ترس از یک چیز خنده دار برای شما

سلام دوستان.
من یک مشکلی دارم که شاید به نظر همه خنده دار باشه اما همین که انقدر مشکلم احمقانه است که هر کس بفهمه می خنده خجالت می کشم. من از چیزهای سوخته مثل فرش و پتو و... به شدت چندشم می شه(شایدم بشه گفت می ترسم:sad:) به طوری که حتی حاضر نیستم 1 لحظه تو اون محیط بمونم و اگر هم مجبور باشم بمونم حس فوق العاده بدی دارم و اصلا نمی ذارم پام یا بدنم به اون تکه بخوره یا حتما با رو فرشی باید باشم.مثلا از سفره خونه های سنتی به این دلیل بی نهایت بدم میاد و می تونم بگم اینجور جاها نه تنها به من خوش نمی گذره، بد هم می گذره بهم.از بچگی هم این مشکل رو داشتم و هر کسی می دونست مسخره ام می کرد اما دقیقا یادم نیست از چه سنی متوجه شدم که خیلی بدم میاد.خیلی سعی کردم که مقابله کنم با این موضوع اما نشد. آیا راهکارهایی هست که من با این مشکل مبارزه کنم؟ اصلا موضوع مهمی هست که من باهاش مقابله کنم؟

سلام ، نه اصلا موضوع خنده دار یا عجیب نیست. ریشه در یک مطلبی داره مطمئناً. من یک دوست عزیزی دارم که وقتی هر حیوانی حتی یک گنجشک ببینه روی زمین نشسته و این باید از کنارش رد بشه به حال سکته می افتاد. رفت پیش روانکاو و در نهایت رسید به یک خاطره توی 4 سالگی که خانواده نذری داشتن یک گوسفندی را برای قربانی کردن خریده بودن و این گوسفند یک هفته ای مهمان حیاط خونه اینا بوده و این دختر بچه با گوسفنده بازی می کرده و دوستش داشته بعد خانواده بدون توجه به این نکته جلوی بچه سر گوسفند را بریده بودن و این شاهد حان کندنش بوده و در نهایت بچه را از روی خون اون حیوان رد کرده بودن... و این توی سن 29 سالگی حتی با دیدن یک گنجشک هم تپش قلب و اضطراب پیدا می کرد.
شما چطور؟ خاطره ای از آتش سوزی ندارید؟
فرش یا پتوی سوخته شما را یاد چیزی یا موقعیتی حتی خیلی دور مثلاً مربوط به کودکی نمی ندازه؟ بابا یا یکی از نزدیکانتون با سیگار یا مشکل اعتیاد دست و پنجه نرم نمی کردن گاهی؟ گاهی خوابهایی شبیه این موقعیت ها نداشتین؟

مرسی مهرانا جون از اینکه به موضوعم توجه کردی. آره خاطره آتش سوزی که دارم مربوط به مدرسه ابتدایی امه. اما توی اون حادثه نبودم و خوشبختانه من بعدازظهری بودم و صبح اون حادثه اتفاق افتاد. اعتیاد هم آره یکی از بستگان نزدیکم داشت و خوشبختانه ترک کردن.
می دونید من به طور نا خودآگاه وارد یک مکان جدید که می شم فرش و... رو به طور دقیق تا چند دقیقه بررسی می کنم و اگر چیزی ببینم محدوده رفت و آمدم رو مشخص می کنم. اصلا دست خودم نیست :sad: از همه بدتر اینکه اصلا دوس ندارم خانواده شوهرم متوجه بشن:sad:

کاملیا جان،

اگر می بینی که اکثر دوستان سکوت کردند، علتش این هست که مشکل شما در عین سادگی، ساده نیست.
شاید همانطور که مهرانا گفت روانکاو بتونه کمکتون کنه.

جداً؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ من نا امید شدم. یعنی واقعا موضوع مهمیه؟

من نمی دونم چقدر مهمه
دوست ندارم نگران بشید.

اطلاعاتی هم در این زمینه ندارم

ولی فکر می کنم اگر توی زندگیتون مشکلی ایجاد نمی کنه
و قابل سازگاریه، شاید بشه باهاش کنار اومد

صبر کنید نظر بقیه دوستان را ببینید.
امیدوارم یک کارشناس هم گذرش به پستتون بیفته.

شیدا جون مرسی عزیزم.می دونی می سعی می کنم وارد این محیط ها نشم و شاید باورتون نشه من بعد از 9سال آشنایی با همسرم تازه چند ماهه که این قضیه رو بهش گفتم و خدارو شکر خیلی درکم کرد و اصلا مسخره ام نکرد. شاید اگر مجبور نبودم به شوهرمم هیچوقت نمی گفتم اما مجبور شدم چون اگه نمی دونست با رفتن به اونجور جاها خیلی اذیت می شدم و خدارو شکر از وقتی گفتم کمتر توی این موقعیتها قرار می گیرم. نمی تونم کنار بیام به هیچ وجه، فقط سعی می کنم دوری کنم از این قبیل جاها. امیدوارم که کارشناسها هم لطفی بکنند و راجع به این مشکلم راه حلی پیشنهاد کنن.

سلام کاملیا جان
از نظر من مشکلت کاملا قابل درکه
فکر نمی کنم مربوط به حادثه آتش سوزی بشه
منم چنین حساسیتی دارم یعنی انقدر شدید نیست ولی منم از موکت و فرش سوخته یکم چندشم میشه
کلا آدم وسواسی هستم ،تو وسواسی نیستی ؟نسبت به چیزهای دیگه؟
مثلا نسبت به تمیز بودن ملحفه و ...این جور چیزا وسواس نداری؟
راستش منم تو بچگیم از بعضی چیزها چندشم می شد که کم کم این حساسیت ها از بین رفت
از اشکال هندسی که تو هم بودن و طرح های این مدلی ....و همچنین فرش و موکت سوخته
الان با اینکه اصلا حساس نیستم ولی یادم می افته باز حس چندش بهم میده
به نظر من باید سعی کنی به این موضوع اصلا فکر نکنی اصلا.
هرچقدر بیشتر بهش فکر کنی نسبت بهش حساس تر میشی.
اصلا هم فکر نکن چیز عجیبی هستش .که خجالت میکشی دیگران بفهمن .خوب هر آدمی رو ی چیزهایی حساسه دیگه
سعی کن خیلی عادی در موردش فکر کنی.یکم حساسیت فکریت رو کم کن ایشالا حساسیتت کم میشه
وقتی 9 سال همسرت متوجه نشده پس چیز حادی نبوده .

سلام cameliaاگر تا این حد که اشاره کرده ای اذیت می شوی نیاز هست نزد یک روانکاو بروی . این موضوع ریشه در

کودکی و ناخودآگاه شما دارد که با یافتن ریشه حل خواهد شد . تکنیکهای روان درمانی به کار گرفته می شود و برطرف

می شود . فقط نیاز هست مراجعه به روانکاو داشته باشی


موفق باشی

مرسی از همه ی دوستان عزیز بابت راهنمایی هاشون