محبت هم نیستم. واقعا نیستم. فقط دلم میخوااد مهربون باشم همدردی کنم حمایت کنم.
این چند سال هم که ریختم به هم بخاطر این بود که ناگهان دیدم کارهام به درد هیچ کس نمیخورده.این بود که منو ریخت به هم.

اینام همش از وسواسم بوده؟
من مهرطلب هستم؟

به نظرم تیپ شخصیتی شما جز آدم های مهرطلب هست..بهتره خصوصیات این جور افرادرو بخونی و دنبال رفع مشکلاتت باشی

اینایی که نوشتی که خیلی هم خوبه. عدالت برات مهمه. این خیلی هم عالیه.
فقط اون قسمتی که نوشتی خیلی قلبت به درد میاد سختت میشه. یه مقدار بار احساسی رو اگه بتونی کم کنی بهتر میشه . یعنی تا جایی که خودت در خطر و اسیب نباشی هر کمکی می تونی بکن. اما خودت هم ازار نباید بدی و ناراحت نشو. یا بهتر بگم اول خودتو دوست داشته باش و منافع خودتو در نظر بگیر بعدش اگه منافاتی نداشت به همه ی ادمای کره زمین می تونی کمک کنی. در عین حال جراتمندی هم کار درستیه عزیزم. موفق باشی.