با بهانه های الکی آرامشان را گرفته اند.

سلام عزیزان. من باز هم مزاحمتون شدم.
خانواده پدرم سعی در مختل کردن آرامش خانواده ما دارن. اونها به شدت تجمل گرا و مادی نگر هستند. بهانه های الکی از ما میگیرن و یکی از اون بهانه ها هم ازدواج خارج از رسم و رسومات منه. آخه من نمیدونم به اونها چه ربطی داره.

با من، با خواهرم، با پدرم، تک تک دعوای مفصل داشتن که شما بی لیاقت و بی چشم و رو هستید، شما مارو هیچی حساب نمی کنید، شما امل و مایه ننگ خانواده ی ماید، مادرتون فتنه است، خودتون فتنه گرید، شما آبروی ما رو بردید، دخترتون سر خود شوهر میکنه، پسرتون از یه خانواده دهاتی دختر میگیره، مجلس با آبرو ریزی میگیرید. همیشه از ما کناره گرفتید و کلی حرفهای شرم آور راجع به مادرم که گفتنشونم اینجا زشته. پدرم هم که همیشه اونا رو تصدیق میکنه و هیچ وقت سمت خانواده اش رو نمیگیره!!!

والا ما سرمون به کار و زندگی خودمونه کاری هم با کسی نداریم. شوهرمو راه نمیدن خونشون. من خودم خوش و خرم برم دست بوسشون! بگم مرسی از صحبت های قشنگی که پشت سرمه؟ یا اون جملات شیککی که پشت سر مادرمه؟

واقعا کلافه شدم. نمیدونم چه برخوردی باهاشون داشته باشم. نمیخوام به پدرم بی احترامی شه، از طرفی اصلا باهاشون نمیتونم ارتباط برقرار کنم. من برده ی پول و کلاس نیستم. پای این صحبت ها هم نمیتونم بشینم.

نمیدونم باید جوابشون بدم و دهنشونو ببندم یا بشینم و منتظرم بمونم هرچی دلشون میخواد ناحق بگن. من اصلا کینه ای نیستم. همه رو هم دوست دارم. اما اینها کاری کردن که چند روزیه درونم حس بیزاریه. از وقتی بچه بودیم اینها با ما چنین رفتاری داشتند. راهنماییم کنید در مقابل رفتار و طعنه و صحبت هاشون چه برخوردی باید داشته باشم. مخصوصا اینکه همش ازدواجمو میکوبن تو سرم و پدرم انگار فراموش کرده چرا ازدواج کردم! هنوز هم میخواد طلاق بگیرم! دارم سعی میکنم خانواده ام رو با خوبی های همسرم آشنا کنم. اما اونها جز دعوا و جر و بحث چیکار میکنن با من؟ :54:

دیگه هر تماسی که میاد دلم میلرزه که باز چی میخوان بگن و در مقابل همه حرفاشون سکوت کردم. اگه شوهرم بدونه که باز رفت و آمدمو ممنوع میکنه. چطور قلبمو تسکین بدم؟

سلام عزیزم
منظورت عمه هات و عموهات هستن از خونواده پدرت؟
آخه ازدواج و کارهای خصوصی شما چه ربطی به اون داره؟
چرا تا این حد بهشون اجازه دادید که توو کاای شما دخالت کنن؟

منم دردم اینه که چه ربطی به اونها داره.
عمه ام واسه همه داداش هاش تعیین تکلیف میکنه. چون پدرم هم ایران نبوده، همیشه اینا رو میفرستاد تا به حساب ما برسند!!! ما هم بس باهامون ظالمانه رفتار میشد زیاد دوستشون نداشتیم و خودمونی نبودیم. حالا میگن شما مارو هیچی حساب نکردید. والا ما رفتاری که با بقیه داشتیم با اینها هم داشتیم. خودشون جو خونشون جوریه که بس تجملاتی هستند آدم کنارشون راحت نیست.

