ترس(یا وحشت) از تحصیل در تهران و انتخاب محل کار و زندگی به طور دائم در تهران

سلام به همه ی دوستان، امیدوارم که حال همتون خوب باشه
عرضم به حضورتون اینکه من یکی دوماهه دیگه کنکور دارم و برا کارشناسی رشته ای رو که انتخاب کردم فقط تو تهران هست یعنی یه 2 سالی برای اینکه این مدرکو بگیرم باید تهران باشم، من شهرستان زندگی میکنم و تو فرهنگی بزرگ شدم که اعتقادات مذهبی توش خیلی مهمه و خودم هم این محیط رو دوست دارم احساس آرامش بهم میده.
مسئله اینه که من از تهران رفتن ترس و یا شایدم یه چیزی در حد وحشت دارم. چند باری به تهران سفر کردم ماموریتی یا نمایشگاهی بوده و همچنین چند سال پیش دو ماهی تهران کار کردم. با فضاش سازگاری ندارم. انگار آدماش همه با هم فرق دارن
وقتی تهران میرم احساس پژمردگی میکنم، یه جور ترس میاد تو وجودم، از شلوغیش بدم میاد از اون محیط متروش که همه با هم بیگانن بدم میاد انگار اونجا بیشتر احساس تنهایی میکنم منتها من علاقه ی به خصوصی به این رشته دارم و کارش هم بیشتر توی تهران هست
با فرهنگ تهرانی ها فرهنگم جور در نمیاد انگار اونها از یه سیاره دیگن و منم از یه سیاره دیگه، نمیدونم چه کار باید کنم چون کسی هم تهران ندارم این حس نبود امنیت هم میاد سراغم.

ممنون میشم راهنمایی کنید تا تصمیم درست رو بگیرم.

سلام newfolder گرامی
والا ما از هیچ سیاره ی دیگه ای نیومدیم ،مال همین زمین خودمون هستیم.از چی میترسید توی تهران؟شهر بزرگیه همه جور آدم داره ولی با معرفت هم وجود داره بین همه آدمها توی همه جای دنیا خوب و بد وجود داره،دیدتون رو عوض کنید،محیط خیلی مهمه ولی ذات مهمتر ،در ضمن با ذهنیت بد وارد نشید،اولا به خاطر علاقتون به رشته ی تحصیلیتون قراره بیایید پس هدف اینه ،و رسیدن به هر هرفی هم سختی های خودشو داره،قرار نیست وارد شهر بدی بشید ،خودتون بسنجید هدفتون اگه ارزشمنده دو سال جایی زندگی کنید که بهش علاقه ندارید بعدشم برمیگردید شهر خودتون
انشاالله موفق باشید

asemaneabi222 ممنون از نظرتون
این ترس از تهران برای من یه فوبیای اجتماعیه اینطور فکر میکنم، از این مطمئن نیستم که میتونم خودمو با محیط اونجا وفق بدم، چون تا حالا چند باری که اومدم احساس افسردگی کردم، شلوغی و ترافیک و آلودگی هواش هم اذیتم میکنه از طرف دیگه حوادثی هم که توی روزنامه ها میخونم میبینم که اکثرا توی تهران اتفاق میفته و این باعث شده من تصویر خوبی نسبت به تهران نداشته باشم. شما درست میگین برای رسیدن به هدف باید تلاش کرد و سختی های این راهم پذیرفت من دنبال راه حلم چطور میتونم این ترسو از خودم دور کنم؟ آیا میتونم دوستی رو پیدا کنم که همو درک کنیم؟ آیا کسی هست که فرهنگش به فرهنگ من نزدیک تر باشه؟ کسی هست که نگاهش به نگاه من نزدیک تر باشه؟

سلام newfolder

شما خانمید یا آقا؟ چند سالتان است؟
فکر می کنم موقتا بهتر است بنشینید درستان را بخوانید و برای بعد از کنکور از حالا نگران نباشید.
الان بنشینید و درستان را بخوانید و برای خودتان دغدغه فکری و استرس درست نکنید. هر مشکلی هم که دارید الان وقت فکر کردن به آن نیست.

بعد از کنکور تشریف بیاورید اینجا صحبت کنید با دوستان. نگران نباشید دیر نمی شود. بعد از کنکور تازه طول می کشد رتبه ها معلوم شوند .
اگر رتبه تان مناسب دانشگاه های تهران بود ، انشاالله تشریف می آورید و بعد از مدتی زندگی در این جا با آدم های هم تیپ خودتان هم آشنا می شوید. در تهران تنوع فرهنگی خیلی زیاد است . این که می گویید با فرهنگ تهرانی ها فرهنگم جور در نمی آید احتمالا دلیلش این است که تهرانی هم تیپ خودتان تا به حال ندیده اید. می بینید. ان شاالله.
به علاوه شهرستانی هم در تهران زیاد هست. وقتی دانشجو باشید می توانید با بچه های شهرستان خودتان در دانشگاه آشنا بشوید.
فوبیا فکر کنم به حالت شدید تری می گویند. این حس شما فکر نمی کنم فوبیا باشد...

فعلا اگر کامپیوتر را خاموش کنید و بروید سر درستان و در اوقات فراغتتان هم به این چیزها فکر نکنید بهتر است.

من پسرم
کنکور ندارم دانشگام شرط معدل هست، سنم هم 22 ساله
دو تا موضوع تو ذهنمه یکی اینکه آیا باید از چنین مواردی که با روحیم جور در نمیاد دوری کنم یا نه باید خودمو توی چنین موقعیت هایی قرار بدم ترسم از اینه که ممکنه برام بار روانی بیاره چون جایی خوندم گاهی باید آدم از موقعیت هایی که براش تنش زا هستند دوره کنه. تا اعصاب آروم تری داشته باشه از طرفی هم علاقم هم هست میتونم رشته ای رو که بهش علاقه دارم عملی تو شهر خودم کار کنم ولی دوس داشتم تحصیلات آکادمیکش هم داشته باشم میتونم هم یه رشته دیگه غیر از اونی که میخوام تو شهر خودم بخونم که بهش چندان علاقه ندارم ولی عملی هم به چیزی که علاقه دارم مشغول بشم. سر این دوراهی موندم