تلاشم برای حل مشکلات رفتاری خواهر 7ساله

سلام.من 21 ساله هستم و خواهر کوچکترم 7 ساله.و دو برادر بزرگتر از خودم دارم.خواهرم در یک بارداری ناخاسته متولد شد ولی با این وجود همه ما از بودش خیلی راضی و خوشحال بودیم.ولی الآن یک سری مشکلاتی در رفتارش متوجه شدم که نگران آیندش هستم.چون اختلاف سنیش با پدر و مادر و بقیه اعضای خوانواده خیلی زیاد هست دوس دارم شخصیتش جوری باشه که در آینده بتونه مستقل زندگی کنه.حالا رفتارهایی که در خواهر باعث نگرانی من شده:
1-ارتباط اجتماعی فوق العاده ضعیف
2-خجالتی بودن
3-رفتار خیلی منفعلانه
4-استرس و اضطراب زیاد در مواجه با شرایط جدید
5-استفاده نکردن از خلاقیت خودش و به قولی وابسته بودن به کمک ما در انجام کارهای خیلی سادش
6-نداشتن ثبات و گرفتن الگوهای نامناسب (مثلا وقتی با دخترخالش بازی میکنه حتی نوع حرف زدن خودشو هم یادش میره و زود رفتار های اشتباه اون رو الگوبرداری میکنه)

توضیح بیشتر اینکه خواهرم الان کلاس دوم ابتدایی هست،ما در آماده کردنش برای رفتن به مدرسه مخصوصا در کلاس اول ابتدایی خیلی مشکل داشتیم ،چون نمیتونست تنها بمونه تو مدرسه و مادرم مجبور میشد بیرون از کلاس وایسه .تا یه مدتی این مشکل وجود داشت که رفته رفته کمرنگ شد.
نمیتونه با کسی دوست شه و حتی از حرف زدن با خاله ها و دایی هاش خجالت میکشه و حتی به زور جواب سلامشونو میده.
و حالا سوالاتی که من دارم.با توجه به اینکه خودم دانشجو هستم و کمتر فرصت دارم بهش رسیدگی کنم رفتارهای خودم و خونوادم با خواهرم چطور باشه تا:
1-خجالتی بودنش کمتر شه؟
2-بتونه با همه ارتباط خوب و گرمی برقرار کنه؟
3-استرس و اضطرابش کم شه؟و ترسش از مدرسه و موقعیت های جدید کم شه
4-جوری تربیت شه که در آینده به خودش متکی باشه و در کارهاش استقلال پیدا کنه
5-به درس و مدرسه علاقه مند شه و قدرت خلاقیتش رشد کنه

و به طور کلی چیکار کنم که قوی بار بیاد.
در ضمن جدیدا بددهن شده و هرقدر که بهش با دعوا یا بی توجهی یا نصیحت رفتار کردیم درست نشد.

می تونید بذاریدش کلاس ورزش.
به اجتماعی شدنش، رفع خجالتی بودنش، اعتماد به نفسش و .... خیلی کمک می کنه.
مخصوصا اگه یه ورزش گروهی باشه. ولی اگر خودش به انفرادی علاقمند هست هم خوبه.

کلاسهایی که جنبه آموزش رسمی توش کمتر هست هم خوبه.
ساختن کاردستی
نقاشی
و کلاسهایی از این قبیل.

باید یک یا چند همبازی مناسب برایش جور کنید تا هر روز با آنها بازی کند. خواهرزاده من هم در محیطی قرار دارد که تنها کودک خانواده است. اما خوشبختانه ما شرایط ارتباط مداوم و راحت با همسالان خودش را فراهم کردیم و او در ارتباط مشکلی ندارد.
اینکه برای همه کارهایش به بزرگترها متکی است بیشتر اشتباه بزرگترها است. چون ناخواسته و از روی محبت دوست ندارند بچه اشتباهی کند و ناراحت شود. به طور ناخواسته همه چون دوستش دارند ، می خواهند کمکش کنند که همه کار یاد بگیرد. در حالی که کودک باید اجازه اشتباه داشته باشد. باید بعضی کارها را خودش انجام دهد و مدام تکرار کند تا عاقبت بتواند.
نکته دیگر این که اصلا به بچه نگویید ما در بچگی مان فلان جور بودیم و تو هم باید همان طور باشی. اصلا نگویید دوره زمانه عوض شده و بچه های این زمانه فلان هستند. اگر هم تفاوتی باشد کاملا طبیعی است و مقتضای زمان است.

خیلی ممنونم از شیدا و نوپوی عزیز.در رابطه با استرسش چیکار کنم؟من گاهی باهاش صحبت میکنم و توضیح میدم که حتی اگه درسو بلد نبودی یا نمره کم هم گرفتی اشکالی نداره و از مدرسه نترس.ولی باز هم وقتی میخاد بره مدرسه نگران همه کاراش هست.
چطوری رفتار جرئت مندانه رو بهش آموزش بدم؟

شاید توی مدرسه با او بدرفتاری می شود و معلم بی جهت سختگیری می کند. اول از همه سعی کنید اوضاع مدرسه اش را بررسی کنید.