عزیزم به نظر من که یه بار تنها برو خونشون و بشین باهاشون حرف بزن بگو کسی که باهاش ازدواج کردی رو خیلی دوست داری و خیلی براش احتراام قائلی و دوست هم نداری کسی بهش بی احترامی کنه،بعدشم وقتی اونا شوهر تو رو راه نمیدن تو خونشون تو هم مجبور نیستی که بری اونجا و اجازه بدی که به شوهرت بی احترامی کننوقتی زنگ میزنن و همچین حرفایی میزنن تو با احترام بهشون خط قرمز هاتون رو نشون بده بگو که اجازه ندارن با شما و خونوادتون همچین رفتارهایی داشته باشن
مثلا بگو عمع جون من شما خیلی دوست دارم بگو خیلی دلم میخواد کنار هم باشیم و... ولی از طرفی هم اصلا دوست ندارم که کسی به عزیزام توهین و بی احترامی کنه
بگو درصورتی میتونم کنارتون باشم که احترامها حفظ بشه
بگو حق ندارن که توو کارای شما دخالت کنن
خلاصه اصلا اجازه نده که راحت بهتون بی احترامی کنن اصلا حق ندارن به شما و شوهرتون و مادرتون توهین کنن

ایران نیستند. ماشاءاله از راه دور توانایی مخدوش کردن اعصاب ما رو دارن.
بهم میگه بی تربیتی و بی احترامی رو مامانت بهتون یاد داده.

چند روز پیش یکی از زن عمو هام اومده بود دیدنم! منم خوشحال... واسش یه متن صوتی فرستادن، اونم حواسش نبود بلند پخش کرد. خدارو شکر طرف از هیچ مسخره و تحقیر و توهینی در مورد من فروگذار نکرده بود. بازم به رو خودم نیاوردم و از زن عموم خوب پذیرایی کردم. ولی خیلی دلم گرفت. مگه ما چیکارشون کردیم. اونم من که تو زندگی هیچ کس دخالت نمیکنم.

میترسم به بابام بگم، ناراحتی قلبی داره قلبش بگیره، یا انقدر سنگ خانواده اش رو به سینه میزنه جلوشون کوچیک شه یا خصومتی پیش بیاد وگرنه پروایی ندارم از این که جوابشون بدم. خدارو شکر نه من، نه خانواده ام، نه شوهرم هیچی کم نداریم که محتاجشون باشیم. فقط نگرانم پدرم شرمنده شه. هرچند پدرم اصلا براش مهم نیست زن و بچه هاش کوچیک بشن.

ممنونم دریا جان. حرفتون رو قبول دارم. ولی احساس بدم از بین نمیره. میخوام این بیزاری رو در دلم از بین ببرم تا واکنش احساسی و نادرستی نداشته باشم.
بچه ها ممکنه بیشتر کمکم کنید؟

به نظرتون باید با شوهرم مطرح کنم یا خودم حلش کنم؟ (اون یه خورده جدی هست و مغرور. کلا خیلی با بخشش و اینها موافق نیست.)

به نظرتون باید با شوهرم مطرح کنم یا خودم حلش کنم؟ (اون یه خورده جدی هست و مغرور. کلا خیلی با بخشش و اینها موافق نیست.)[/quote]

عزیزم اصلا نیازی نیست به شوهرت چیزی بگی
اصلا ضرورتی نداره که شوهرت بدونه اونا چی میگن و ...
به پدرت هم چیزی نگو

خودت باهاشون صحبت کن جدی ،بهشون بگو که براشون احترام قائلی که بهشون تا به حال چیزی نگفتی،بو اما خب حق هم ندارن که به شما بی احترامی کنن و ازشون بخواه لطفا دست از این کاراتون بردارید بگو ما زندگیمون رو خیلی هم دوست داریم به هیچ کس هم اجازه دخالت و توهین نمیدیم،بگو اگه میخواین که رابطمون و احترام های دو طرفه حفظ بشه دیگه حق ندارن توو کارای شما که خیلی هم خصوصیه نظر بدن و به شما بی احترامی کنن

خب بهتر هم که ایران نیستن،نمخواد اینقدر خودتو به خاطرشون اذیت کنی،فقط یه بار جدی بهشون اعلام کن که دیگه حق ندارن به شما بی احترامی کنن همین

اگه باز هم دیدی ادامه داره کارهاشون نهایتش دیگه باهاشون تماس نمیگیری و خونشون نمیری همین
دیگه هم اصلا اصلا بدون شوهرت نرو اونجا اصلا چرا اجازه میدی به شوهرت توهین کنن که بگن شوهرت نیاد خونمون؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ اگه ازت خواستن بری بگو درصورتی میام که شوهرم باهام باشه و احترامش کاملا حفظ بشه در غیر اینصورت نمیتونم بیام ببخشید

