ایا رفتار و افکار من منطقیه؟!

سلام . ممنون میشم کمکم کنید . من متوجه یه ویژگی توی خودم شدم که نمی دونم که مشکل هست یا نه ولی خیلی عصبی می کنه من رو . من یه خصوصیتی که دارم این که نمی تونم بیکار باشم حتی برای مدت کوتاه هم که باشه حس پوچی و افسردگی بهم دست میده! مثلا من با اینکه رشتم سختی زیادی داره و با توجه به پشتکار و علاقم تمام طول ترم بدون وقفه در حال کار کردن هستم و چند روز هست که تعطیلات من شروع شده شدیدا احساس کلافگی می کنم . این حس همه جا با من هست مثلا وقتی یک مهمونی میرم و حرفی زده نمیشه که به درد من بخوره یا حداقل خوشحال باشم سریع کلافه و عصبی میشم . یه فکر دیگه که همیشه ازارم میده همیشه میترسم که وقتی پیر شدم افسوس این رو بخورم که زمانی که جوون بودم از وقتم حداکثر استفاده رو نکردم و حتی اونجور که باید مثل بقیه لذت نبردم از زندگی و تفریح خوب نداشتم
مثلا الان که ماه رمضان هست به دلیل اینکه روزه می گیرم باعث شده کارایی که دوست دارم انجام بدم شرایطش نباشه انجام بدم و الان به شدت عصبی هستم و احساس تنهایی می کنم
همیشه ترس از عقب موندن از زندگی و بقیه رو دارم
من یه شدت از عقب موندن نفرت دارم مثلا یک سالی که باعث شد به دلایلی پشت کنکور بمونم من رو هنوز ناراحت می کنه
من دلم می خواد هم از نظر درس و کار هم از نظر تفریحی هیچ کمبودی نداشته باشم ولی هیچ کدومش عملی نشده:( حتی اگر به یکیش بیشتر توجه داشته باشم بازم به حدی که می خوام نمیرسه :(
یک مسئله دیگه اینکه من برنامه ریزی دقیق دارم برای هر چیزی اما موقع عمل که میرسه خیلی هاش به مشکل میخوره و عملی نمیشه:(

مشکل شما کمال گرایی هست ، لطفاً تاپیکهای که در تالار در این رابطه و درمان آن هست را مطالعه فرمایید و عملاً استفاده کنید .

همچنین توصیه میشه که حضوراً نزد یک مشاور یا روانشناس بالینی بروید و روی کمال گرایی و پیامدهای آن ازجمله

اعتیاد به پیوستگی در کار و فعالیت در وجوتان متمرکز شده و آنرا اصلاح کنید

سلام دوست عزیز
این خوبه که همیشه به فکر پیشرفت باشین
همه ی آدما به طور فطری از درجا زدن نفرت دارن و همه خواهان پیشرفت و رسیدن به کمال تو موارد مختلف هستن، که این یه موهبت الهیه که خدا تو وجود ما قرار داده که باعث میشه آدمیزاد شروع به حرکت کنه و یه ترسی مانع از نشستنش میشه و یه امید و انگیزه ای هم به حرکت وامیدارش
من هم مدتها پیش همین حسی رو که شما دارین داشتم، ولی الان کمتر شده
مثلا من الان با اینکه تو خدمتم ولی تو کمدم پر از کتابه، بچه ها میگن که کتابخونه باز کردم! اوایل خیلی سرم تو کتاب بود به طوری که کلا از جمع دور شده بودم، بچه ها میرفتن ورزش میکردن ولی من سرم تو کتاب بود، دیگرون مسابقه فوتبال نگاه میکردن ولی من باز سرم تو کتاب بود تا اینکه با خودم فکر کردم دیدم این روشی رو که پیش گرفتم تفریطه، مثل این میمونه که یه درخت میوه فقط یکی از شاخه هاش رشد کنه و میوه بده، گفتم اگر هدف من پیشرفته پس باید تو زمینه های دیگه هم پیشرفت داشته باشم
تا موقعی که اون طرز فکر رو داشتم زندگی بهم سخت گرفته شد
زیاد سخت نگیر به خودت بزار از زندگی لذت ببری

پیشنهاد من به شما اینه که تفریط نکنی، مثلا اون زمونی که مهمونی رفتین رو به این فکر کنین که ارتباطاتتون رو قوی تر کنین،صله رحم کنین، حتما نباید چیزی باشه که مربوط به تخصص شما باشه، صحبت در مورد موضوع های مختلف خودش باعث میشه که از لحاظ اجتماعی هم قوی تر بشین.

هم درس خوبه، هم کار هم تفریح ولی باید این وسط اعتدال رو داشته باشی تا نه از این ور بیفتی نه از اون ور.

موفق باشین