اگه فکرمیکنی شوهرت آدم منطقی هست که راجب این قضیه بهت سرکوفت نزنه قضیه رو بهش بگو بعدش یه مدت کلا باهاشون قطع ارتباط کن خب بالاخره احساس دارن که دلشون واست تنگ بشه اینجوری هم یه مدت اعصاب خودت آرومه هم شاید اونا به خودشون بیان.:72:

عذر میخوام دیر پاسخ دادم. ممنونم بچه ها.
دریا 72 عزیز، همسرم میگه خواهشم ازت اینه که هیچگاه اجازه نده تحقیر بشم. دور قبل خیلی ضایع شدم. تماس گرفتم که اگه منزل هستند بریم دیدارشون. قبلش هم کلی با شوهرم صحبت کردم تا راضی بشه بیاد. وقتی تماس گرفتم گفتن هرچند ازت ناراحتیم، قدمت رو چشم، ولی شوهرت از ما نیست. شوهرم هم لباساشو از اتوشویی گرفته بود و اصلاح کرده بود و زود تر از همیشه از سر کار اومد خونه من از خجالت آب شدم. گفتم نمیشه بریم. پرسید چرا؟ گفتم دوست ندارن ببیننمون. گفت اما تو که یکی دو بار تنها رفتی حرفی نداشتن. گفتم خب الان دوست ندارن. گفت منظورت اینه که دوست ندارن منو ببینن دیگه؟ خودت تنها برو.
من نرفتم ، ولی اون خیلی ناراحت شد.

از طرفی مادرم میگه بچه نشو. تو به خاطر پدرت احترامشونو نگه دار و اگر نمیخوان شوهرت رو ببینن خودت تنها برو. بهم میگن "سکوت" بسه دیگه انقدر دردسر نباش! :302:
حتی اگه قطع رابطه کنم هیچکس تو خانواده دوستم نداره که دلتنگم بشه دریا. حتی هیچوقت تو مهمونی هاشون منو دعوت نمیکنن.

میتونم به رو خودم نیارم چی گفتن و چی شنیدم. اما نمیدونم شوهرمو ناراحت کنم و تنهایی برم دیدارشون یا پدرمو برنجونم و نرم. حدودا دو سه هفته دیگه میان.

darya74 عزیز شوهرم منطقیه اما بی نهایت مغرور. یه خورده غیرتی که میشه مستبد میشه. اهل بحث و صحبت نیست. مثلا میگه دیگه پاتو اونجا نمیذاری. همین که گفتم! بعدشم هرچی من چونه بزنم انگار نمیشنوه. (خیلی منطقیه :58:) ولی اینکه دعوا کنه و تحقیرم کنه و اینا نه. بیشتر نگران تصمیمش هستم که باهاش صحبت نمیکنم. نه اینکه سرکوفت بزنه یا دعوا کنه. الان هم با هم خیلی خوبیم. نمیخوام درگیر این ماجراها شه. ولی حس میکنم نیاز دارم باهاش صحبت کنم و ازش امنیت بگیرم تا سبک شم.
اون میگه کنارم خیلی آرومه و خوشحاله از اینکه اجازه نمیدم شرایط بر احساسمون تاثیر بذاره. نگرانم آرامشش رو بگیرم. حتی این روزا بهم میگه چند روزیه حوصله نداری. اینجوری دوست ندارم. برام مهم نیست شام داریم یا نه، خونه مرتبه یا نه، ولی وقتی میام خونه خسته و گرفته نباش.

حالا سوال کلی من اینه:
چطور اجازه ندم این ماجراها آرامشم رو مختل کنه؟ چطور این احساس های منفی رو درون خودم از بین ببرم؟ حس میکنم باید یه جوری باهاشون کنار بیام. ولی چجوری نمیدونم. و از همه مهمتر پدرم... اونو نمیتونم از زندگیم حذفش کنم. دوستش دارم. چجوری متقاعدش کنم دامادش رو بپذیره. میخوام ببینمش. دلتنگشم. :302:ایران نیست که بشینم و مفصل باهاش صحبت کنم. اگه بپذیرتم میخوام برم اونجا دیدنش. اما بدون شوهرم نمیتونم. باید پیش زمینه اش رو مهیا کنم. نظر شما چیه؟